บทที่ 651 สถานการณ์ที่เกียวโต

เกียวโต

คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ คนระดับสูงในตระกูลลัดดา วัลย์นั่งอยู่ในห้องประชุม อารียานั่งท้องโตอยู่ตรงหัวโต๊ะ บรรยากาศภายในห้องดูกดดันเล็กน้อย

อารียาตั้งท้องได้แปดเดือนแล้ว ตามปกติแล้ว ตอนนี้เธอควร จะอยู่ในขั้นของการเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมสมบูรณ์ แต่ทว่า จนถึงตอนนี้เธอยังต้องรับมือกับทั้งเรื่องเล็กและเรื่องใหญ่ใน ตระกูลลัดดาวัลย์

เมื่อเทียบกับไม่กี่ปีก่อน บนใบหน้าของอารียาปรากฏความ เหนื่อยล้าจากการทํางานหนักอย่างเห็นได้ชัด ศักดากับชนิสรา เตือนเธอหลายครั้งว่า ให้ยกงานของตระกูลลัดดาวัลย์ท่านคทา แต่อารียาไม่วางใจและยังคงทำงานหนักมาถึงทุกวันนี้

ภายในเวลาไม่กี่เดือน ตระกูลลัดดาวัลย์มีการเปลี่ยนแปลงไป มา คลื่นใต้น้ำกำลังก่อตัว สิ่งเลวร้ายที่กำลังปกคลุมตระกูลลัด ดาวัลย์ในช่วงนี้ยังคงไม่หายไป และถูกจับตามองในทุกด้าน การแข่งขันระหว่างด้านธุรกิจก็ดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ มีความน่ากลัว ในทุกที่ และต้นตอของเรื่องพวกนี้คือความจริงเรื่องการตายของ รพีพงษ์

เวลาไม่กี่เดือนผ่านไป คนที่เคยสงสัยเรื่องการตายของร พงษ์ เริ่มทำใจยอมรับเรื่องนี้ ผู้คนต่างรู้เรื่องนี้ ในช่วงไม่กี่เดือนนี้รพีพงษ์ไม่เคยมาที่เกี่ยวโต ภรรยาที่กำลังตั้งท้องเป็นคนจัดการ ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ในตระกูล นี่มันหมายความว่าอย่างไร ไม่ พูดก็เข้าใจกันดี

เมื่อไม่มีรพีพงษ์ ความหวาดกลัวที่มีต่อตระกูลลัดดาวัลย์ลดลง เพียงชั่วข้ามคืน ถึงแม้ตระกูลลัดดาวัลย์ยังมีอำนาจมาก แต่เมื่อ ขายหัวใจสำคัญอย่างรพีพงษ์ ตระกูลลัดดาวัลย์ก็ไม่ใช่เป้า หมายที่น่าหวาดกลัวอีกต่อไป

บวกกับการแอบยุแยงตะแคงรั่วของตระกูลนิธิวรสกุล อีกทั้ง พวกเขายังทำลายรากฐานด้านธุรกิจของตระกูลลัดดาวัลย์ในทุก ธุรกิจ อีกทั้งยังกุข่าวว่าคนในตระกูลลัดดาวัลย์หวาดกลัวและ บาดหมางกันเอง

ถึงแม้จะมีฝ่ายที่นนทภูส่งมาให้ช่วยตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ เงียบๆ แต่ตระกูลลัดดาวัลย์ที่กำลังเป็นเป้าหมายในการจู่โจม ของผู้คน ก็ยังอยู่ในสถานการณ์คับขัน

และสิ่งที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดคือหอการค้าสมน ที่มีความ สัมพันธ์อันดีกับตระกูลลัดดาวัลย์ มีผลประกอบการลดลงติดต่อ กันสามเดือน บริษัทกว่าครึ่งที่เคยร่วมมือกับพวกเขา ยุติความ ร่วมมือด้วยเหตุผลหลายประการ ทำให้ธุรกิจของหอการค้า สมน. หดตัวลงอย่างมาก ถ้าจะให้เปรียบเปรยหอการค้า สมน ในตอนนี้อาจจะใกล้หมดหนทางแล้วก็ไม่ได้พูดเกินไป

ทุกคนเห็นว่าตระกูลลัดดาวัลย์และหอการค้าสมน, เหมือนเค้ก ก้อนหนึ่ง ในเมื่อจะแบ่งกันกิน ก็ต้องแบ่งอย่างเท่าเทียมไม่ให้ขาดตกบกพร่อง

“นายหญิง ตระกูลนวัตปกรณ์กับตระกูลวรโชติธีรธรรม อ้าง ว่าเป็นการแบ่งไม่เหมาะสม เลยขอให้เราแบ่งส่วนแบ่ง 80 เปอร์เซ็นต์ของธุรกิจด้านอาหารและอสังหาริมทรัพย์อีกครั้งหนึ่ง ไม่งั้นเขาจะรวมผู้ประกอบการขนาดเล็กและขนาดกลาง ในสอง ธุรกิจสองด้านนี้ และแยกออกจากตระกูลของเรา ถ้าถึงตอนนั้น เราจะตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน” ท่านคทาพูดกับอารียาด้วย สีหน้าเป็นกังวล

เสียงถอนหายใจดังขึ้นในห้องประชุมหลายสิบเสียง สถานการณ์แบบนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก

“นายหญิง หรือเราจะเอาส่วนแบ่งบางส่วน ทำให้พวกเขา พอใจ ไม่แน่พวกเขาอาจจะไม่มาหาเรื่องเราอีก” ชายที่ค่อนข้าง มีอายุเอ่ยขึ้น

ชายอายุสี่สิบกว่าปีที่ยืนอยู่ข้างเขารีบเอ่ยเสริมขึ้นมาว่า “ผม ว่าเราจะเอาแค่ส่วนแบ่งไม่ได้ แต่เราต้องแบ่งส่วนแบ่งจากธุรกิจ ทุกด้านของตระกูลลัดดาวัลย์ให้พวกเขา ตอนนี้เรากำลังโดน จับตามองจากทุกด้าน ไม่ใช่แค่กำไรที่ตระกูลลัดดาวัลย์ได้ ถ้า เราเป็นฝ่ายยอมให้ ผมเชื่อว่าพวกนั้นจะไม่ละโมบแบบนี้อีก

เมื่ออารียาได้ฟังคำพูดของทั้งสองคนก็ขมวดคิ้วขึ้น เธอคิดไม่ ถึงว่าคนภายนอกจะสร้างความกดดันให้ตระกูลขนาดนี้ ถึงขนาด ที่มีคนคิดที่จะเอาส่วนแบ่งของตระกูลมาปกป้องตัวเอง

ถ้าวิธีนี้ได้ผล อารียาอาจจะเอามาพิจารณา แต่คนฉลาดรู้ดีว่าจุดประสงค์ของคนพวกนั้นคืออะไร ถึงจะเอาส่วนแบ่งไปให้ ก็ไม่ สามารถเติมเต็มความละโมบของคนพวกนั้นได้หรอก

“วิธีนี้ทำไปก็ไม่เกิดผลดี คนละโมบแบบนั้นไม่มีทางพอใจ หรอก ตอนนี้ที่พวกนั้นไม่กล้าผลีผลามทำอะไร เพราะตระกูล ต ดาวัลย์ยังพอมีอำนาจในเกียวโต ถ้าแบ่งส่วนแบ่งออกมา เมื่อถึง ตอนนั้นพวกนั้นจะไม่เห็นตระกูลเราอยู่ในสายตา ต่อจากนี้ไป ต้องเสนอความคิดอะไรแบบนี้อีก” อารียาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ชายชรากับชายวัยกลางคนเหลือบมองอารียา และไม่พูดอะไร

อีก

“ไปบอกตระกูลนฤวัตปกรณ์กับตระกูลวรโชติธีรธรรม ส่วน แบ่งของตระกูลเราได้มาจากหยาดเหงื่อแรงงาน พวกเขาไม่มี สิทธิ์เข้ามาขอส่วนแบ่งจากเรา ถ้าพวกเขาอยากได้จริงๆ ก็มา แย่งไปเอง พวกเราก็ไม่เกรงใจเหมือนกัน” อารียาพูดต่อ

ท่านคทารีบพยักหน้า เขาไม่คัดค้านคำสั่งของอารียาแม้แต่ น้อย

การประชุมยังคงดำเนินต่อไป เรื่องที่คุยกันก็ไม่ต่างจากเดิม อารียา ให้คำแนะนำทีละอย่างโดยชัดเจน สองชั่วโมงผ่านไปถึง จะสิ้นสุดการประชุม

ทุกคนต่างพากันแยกย้าย ท่านคทาเดินเข้ามาหาอารียา เธอ พูดว่า “ท่านคทา ช่วงนี้รบกวนคุณช่วยจับตาดูโสธัยกับตันหยง หน่อยนะ ฉันสงสัยว่าสองคนนั้นถูกตระกูลนวัตปกรณ์กับตระกูล วรโชติธีรธรรมซื้อไปแล้ว”
ท่านคภาพยักหน้า แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “รับทราบครับ นายหญิง”

โดยคือชายชราเมื่อครู่ ส่วนตันหยงคือชายวัยกลางคนคน

หลังจากพูดกำชับเสร็จเรียบร้อย อารียาลุกขึ้นยืน เธอรู้สึก ปวดเมื่อยและอ่อนล้า หลังจากที่เธอเอามือลูบท้องตัวเอง เธอ รู้สึกผ่อนคลายลง

“เด็กน้อย นี่แม่กำลังปกป้องที่นี่เพื่อหนูนะ ถ้าลูกไม่เชื่อฟัง แม่ ต้องโมโหตายแน่ๆ” อารียายิ้มแล้วพูดออกมา

หลังจากที่ท่านคทาออกไป อารียาค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง ประชุม ตอนที่กำลังจะถึงหน้าประตู เสียงถกเถียงดังเข้ามาในห ของเธอ

“พวกนายว่านายหญิงจะดึงดันไปถึงไหน ตอนนี้คนทั้งเกียวโต รู้หมดแล้วว่านายใหญ่ของพวกเราตายแล้ว อำนาจของตระกูล ลัดดาวัลย์ก็หายไปแล้ว มีแค่นายหญิงคนเดียวที่ยังยืนกรานว่า นายใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ นี่มันเป็นเพียงการหลอกตัวเองและคนอื่น

“ใช่ อำนาจของตระกูลอยู่ในมือของนายหญิง เราทำได้เพียง เล่นเกมนี้ตามนายหญิง”

“ฉันว่า ในตอนนี้เลือกที่จะยอมยังดีกว่า ดูจากสถานการณ์ ตอนนี้ ทุกคนต่างก็อยากทำร้ายตระกูลลัดดาวัลย์ แค่ตระกูล เดียว ตระกูลลัดดาวัลย์ไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก แต่ถ้าทุก ตระกูลรวมกัน จากสถานการณ์ของตระกูลลัดดาวัลย์ตอนนี้ สู้ไม่ได้แน่ๆ”

“นายจะไปรู้อะไร นี่อาจจะเป็นวิธีการที่นายหญิงบริหารตระกูล ก็ได้ ขอแค่คิดว่านายใหญ่ยังไม่ตาย เธอก็จะสามารถควบคุม ตระกูลได้ตลอดเวลา นี่ก็เกือบจะครึ่งปีแล้ว ถ้านายใหญ่ยังมีชีวิต อยู่จริง ก็คงกลับมาตั้งนานแล้ว เธอคิดว่าพวกเราทุกคนโง่หรือ ไง”

ได้ยินเสียงถกเถียงของคนข้างนอก อารียารู้สึกเศร้าใจจน น้ำตาเกือบจะไหลออกมา แต่สุดท้ายเธอก็กลั้นมันเอาไว้

ช่วงเวลานี้เธอแบกรับความกดดันเยอะกว่าใครในตระกูล เพราะตัวเธอเองรู้ดีว่ารพีพงษ์ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้อง กลับมา

แต่เธอคิดไม่ถึงว่าคนในตระกูลจะมาพูดลับหลังแบบนี้ คนที่ กําลังจะเป็นแม่แบบเธอ จะไม่รู้สึกน้อยใจได้อย่างไร

เธอสูดหายใจลึก และรอให้คนข้างนอกเดินออกไป เธอถึงจะ เดินออกจากห้องประชุม

“รพีพงษ์ ฉันแค่ไม่อยากให้ธุรกิจของตระกูลตกไปอยู่ในมือ ของคนอื่นโดยเปล่า ทำไมพวกเขาต้องพูดแบบนี้ด้วย”

“ฉันจะอดทนได้จนถึงตอนที่นายกลับมาไหมนะ?”