บทที่864 ให้ฉันดูโทรศัพท์ของพี่

“อยู่ที่นี่”ธัชธรรมยิ้ม ให้หญิงสาวเล็กน้อย

“อาจารย์ของฉันให้ฉันมารับท่าน ตามฉันมาเถอะ”หญิงสาว พูดกับธัชธรรม

ธัชธรรมพยักหน้า และเดินไปหาหญิงสาว

เมื่อรพีพงษ์เห็น ก็เดินตามไป

หญิงสาวจ้องมองไปที่รพีพงศ์อย่างสงสัย เอ่ยปากถามว่า “ผู้ชายคนนี้ เป็นลูกศิษย์ของท่านเหรอ?”

ธัชธรรมมองไปรพีพงษ์ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา จึงเอ่ยปากว่า “ถือว่าใช่”

รพีพงษ์ก็ไม่อยากเสียเวลาไปอธิบาย จึงไม่ได้พูดอะไร

หญิงสาวเดินไปทางรพีพงษ์ แล้วเอ่ยปากกับธัชธรรมว่า “ท่านเดินไปด้านหน้าก่อนเถอะ ก็คือภูเขาด้านหน้านั่น เดี๋ยวจะ เห็นถนนเล็กๆ เดินไปตามถนนสายเล็กๆ ฉันจะถามเรื่องบาง อย่างเขาอยู่ที่ด้านหลัง”

ธัชธรรมไม่ได้สนใจ และยังคงเดินไปด้านหน้า

รพีพงษ์มองไปที่หญิงสาวอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าหล่อนต้องการจะ ถามเรื่องอะไรกับตัวเอง

ในขณะที่เดินไป หญิงสาวใช้น้ำเสียงกระซิบกระซาบ โน้นตัวไปที่ข้างหูรพีพงษ์ แล้วถาม: “ศิษย์พี่ พี่มีโทรศัพท์มือถือมั้ย?” รพีพงษ์พยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นพี่เอาโทรศัพท์ออกมาให้ฉันยืมดูได้มั้ย”หญิงสาว เอ่ยปาก

รพีพงษ์ก็ไม่รู้ว่าหล่อนต้องการจะทำอะไร เมื่อคิดว่าปกติแล้ว ตัวเองก็ใช้โทรศัพท์มือถือในการโทรศัพท์ ด้านในก็ไม่มีของ อะไรที่ไม่สามารถให้คนอื่นดูได้ จึงหยิบโทรศัพท์ออกมา ยื่นให้ หญิงสาว

หลังจากที่หญิงสาวรับมา ก็เริ่มเปิดดูโทรศัพท์ของรพีพงษ์ขึ้น มาทันที ผ่านไปครึ่งวัน คืนโทรศัพท์ให้รพีพงษ์ด้วยความหดหู

“น่าแปลกจริงๆ โทรศัพท์ของพี่สะอาดขนาดนี้ ศิษย์พี่ไหนว่า โทรศัพท์มือถือของผู้ชายอย่างพวกพี่จะมีของแบบนั้นอยู่ไม่ใช่เห รอ ทำไมในโทรศัพท์ของพี่ถึงไม่มีล่ะ?”หญิงสาวเหมือนกำลัง ถามรพีพงษ์ เอ่ยปากพูด

รพีพงษ์เต็มไปด้วยความสงสัย เอ่ยปากถาม: “ของอะไร?”

หญิงสาวจ้องมองไปที่ธัชธรรมที่เดินอยู่ด้านหน้าแวบหนึ่ง จาก นั้นก็กระซิบบอกรพีพงษ์ว่า: “ก็คือวิดีโอแบบนั้น”

“วิดีโอแบบไหน?”ผู้ชายที่ตรงไปตรงมาอย่างรพีพงษ์ฟังความ

หมายในน้ำเสียงของหญิงสาวไม่เข้าใจ

เมื่อหญิงสาวเห็นรพีพงษ์ไม่เข้าใจความหมายแอบแฝง ก็พูด อย่างหมดคำพูดว่า: “ก็คือวิดีโอแบบที่ทั้งสองคนถอดเสื้อออกหมดแล้วต่อสู้กัน”

ความสงสัยบนใบหน้าของรพีพงษ์ยิ่งมากเข้าไปใหญ่ เอ่ยปาก ถามว่า “ทำไมต่อสู้กันต้องถอดเสื้อผ้าออกหมดด้วย? แบบนี้ยัง ต่อสู้กันได้ลงคออีกเหรอ?”

เมื่อหญิงสาวได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ แทบจะระเบิดอารมณ์ใน ทันที ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างแล้วกลอกตาไปมา มองไปที่รพ พงษ์ก็เหมือนกับมองสัตว์ประหลาด

ผู้ชายคนนี้ กลับฟังไม่เข้าใจในสิ่งที่หล่อนพูดคืออะไร

เดิมทีหล่อนคิดว่าหล่อนใช้ชีวิตอยู่บนภูเขา ไม่มีอินเทอร์เน็ต ใช้ชีวิตตัดขาดจากโลกภายนอก ก็ล้าสมัยมากพอแล้ว คาดไม่ ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะล้าสมัยมากกว่าเขา แม้แต่คำพูดที่ชัดเจนตรง ไปตรงมายังฟังไม่เข้าใจ

ใบหน้าของธัชธรรมที่เดินอยู่ด้านหน้าก็แสดงรอยยิ้มที่อธิบาย ไม่ได้ เห็นได้ชัดว่า คำพูดของทั้งสองคนเขาได้ยินทั้งหมด

ในฐานะชายชราอายุหนึ่งร้อยห้าสิบปีกว่า ธัชธรรมก็ยังก้าว ทันตามยุคสมัย เขาเข้าใจคำพูดของหญิงสาว คิดไม่ถึงว่าร พงษ์กลับฟังไม่เข้าใจ

“พี่ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่ พี่แกล้งโง่ใส่ฉันหรือเปล่า?” หญิงสาวจ้องมองไปที่รพีพงษ์แล้ว

รพีพงษ์เพียงแค่รู้สึกแปลกๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ กลายเป็นแกล้งโง่ไปได้
“ช่างเถอะช่างเถอะ พี่เป็นคนที่น่าเบื่อจริงๆ คิดว่าผู้ชายที่มาจะ เข้าใจรู้งาน คาดไม่ถึงกลับเป็นคนโง่ ดูเหมือนยังต้องไปหาศิษย์ พี่ ยืมแท็บเล็ตของเขามาดู “หญิงสาวพึมพำ

หลังจากนั้นหล่อนก็รีบเดินไปด้านหน้า โดยที่ไม่สนใจรพีพงษ์

หญิงสาวมีชื่อว่านีรนุช เป็นลูกศิษย์ของเพื่อนเก่าที่ธัชธรรม ต้องการจะพบ เพราะอุปนิสัยเป็นเหตุ ณีรนุชอยู่ในบรรดาผู้หญิง ถือได้ว่า “เสรีอิสระมากกว่า

แต่ถูกจำกัดเพียงความคิด หล่อนหมกมุ่นอยู่กับทุกสิ่งทุก อย่างที่เกี่ยวกับเรื่องระหว่างชายหญิง และมีความอยากรู้อยาก เห็นเกี่ยวกับร่างกายของเพศตรงข้ามเป็นอย่างมาก แต่ยังคง รักษาร่างกายที่บริสุทธิ์มานานกว่ายี่สิบปี เรียกได้ว่าเป็นสิ่ง มหัศจรรย์

เนื่องจากได้ยินมาจากศิษย์ว่า ในโทรศัพท์ของผู้ชายจะมี วิดีโอที่ดูแล้วจะทำให้คนหน้าแดง ดังนั้นตอนที่หล่อนเห็นร พงษ์ จึงอยากดูโทรศัพท์ของเขา ดูว่ามีวิดีโอแบบนั้นมั้ย

เพราะตอนนั้นบังเอิญเห็นภาพที่ไม่สามารถพรรณนาได้บน

แท็บเล็ตของศิษย์พี่ ณีรนุชยังคงมีร่องรอยของการโหยหาภาพ แบบนั้น แต่ในเวลานั้นเพราะดูไปแวบเดียวหน้าก็แดง การเต้น ของหัวใจเร็วขึ้น ต่อมาไม่กล้าดูอีก ดังนั้นหล่อนก็มีความรู้สึก เสียใจอยู่บ้าง

ต่อมาหล่อนอยากจะหาศิษย์พี่เพื่อขอแท็บเล็ตไปดู แต่ศิษย์กังวลว่าหล่อนจะทำเรื่องอะไรไม่ดีกับแท็บเล็ต จึงไม่ยอมให้ หล่อนดูมาโดยตลอด

ดัง มณีรนุชมีความอยากรู้อยากเห็นกับวิดีโอแบบนี้มาก และ เมื่อเจอกับรพีพงษ์ จึงได้ขอโทรศัพท์มือถือกับเขา

รพีพงษ์ก็ใช้เวลาสักพัก ถึงได้เข้าใจว่าวิดีโอที่ณีรนุชบอกมา ถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วต่อสู้กันคืออะไร บนใบหน้าก็ปรากฏ

ความกระอักกระอ่วนขึ้นมาในทันที

ในเวลานั้นความสนใจของเขามุ่งเน้นไปที่การต่อสู้ ดังนั้นจึง ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนยังต้องถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด ตอนนี้ถึง ได้รู้วิดีโอแบบนั้นที่ณีรนุชบอก

สิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่เข้าใจคือ หญิงสาวคนหนึ่งเพิ่งเจอกับ คนอื่นเป็นครั้งแรก ก็อยากจะดูว่าโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายมี วิดีโอแบบนั้นมั้ย สิ่งที่ทำให้รู้สึกน่าเหลือเชื่อจริงๆ

ทางที่ณีรนุชนำพาทั้งสองคนเดินไป ไม่ใช่ภูเขาลูกนั้นในจุด ชมวิว แต่เป็นภูเขาอีกลูกที่อยู่ริมจุดชมวิวที่มีความสูงเท่ากัน แต่ ยังเป็นภูเขาที่ไม่ได้รับการพัฒนา

ภูเขาลูกนี้มีเพียงถนนสายเล็กๆ ทั้งสามคนก็เดินตามถนนสาย เล็กๆ นีรนุชหันหน้ามองไปที่รพีพงษ์เป็นครั้งเป็นคราว ในแวว ตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธ

รพีพงษ์ถึงกับงง คาดไม่ถึงในโทรศัพท์ของตัวเองไม่มีวิดีโอ แบบนั้น ก็สามารถสร้างความโกรธ ให้กับคนอื่นได้
ในขณะเดียวกัน ในใจของเขาก็ทอดถอนหายใจ โลกใหญ่ ไพศาลเรื่องที่คาดไม่ถึงก็มีมากมายจริงๆ จิตใจของหญิงสาวก็ แตกต่างกันเป็นพิเศษ ถ้าตอนนั้นรพีพงศ์เจออุเอสึงิ ฮารุก็ให้ หล่อนดูวิดีโอในโทรศัพท์ของตัวเอง อุเอสึงิ ฮารุคงจะถือว่าเขา เป็นคนจิตรวิปริต

แต่ณีรนุชรู้สึกว่า ในโทรศัพท์ของเขาไม่มีวิดีโอแบบนี้ ถึงจะ เป็นคนจิตวิปริต

หลังจากนั้นไม่นาน ถนนใต้เท้าของทั้งสามคนก็กลายเป็นก ว้างขึ้นมาก รพีพงษ์มองเห็นตำแหน่งไหล่เขาอยู่ไม่ไกล ปรากฏ วิลล่าหนึ่งเขา หลังคาทรงจีนเรียงรายมากมาย อยู่บนภูเขาที่ รกร้าง กลับกลายเป็นทิวทัศน์ที่ไม่เหมือนใคร

คาดไม่ถึงว่าเพื่อนเก่าคนนั้นของธัชธรรมกลับสร้างวิลล่าอยู่ บนภูเขาแห่งนี้จริงๆ ความสบายใจแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดา จะสามารถเพลิดเพลินได้

ในไม่ช้า ทั้งสามคนก็มาถึงประตูวิลล่า ณีรนุชเดินเข้าไป เคาะ ประตู ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู แม้ว่าจะเป็นภูเขาที่รกร้าง แต่ คนรับใช้ในวิลล่าก็พร้อมใช้งานทั้งหมด

หลังจากที่เข้าไปในวิลล่า รพีพงษ์อยากจะเข้าห้องน้ำ จึงเอ่ย ปากถามว่า: “ห้องน้ำอยู่ที่ไหน?”

ดวงตาของณีรนุชเปล่งประกาย หลังจากที่จ้องมองรพีพงษ์ไป แวบหนึ่ง บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วถาม: “พี่อยาก เข้าห้องน้ำเหรอ? ฉันพาพี่ไปเอง”