บทที่ 580 การได้พบคุณคือความโชคดีที่สุด ของฉัน

ณ อาคารลานคอน

รพีพงษ์ยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองทิวทัศน์ออกไป นอกหน้าต่าง จากนั้นเขาก็บิดขี้เกียจและถอนหายใจ ยาวๆอย่างโล่งใจ

การสังหารตระกูลธาดาวรวงศ์ครั้งนี้ เอาอารียา คืนกลับมาได้สำเร็จ สิ่งที่ติดอยู่ในใจของรพีพงษ์ก็ได้ ถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว และหัวใจของเขาก็ผ่อน คลายลงทันที

และสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดก็คือ อารี ยากำลังตั้งท้องลูกของเขาและเขาก็กำลังจะกลาย เป็นพ่อคนแล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ รพีพงษ์ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอย

ยิ้มบนใบหน้าของเขา

แน่นอน ความทรงจำของอารียายังไม่กลับมา ในสภาพเดิม เขาต้องหาวิธีช่วยรื้อฟื้นความทรงจำ ของเธอ แม้ว่าที่จริงแล้วความรู้สึกของรักครั้งแรกก็ดี แต่รพีพงษ์ก็ยังต้องการอารียาคนเดิม

“ยืนยิ้มคนเดียวอะไรตรงนี้ล่ะ?” ในเวลานี้มี เสียงดังขึ้น

รพีพงษ์หันศีรษะไปมอง พบว่าวิไลพรมาอยู่ตรง นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“ไม่มีอะไร ฉันคิดว่าการมาจัดการเรื่องที่เมือง เซี่ยงไฮ้ครั้งนี้ได้จบลงแล้ว โล่งใจไม่เบาเลย” รพีพงษ์กล่าว

“แล้วคุณคิดที่จะกลับเลยไหม?” วิไลพรถาม

รพีพงษ์พยักหน้า พูดว่า: “รอจัดการเรื่องนี้จบ ก็ ถึงเวลากลับแล้ว พาอารียากลับสู่สภาพแวดล้อมที่คุ้น เคย และมันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอที่จะได้รื้อฟื้นความ ทรงจำ”

“คุณไม่รู้สึกอะไรจริงๆเลยเหรอ? คุณจะทิ้งกัน ไปแบบนี้งั้นเหรอ?” วิไลพรแสดงสีหน้าน้อยใจทันที ทําหน้าตาบ้องแบ๊วแบบนั้น ไม่ว่าใครมาเห็นเข้า เกรง ว่าต่างก็จะทำให้หลงรักทั้งนั้น

รพีพงษ์สีหน้าเจื่อนๆและกล่าวว่า : “อย่ามา

วุ่นวาย”

วิไลพรยิ้มทันที จากนั้นก็โน้มตัวไปข้างหน้ารพี พงษ์ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน: “ยังไง คุณก็ต้องไป ก่อนออกเดินทางเราจัดกันสักรอบไม่ดี กว่าเหรอ และทำให้คนรู้สึกถึงความคิดถึงที่เนิ่นนาน ฉันรับรอง ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครฟัง มันจะเป็น เพียงความลับระหว่างเราสองคน คุณเจียดเวลาแค่ ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง…..

รพีพงษ์ยกมือขึ้น ตบหน้าผากของวิไลพร ในใจ ทำอะไรไม่ถูก ความสามารถของวิไลพรเก่งมากจริงๆ นั่นก็คือมีความต้องการ………..เกินไปหน่อยหนึ่ง

“ถ้ายังวุ่นวายอีก ฉันจะจับเธอโยนออกนอก หน้าต่างนะ” รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

วิไลพรหน้าแตก ใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นถึง ความเสียหน้าทันที จากนั้นเธอก็พูดกับรพีพงษ์ว่า “ช่างเถอะๆ ผู้ชายที่อๆอย่างคุณ ทั้งชาตินี้คงจะใส่ถุงยางไม่เป็นหรอก ฉันคิดว่าคุณทนจนถึงครึ่งชั่วโมงไม่ ไหวหรอก ดังนั้นก็เลยปฏิเสธสินะ”

รพีพงษ์ฝืนยิ้มไม่ไหว สำหรับวิไลพรไม่มีทาง

อื่น

“ที่ฉันมาหาคุณ เพราะมีข่าวอยากจะบอกคุณ คุณอยากฟังไหม?” วิไลพรเอ่ยปากพูด

“ข่าวอะไร?” รพีพงษ์ตอบ

“ภรรยาของคุณ เหมือนว่าความทรงจำของเธอ กลับมาแล้ว น่าจะถูกกระตุ้นด้วยภาพถ่ายที่คุณทำ ตอนนี้เธออยู่คนเดียวในห้อง” วิไลพรกล่าว

ดวงตาของรพีพงษ์เป็นประกาย กล่าวอย่างตื่น เต้นว่า : ” คุณพูดจริงเหรอ?”

“คุณไปดูก็รู้แล้ว” วิไลพรกล่าว

รพีพงษ์หันกลับทันที วิ่งไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว และลงไปชั้นล่าง

วิไลพรมองที่ด้านหลังของรพีพงษ์ อดไม่ได้ที่ จะถอนหายใจ บ่นพึมพำกับตัวเองว่า “ถ้าผู้ชายคน นี้เจอฉันตั้งแต่แรกก็คงจะดี บางทีนี่อาจจะเป็นโชค ชะตาสินะ”

ณ ในห้องของอารียา

อารียานั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความรู้สึกหดหู่ ร่องรอยของความสับสนในดวงตาของ เธอ ในขณะนี้ได้หายไปแล้ว

ในเวลานี้ ประตูห้องถูกผลักให้เปิดออก รพีพงษ์เดินเข้าไป เขามองอารียาด้วยความตื่นเต้น และเอ่ย ปากถามว่า “อารี ความทรงจำของคุณกลับมาแล้ว ใช่ ไหม? ดีจังเลย ผมยังคิดว่าจะคุณไปอยู่ในสภาพ แวดล้อมที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องแล้ว”

อารียาลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที เธอขมวดคิ้วเล็ก น้อย จ้องมองรพีพงษ์และพูด: “รพีพงษ์ คุณหยุด ตะคอกเสียงดังแบบนี้ทุกวันจะได้ไหม เสียมารยาท คุณรู้ไหมว่าครอบครัวของเราเป็นเพราะคุณทำให้คน ไม่น้อยมองด้วยสายตาเย็นชา ต่อไปนี้คุณจะทำให้ ภูมิใจหน่อยได้ไหม?”

รพีพงษ์ผงะไปชั่วขณะ รู้สึกถึงน้ำเสียงคำพูด ของอารียา ราวกับย้อนกลับไปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อารียาอยู่ในอาการที่ไม่แยแสกับเขาเลย

“อารี คุณ….คุณเป็นอะไรไป?” รพีพงษ์ถาม อย่างระมัดระวัง

“ฉันไม่เป็นไร คุณรีบ คุณรีบไปขอเสื่อปูพื้นสิ ที่ นี่มีเตียงแค่เตียงเดียว หรือว่าคุณอยากจะนอนเตียง เดียวกับฉันเหรอ อย่าลืมสิ เวลาอยู่ที่บ้านคุณนอนพื้น อยู่ตลอด” อารียากล่าว

รพีพงษ์รู้ได้ทันที ความทรงจำของอารียากลับ มาแล้ว ความทรงจำของเธอเมื่อไม่กี่ปีก่อนก็กลับมา หมดแล้ว

สิ่งนี้ทำให้รพีพงษ์รู้สึกมีพลังทันที

อารียาเห็นใบหน้าที่ยุ่งเหยิงของรพีพงษ์ เธอ เอ่ยปากกล่าวว่า: “คุณมานี่ เอาหน้ามาหาฉันหน่อย”

รพีพงษ์รู้สึกสงสัยเล็กน้อย จากท่าทางของอารี ยาที่มีต่อเขาในตอนนั้น เธอคงจะไม่ตบเขาจริงๆหรอกนะ

“คุณจะทําอะไร?” รพีพงษ์ถาม

“ให้คุณยื่นหน้ามาก็ยื่นหน้ามาสิ พูดไร้สาระ ทําไมกัน” อารียาจ้องไปที่รพีพงษ์และกล่าว รพีพงษ์ ทำหน้าไม่ถูก แต่ก็ยังคงยื่นหน้าเข้าไปหาเธอ ใจคิดว่า ตอนนี้อารียาเป็นผู้ป่วย เขาเองไม่สามารถโต้เถียงกับ เธอได้

เขาหลับตาลง รู้สึกว่าอารียาอาจจะตีเขาจริงๆ

ในขณะนี้ เขารู้สึกถึงสัมผัสที่นุ่มชุ่มชื่น เขา ลืมตาขึ้นมาทันที แล้วพบว่าอารียาจูบใบหน้าของเขา แล้ว

รพีพงษ์อึ้งทันที เขามองไปที่อารียาอย่างไม่น่า เชื่อ แล้วเอ่ยปากถามว่า “อารี นี่คุณ…..

อารียาหัวเราะคิกคักทันที แสดงใบหน้าของ ความสุข และพูดว่า : “เด็กโง่ ฉันโกหกคุณต่างหาก ล่ะ ความทรงจำของฉันกลับคืนมาหมดแล้ว ฉันจำได้ แล้ว เมื่อกี้ฉันอยากล้อคุณเล่น”

รพีพงษ์จ้องมองเธอ ไม่คิดว่าอารียาจะกำลัง หยอกเล่น จากนั้นก็จับอารียากอดไว้ในอ้อมแขน แล้ว พูดว่า: “ใช้ได้นะคุณ ในที่สุดก็กล้าหลอกฉัน มาดูว่า ผมจะจัดการคุณยังไง!

“ไอ้หยา คุณเบาๆหน่อยสิ ฉันมีลูกอยู่ในท้อง นะ” อารียารีบพูด

รพีพงษ์รีบดึงมือกลับ ตอนนี้เขาถือว่าอารียามี ค่ามากกว่าเขา ดังนั้นเขาจึงดูแลเธออย่างดี อารียาเงยหน้าขึ้น มองดูรพีพงษ์ด้วยสีหน้าที่จริงจัง และเอ่ยปากว่า: “รพีพงษ์ ขอบคุณนะ การได้ พบคุณคือความโชคดีที่สุดของฉัน”

รพีพงษ์ค่อยๆกอดอารียาไว้ในอ้อมแขนของ เขา เขาก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากที่ใสพร่างพราว ของเธอ

หลังจากนั้นไม่นานรพีพงษ์และอารียาก็ปล่อย จากกัน แล้วถามว่า “ในเมื่อคุณอยากขอบคุณฉัน เรา ควรทําอะไรกันหน่อยไหม?”

อารียาอึ้ง ถาม: “ทำอะไร?”

รพีพงษ์มองตรงไปที่คอเสื้อของอารียา และ แลบลิ้นเลีย

อารียาหน้าแดงทันที เธอเอื้อมมือไปตีรพีพงษ์

แล้วพูดว่า “คนบ้า คุณไม่กลัวว่าส่งผลกระทบต่อลูก เหรอ?” รพีพงษ์ไอเล็กน้อย ไม่เหมือนผู้ชายที่แข็งทื่อ

อีกแล้ว ใช้น้ำเสียงที่ลามกพูดกับอารียา:

“นอกจากวิธีเดิม แต่ก็ยังใช้..……….……….

เมื่อพูด รพีพงษ์ก็ใส่มือเข้าไปในริมฝีปากนุ่มๆ ของอารียา