บทที่ 471 ชาติหน้าเถอะ

ชั้นบนสุดของ WH กรุ๊ป

ภายในห้องที่แสงส่องไม่ถึง เมื่อมองผ่านหน้าต่าง จะเห็นไซต์ งานก่อนสร้างอยู่ข้างหลัง ในเวลานี้กำลังหยุดงานจึงไม่ค่อยมี คนทํางานเยอะเท่าไรนัก

รพีพงษ์ ธฤตญาณและคนอื่นๆ ยืนอยู่ตรงข้ามธาตุกร ระหว่าง ทางที่กลับมา ธายุกรขัดขืน ทำให้ไตรทศต่อยเขาไป ตอนนี้เขา หน้าบวมและมีรอยฟกช้ำจนไม่เหลือเค้าเดิม

“พวกแกมันอันธพาล ไอ้พวกโจร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ พวกแก ทําแบบนี้มันผิดกฎหมาย ต้องโดนลงโทษ!” ธายุกรไม่มีปัญญา กับรพีพงษ์ เขาจึงเอาแต่ตะโกน

“ให้ตายเหอะ อย่างกับผู้หญิง ยังมาบอกว่าพวกเราเป็น อันธพาล ทําไมแกโดนพวกเราทำผิดผีเหรอ หรืออยากชิมรส หมัดของฉันอีก” ไตรทศเบิกตาโตมองธาตุกร

ธาตุกรกลัวไตรทศจนคอหด

รพีพงษ์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าธายุกร เขากคอเสื้อของธาตุ กรแล้วยกตัวธายุกรขึ้นมา

“ปล่อยฉันนะ แกไม่มีสิทธิ์มาขังฉันไว้ที่นี่ ถ้าคนข้างนอก แก ได้ติดคุกแน่ แกจะละเมิดกฎหมายเหรอ!” ธายุกรจ้องรพีพงษ์ แล้วพูดออกมา
“ฉันเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในเมืองริเวอร์ ถึงฉันจะฆ่าแกก็ไม่มีใครมา ทำอะไรฉันได้” รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เมื่อธายุกรได้ยินดังนั้น เขารู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว เขาไม่ สงสัยในคำพูดของรพีพงษ์เลยแม้แต่น้อย คนที่สามารถทำให้ W H กรุ๊ปล้มละลายได้ภายในสิบนาที อำนาจที่เขามี มันไม่สามารถ คาดเดาได้เลย

“ระรพีพงษ์ จริงๆ เราไม่จำเป็นต้องทะเลาะกันถึงขนาดนี้ เรา มาพูดกันดีๆ เถอะ เมื่อก่อนฉันมีส่วนผิดจริง ถ้านายไม่พอใจ ฉัน ขอโทษนายก็ได้” จู่ๆ ธายุกรก็พูดประนีประนอม เขารู้ดีว่าเมื่ออยู่ ต่อหน้าของรพีพงษ์ เขาไม่มีสิทธิ์พูดเงื่อนไขใดๆ

“ขอโทษ? บริษัทของตระกูลฉัตรมงคลล้มละลาย อารียาก็ไม่รู้ อยู่ที่ไหน จารุณีโดนรถชนกระเด็นไปสิบกว่าเมตร แกคิดว่าแค่ ขอโทษแล้วจะจบเหรอ แกคิดว่าทำได้เหรอ” รังสีอาฆาตแผ่ออก มาจากตัวของรพีพงษ์ จนทำให้ธาตุกรกลัวจนตัวหด

ธายุกรตัวสั่นเทิ้ม เขารีบพูดออกมาว่า “ฉะ ฉันไม่ได้เป็นคนทำ ฉันแค่ทำให้บริษัทของตระกูลฉัตรมงคลล้มละลายเท่านั้น เรื่อง อื่นฉันไม่ได้เป็นคนทำ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำต่างหาก ทั้งหมด นั่นเป็นฝีมือของเธอ ที่ฉันทำให้บริษัทล้มละลาย ก็เพราะคำสั่ง ของผู้หญิงคนนั้น ไม่เกี่ยวกับฉัน!”

รพีพงษ์รู้ว่าผู้หญิงที่ธาตุกรหมายถึงคือโยษิตา แต่ถึงธายุกรจะ โดนโยษิตาหลอกใช้ เขาก็ผิดอย่างไม่สามารถให้อภัยได้ คนที่โดนคนอื่นยุยงให้ฆ่าคน มันผิดทั้งคนที่ยุยงและคนที่ลงมือ

ยิ่งไปกว่านั้นธายุกรเอาแต่คิดอคติกับอารียมาตลอด ถ้าเขา ไม่คิดแบบนี้ตั้งแต่แรก คงไม่โดย โยษิตาหลอก ใช้ง่ายๆแบบนี้ หรอก

รพีพงษ์ไม่มีทางปล่อยโยษิตาไปแน่ แต่เขาก็ไม่ปล่อยธาตุกร

ไปเช่นกัน

“ทำให้บริษัทล้มละลายยังไม่พอเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ อารีก็คงไม่แตกหักกับศศินัดดาแล้วหนีไปเพียงลำพัง แกคิดว่า แกไม่มีส่วนผิดเหรอ”

รพีพงษ์พูดพลางเอามืออีกข้างจับนิ้วของธายุกร เขาใช้แรงบีบ จนนิ้วมือของธาตุกรหัก

ธายุกรร้องออกมาอย่างเจ็บปวด และเอาแต่ขัดขืน รพีพงษ์จึง เอามือจับเขาเอาไว้จนเขาไม่สามารถขัดขืนได้อีก

“นี่คือบทลงโทษที่แกร่วมมือกับศศินัดดาจนทำให้บริษัทล้ม

ละลาย”

หลังจากนั้นรพีพงษ์ก็จับและหักนิ้วของธายุกรอีก

“นี่คือบทลงโทษที่แกทำให้อารียาเจ็บปวดแล้วหนีไปจนได้รับ บาดเจ็บ”

เขาหักนิ้วของธาตุกรอีก ธายุกรหน้าซีดเผือด ตัวสั่นเทิ้ม วันนี้ เขาได้สัมผัสถึงความน่ากลัวของรพีพงษ์แล้ว
ถ้าเขามีโอกาสอีกครั้ง เขาจะเลือกไม่เป็นศัตรูกับรพีพงษ์ และ ไม่ไปหาเรื่องอารียา

แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสนั้น

“นี่คือบทลงโทษที่แกไม่สำนึกผิดและเอาแต่หาเรื่องอารียา”

ในช่วงเวลาสั้นๆ นิ้วทั้งสิบของธาตุกรหักทั้งหมด เขาทรมาน จนเกือบจะเป็นลม แต่เขายังมีสติอยู่ นิ้วสุดท้ายของเขาถูกหัก เป็นที่เรียบร้อย ทําให้เขาไม่สามารถเป็นลมเพราะความเจ็บปวด

“ตอนนี้อารหายตัวไป ฉันกระวนกระวายใจมาก ฉันต้องทุกข์ ทรมานทุกวินาทีที่ไม่ได้พบเธอ แกไม่เข้าใจจิตใจของฉันหรอก ความผิดของแกทั้งหมด แค่หักนิ้วมันยังชดใช้ไม่ได้หรอก” รพี พงษ์พูดกับธายุกร

“ปะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องล่ะ ฉันสำนึก ผิดแล้ว” ธายุกรหายใจรวยริน

“ชาติหน้าเถอะ”

รพีพงษ์พูดคำนั้นกับธายุกร จากนั้นเขาจึงยกธายุกรเดินไปที่ หน้าต่าง

ธาตุกรเหมือนจะมีลางสังหรณ์ถึงอันตราย เขาเอาแต่ขัดขืนไม่ หยุด แต่ก็ถูกรพีพงษ์กดเอาไว้
รพีพงษ์เปิดหน้าต่าง ธายุกรกลัวจนหัวหด หน้าของเขาด เผือด เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูดออกมา แต่ทว่าพละกำลัง ของรพีพงษ์ ทําให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้

วินาทีต่อมา รพีพงษ์โยนธาตุกรออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ ลังเล เสียงร้องอันน่าเวทนาดังขึ้นในอากาศ แต่น่าเสียดายที่ไซต์ งานก่อสร้างข้างหลังไม่มีคนทำงาน รพีพงษ์หันหลังกลับมามอง ฤตญาณกับคนอื่นๆ แล้วพูดว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

สีหน้าของธฤตญาณและคนอื่นๆ หนักแน่น เมื่ออยู่ต่อหน้าร พงษ์พวกเขาอดไม่ได้ที่จะยืนหลังตรง จากนั้นจึงพยักหน้าแล้ว เดินตามรพีพงษ์ออกไป

ชนิสรารออยู่ใต้ตึก เห็นรพีพงษ์กับคนอื่นๆ เดินเข้ามา เธอจึง รีบเดินเข้าไป

“เป็นยังไงบ้างรพีพงษ์ ธายุกรยอมรับผิดไหม คนอย่างเขาไม่ ว่ายังไงก็ไม่ยอมสำนึกผิด ถ้าคุณทำอะไรเขา เขาจะมาหาเรื่อง คุณอีกไหม” ชนิสราถามขึ้น

รพีพงษ์ยิ้มให้ชนิสราแล้วพูดว่า “วางใจเถอะพี่สา จากนี้เขา ไม่มีโอกาสมาหาเรื่องผมอีกแล้ว

ชนิสราพยักหน้า แล้วเดินตามรพีพงษ์ออกไป เธอเดินพลาง คิดถึงคำพูดที่รพีพงษ์พูดเมื่อครู่ จู่ๆ เธอก็เบิกตาโตแล้วมองรพี พงษ์ด้วยความตกใจ ไม่มีโอกาสมาหาเรื่องรพีพงษ์อีกงั้นเหรอ มี แต่คนที่ตายเท่านั้นแหละ ที่ไม่มีโอกาสอีกแล้ว

เธอตกใจมาก แต่ทว่าดูท่าทางของรพีพงษ์เหมือนจะไม่เป็นเดือดเป็นร้อน เธอจึงไม่กล้าพูดอะไร เธอรู้ถึงความเก่งกาจของ รพีพงษ์ เพราะฉะนั้นไม่ว่ารพีพงษ์จะทำเรื่องอะไร เธอจึงไม่ได้ ตกใจมากนัก

เพราะว่าศศินัดดาไล่ชนิสราออกจากบ้าน ก่อนหน้านี้ศศินัดดา ก็โดนรพีพงษ์ตบ ถ้าให้ชนิสรากลับไปที่ชุมชนคำแหง ในตอนนี้ ไม่รู้ว่าศศินัดดาจะทำอะไรกับชนิสรา รพีพงษ์จึงให้ธฤตญาณ เตรียมห้องที่สถานบันเทิงสตาร์กายให้ชนิสราพักก่อน

ระหว่างทางไปสถานบันเทิงสตาร์กาย ชนิสราเล่าเรื่องที่เกิด ขึ้นในวันนั้น ให้รพีพงษ์ฟัง และบอกเรื่องที่ศักดาโดนศศินัดดาไล่ ออกจากบ้านด้วย

หลังจากที่ฟังจบ รพีพงษ์ยิ่งรู้สึกว่าศศินัดดาเหมือนคนบ้า ถ้า ตอนนั้นธฤตญาณไม่บอกเรื่องชนิสรา ไม่แน่เขาอาจจะฆ่าศศิ นัดดาก็ได้

การที่ได้จัดการธายุกร ทำให้เขาได้ระบายความโกรธออกไป ไม่น้อย ความอยากฆ่าศศินัดดาจึงลดลงไปด้วยเช่นกัน

ถึงแม้ว่าเรื่องที่ศศินัดดาทำจะสามารถทำให้เขาฆ่าเธอได้เป็น ร้อยครั้ง แต่ยังไงศศินัดดาก็เป็นแม่ของอารียา ถ้ารพีพงษ์จะ ลงมือกับเธอจริงๆ ก็จำเป็นต้องหาอารียา ให้เจอเสียก่อน

ระหว่างนี้เขากะว่าจะไม่ไปที่ชุมชนคำแหง รอให้เขาใจเย็นลง ก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะจัดการกับศศินัดดาอย่างไร

หลังจากที่กลับมาถึงสถานบันเทิงสตาร์กาย และจัดหาห้องให้ ชนิสราเรียบร้อยแล้ว รพีพงษ์ ธฤตญาณและคนอื่นๆ นั่งดื่มเหล้าด้วยกัน

ตอนที่กลับมา รพีพงษ์ได้แจ้งคนที่กิสนาแล้วว่าให้พวกเขา ช่วยหาเบาะแสของอารียา จากฝีมือของคนที่กิสนา มีโอกาสสูงที่ จะเจออารียา

แต่ทว่าเมื่อไม่ได้เจออารียาแค่หนึ่งนาที รพีพงษ์ก็ไม่สบายใจ ทําให้เขาต้องดื่มเหล้าเพื่อคลายความกังวล

ดื่มไปได้สักพัก รพีพงษ์รู้สึกว่าความกังวลยังคงไม่หายไป เขา เงยหน้ามองธฤตญาณแล้วพูดว่า “หาสนามประลอง ให้ฉันหน่อย ฉันอยากระบาย”