บทที่ 531 การจัดเตรียม

ในล็อบบี้บาร์ พื้นที่ที่นั่ง

ตรีโลจน์และคนอื่นๆ กำลังนั่งอยู่ที่นี่พร้อมกับไวน์มากมายบน โต๊ะ สาวๆหลายคนที่อยู่รอบ ๆ ก็บิดเอวเต้นไปมาตามเสียงเพลง

ตรีโลจน์หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา ดื่มไวน์ไปหนึ่งแก้วกับทุกคน หลัง จากมองไปรอบๆแล้วเขาก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายที่ ชื่อรพีพงษ์อยู่ที่ไหนกันนะคงไม่ใช่แอบซ่อนตัวอยู่ที่มุมและจ้อง มองมาทางเราอยู่ใช่มั้ย?”

” ผู้ชายคนนั้นเกาะผู้หญิงกินไม่ใช่เหรอ ไม่แน่เขามาที่นี่ อาจ โชว์ความสามารถของตนเองออกมา แล้วได้ผู้หญิงที่ร่ำรวยอายุ หกสิบปีสักคนก็ได้” ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ตรีโลจน์ยิ้มและพูด

หลังจากที่ทุกคนได้ยินสิ่งที่เขาพูด ต่างก็หัวเราะออกมาทันที ไม่ได้ซ่อนความเยาะเย้ยที่มีต่อรพีพงษ์แม้แต่น้อย

มีเพียงเยาวเรศเท่านั้นที่ขมวดคิ้ว เธอรู้สึกว่าคนเหล่านี้ล้อ เลียนรพีพงษ์แบบนี้ มันน่าเกลียดจริงๆ แต่เธอไม่สามารถพูด อะไรแทนรพีพงษ์ เธอแค่อยากออกไปจากที่นี่โดยเร็ว

ตรีโลจน์จ้องไปที่เยาวเรศ สังเกตเห็นการแสดงออกทางสีหน้า ของเธอ ตรีโลจน์คิดว่าหลังจากที่ทุกคนหัวเราะเยาะพีพงษ์ เยาวเรศจะเห็นธาตุแท้ของรพีพงษ์ จากนั้นคิดเหมือนคนอื่นๆ ว่า รพีพงษ์เป็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน
แต่เมื่อมองไปที่สีหน้าของเยาวเรศ ในตอนนี้ ตอนนี้ เห็นได้ชัด ว่าเธอรู้สึกว่าการหัวเราะเยาะรพีพงษ์นั้นเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสม มาก ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรเพื่อรพีพงษ์

สิ่งที่ทำให้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาเศร้าหมองทันที จากนั้น เขาก็หันหน้าไปมองไปที่ผู้ชายข้างๆเขาแล้วกระซิบสองสามค

รอยยิ้มแห่งความเข้าใจปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม จาก นั้นเขาก็ลุกขึ้นและออกจากที่นั่ง

หลังจากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มคนนั้นก็กลับมา ข้างๆเขายังมี ชายวัยกลางคนสองสามคนเดินตามมา ชายวัยกลางคนเหล่านั้น ยืนอยู่ข้างๆของพวกเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หันไปมองผู้ หญิงที่กำลังแสดงอยู่กลางเวที ชายคนนั้นก็นั่งกลับมาที่เดิม

เมื่อตรีโลจน์เห็นสิ่งนี้ ก็ยกมุมปากของเขาขึ้น จากนั้นหยิบแก้ว ไวน์ขึ้นมามองเยาวเรศและยืนขึ้น

” จิมมี่ คุณดูจะไม่ค่อยมีความสุขนัก เป็นเพราะวันนี้ผมดูแลได้ ไม่ดีใช่ไหม?ไม่ก็คุณดื่มกับผมสักแก้วไหม ถือว่าผมขอโทษ เป็น ไงล่ะ?” ตรีโลจน์พูด เยาวเรศรีบโบกมือและพูดว่า “ฉันไม่ดื่ม ฉันสบายดี คุณไม่

ต้องเป็นห่วงฉัน พวกคุณดื่มให้สนุกก็พอแล้ว”

“จิมมี่ นี่เป็นความผิดของคุณแล้วนะ วันนี้ ตรีโลจน์เลี้ยง ไวน์ บนโต๊ะของเรา ล้วนมีราคาแพงจนน่ากลัว ไวน์เหล่านี้ดื่มยังไงก็ ไม่เมา ตอนนี้ ตรีโลจน์ต้องการดื่มกับคุณสักแก้ว คุณก็ให้หน้า เขาหน่อย” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของเยาวเรศกล่าว
เมื่อชายหนุ่มคนนั้นพูดเช่นนั้น คนที่เหลือก็เริ่มชักชวน เยาวเรศให้เธอดื่มกับตรีโลจน์

“จิมมี่ คุณก็ดื่มกับตรีโลจน์หนึ่งแก้วเถอะ ยังไงก็ไม่เมาอยู่แล้ว ทุกคนออกมาหาความสนุก คุณควรให้หน้าตรีโลจน์หน่อยนะ” นิษฐาเห็นว่าทุกคนกำลังเกลี้ยกล่อมเยาวเรศ ตนเองก็เริ่มเกลี้ย

กล่อมด้วย

เมื่อเห็นทุกคนพูดถึงตัวเอง เยาวเรศก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจ เธอไม่ดื่มไวน์ ทำไมถึงกลายเป็นว่าเธอไม่ให้หน้า ตรีโลจน์

เมื่อนึกถึงการดื่มแค่หนึ่งแก้ว คงจะไม่มีปัญหาอะไรมากหรอก เยาวเรศพยักหน้าให้ตรีโลจน์และพูดว่า “อืม ฉันจะดื่มกับคุณ หนึ่งแก้วละกัน”

จากนั้นเธอก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาตรงหน้าเธอ ชายหนุ่มที่อยู่ ข้างๆเธอก็รินไวน์เต็มแก้วในนั้นทันที

“จิมมี่ ยืนขึ้น ดื่มกับตรีโลจน์เพื่อแสดงให้เห็นว่าคุณเคารพ เขา” ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มและลุกขึ้นยืน

เยาวเรศไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้ เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เธอยืนขึ้น เลียนแบบจากในหนัง ทำความเคารพให้ตรีโลจน์ ตรีโลจน์ยิ้มให้เยาวเรศ จากนั้นดื่มไวน์จนหมดแก้ว

เยาวเรศเอาแก้วมาไว้ข้างปาก เตรียมจะดื่มมันให้หมด ในอีกเดียว
ในขณะนี้เอง ชายหนุ่มที่ยืนขึ้นพร้อมกับเธอ แสร้งทำเป็นเวียน หัวแล้วล้มลงไปที่แขนของเยาวเรศโดยตรง ไวน์ในแก้วของ เยาวเรศได้หกลงด้านข้างโดยตรง หกลงไปบนตัวของชายวัย กลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่นั่ง

“ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันดื่มมากเกินไปแล้ว พวกคุณดื่มต่อไปเถอะ ฉัน ไม่ไหวแล้ว” ชายหนุ่มคนนั้นนั่งลงโดยตรง ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่า เขาทําอะไรไป

เยาวเรศมองไปที่แก้วไวน์ที่ว่างเปล่า จากนั้นหันไปมองชายวัย กลางคนที่อยู่ข้างๆ พบว่าเสื้อผ้าของเขาเปียกไปด้วยไวน์

ชายวัยกลางคนหันศีรษะและมองมาที่นี่ เขาเอื้อมมือไปแตะ เสื้อผ้าของเขา เหลือบมองแก้วไวน์ที่ว่างเปล่า ในมือของเยาวเรศ เขาตะโกนด่าทันที “แม่งเอ้ย เสื้อผ้ากซื้อมาราคาหล าหลายแสน กลับ ถูกมึงทำลายแบบนี้ ซึ่งหมายความว่ายังไง?”

เยาวเรศรีบไปขอโทษชายวัยกลางคนคนนั้น “ฉันขอโทษ ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ มีคนชนมือของฉันเมื่อกี้ ดังนั้นฉันเลยเผลอทำไวน์หก คุณสามารถถอดเสื้อผ้าออกมาได้ ฉันจะเอาไปซักให้คุณ ”

หลังจากพูดจบ เธอก็หันไปมองชายหนุ่มที่ชนเธอ พบว่าชาย หนุ่มคนนั้นหลับตาแล้วหลับไปแล้ว

“ซักเหรอ?นี่มึงพูดเรื่องตลกใช่ไหม? นี่กซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ มา100,000 กว่าหยวน ไม่สามารถซัก ตอนนี้ คุณทำมันสกปรก แล้ว ไม่ก็ซื้อใหม่ให้ผมหรือไม่ก็ชดใช้เงิน ไม่งั้นก็อย่าโทษบั้มอ ย่างผมไม่ไว้หน้าละกัน!” ชายวัยกลางคนพูด
“อะไรนะ! เป็นบั้มงั้นเหรอ! นั่นคือลูกน้องที่เก่งกาจของโสธร จบแล้ว พวกเราทำให้บั้มขุ่นเคือง พวกเราซวยแน่!! ชายหนุ่มคน หนึ่งตะโกนด้วยความหวาดกลัว

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด พวกเขาต่างก็สูบลมหายใจ เข้าไปลึกๆ คิดไม่ถึงว่าชายวัยกลางคนคนนี้จะเป็นคนของโสธร

“ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ มีคนชนฉันจริงๆ … ” เยาวเรศ มองไปที่บั้ม ในใจตื่นตระหนกและก็กลัวมาก

เธอยังเป็นแค่นักศึกษาอยู่เธอ จะมีเงินหลายแสนจ่ายให้กับ บั้มได้อย่างไร ส่วนบั้มก็เป็นคนของโสธร เธอสู้เขาไม่ไหว หา กมจะหาเรื่องเธอเพราะเรื่องนี้ งั้นเธอซวยแน่

“ให้ตายเถอะ กูไม่สนหรอกว่ามึงจะตั้งใจหรือไม่ รีบจ่ายเงิน มา ไม่งั้น ฮิฮิ คุณคงไม่อยากเห็นจุดจบแบบนั้นหรอกนะ” บั้มพูด ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

ในตอนนี้ ตรีโลจน์ยืนขึ้นมา ทักทายบั้มและพูดว่า “ลุงสาม คิดไม่ถึงว่าเป็นท่านเองหรอกเหรอ ผมชื่อตรีโลจน์ นี่เป็นเพื่อน ร่วมชั้นของผมเอง เรื่องนี้ก็ให้มันแล้วไปเถอะดีไหม”

บั้มหันหน้าไปมองตรีโลจน์แล้วพูดว่า “ที่แท้ก็ไอ้หนุ่มเหรอ คุณ อย่าพูดว่าลุงสามไม่ให้หน้าคุณนะ ที่ผ่านมาผมไม่เคยช่วยคนที่ ไม่ใช่ญาติ ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นของคุณ เธอก็ยัง ต้องชดใช้เงิน! ”

ตรีโลจน์แสร้งทำเป็นครุ่นคิด หลังจากที่ได้ยินคำพูดของบั้ม และพูดว่า “ลุงสาม ท่านเข้าใจผิดแล้ว นี่คือเพื่อนร่วมชั้นของผมเธอเป็นแฟนของผม ท่านเห็นแก่หน้าหลานชายนี้ โปรด อภัยให้เธอเถอะ” ดวงตาของเยาวเรศกว้าง

นั้น

เมื่อคนรอบข้างเห็นสิ่งพวกเขาเริ่มบอกทันทีว่าเยาวเรศ เป็นแฟนของตรีโลจน์ขอให้มยกโทษให้เยาวเรศ

ใบหน้าของตรีโลจน์กลับไปด้วยรอย

จัดทุกอย่างนี้ขึ้นเอง

เขาเป็นชายของบมจริง แต่เขาหามมาเป็นพิเศษ สาเหตุแก้วหก เพราะเขาจงใจให้

ทั้งหมดเขาก็เพื่อเยาวเรศถูกบังคับให้เป็นแฟนของ

เขา ขอเพียงแค่เยาวเรศยอมรับมันจะง่ายยิ่งจะได้

เยาวเรศมา

บั้มจ้องไปตรีโลจน์ จากนั้นหันไปมองเยาวเรศและพูดว่า “ใครจะไปว่าพวกคุณหลอกเองว่าแฟนของตรีโลจน์หรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง วันผมแล้ว ไม่ใช่ วันคงต้องโทษตัวเองที่โชคร้าย