บทที่ 539 ในที่สุดก็พบคุณ

นิษฐาถูกรพิพงษ์ผลักจนเกือบล้มลงกับพื้น

เธอมองไปที่รพีพงษ์ที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่ อับอาย เธอรู้สึกคับข้องใจไม่รู้จบไปชั่วขณะ

แม้ว่าจะไม่อยากให้อภัย แต่ก็ไม่จำเป็นต้องผลักตัวเองออกไป เช่นนี้ไหม?

อีกอย่างยังวิ่งเร็วขนาดนี้ หรือว่าเขารำคาญตนเองขนาดนี้เลย เหรอ?

หี บรรยายเก่งแล้วยังไง ยังไงก็เป็นแค่คนที่ใจแคบ คิดไม่

ถึงว่าจะเจเคิดเจ้าแค้นเช่นนี้ ตอนแรกอยากขอโทษเขาด้วยความ

จริงใจ ตอนนี้เหรอขอโทษเขาก็บ้าละ

เดิมทีนิษฐารู้สึกน้อยใจ แต่กลับกลายเป็นความโกรธ ในภาย หลังและใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง

ที่ทางเดิน หลังจากรพีพงษ์รีบวิ่งออกไป เขาก็รีบมองไปยัง ทิศทางที่อารียาเพิ่งเดินผ่านร่างที่คุ้นเคยจากด้านหลังของเธอ ทําให้ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย

ที่แท้อารียาอยู่ที่นี่จริงๆด้วย อีกอย่างไม่ได้เกิดอุบัติเหตุใดๆ เส้นประสาทของรพีพงษ์ที่ตึงเครียดมานานก็ผ่อนคลายลง
เขาหยุดอยู่กับที่เป็นเวลาหลายวินาที จากนั้นหายใจเข้าลึกๆ และตะโกนใส่ร่างตรงหน้า”อารี!”

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง รอให้อารียาหยุด เดิน วินาทีที่หันกลับมาสบตาเขา เขาจะรีบไปหาคนที่คิดถึง ตลอดทุกวันคืน กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

อย่างไรก็ตาม จากที่เขาเฝ้ารอไม่ได้เกิดขึ้น ร่างที่เดินอยู่ข้าง หน้าหยุดชั่วขณะ จากนั้นก็เดินไปทางด้านหน้าต่อไป

ความรู้สึกตื่นเต้นในใจของรพีพงษ์เย็นลงอย่างกะทันหัน เขา คิดไม่ถึงว่าอารียาจะหยุดแค่ชั่วขณะหลังจากได้ยินเสียงตะโกน ของเขา จากนั้นก็เดินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาอยู่ด้วยกันกับอารียามานานขนาดนี้ พวกเขาเข้าใจทุก อย่างเกี่ยวกับกันและกันอย่างละเอียดแล้ว รพีพงษ์สามารถสรุป ได้ว่าเป็นอารียาจากด้านหลังของเธอเท่านั้น แน่นอนว่าอารียา สามารถแยกแยะออกว่าว่าคนๆนั้นคือใครได้เพียงประโยคเดียว

ทุกรายละเอียดของร่างที่เดินอยู่ข้างหน้า พิสูจน์ให้รพีพงษ์เห็น ว่า เป็นภรรยาของเขาที่หายไปเป็นเวลานาน เป็นไปไม่ได้ที่เขา จะจําผิด รพีพงษ์ไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าแค่หน้าตาเหมือนอารียา คนสองคนอาจมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกันหรือเหมือนกันทุก ประการ แต่ความสง่าและนิสัยที่ได้รับการปลูกฝังมานาน ไม่ สามารถเหมือนกันได้ทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม บุคคลที่รพีพงษ์คิดว่าต้องเป็นอารียา หลังจาก ได้ยินเสียงตะโกนของเขา ก็ไม่มีการตอบสนองใดๆเลย ราวกับว่าเขารู้สึกว่าเสียงนั้นไม่ได้เรียกเธอ

นี่เป็นเพราะอะไร?

ทันใดนั้นความสงสัยก็ปรากฏในใจของรพีพงษ์ เขาไม่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น ตามหลักแล้วอารียาควรจะวิ่งมาหาเขาทันทีที่พบ เขา อีกอย่างสิ่งที่ทำให้เขางงงวยมากที่สุดก็คืออารียาอยู่ที่ เซี่ยงไฮ้โดยไม่ได้เป็นอะไร แต่เธอกลับไม่เคยติดต่อกับเขาเลย ซึ่งสิ่งที่ทำให้เขางงมาก

เขารู้ดีว่าอารียาไม่ได้หายตัวไปได้โดยไม่มีเหตุผล ในช่วงที่ เธอหายตัวไป จะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน จึงทำให้อารียา ไม่เคยติดต่อกับเขา

สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไรนั้น คงต้องให้อารียาอธิบายด้วย ตนเองเท่านั้น

ความเป็นไปได้มากมายเกิดขึ้นในหัวของรพีพงษ์ แต่ไม่ว่าจะ ด้วยเหตุผลใด การที่อารียาไม่สนใจเขา ทำให้รพีพงษ์รู้สึกผิด หวังเล็กน้อย

เขาไม่ลังเลอีก รีบตามอารียาไปและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

“อารี ทำไมคุณถึงไม่สนใจผม ผมตามหาคุณมานานแล้ว ผม ยังคิดว่าคุณประสบอุบัติเหตุ คุณสบายดีก็ดีแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่า คุณเจออะไรมา บอกผมได้ไหมว่าช่วงนี้คุณประสบอะไรมา? “ร พงษ์กล่าวด้วยความตื่นตระหนก

ในเวลานี้ ผู้หญิงที่กำลังเดินอยู่กับอารียายืนบังอยู่ตรงหน้าอารียาจ้องมองรพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่ว่า เป็นใครเหรอ ซื่อหนู

ในเวลานี้ รพีพงษ์พึ่งสังเกตเห็นมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างๆ อารียา เมื่อได้ยินพูดของผู้หญิงคนนี้ รพีพงษ์ก็อดได้ที่ขมวด”คุณหนูของคุณเธอเป็นภรรยาของผม ทำไมถึงกลาย เป็นคุณหนูคุณได้

เมื่อหญิงสาวได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ใบหน้าของเธอร่อง รอยของความรังเกียจ เธอมือออกไปเพื่อผลักรพีพงษ์และ ตะโกนว่า ทำไมคุณคุณหนูเป็นภรรยาคุณ คุณคู่ควรเหรอ”

เหลือบมองไปอารียาอยู่ข้างหลังหญิงสาว ว่าอารียา กำลังมองเขาอย่างเหม่อลอย ในเวลาของเธอขมวดไว้ ราวกับ

ยิ่งไปกว่านั้น ที่ทำให้รพีพงษ์รู้สึกปวดใจคือสายที่ยามองเหมือนคนไม่รู้จักกัน แม้ว่ารพีพงษ์จะแน่ใจคนอยู่ ตรงหน้าเขาภรรยาของแต่เหมือนว่าจะการ เปลี่ยนแปลงบางอย่างรพีพงษ์ไม่คาดคิดก่อน

อารี เป็นอะไรทำไมคือรพีพงษ์คุณไม่รู้จักผมแล้วเหรอรพีพงษ์จ้องไปอารียาอย่างไม่ละสายตาและถาม

* ทำไมคุณหน้าด้านขนาดนี้ อย่าใช้สรรพนามที่น่ารังเกียจเช่น นี้เรียกคุณหนูของเราคุณหนูของเราไม่รู้จักคุณ คุณรีบไสหัวไป ไม่งั้นอย่าโทษฉันว่าฉันหยาบคายนะ” หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหน้า ของ อารียาตะโกนใส่รพีพงษ์อีกครั้ง

ถึงตอนนี้ อารียาพึ่งดึงสติกลับมา เธอยื่นมือออกไปดึงเสื้อผ้า ของหญิงสาวแล้วพูดเบาๆว่า “ขนมปังอย่าพูดแบบนั้นกับคนอื่น เขาอาจจะแค่จําผิดคน”

วินาทีที่อารียาเห็นรพีพงษ์มีความเจ็บปวดส่งมาจากหัว เธอ รู้สึกว่าเธอเคยเห็นผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ดูเหมือนจะมีความทรงจำ บางอย่างอยู่ในหัว ผู้ชายที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันกำลังจะ หลุดออกมาจากความทรงจำ

แต่เธอยืนอยู่กับที่และครุ่นคิดอย่างหนักเป็นเวลานาน แต่ไม่มี ความทรงจําใดๆออกมาในความคิดของเธอ แต่เธอมีความรู้สึก คุ้นเคยกับผู้ชายตรงหน้าเธอ ส่วนที่เหลือก็ว่างเปล่า

หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา ก็มีสถานการณ์เช่นนี้ปรากฏหลายครั้ง หลังจากเห็นอะไรบางอย่าง สมองของเธอก็จะตอบสนองเช่นนี้ ครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่รุนแรงที่สุดสำหรับเธอ

เนื่องจากประสบการณ์ที่ผ่านมา อารียาคิดว่าผู้ชายที่อยู่ตรง หน้าเธออาจจะคล้ายกับคนที่เธอเคยรู้จักในอดีต ดังนั้นจึงเกิด สถานการณ์นี้ขึ้น เธอจำไม่ได้จริงๆว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครหลังจาก ที่เธอตื่นขึ้นมา ตระกูลพงศ์ธนธดาหลายคนได้ปลูกฝังเธอหลายอย่าง “ความทรงจําเกี่ยวกับอดีตของเธอ” ในความรู้ความ เข้าใจของเธอ เธอไม่เคยแต่งงานกับใครมาก่อนเธอจึงคิดว่าร พงษ์จําคนผิดแน่นอน

ขนมปังได้ยินคำพูดของอารียาและโต้กลับทันที “คุณหนู คุณ อ่อนโยนเกินไปแล้ว คนแบบนี้เราเจอมาไม่น้อย เขาจำคนผิด ที่ไหนล่ะ เห็นได้ชัดว่าเขาอยากเอาเปรียบคุณหนู

ขนมปังคนนี้เป็นสาวใช้ของอารียา แม้ว่าอารียาจะเป็นคุณหนู แต่เธอก็มักจะทำตัวเข้มแข็งกว่าคุณหนูมาก การตัดสินใจหลาย อย่าง ขนมปังก็ตัดสินใจเองโดยไม่คำนึงถึงการคัดค้านของอารี ยา

“อารี คุณ … คุณไม่รู้จักผมจริงๆหรือ?” รพีพงษ์มองไปที่ สายตาของอารียาที่เต็มไปด้วยความไม่คุ้นเคย เสียงของเขาก็ สั้น

“อารี อะไรของคุณ นี่คือคุณหนูของตระกูลพงศ์ธนธดา อย่า คิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังแกล้งโง่ รีบไสหัวไปไม่งั้นฉันจะโทรหา คนของตระกูลพงศ์ธนธดาถึงตอนนั้นคุณซวยแน่!” ขนมปัง ตะโกนใส่หลินรพีพงษ์อีกครั้งอย่างโหดเหี้ยม

เมื่อได้ยินคำพูดของขนมปัง ร่างกายของรพีพงษ์ก็แข็งทื่อขึ้น ทันที มองไปที่อารียาอย่างไม่น่าเชื่อ ในใจขึ้นๆลงๆ

คุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดา ดารินทร์ !

เป็นไปได้ยังไง! ทำไมอารียาถึงกลายเป็น คุณหนูตระกูลพงศ์ ธนธดา?
เมื่อคิดถึงตอนที่โสธรต้องการแนะนำคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธ ดาให้รพีพงษ์ในวันนั้น รพีพงษ์รู้สึกเหลือเชื่อ

ภรรยาของตนเอง กลายเป็นคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธิดาได้ อย่างไร? เธอควรเป็นประธานของตระกูลฉัตรมงคลต่างหาก

– ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่นอน เธอเป็นภรรยาของผม อารียา ผมตามหาเธอมานานแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะจำคนผิด อารี คุณกลับไปกับผม ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณในช่วง เวลาที่ผ่านมา “รพีพงษ์มองไปที่อารียาด้วยความตื่นเต้น ยื่นมือ ออกไปเพื่อคว้าอารียาไว้

เมื่อขนมปังเห็นเช่นนี้ ก็รีบปกป้องอารียาไว้แล้วถอยหลังกลับ ไปสองสามก้าว ตะโกนบอกคนรอบข้าง “รีบมาดูสิ ไอ้คนไร้ ยางอายนี้ กำลังแพร่กระจายข่าวลือที่นี่ บอกว่าคุณหนูของเรา เป็นภรรยาของเขา ไม่ลองตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาตัวเอง ว่าคู่ควรไหม ได้ยินมาว่าผู้ค้ามนุษย์หลายคนจะใช้กลอุบาย ก่อนที่จะลักพาตัวคนนั้นไป บางทีบุคคลนี้อาจเป็นผู้ค้ามนุษย์ก็ได้ พวกคุณรีบมาจับตัวเขาไว้เร็ว! ”

เมื่อขนมปังตะโกนอย่างนั้น คนรอบๆก็มารวมตัวกันที่นี่ ทันที ที่ทุกคนจ้องไปที่รพีพงษ์และเริ่มวิพากษ์วิจารณ์

คนนั้นเป็นคุณหนูของตระกูลพงศ์ธนธดาไม่ใช่หรือ มีคน กล้าบอกว่าคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาเป็นภรรยาของเขา นี่มัน กล้าเกินไปแล้ว”

“ ปัดโธ่ ทุกวันนี้ คนประเภทไหนก็มีเนาะ มีแม้แต่คนที่ต้องการใช้วิธีนี้เพื่อโกงคุณหนูของตระกูลพงศ์ธนบิดา แต่น่า เสียดายที่เขาไม่ได้มองว่าตระกูลพงศ์ธนธิดาในเซี่ยงไฮ้นั้นใหญ่ แค่ไหน ใครทำแบบนี้จะต้องตายอย่างอนาถ ในที่สุด

” แม่งเอ้ย ไอ้นี่มันไร้ยางอายจริงๆ คำพูดแบบนี้ก็พูดออกมา ได้ ถ้าคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาแต่งงานจริงๆ ต้องเป็นข่าวใหญ่ แน่นอน อีกอย่างคนใหญ่โตระดับนี้ จะไปแต่งงานกับคนธรรมดา ได้ยังไง?

ในเวลานี้ ผู้คนที่เพิ่งเข้าร่วมชั้นเรียนก็ออกมาเช่นกัน เมื่อพวก เขาได้ยินคนรอบข้างพูดว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ดวงตาของพวกเขาก็ เบิกกว้าง

พวกเขาคิดไม่ถึงว่า ศาสตราจารย์รับเชิญที่ระดับสูงคนนี้ จะ บอกว่าคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธิดาเป็นภรรยาของตนเอง ซึ่ง ค่อนข้างไม่สอดคล้องกับบุคลิคของรพีพงษ์ในชั้นเรียน

ผู้ที่ไม่รู้จักตัวตนของรพีพงษ์ล้วนคิดว่าเขาประสาท

เยาวเรศก็มองไปที่รพีพงษ์ด้วยใบหน้างงงวย คิดไม่ออกว่า ทำไมรพีพงษ์ถึงทำสิ่งที่ทำลายชื่อเสียงตัวเองเช่นนี้

ส่วนนิษฐา ใบหน้าเต็มไปด้วยการดูถูก ไม่มีความรู้สึกผิดใน ใจอีกต่อไป

“คุณหนู พวกเรารีบไปกันเถอะ คนนี้ไม่มีเหตุผลจริงๆ เดี๋ยว กลับไปฉันจะบอกเรื่องนี้ให้คุณท่านฟัง ให้คุณท่านมาจัดการเขา” ขนมปังหันศีรษะและพูดกับอารียาก่อนที่จะลากเธอเดินจาก ไป

“แต่ว่า … ” อารียามีความต่อต้านโดยสัญชาตญาณ เธอรู้สึก ว่าคนๆนี้ อาจเป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้เธอเรียกคืนความทรงจำ ของเธอได้

“โอ๊ย ไม่มีแต่ว่าอะไรทั้งนั้น ไม่ให้โอกาสอารียา คุณนหนู รีบไปกันเถอะ” ขนมปัง

รพีพงษ์อยากจะหยุดอารียาไว้ และในเวลานี้ผู้คนรอบๆก็รุม ล้อมรพีพงษ์ทันทีและขวางรพีพงษ์ไว้

“คิดว่ามหาวิทยาลัยของเราเป็นสถานที่ที่คุณสามารถทำอะไร ก็ได้เหรอ! “ผู้ชายหลายคนพูดอย่างโมโห

รพีพงษ์หยุดลง สบตากับอารียาที่หันมามอง มีเพียงความรู้สึก

ไม่คุ้นเคยและทำอะไรไม่ได้ในสายตาของอีกฝ่าย