บทที่ 528 ไม่ไป

ในอพาร์ตเมนต์

เยาวเรศกำลังเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย บางครั้งก็จะยื่นหู ไปที่ประตู เพื่อต้องการฟังการเคลื่อนไหวที่ชั้นล่าง

แต่หลังจากที่เธอขึ้นมา ก็ไม่มีเสียงจากชั้นล่างอีกเลย ซึ่ง ทำให้เธอกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับรพีพงษ์

ในเวลานั้น เธอได้ตกลงกันกับรพีพงษ์ไว้ว่า หากสถานการณ์ ไม่ดี รพีพงษ์ก็จะตะโกนขอความช่วยเหลือ เธอจะโทรแจ้งตำรวจ ทันที แต่ตอนนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เธอไม่รู้ว่าจะทำ อย่างไรดี

“คงไม่ใช่เพราะคนที่รพีพงษ์หามาเป็นคนที่พวกอันธพาลรู้จัก จากนั้นก็ได้พาตัวรพีพงษ์ไป” เยาวเรศพิมพำกับตัวเอง พร้อมกับ มีร่องรอยของความกลัวในใจของเธอ

“ไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง รพีพงษ์จะต้องอันตรายมาก ฉันต้อง ไปดูสถานการณ์ให้แน่ใจก่อน หากสถานการณ์ไม่ดี ฉันก็จะได้ โทรแจ้งตำรวจทันที

ได้ทำการตัดสินใจในใจของเธอ เยาวเรศก็เดินตรงไปที่ประตู เปิดประตูด้วยความกังวลอยากจะวิ่งลงไปชั้นล่าง ในขณะนี้เอง เธอรู้สึกหน้ามืด จากนั้นเธอก็กระแทกเข้าที่หน้าอกที่มั่นคงแล้ว เด้งกลับมา
เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ มองไปที่ประตู หลังจากพบว่าเป็นรพีพงษ์ที่ ทำให้เธอเด้งกลับมาดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง

“รพีพงษ์คุณ … ทำไมคุณกลับมาล่ะ?คนพวกนั้นปล่อยคุณมา

เหรอ? รพีพงษ์ยิ้มให้เยาวเรศและกล่าวว่า “ปัญหาได้รับการแก้ไข แล้ว ต่อไปจะไม่มีเสียงรบกวนที่ชั้นล่างอีกแล้ว”

ใบหน้าเยาวเรศเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อและถามว่า “คุณหมายถึง คนพวกนั้นจะย้ายออกไปเหรอ?”

“อืม ประมาณนั้น” รพีพงษ์ตอบกลับ ถูกคนของโสธรพาตัวไป กับการย้ายออกไป โดยพื้นฐานแล้วไม่แตกต่างกันมากนัก

“ คนพวกนั้นบอกว่าพวกเขามีเส้นสายเยอะไม่ใช่เหรอ คุณ

ทำให้พวกเขาย้ายได้ยังไง พวกเขาไม่หาเรื่องคุณเหรอ?”

เยาวเรศยังคิดไม่ออกว่ารพีพงษ์ทำได้อย่างไร

“บอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าผมก็มีคนรู้จักอยู่ที่นี่บ้าง ผมได้ขอ ให้พวกเขามาช่วยจัดการเรื่องนี้” รพีพงษ์อธิบาย

เยาวเรศพยักหน้าด้วยความรู้สึกหมดความสงสัย คิดไม่ถึงว่า รพีพงษ์จะเก่งขนาดนี้ เขาสามารถหาคนมาจัดการเรื่องนี้ได้ แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมาจากต่างจังหวัด แต่เขาก็มีฝีมือ

ถ้าเธอได้ลงไปชั้นล่างในตอนนี้ เธออาจจะยังได้เห็นฉากการ ออกจากชุมชน โดยมีชายร้อยกว่าคนสวมชุดสูทนั้น เธออาจจะไม่ คิดว่ารพีพงษ์มีแค่ฝีมือเท่านั้น
“รพีพงษ์ ขอบ … ขอบคุณมากนะ” หลังจากดึงสติกลับมา เยาวเรศเหลือบมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความรู้สึกขอบคุณ บน ใบหน้าของเธอแสดงความรู้สึกดีต่อรพีพงษ์

รพีพงษ์ยิ้มให้เยาวเรศและพูดว่า “เป็นเรื่องที่ควร จากนั้น เขาก็กลับไปที่ห้องเพื่อเอาของและออกจาก อพาร์ตเมนต์อีกครั้ง

แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ แต่สำหรับเยาวเรศ เหตุการณ์นี้ก็เท่ากับการได้หลบหนีจากหายนะ อย่างไรก็ตาม หากไม่ใช่เพราะรพีพงษ์ในครั้งนี้เธอก็คงจะโดนพวกอันธพาล

นี่เพียงพอที่จะเปลี่ยนทั้งชีวิตของเยาวเรศ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่อง เกินจริงที่จะบอกว่ารพีพงษ์เป็นพระผู้ช่วยชีวิตให้รอดของ เยาวเรศ

เดิมที เยาวเรศคิดว่าตนเองควรจะตอบแทนรพีพงษ์ ใน สถานการณ์นี้ เยาวเรศรู้สึกว่าไม่ว่ารพีพงษ์จะขออะไรกับเธอ เธอ ก็สามารถยอมรับคำขอทุกคำขอของเขา แต่รพีพงษ์มองว่าเรื่อง นี้เป็นเรื่องเล็กน้อย โดยสิ้นเชิง หยิบของตนเองเสร็จก็จากไป

สิ่งนี้ทำให้เยาวเรศรู้สึกถึงเสน่ห์บนตัวของ รพีพงษ์ความรู้สึก

ดีๆที่มีต่อรพีพงษ์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธออยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนต์เป็นเวลานาน คิดมาก ในหัว บางครั้งเธอก็แสดงรอยยิ้มบ้าผู้ชายบนใบหน้าของเธอ
“แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่ได้มีหน้าตาเหมือนดาราชายเหล่านั้น แต่ ออร่าที่เขามีเมื่อเขาช่วยฉันมันหล่อมาก ยังมีหน้าอกของเขา ดูมี พลังมาก เขามีซิกแพคแปดลูกหรือเปล่า? ฉันอยากสัมผัสมันดูจัง เลย

จนถึงตอนเย็น เยาวเรศก็ไม่ได้ยินเสียงวุ่ยวายจากชั้นล่างอีก เลย เธอไปถามเพื่อยืนยันกับเจ้าหน้าที่นิติคอนโด เจ้าหน้าที่บอก เธอว่าคนที่อยู่ชั้นล่างย้ายออกไปแล้ว เธอจึงค่อยรู้สึกโล่งใจใน ขณะเดียวกัน เธอก็ชมเชยรพีพงษ์น่าเชื่อถือ

ในตอนเย็น เมื่อนิษฐากลับมา เยาวเรศก็ได้เล่าให้นิษฐาฟัง อย่างกระตือรือร้น เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงบ่าย ในนั้นรวมถึง คำชมที่มีต่อรพีพงษ์

หลังจากที่นิษฐาฟังคำพูดของเยาวเรศ เธอก็จ้องมองและยื่น มือไปแตะหน้าผากของเยาวเรศแล้วพูดว่า” จิมมี่คุณไม่เป็นไข้ใช่ ไหม คุณกลับคิดว่าไอ้หนุ่มหน้าขาวที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้นหล่อ? โอ้แม่เจ้า ไอ้หนุ่มหน้าขาวคนนนั้นไม่ได้ทำของใส่คุณใช่ไหม?”

เยาวเรศได้ยินนิษฐาพูดแบบนี้ รีบจับมือเธอทันทีและพูด ว่า”นิษฐา คุณอย่าพูดรพีพงษ์แบบนี้ เขาช่วยฉันจริงๆ ในบ่ายวัน นี้ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ก็ไปดูที่ชั้นล่างดูสิ พวกอันธพาลเหล่านั้นย้าย ออกไปแล้ว ”

“จิมมี่ ไม่ใช่ฉันว่าคุณนะ คุณมันหลอกง่ายเกินไปจริงๆ ฉัน ถามคุณนะ คุณเห็นรพีพงษ์เอาชนะพวกอันธพาลเหล่านั้นหรือ ไม่?” นิษฐา ดูเหมือนไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของผู้ที่ตนหวังไว้

เมื่อเยาวเรศได้ยินสิ่งที่นิษฐาพูด เธอก็ผงะ จากนั้นก็ส่ายหัว และพูดว่า “ฉันไม่เห็น เขาให้ฉันขึ้นมาก่อน เพื่อมีอะไรเกิดขึ้น โดยไม่คาดคิด”

” ก็อย่างว่านะ คุณไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้คลี่คลายอย่างไร คุณก็รู้สึกซาบซึ้งใจไอ้หนุ่มหน้าขาวคนนั้นจนลืมหูลืมตา หาก เพื่อนบ้านเป็นคนจัดการเรื่องนี้ล่ะ แต่ไอ้หมอนี่ยืนยันว่าเขาเป็น คนจัดการ ก็เพื่ออยากได้ความรู้สึกดีๆ หลอกสาวไร้เดียงสาเช่น คุณต่างหาก? “นิษฐาพูดอย่างตรงไปตรงมา

เยาวเรศรู้สึกว่าคำพูดของนิษฐาผิดไปมาก แต่เธอก็ไม่พบสิ่ง ใดที่จะตอบโต้เธอได้

“ฉันจะบอกคุณนะ ว่าฉันเคยเห็นคนแบบเขามาเยอะ คุณจำ แฟนคนเก่าก่อนๆหน้าคนนั้นของฉันได้ไหม เขาก็เป็นผู้ชายที่ ชอบพูดคุยโม้ คำพูดของคนแบบนี้อย่าไปเชื่อ “นิษฐายังคง กล่าวอย่างจริงจัง

“นิษฐา ฉันรู้สึกว่าอคติของคุณที่มีต่อรพีพงษ์มากเกินไป เรื่อง นี้ไม่ซับซ้อนอย่างที่คิดรพีพงษ์ช่วยแก้ปัญหาจริงๆ เขาก็ไม่ได้ขอ ให้ฉันตอบแทนอะไรเลย” เยาวเรศช่วยพูดแทนรพีพงษ์

“ยัยโง่ นี่คือการใช้กลวิธีหลอกให้ตายใจก่อนแล้วจึงจัดการ เข้าใจไหม เขาจงใจทำแบบนั้น ผู้ชายแบบนี้น่ากลัวที่สุด อีก อย่างมักจะลงมือกับผู้หญิงที่ไร้เดียงสาแบบคุณ ฉันสงสัยว่าคน เหล่านั้นที่อยู่ชั้นล่าง บางทีเขาอาจเป็นนักแสดงที่หามา เจตนาหลอกให้ได้เหยื่ออย่างคุณ ไม่งั้นเขาคนเดียวจะสู้กับคนเยอะ

ขนาดนั้นได้ยังไง ทั้งหมดนี้เป็นกลอุบาย ไม่ได้ พวกเราไม่ควร

ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้อยู่ร่วมกับเรา ไม่เช่นนั้นเราจะโดนเขาเล่น

งานในไม่ช้าก็เร็ว “นิษฐากล่าว ดวงตาของเธอหรี่ลง ราวกับว่า

เธอได้เห็นความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง เยาวเรศพูดไม่ออกในทันที รู้สึกว่าเพื่อนสนิทของเธอคิดมาก เกินไปแล้ว

* นิษฐา ฉันรู้สึกว่าคุณโดนแฟนเก่าทั้งหลายของคุณหลอกจน กลัวไปหมด ดังนั้น จึงรู้สึกว่าผู้ชายทุกคนเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกได้ อย่างชัดเจนว่ารพีพงษ์ไม่ใช่คนแบบนั้น เยาวเรศพูดอย่าง จริงจัง

นิษฐามองบน ใส่เยาวเรศและพูดว่า “ช่างเถอะๆ ถ้าคุณโดน หลอก คุณก็จะได้รู้ว่าฉันพูดถูกหรือเปล่า ไม่พูดถึงไอ้หนุ่มหน้า ขาวที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้นแล้ว พรุ่งนี้ตรีโลจน์เชิญเราไปที่บาร์ ฉันได้ยินที่บาร์ บาร์ที่จะไปคือไนท์คลับสวรรค์ที่มีชื่อเสียงมากใน เซี่ยงไฮ้ ซึ่งมีค่าใช้จ่ายสูงมาก ได้ยินมาว่าเป็นพื้นที่ของบอส ใหญ่โสธร ในเซี่ยงไฮ้ ไม่แปลกที่ตรีโลจน์จะเป็นคนร่ำรวยรุ่นที่ สองที่สุดของห้องเรา สถานที่แบบนี้ก็สามารถเลี้ยงได้ พรุ่งนี้ฉัน ต้องแต่งตัวสวยๆ ไปเที่ยวไนท์คลับสวรรค์ให้สนุก

เมื่อเยาวเรศได้ยินคำพูดของนิษฐา ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ไป ที่บาร์เพื่อเล่น ฉันได้ยินมาว่าสถานที่นั้นวุ่นวายมาก ไม่ก็เราไม่ ต้องไปแล้วมั้ง”
“โอ๊ย คุณกลัวอะไร มีตรีโลจน์พวกเขาอยู่ที่นั่น ครั้งนี้ ตรีโลจน์ เรียกพวกเราสองคน ให้ไปโดยเฉพาะเลยนะ ถ้าเราไม่ไป ก็ เป็นการไม่ให้หน้าตรีโลจน์ คุณก็รู้ภูมิหลังครอบครัวของตรีโลจน์ การทำให้เขาขุ่นเคืองไม่ใช่เรื่องดี ก็แค่ไปสนุกสนาน ยังไงก็เป็น เรื่องปกติที่คนหนุ่มสาวจะไปเที่ยวบาร์” นิษฐาเกลี้ยกล่อม

เยาวเรศยังคงขมวดคิ้ว เหตุผลที่เธอไม่อยากไป ไม่ใช่เพราะ ความวุ่นวายในบาร์ แต่เป็นเพราะตรีโลจน์สนใจเธอ อีกอย่างได้ แสดงความรู้สึกของเขาให้เธอหลายครั้ง แต่เยาวเรศไม่ชอบตรี โลจน์ แม้กระทั่งรู้สึกเกลียดเขาเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นิษฐาพูดนั้นไม่ผิด ครอบครัวของตรีโลจน์ มีบริษัทขนาดใหญ่ในเซี่ยงไฮ้และเป็นลูกหลานที่ร่ำรวย ครอบครัวมีเส้นสายมากมาย เธอก็ไม่อยากทำให้ตรีโลจน์ขุ่น เคือง

“งั้น … งั้นก็ได้ แต่เราสามารถพารพิพงษ์ไปกับพวกเราได้ หรือไม่?

นิษฐาต้องมองทันทีและกล่าวว่า “พาไอ้หนุ่มเกาะผู้หญิงกินไป

ทําไม?”

เยาวเรศครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า “รพีพงษ์ก็เป็นเพื่อน ร่วมห้องเช่าของเราเช่นกันยังไงก็ออกไปสนุก พาเขาไปด้วยจะ เป็นไรไป

ในความเป็นจริงที่เธอต้องการพารพีพงษ์ไป เพราะรพีพงษ์ให้ ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้เยาวเรศรู้สึกถึงความรู้สึกนี้ ดังนั้นเธอจึงอยากไปกับรพีพงษ์โดยไม่รู้ตัว

เดิมทีนิษฐาต้องการที่จะปฏิเสธเยาวเรศโดยตรง เพราะ การพารพีพงษ์ไปนั้นจะทำให้พวกเธอขายหน้า ถ้าตรีโลจน์รู้ว่า รพีพงษ์เป็นผู้ชายเกาะผู้หญิงกิน คาดว่าทุกคนก็จะหัวเราะเยาะ พวกเธอที่เป็นเพื่อนกับคนเกาะผู้หญิงกิน

อย่างไรก็ตาม หลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สักพัก ในเมื่อ รพีพงษ์ตั้งใจที่จะลงมือเยาวเรศ เธอสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อให้ ตรีโลจน์จัดการรพีพงษ์ เรื่องที่ตรีโลจน์มีใจให้เยาวเรศนั้นเธอรู้ ถ้าตรีโลจน์รู้ว่ารพีพงษ์ดึงดูดความสนใจจากเยาวเรศ จะไม่ ปล่อยมันไปง่ายๆอย่างแน่นอน

บางทีอาจสามารถยืมมือของตรีโลจน์เพื่อขับไล่รพีพงษ์ออก จากอพาร์ตเมนต์ของพวกเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ บนใบหน้าของนิษฐา เผยรอยยิ้มร้ายๆออกมา

คิดว่าเธอฉลาดมาก สามารถหาวิธีที่ดีเช่นนี้ออกมาได้

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่คุณพูด พาเขาไปก็ได้ ตรีโลจน์คงไม่ ถือสาหรอก เดี๋ยวฉันจะบอกเขาเองถ้าเขากลับมา” นิษฐากล่าว เมื่อเห็นนิษฐาตอบตกลง เยาวเรศก็พยักหน้าอย่างมีความสุข หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ก็กลับมาจากด้านนอก เปิดประตูอ พาร์ทเมนต์แล้วเดินตรงไปชั้นบน

นิษฐารีบลุกขึ้นยืนและเดินไปตรงหน้ารพีพงษ์ ในใจคิดว่าร พงษ์ต้องการหลอกเยาวเรศโอกาสที่จะได้ออกไปเที่ยวด้วยกันแบบนี้เขาจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียง สั่งการ “พรุ่งนี้ จิมมี่จะไปเที่ยวที่บาร์ เห็นคุณเป็นเพื่อนร่วมห้อง เช่าของเราจึงให้คุณไปด้วย อย่าลืมแต่งตัวให้ดีและอย่าออกไป ทําให้เราอับอายล่ะ”

รพีพงษ์เหลือบมองเธอและตอบกลับอย่างเย็นชา

“ไม่ไป”