บทที่ 816 ปัณณธร

รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนเดินตามปัณณธรเข้าไปในห้อง หลังจากที่เข้าไปด้านใน ปัณณธรมองออกไปที่ด้านนอก หลังจาก นั้นปิดประตู

“คาดไม่ถึงว่าคุณหนูของตระกูลอุเอสึงจะสวยขนาดนี้ สิบปาก ไม่เท่าตาเห็น ฉันไม่เคยหญิงที่สวยงามขนาดนี้มาก่อน ปัณณธร มองอุเอสึงิ ฮารุตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเจ้า ใบหน้าปรากฏรอย ยิ้มที่น่าพอใจทีเดียว

รพีพงษ์มองดูท่าทางของปัณณธร อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว คาด ไม่ถึงว่าผู้อาวุโสของสำนักเทพยาเซียนจะเป็นคนที่บ้ากามตัณหา กลับจริงๆ เมื่อเห็นสาวสวยก็ไม่สามารถละสายตาไปได้

เขาปกป้องอุเอสึงิ ฮารุไว้ด้านหลังตัวเอง เอ่ยปากว่า “ผู้ อาวุโสใหญ่ ถ้าหากที่ท่านพ่อสั่งไว้ไม่ผิด ฮารุ ก็เป็นส่วนหนึ่งใน ข้อตกลงแลกเปลี่ยน หลังจากทำการแลกเปลี่ยนเสร็จ ฉันถึงจะ สามารถส่งมอบเขาให้ท่านได้

ปัณณธรถึงได้ถอนสายตาตัวเองกลับมา หันหน้ามองไปที่ร พงษ์แวบหนึ่ง เอ่ยปากว่า “ตระกูลอุเอสึงบอกว่าจะส่ง ปรมาจารย์ติดตามมาพร้อมกับหล่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้เป็น เด็กหนุ่มแบบนี้ไปได้”

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ฉันเป็นพี่ชายของฮารุ การ แลกเปลี่ยนครั้งนี้มีความสำคัญกับตระกูลอุเอสึงของฉันมาก ก็ต้องส่งคนไว้ใจได้มาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”

“หือ? นายเป็นพี่ชายของหล่อน เป็นไปได้เหรอที่นายจะฝืนใจ ส่งมอบหล่อนให้กับฉันแบบนี้?”ปัณณธรจ้องมองไปที่รพีพงษ์ แล้วถาม

บนใบหน้าของรพีพงษ์ปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา เอ่ยปาก พูดว่า: “หล่อนเป็นลูกที่เกิดมาจากคนใช้ ตระกูลอุเองของพวก เราเก็บหล่อนไว้ ก็เป็นเพราะหล่อนยังมีค่าอยู่ ใช้หล่อนมาแลก เปลี่ยนกับของที่ตระกูลอุเอสึงของฉันต้องการ ฉันก็ต้องเต็มใจ เป็นธรรมดา จะว่าไป หล่อนก็เป็นเพียงแค่ของที่จะมีหรือไม่มี ก็ได้เท่านั้นเอง”

เมื่อได้ยินรพีพงษ์พูดเช่นนี้ ปัณณธรก็หัวเราะเยาะทันที เห็นได้ ชัดว่าไม่พอใจกับพฤติกรรมของรพีพงษ์ แต่เขาก็ไม่ใช่คนดี ดัง นั้นจึงไม่ได้พูดอะไรมากนัก

“นอกจากหล่อนแล้ว เอาใบทำยาที่ฉันต้องการมาด้วยหรือ เปล่า?”ปัณณธรไม่ได้พูดจากไร้สาระต่อไป ตั้งใจว่าจะทำการ แลกเปลี่ยนให้เสร็จสิ้น โดยเร็วที่สุด แบบนี้เขาก็จะสามารถลิ้ม ลองรสชาติสาวสวยที่สุดแบบอุเอสึงิ ฮารุเป็นอย่างดี

“ต้องเอามาอยู่แล้ว”รพีพงษ์หยิบกระดาษหนังแกะที่ให้ความ รู้สึกสะท้อนถึงหนึ่งทศวรรษออกมาจากเสื้อผ้าของตัวเองสามใบ โบกไปโบกมาอยู่ตรงหน้าปัณณธร

กระดาษหนังแกะสามใบนี้ เป็นใบทำยาที่ค่อนข้างเก่าแก่สาม ใบ ว่ากันว่าสามารถกลั่นยาที่ทรงพลังมากออกมาได้
อุเอสึงิ ฮารุเป็นคนให้ใบทำยากับรพีพงษ์เอง ใบท่ายาทั้งสาม ใบนี้ เป็นสิ่งต่อรองแลกเปลี่ยนครั้งนี้กับปัณณธร

แม้ว่าปัณณธรจะมักมากในกาม แต่อยู่ในระหว่างการฝึกกลั่น ยา ยิ่งบรรลุถึงขั้นหมกมุ่น ทั้งสำนักเทพยาเซียน แม้เจ้าสำนักจะ ศึกษาค้นคว้ายาเม็ดก็ตาม แต่ก็ไม่ลึกซึ้งเท่าปัณณธร

เขาเพื่อที่จะสามารถกลั่นยาชนิดที่ตัวเองต้องการให้ได้ ถึง

ขนาดเข้าสู่สภาวะหลงงมงาย

ดังนั้นนั่นคือเหตุผลที่เขาทำเพื่อใบทำยาทั้งสามใบนี้ และ รับปากเงื่อนไขที่จะช่วยตระกูลอุเอสึงรวบรวมดวงตาและเลือด เนื้อของเด็ก

ตามที่อุเอสึงิ ฮารุได้บอก ใบทำยาทั้งสามใบนี้ผู้อาวุโสของ ตระกูลอุเอสึงไปเยือนประเทศจีนเมื่อหลายปีก่อน ได้มาจากยอด ฝีมือปรมาจารย์ยาท่านหนึ่ง ใบทำยาทั้งสามใบนี้ ทุกใบ เพียง พอที่จะสามารถกลั่นยาชั้นเลิศออกมาได้

สิ่งของแบบนี้ สำหรับคนที่ไม่รู้เรื่องยาอย่างรพีพงษ์ มันก็ไม่ได้ มีแรงดึงดูดมากนัก แต่สำหรับคนอย่างปัณณธรนักกลั่นยาที่เข้า สู่สภาวะหลงงมงายแล้ว นี่คือสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก ต่อให้เป็น สาวสวยที่สุดอย่างอุเอสึงิ ฮารุ ก็เทียบไม่ติด

หลังจากที่ปัณณธรเห็นใบทำยาในมือของรพีพงษ์ ก็แสดง สีหน้าตื่นเต้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด และรีบคว้าใบทำยาทั้ง สามใบทันที

รพีพงษ์รีบเก็บใบยาทั้งสามใบนี้กลับมาทันที ยิ้มแล้วพูดว่า: “สิ่งของที่คุณต้องการฉันก็ให้คุณดูแล้ว แล้วสิ่งของที่ฉัน ต้องการ คุณก็ควรจะได้ฉันดูบ้าง ข้อตกลงแลกเปลี่ยนของเราถึง จะสามารถดำเนินต่อไปได้

ปัณณธรส่งเสียงเย็นชา เห็นได้ชัดว่ารุ่นน้องคนนี้ค่อนข้างไม่รู้ เรื่องรู้ราว

แต่เขาก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล หลังจากเขม็งตาจ้องมองไปที่ร พงษ์แวบหนึ่ง เอ่ยปากว่า “ฉันรับปากเงื่อนไขของพวกนายแล้ว ไม่กลืนน้ำลายตัวเองอย่างแน่นอน ตามฉันมาเถอะ ฉันจะพาพวก นายไปดู

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เดินไปที่ห้องด้านใน

รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุสบตากัน และเดินตามไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้รพีพงษ์ค่อนข้างหนักใจ ถ้าหากปัณณธรจัดเตรียม สิ่งของทั้งหมดในรายการไว้จริงๆ นั่นหมายความว่ามีเด็กหลาย คนต้องเสียชีวิตจากความตาย ถึงตอนนั้นรพีพงษ์ก็ไม่แน่ใจว่า

ตัวเองจะสามารถควบคุมความโกรธในใจได้หรือไม่ แต่ถ้าหากปัณณธรทำเรื่องที่ไร้มโนธรรมแบบนี้จริงๆ เขาก็ ไม่มีความจำเป็นที่ต้องควบคุมความโกรธ

ปัณณธรพารพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารมาถึงห้องด้านในสุด จาก นั้นเดินไปที่หน้าชั้นวางของ เอื้อมมือไปผลักแจกันบนชั้นวาง จาก นั้นผนังข้างๆก็เปิดออกมาโดยอัตโนมัติ เผยให้เห็นช่องทางเดิน

มองออกว่าด้านหลังของกำแพงนี้เป็นภูเขา ซึ่งน่าจะเป็นห้องลับที่ออกมาภูเขา

ปัณณธรมองไปที่รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูด ว่า ฉันว่าพวกคุณออกไป นี่สำนักเทพยาเซียน ฉันยังมีสิทธิ์พูด ถ้า พวกคุณพวกคุณไม่ได้”

“สบายใจ พวกเราไม่ความจำเป็นต้องแบบนี้ รพีพงษ์ยิ้ม แล้วพูด

จากนั้น

มาก ภาพอยู่ตรงหน้ากลายเป็นขยาย

มองไปแล้วพื้นที่ค่อนข้างใหญ่ มองเห็นร่อง ที่มนุษย์เปลี่ยนแปลงขึ้น

เห็นเพียงพื้นนี้ กล่องวางอยู่มากมาย วัตถุดิบยา มากมายที่ถูกผนึกไว้กล่อง ทุกประเภท หลากหลายสาย พันธุ์

และในส่วนของถ้ำ คุกใต้สร้างขึ้นเป็นพิเศษ ในขณะ

นี้ในคุกดิน เด็กและเด็กทารกจำนวน

รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุเห็นเหตุการณ์นี้ ในใจหดยังเด็กอายุน้อยขนาดและเด็กทารกในคุกดินแบบนี้ได้ คงจะเพียงคนที่เสียถึงจะสามารถแบบนี้ได้

พวกคุณก็น่ารู้สิ่งของพวกคุณต้องการไม่ใช่ว่าจะรักษาได้ง่ายๆ ดังนั้นฉันเพียงแค่ขังเด็กพวกนี้ไว้ที่นี่ ค่ำคืนนี้ ฉัน จะถอดสิ่งของที่พวกคุณต้องการออกมาไม่ให้ขาดสักอย่างเดียว ใช้น้ำยาพิเศษของสำนักเทพยาเซียนของเรามีปิดผนึกรักษาไว้ พวกคุณพักค้างคืนที่นี่ชั่วคราวไปก่อนหนึ่งคืน พรุ่งนี้ พวกคุณก็ จะได้ในสิ่งที่พวกคุณต้องการ ปัณณธรมองไปรพีพงษ์และอุเอง ฮารแล้วพูด

รพีพงษ์เห็นว่าเด็กเหล่านั้นยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ถอน หายใจด้วยความโล่งอกในใจ คิดว่ายังดีที่ตัวเองมาถึงที่สำนัก เทพยาเซียนทัน ไม่อย่างนั้นเด็กเหล่านี้คงจะต้องทนทุกข์ทรมาน อย่างเหลือทน

เขาพยักหน้าให้กับปัณณธร จากนั้นหันหลังกลับแล้วเดินออก จากถ้ำ

ทั้งสามคนมาถึงที่ห้องด้านนอกอีกครั้ง ปัณณธรปิดกลไก ยิ้ม แล้วมองไปที่รพีพงษ์ แล้วพูดว่า “คุณก็ได้เห็นของทุกอย่างแล้ว เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายเท่านั้น ตอนนี้คุณสามารถเอาใบทำยา ทั้งสามใบ ให้ฉันได้แล้ว”

รพีพงษ์จ้องมองปัณณธรแวบหนึ่ง จากนั้นต่อหน้าเขา ก็ใส่ใบ ทํายาทั้งสามใบลงไปในเสื้อผ้าของตัวเอง