บทที่868 ถ้าอย่างนั้นยังเช้าอยู่

ธัชธรรมจ้องมองไปที่ในบ่อน้ำแวบหนึ่ง จากนั้นหันไปถามนิรภัฏ ว่า: “ในบรรดากลุ่มลูกศิษย์ของนายทั้งหมด ยืนหยัดอยู่ใน บ่อน้ำได้เป็นเวลานานที่สุดเท่าไหร่?”

“บ่อน้ำนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่ตาของนายเห็น อยู่ในบ่อน้ำ นานเท่าไหร่ ความรู้สึกเยือกเย็นก็จะยิ่งทิ่มแทงกระดูกมากขึ้น เรื่อยๆ พอถึงช่วงหลังๆไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถ จินตนาการได้ แม้แต่คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ก็ไม่สามารถ ต้านทานได้ ลูกศิษย์เหล่านี้ของฉันที่ยืนหยัดอยู่ในบ่อน้ำได้นาน ที่สุด ก็คือพรยศ ใช้เวลาทั้งหมดหนึ่งชั่วโมงครึ่ง หวังว่าครั้งนี้จะ สามารถทำลายสถิติของครั้งก่อนได้”

ธัชธรรมยิ้มเล็กน้อย แล้วถามว่า “ถ้าอย่างนายคิดว่ารพีพงษ์ จะอยู่ในบ่อน้ำนี้ได้นานแค่ไหน?

ธัชธรรมส่งเสียงเย็นชา เอ่ยปากว่า “ลูกศิษย์ของนายดูแล้ว ธรรมดามาก และไม่มีอะไรตรงไหนดูเป็นพิเศษ แม้ว่าความ สามารถจะค่อนข้างดีก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าพรยศอย่าง แน่นอน เดาว่าน่าจะประมาณหนึ่งชั่วโมง

ธัชธรรมหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “เพื่อนเก่า คำพูดอย่าพูด มั่นใจเกินไป ไม่อย่างนั้นถึงเวลานั้นเกียรติของนาย ก็อาจจะ ไม่มี”

ธัชธรรมเบะปาก ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเขา ในความคิดของเขา ในโลกนี้คงจะหาอัจฉริยะคนที่สองที่สามารถเทียบกับ พรยศไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้ธัชธรรมกำลังวางมาตใหญ่โตเพื่อ ตบตาผู้คนเท่านั้นเอง

“นุช ศิษย์พี่ของเธอยังจะอยู่ด้านในอีกนาน เด็กคนนี้หนึ่ง ชั่วโมงครึ่งก็น่าจะยังออกมาไม่ได้ เธอไปชงชาสักหนึ่งกา ฉันจะ ดื่มน้ำชาดีๆกับเพื่อนเก่าคนนี้ พูดคุยกัน”นิรภัฏพูดอยู่ ยังเขม็ง ตาใส่ธัชธรรม ท่าทางนั้นไม่ได้เหมือนราวกับจะดื่มชากับเขา แต่ จะดื่มยาพิษกับเขามากกว่า

ณีรนุชพยักหน้าทันที และหันออกไปชงชา

ธัชธรรมเหลือบมองไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ในบ่อน้ำ เอ่ยปากว่า “นายก็ไม่จําเป็นต้องอยู่ในนั้นนานมากเกินไป เพียงแค่อยู่ให้ นานกว่าพรยศก็พอแล้ว”

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร แต่รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงใน

ร่างกายของตัวเองอย่างละเอียดเนื่องจากบ่อน้ำ

นิรภัฏส่งเสียงเย็นชา คิดในใจว่าธัชธรรมยังคิดว่ารพีพงษ์ สามารถเอาชนะพรยศได้จริงๆ ผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงอวดดีอยู่เช่นเคย

เวลาค่อยๆผ่านไปแต่ละวินาทีแต่ละนาที นิรภัฏและธัชธรรม ทั้งสองคนกำลังนั่งดื่มชาอยู่บนแท่นหินที่อยู่ไม่ไกลจากบ่อน้ำ พูด คุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีต แต่ท่วงทำนองโดยพื้นฐานก็ตาม มาตรฐานของการทะเลาะ ซึ่งมีความแตกต่างกับการพูดคุยกัน ตามปกติเป็นอย่างมาก
ณีรนุชอยู่ที่ขอบบ่อน้ำจ้องมองไปที่ทั้งสองคนที่อยู่ในบ่อน้ำ โดยตลอด และเตือนรพีพงษ์เป็นครั้งเป็นคราวว่า: “ออกมาได้ แล้ว ถ้าอยู่ต่อไป นายของชีวิตก็จะไม่เหลือแล้ว

รพีพงษ์ไม่ขยับเคลื่อนไหว ตามการรุกรานของความเยือกเย็น รพีพงษ์ก็ค่อยๆรู้ถึงการฝึกฝนกล้ามเนื้อและกระดูกที่นิรภัฏพูดถึง รู้สึกถึงความกระชับของพลัง

บ่อน้ำนี้มีผลต่อการฝึกฝนของคนจริงๆ แต่ยังห่างไกลจากของ สํานักเทพยาเซียนนั้นเป็นอย่างมาก บ่อน้ำในสำนักเทพยาเซียน มาพร้อมกับฤทธิ์ยา และผ่านการหล่อเลี้ยงด้วยสมุนไพรมาหลาย ชั่วอายุคนของสํานักเทพยาเซียน ผลดีที่นำมาสู่ร่างกายมนุษย์ เป็นสิ่งที่ไม่อาจจินตนาการได้

ถ้าหากบ่อน้ำที่นี่ก็มีผลเช่นเดียวกับบ่อน้ำในสำนักเทพยา เซียน รพีพงษ์คงสามารถใช้โอกาสนี้มาก้าวหน้าถึงแดนดั่งเทพ ได้

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา พรยศที่อยู่ในบ่อน้ำก็ไม่ได้ผ่อน คลายเหมือนตอนที่เพิ่งเข้ามา ในตอนนี้ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยน เป็นซีดเซียว ริมฝีปากก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วงเนื่องจากความ เย็น เนยจิ้งในร่างกายก็เพราะใช้เป็นเวลานาน และเปลี่ยนเป็น เบาบางลง

รพีพงษ์ในทางกลับกัน ในเวลานี้ได้หลับตาลงแล้ว แต่สีผิว ของเขายังคงแดงก่ำอยู่ ดูไม่ออกว่ามีความไม่สบายใดๆ แม้แต่ น้อย ก็เหมือนราวกับว่าบ่อน้ำนี้ไม่มีผลใดๆ ต่อเขา
พรยศมองไปที่ท่าทางที่เหมือนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดของพี พงษ์ ก็กังวลขึ้นมาในทันที ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงจะประ คับประคองไม่ไหว และสภาพของรพีพงษ์ก็ดีขนาดนี้ คงจะยืน หยัดได้นานกว่าเขาจริงๆ

“ผู้ชายคนนี้ดูผิวเผินแล้วก็เหมือนจะไม่เป็นอะไร ความจริงแล้ว สภาพที่แท้จริงนั้นยังเลวร้ายยิ่งกว่าของฉัน บ่อน้ำเย็นนี้ไม่ ธรรมดา ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันก็ไม่สมเหตุสม ผลที่จะยืนหยัดอยู่ได้นานกว่าฉัน ดังนั้นสามารถพูดได้เพียงว่า เขาใช้ความสงบอย่างผิวเผินมาทำให้ฉันวิตกกังวลเท่านั้น ทำให้ ใจของฉันไม่มั่นคง เพื่อลดระยะเวลายืนหยัดให้สั้นลง

“เหอะ ฉันพรยศเป็นอัจฉริยะคนเดียวในโลกตามคำบอกของ อาจารย์ จะพ่ายแพ้ให้กับคนอื่นอย่างง่ายดายได้อย่างไร ฉันชนะ อย่างแน่นอน!”

เมื่อในใจคิดเช่นนี้ พรยศก็หลับตาลง ไม่ปล่อยให้สภาพใน

ตอนนี้ของรพีพงษ์มากระทบต่อสภาพจิตใจของตัวเอง

นิรภัฏที่นั่งดื่มชาอยู่ไม่ไกลเมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ยืนหยัดเป็นเวลา หนึ่งชั่วโมงและไม่มีวี่แววที่จะออกมาเลย ที่สำคัญสีหน้าดูไปแล้ว ก็ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกันกับเป็นพรยศที่สีหน้า เปลี่ยนเป็นซีดลงบ้าง ซึ่งทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นวิตกกังวลมาก

ธัชธรรมมองดูท่าทางที่วิตกกังวลของนิรภัฏ อดไม่ได้ที่จะ หัวเราะขึ้นมา เอ่ยปากว่า “เพื่อนเก่า มันเป็นเพียงการประลอง ระหว่างรุ่นน้องเท่านั้นเอง ทำไมจะต้องวิตกกังวล เมื่อถึงเวลาก็จะรู้ผลเอง”

นิรภัฏส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า “ลูกศิษย์ของฉันไม่มีทาง พ่ายแพ้แน่นอน ฉันมีอะไรต้องวิตกกังวล เพียงแต่การพูดคุยกับ คนแก่อย่างนายแล้วน่าเบื่อเท่านั้นเอง”

ธัชธรรมมองดูท่าทางร้อนตัวของนิรภัฏ ยิ้มโดยไม่พูดอะไรสัก

ค่า ยก ซาบนแท่นหิน

แล้วจิบหนึ่งค่า

ในพริบตาก็ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง

ในตอนนี้พรยศได้มาถึงขีดจำกัดอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของ เขาซีดเซียว ริมฝีปากเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง แม้จะมีอาการสั่นเล็ก น้อย ความเยือกเย็นในบ่อน้ำเย็น แทบจะทะลุเกราะกำบังเนยจิ้ง ของเขา พุ่งเข้าสู่ในร่างกายของเขา

ความเยือกเย็นทําให้เขาไม่สามารถทำสมาธิได้ ยิ่งไม่ต้องพูด ถึงการหลับตาลง ดังนั้นในตอนนี้เขาทำได้เพียงลืมตามองไปที่ รพีพงษ์ที่อยู่ไม่ไกล

อย่างไรก็ตามสภาพของรพีพงษ์ในตอนนี้ใบหน้ายังคงเต็มไป ด้วยความสงบนิ่ง ดวงตาทั้งสองหลับตาแน่ มองไม่เห็นอารมณ์ ใดๆ สีหน้าก็ดูซีดจางกว่าเมื่อกี้นี้เล็กน้อย ดูท่าทางแล้ว ยัง สามารถอยู่ในบ่อน้ำได้เป็นเวลานาน

เมื่อพรยศเห็นท่าทางแบบนี้ของรพีพงษ์ ข้างในใจก็ยิ่งมี ความวิตกกังวลมาก ถ้าไม่ใช่ว่าไม่อยากพ่ายแพ้ ตอนนี้เขาคงจะกระโดดออกไปนอกบ่อน้ำแล้ว

“ไอ้ผู้ชายที่สมควรตาย ทำไมยังไม่มีการเคลื่อนไหว หรือว่า

เขายังสามารถยืนหยัดอยู่ต่อไปเหรอ?”พรยศแอบด่าในใจ นิรภัฏที่ยืนอยู่ที่ขอบบ่อน้ำก็มองไปที่รพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่เต็ม ไปด้วยความไม่พอใจ คาดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถยืนหยัดอยู่ใน

บ่อน้ำเย็นได้นานขนาดนี้

“เฮ้ย นายรีบออกมาได้แล้ว ยืนหยัดต่อไปไม่ได้ก็อย่าทําเป็น เข้มแข็ง ถ้ายังฝืนทน รากฐานของนายก็จะบาดเจ็บ แบบนี้จะไม่ดี ต่อนาย”ณีรนุชตะโกนใส่รพีพงษ์

พรยศที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าจะรู้ว่านีรนุชกำลังตะโกนใส่รพีพงษ์ แต่ทำไมฟังดูแล้วคำพูดนี้เหมือนบอกกับเขา

สิ่งที่ทำให้เขายิ่งยืนหยัดต่อไปได้ยากมากขึ้น

ในขณะนี้ที่สีหน้าของพรยศเต็มไปด้วยความวิตกกังวล รพี

พงษ์ก็ลืมตาขึ้น

พรยศก็เกิดมีความหวังริบหรี่อยู่ในใจ คิดว่ารพีพงษ์ยืนหยัด ไม่ไหวแล้ว จะออกไปแล้ว

เห็นเพียงรพีพงษ์มองไปรอบๆ และเอ่ยปากถามว่า “ฉันอยู่ใน บ่อน้านี้มาเป็นเวลานานแค่ไหนแล้ว?”

“เป็นเวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว”ธัชธรรมที่อยู่ตรงนั้น กล่าวด้วยรอยยิ้ม
รพีพงษ์พยักหน้า แล้วพูดว่า “อ๋อ ถ้าอย่างนั้นยังเช้าอยู่

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์ก็หลับตาทั้งสองข้างลงอีกครั้ง

เมื่อพรยศเห็นฉากนี้ก็แข็งที่อกลายเป็นหินในทันที เขาก็ยืน หยัดต่อไปอีกไม่ไหว และรีบกระโดดออกจากในบ่อน้ำเย็น