บทที่ 523 หากเห็นล่ะ

“คุณรพี ขอโทษจริงๆ ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะเช่าบ้านที่เช่าร่วมกัน กับคนอื่น คนๆนั้นวางใจไม่ได้เลย ยังชอบพูดไปเรื่อยอีก ความ รู้สึกที่ฉันมีให้คุณรพีนั้นมีเพียงความเคารพนับถือเท่านั้น ไม่มี อะไรอื่นแต่อย่างใด คุณรพอย่าเข้าใจผิดนะ

รพีพงษ์ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เมื่อมโนชาพูดเช่นนี้ กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าอยากปกปิดซ่อนเร้น กลับกลายเป็น เปิดเผยให้โลกรู้

ฉันจะไปหาบ้านให้คุณรพี่ใหม่ดีกว่า คราวนี้ฉันไปหาเอง จะ ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแน่นอน” เมื่อเห็นรพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร สักคำ ในใจมโนชาก็รู้สึกสับสนและร้อนรนมากกว่าเดิม รีบ เปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“ไม่ต้องแล้ว เพราะเช่าแล้ว ก็ไม่ต้องเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแล้ว ผมไม่มีข้อกำหนดเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยมากนัก” รพีพงษ์กล่าว

มโนชากัดริมฝีปาก รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่รพีพงษ์ใจกว้างมาก เช่นนี้ เธอจึงไม่ควรไปเปลี่ยนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอไม่มี ประสบการณ์ในการเช่าบ้านและการมองหาที่อื่น อาจไม่ดีไปกว่า ที่ชายหนุ่มคนนั้นเช่า

เมื่อรพีพงษ์เห็นความรู้สึกผิดของเธอ เขารู้สึกว่ามโนชาให้ ความสำคัญกับตัวเองมากเกินไปแล้ว ซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัด เล็กน้อย
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดกับมโนชา” ให้กุญแจผม ผมไปดู ด้วยตัวเอง มหาวิทยาลัยน่าจะมีเรื่องอะไรอีก คุณกลับไปก่อน เถอะ”

“ไม่ต้อง ให้ฉันไปดูกับคุณรพี มิฉะนั้นผู้อำนวยการจะตำหนิ ฉันแน่” มโนซากล่าวอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มคนนั้นยังบอกอีกว่า มีคนจากมหาวิทยาลัยของคุณ อยู่บนบ้าน คุณน่าจะเป็นคนดังในมหาวิทยาลัย ถ้าพวกเธอเห็น ว่าคุณเช่าบ้านอยู่กับผม อาจมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับความ สัมพันธ์ของเราทั้งสอง เพื่อหลีกเลี่ยงความเดือดร้อน โดยไม่ จำเป็นนี้ ผมไปเองจะดีกว่า “รพีพงษ์หาข้ออ้างอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่าโชคเรื่องความรักของเขาเริ่มมากขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ กัน ทันทีที่เขามาถึงเซี่ยงไฮ้ ก็มีหญิงสาวสองคนที่กระตือรือร้น กับเขาเช่นนี้ สิ่งนี้ทำให้เขาทนไม่ไหวเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงต้อง หลีกเลี่ยง โดยเร็วที่สุด

เมื่อมโนชาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย อันที่จริงเธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดยังไง ถ้ามีคนเข้าใจผิดเธอ กับรพีพงษ์ในใจเธอก็คงมีความสุขอยู่บ้าง

น่าเสียดายที่ตอนนี้รพีพงษ์พูดถึงตัวเธอ เธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะ ปฏิเสธ

“งั้น… งั้นก็ได้ คุณรพี ถ้าคุณมีปัญหาอะไร คุณต้องโทรหาฉัน นะ ฉันจะมาหาโดยเร็วที่สุด” มโนชากล่าว

รพีพงษ์พยักหน้า หลังจากรับกุญแจแล้ว เขาก็หันหลังและเดินที่ชุมชน

เมื่อมองด้านของรพีพงษ์เดินเข้าไป มโนซาถอน หายใจ ความสุขกว่าจะมาเสียใจ เพราะหลายด้วยกันและ เริ่มจากข่าวแบบนี้

ในคอนโดดูเพล็กซ์

นิษฐากับเยาวเรศกลับจากสนามบ้านที่พวกเธอเช่า ก่อน โดยวางแผนที่จะอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป มหาวิทยาลัย

ทั้งไม่ชินกับการชีวิตในหอพักเล็กน้อย รวมถึงสภาพของ ครอบครัวก็ค่อนข้างจึงออกมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน

ในขณะนี้ นิษฐาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ มีผมเปียก มี เพียงขนหนูอาบน้ำส่วนเว้าเธออย่างชัดเจน

“จิมมี่ เจ้าของบ้านบอกว่าห้องบนของเรามีคนเช่าใช่ไหม ย้ายเข้าเมื่อไหร่เหรอ” นิษฐาพูดขณะเช็ด

เยาวเรศส่ายหัวพูดบอกว่าจะมาวันนี้ แต่ฉันไม่เวลา แน่นอน

“ฉันได้ยินมาว่า คนที่เช่าชั้นบน เหมือนเป็นผู้ชายนะ ไม่รู้ ว่ามันน่าเชื่อถือได้หรือเปล่า หวังไม่คนผู้หญิง ต้องเสียเปรียบแน่นอน” นิษฐากล่าว
เยาวเรศพยักหน้าและกล่าวว่า “ถ้าเหมือนกับพวกผู้คนที่เพิ่ง ย้ายมาชั้นล่าง เราก็ควรย้ายออก โดยเร็วที่สุด

นิษฐาตอบคำว่าอืม จากนั้นถอดผ้าขนหนูออกจากตัวเธอ หยิบ เสื้อผ้าบนโซฟาและจะเปลี่ยน

เมื่อเยาวเรศเห็นนิษฐาไม่ได้เป็นอาย เธอก็หน้าแดง ไม่กล้าม องไปที่ร่างของนิษฐาโดยตรง

“นิษฐา คุณเปลี่ยนแบบนี้เลยหรือ ไม่กลัวมีคนเห็นเหรอ” เยาวเรศกล่าว

“กลัวทำไม ยังไงในนี้ก็มีเพียงคุณ หรือฉันจะกลัวคุณเห็น นิษฐาพูดด้วยใบหน้าไม่รู้สึกแคร์

ทันทีทีคำพูดของเธอลดลง ประตูก็เปิดออกรพีพงษ์ก็เดินเข้า มาจากด้านนอกห้อง ฉากแรกที่เข้ามาในสายตาของเขาคือ นิษฐาที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า

นิษฐาหันไปมองรพีพงษ์ จากนั้นมองลงไปที่ร่างของเธอ จาก

นั้นเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วอพาร์ทเมนต์

รพีพงษ์รู้สึกอายและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ามองข้าง หลังเขาอีก

นิษฐารีบหยิบเสื้อผ้าบนโซฟา ปกปิดส่วนสำคัญของเธอแล้ว รีบเข้าไปในห้องของเธอ

ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้ว่ามีใครกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า อยู่ข้างใน” รพีพงษ์พูดด้วยความรู้สึกผิด
เยาวเรศจ้องไปที่รพีพงษ์ เธอรู้สึกแปลกใจ ไม่รู้ว่าทำไมร

พงษ์จึงมาอยู่ที่นี่ “เธอเข้าไปในห้องแล้ว คุณสามารถหันกลับมาได้แล้ว”

เยาวเรศกล่าว

รพีพงษ์จึงค่อยหันกลับมาและมองไปที่เยาวเรศ

เขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้เห็น เยาวเรศกับนิษฐาอยู่ใน บ้านเช่านี้

“รพีพงษ์ทำไมคุณมาที่นี่? คุณตามเราสองคนมาใช่ไหม? เยาวเรศมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความระมัดระวัง

แม้ว่าเยาวเรศจะประทับใจในตัวรพีพงษ์บนเครื่องบิน แต่รพี

พงษ์ปรากฏตัวขึ้นที่พักอาศัยของพวกเธออย่างกะทันหันเยาวเรศ

ก็รู้สึกสงสัยมาก

“นี่คือบ้านที่เพื่อนของผมช่วยผมเช่า ผมก็คิดไม่ถึงว่าคุณทั้ง สองจะอยู่ที่นี่” รพีพงษ์พูดพร้อมกับเขย่ากุญแจในมือของเขาให้ เยาวเรศ

เยาวเรศก็รู้ทันทีว่ารพีพงษ์เป็นคนเช่าชั้นบนของพวกเธอ

ก่อนหน้านั้น เยาวเรศกังวลว่าผู้ชายที่เช่ากับพวกเธอจะเป็น คนที่ไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเป็นรพีพงษ์เธอก็รู้สึกโล่ง

ใจเช่นกัน

อย่างน้อยรพีพงษ์ก็ดูเป็นคนปกติและน่าเชื่อถือมากกว่าผู้ชาย ที่ย้ายมาอยู่ชั้นล่างของพวกเธอเหล่านั้น
เมื่อสองวันก่อน พวกผู้ชายสองสามคนที่ดูเหมือนพวก อันธพาลที่พักอยู่ชั้นล่าง เมื่อเห็นเธอกับนิษฐาเดินลงไปชั้นล่าง ก็ เห็นพวกเขาดื่มเหล้ากันโดยที่ประตูเปิดอยู่และพวกเขาก็ส่งเสียง เป่าปากเมื่อเห็นพวกเธอ

ในเวลานี้ นิษฐาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เดินออกจากในห้อง เธอจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างโกรธเกรี้ยวและตะโกนว่า “คุณมันโรค จิตจริงๆ! ยังกล้าอยู่ที่นี่ไม่ไปอีก คุณคิดว่าผู้หญิงสองคนจะกลัว คุณเหรอ!ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจตอนนี้ แล้วนะ! ”

เมื่อเยาวเรศเห็นใบหน้าของนิษฐาเต็มไปด้วยความโกรธ ก็ อธิบายอย่างรวดเร็ว”นิษฐา รพีพงษ์เป็นคนที่เช่าอยู่ชั้นบนของ เรา เมื่อกี้มันเป็นความเข้าใจผิด

“อะไรนะ! คุณบอกว่าคนที่เช่าอยู่ชั้นบนเรานั้น เป็นไอ้โรคจิต คนนี้เหรอ?” นิษฐาเบิกตากว้างทันที

รพีพงษ์ขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินคำเรียกที่นิษฐาเรียกตนเอง มองไปที่เธอและพูดว่า “เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะมองคุณ ผมสา สามารถกล่าวคำขอโทษคุณได้ แต่มันจะหยาบคายเกินไปไหม ถ้าคุณเรียกผมแบบนั้น?”