บทที่941 แสดงอานาจ

ชนสรณ์ได้ยินคำพูดของทัตตา ก็ยิ้ม แล้วกล่าว “เดี๋ยวคุณดูนะ ผมจะให้ครูฝึกคนใหม่คนนี้ของเราเข้าใจว่าในกองทัพ เทียบไม่ ได้กับการเป็นนายใหญ่อยู่ในสังคม

ไม่นาน รพีพงษ์ก็เดินมาถึงด้านหน้าของรถจิ๊บ เขาไม่ได้เอา ของมามาก เอามาแค่กระเป๋าใบเดียว ในกระเป๋ามีเสื้อผ้าเอาไว้ ใส่แล้วซักและยังมีของมีค่าบางอย่าง

แม้จารุวิทย์ไม่ได้บอกเขาว่าการเป็นครูฝึกครั้งนี้ต้องเป็นนาน ขนาดไหน แต่รพีพงษ์รู้สึกแค่ว่าตัวเองต้องฝึกฝนเหล่าทหาร ทหารมังกรให้ดีก็เป็นอันว่าเสร็จสิ้น และการที่จะทำได้นั้นก็ไม่ ยาก ดังนั้นเขาจึงคิดว่าตัวเองไม่น่าจะต้องอยู่ที่เปร์คิงนานมาก นัก

ก่อนที่จะเดินทาง รพีพงษ์ได้วางแผนเรื่องทุกอย่างของตระกูล ลัดดาวัลย์ไว้เรียบร้อยแล้ว และหลายวันก่อนหน้าที่จะแจ้งกับคน ของเปร์คิง ก็ได้เริ่มอยู่เป็นเพื่อนอารียาและขวัญนดินสองแม่ลูก อย่างจริงจัง

การไปเปร์คิงครั้งนี้ แม้อารียาจะไม่อยากให้ไป แต่อารียาก็รู้ดี ว่ารพีพงษ์ไปทำธุระ เธอไม่สามารถที่จะให้รพีพงษ์อยู่อย่างใจตัว เองต้องการได้

ดังนั้นทั้งคู่จึงตกลงกัน รพีพงษ์ทำงานข้างนอก อารียาทำงาน บ้าน ดูแลเรื่องต่างๆของตระกูลลัดดาวัลย์ บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่สามีภรรยาพึ่งต้องมี

หลังจากที่มาถึงด้านหน้าของรถจิ๊บ รพีพงษ์ก็มองเข้าไปด้าน ใน มีชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เขารู้มานานแล้วว่าคนที่มารับเขาเป็น ใคร และรู้ชื่อของสองคนนี้ดี

เขายืนอยู่ข้างๆรถรอให้สองคนลงมา แต่ผ่านไปสักพัก ทั้งคู่ก็ เหมือนว่าจะไม่ลงมา

เดินทีทัตดาอยากลงจากรถเพื่อไปทักทายรพีพงษ์ แต่ถูกชน สรณ์ห้ามไว้

ความหมายของเขาคือ อยากจะเห็นว่าถ้ารพีพงษ์ถูกมองข้าม แล้วจะทำอย่างไร แล้วก็ทำลายอำนาจของรพีพงษ์ด้วยเลย ให้ เขารู้ว่าคนของกองทัพไม่ใช่จะแตะต้องได้

รพีพงษ์เห็นชนสรณ์และทัตดาทั้งสองไม่ลงมา แล้วเห็นว่าคน บนลงแสร้งทําเป็นไม่เห็นเขา ก็รู้ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร

เขายิ้มมุมปาก จากนั้นก็ตะโกนเข้าไปในรถ “ชนสรณ์ ทัตดา! ลงมาเดี๋ยวนี้!”

ในฐานะที่เป็นยอดฝีมือแดนเทพ เสียงของรพีพงษ์ดังกังวาน ทะลุปรุโปร่ง ต่อให้มีกระจกกั้น ก็ดังกระแทกไปยังโสตประสาท ของคนได้

ชนสรณ์และทัตดาฉลาด จึงรีบลงมาจากรถ

ชนสรณ์จ้องไปที่รพีพงษ์ จากนั้นก็ยิ้ม แล้วกล่าว “คุณคือรพี พงษ์ใช่มั้ย ขอโทษจริงๆนะ เมื่อกี้พวกเรากำลังพูดคุยกัน ไม่ทันสนใจคุณ

ทัตดา กล่าวตาม สวัสดีค่ะหัวหน้าฝึก ฉันคือผู้แนะนำของ คุณ ทัตตา”

รพีพงษ์ดูแคลน แล้วกล่าว อะไร”

ทัตดารีบกล่าว “

ผมเดินผ่านพวกคุณไป พวกคุณไม่เห็น ถือพวกคุณ บกพร่องใน

ชะงัก คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะตัดคะแนนบกพร่องใน หน้าที่ของพวกเขา

“ฝึกรพี พวกเราแค่สมาธิเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องพูด รุนแรงขนาดนั้นก็ได้ชนสรณ์มองไปที่รพีพงษ์ด้วยความพอใจ

มองชนกล่าวผมหรือเป็น

หัวหน้าครูฝึก? จะอะไร ต้องฟังคุณงั้นหรอ”

หัวหน้าบีบตัวเอง จะต่อต้านอย่างไร จึงตอบกลับไปหัวหน้าครูพูดพูดมากไป

แล้ว แปลกบัญชาการของพวกคุณให้ผม” รพีพงษ์วิจารณ์สรณ์และทัตดาอย่างไว้หน้า
ขนสรณ์ก็ไม่คิด เดิมทีเขาคิดจะสั่งสอนรพีพงษ์ แต่กลับถูกร พงษ์มองว่าไม่มีความสามารถที่จะอธิบายก็ไม่มีโอกาสแล้ว

ทัตดาเกลียดชนสรณ์เข้าไส้ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้แต่แรก เธอไม่

ฟังชนสรณ์หรอก

“ตอนนี้พวกคุณทั้งสองวิดพื้นคนละร้อยครั้ง ถือเป็นการ ลงโทษ ถ้ายังมีครั้งหน้า จะไม่ใช่แค่วิดพื้นแล้ว” รพีพงษ์กล่าว

ชนสร์และทัดดามองหน้ากัน ตอนนี้อยู่บนถนน รพีพงษ์ให้พวก เขาวิดพื้น จะต้องถูกคนหัวเราะเยาะแน่นอน

“ทำไม คำสั่งของหัวหน้าครูฝึกอย่างผมไม่มีค่างั้นหรอ? ดูๆ แล้วผมต้องไปหาผู้บัญชาการของพวกคุณหน่อยแล้วล่ะ” รพีพงษ์ กล่าว

จะทำเดี๋ยวนี้!” ชนสรณ์รีบกล่าว ถ้าหากผู้บัญชาการรู้ว่าเขา ตั้งใจไม่สนใจหัวหน้าครูฝึกคนใหม่ ต่อไปตำแหน่งหัวหน้าครูฝึก เขาเลิกคิดไปได้เลย

พูดจบ ชนสรณ์ก็ฟุบกับพื้นเริ่มวิดพื้น

คนจํานวนไม่น้อยเดินผ่าน ล้วนล้อมเข้ามาดู

แม้ชนสรณ์จะไม่พอใจ แต่เจอเข้ากับคำสั่งของผู้ที่ใหญ่กว่าก็ ทำได้แค่ปฏิบัติตามเท่านั้น ในเวลาเดียวกันก็ยิ่งมั่นใจว่ารพีพงษ์ ไร้ความสามารถ ทำได้แค่ใช้หัวหน้าครูฝึกตัวตนนี้มาบังคับเขา เท่านั้น

ทัตดาเห็นชนสรณ์เริ่มวิดพื้น ก็อึดอัด ตอนที่อยู่เปร์คิงเป็นเธอทํางานฝ่ายพลเรือน ปกติน้อยมากที่จะเข้าฝึก วิดพื้นร้อยครั้ง สำหรับเธอแล้วมันชั่งเหมือนตกนรก ยิ่งไปกว่านั้นยังทำบนถนน อีก

รพีพงษ์เห็นทัตตาไม่ปฏิบัติ จึงถาม “คุณต่อต้านคำสั่ง?” ทัตดารีบส่ายหัว แล้วกล่าว “หัวหน้าครูฝึก ฉันเป็นผู้

รพีพงษ์ดูแคลน แล้วกล่าว “ขอโทษนะ หญิงชายเท่ากัน ทำผิด ก็ต้องรับโทษ”

ทัตดาเห็นรพีพงษ์ไม่ไว้หน้า ก็ทำได้แค่ฟุบลง แล้ววิดพื้น

ชนสรณ์ยอดฝีมือมวยไทย วิดพื้นสำหรับเขาเป็นเรื่องขี้เล็บ ไม่

นานก็ทําเสร็จแล้ว ทัตดาต่างหากที่ค่อนข้างเจ็บปวด แม้เธอจะแข็งแกร่งกว่าผู้ หญิงทั่วไปอยู่บ้าง แต่วิดพื้นร้อยครั้งก็ยังคงเป็นเรื่องที่ยากอยู่ดี

วิตเกือบเสร็จ แขนก็ยกไม่ขึ้นแล้ว

ชนสรณ์มองไปที่ทัดดา ด้วยความรู้สึกผิด คิดในใจว่าเป็น เพราะตนทัตดาจึงต้องถูกลงโทษ ถ้ารู้ว่ารพีพงษ์เป็นแบบนี้ เขาก็ ไม่หาเรื่องตั้งแต่แรกแล้ว

ในขณะเดียวกันเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีต่อรพีพงษ์มากขึ้น สาบานว่า จะต้องให้รพีพงษ์เห็นความเก่งกาจของเขาให้ได้ เมื่อถึงเปร์คิง เขาจะทำให้รพีพงษ์รู้ว่านี่เป็นถิ่นของใครกันแน่

รพีพงษ์ไม่กลัวว่าตัวเองจะทำผิดต่อชนสรณ์หรือทัตตา แม้เขาจะไม่เคยเป็นทหารมาก่อน แต่รู้ว่าค่ายทหารเป็นที่ยังไง ถ้าตัว เองแสดงออกว่าง่ายต่อการถูกรังแกตั้งแต่แรก ทหารที่หัวรั้น พวกนี้อยู่ต่อหน้าเขาก็ยังผยองขึ้นมาได้

รพีพงษ์ก็ดูออกว่าชนสรณ์รู้สึกว่าตัวเองไม่พอที่จะให้พวกเขา เชื่อมั่น แต่เขาก็ไม่รีบร้อน รอให้ถึงเปร์คิง รพีพงษ์มีโอกาสให้ พวกเขาได้รู้ว่าหมัดของตัวเอง ไม่ได้ธรรมดา

สุดท้าย ทัตดาวิดพื้นที่ยากสำเร็จ ยืนขึ้นมาจากพื้น มองไปที่ รพีพงษ์ด้วยความแค้น

รพีพงษ์ไม่สนใจ ขึ้นนั่งบนรถโดยตรง

ทัตดาหันไปมองชนสรณ์ ชนสรณ์ฉวยโอกาสตอนที่รพีพงษ์ขึ้น รถ พูดกับทัตดาเบาๆว่า “สบายใจได้ ผมจะสั่งสอนเขาเอง ไม่ใช่ ว่าเป็นหัวหน้าครูฝึก แล้วจะยโสโอหังต่อหน้าพวกเราได้