บทที่846 เดินทางไปตระกูลฮารุฮิ

หลังจากที่เอาเงินประมูลให้กับคณะผู้จัดงานแล้วนั้น รพีพงษ์ก็ได้ รับดาบมารที่ถูกขนานนามว่าดีที่สุดของประเทศญี่ปุ่นมาอย่าง ราบรื่น มุรามาสะ

ดาบนี้เมื่ออยู่ในมือจะให้ความรู้สึกเยือกเย็น รพีพงษ์รู้สึก ขนลุกซู่ขึ้นมา เขารู้สึกตัวเองเริ่มมีความอยากฆ่าคนขึ้นมา อยาก ที่จะถือดาบแล้วฆ่าคนรอบข้าง

ความเข้าใจในที่มาและมนุษยชาติบางครั้งก็สามารถบ่งบอก ถึงพลังอำนาจของสิ่งนั้นได้ อายุอันยาวนานของดาบนี้ ได้ผ่าน มือมาหลายคน และมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ดังนั้นตอนที่ผู้คน ถือดาบนี้ไว้นั้น จะรู้สึกเหมือนกับที่ผู้คนเหล่านั้นได้พูดถึงไว้เกี่ยว กับดาบ

นี่ถือเป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่ง พอดีกับที่รพีพงษ์ได้ยินมาว่าผู้ที่ ถือดาบนี้จะเปลี่ยนเป็นนักฆ่า ดังนั้นตอนนี้จึงได้มีความรู้สึกแบบ นั้นเกิดขึ้น

แน่นอน ถ้าดาบนี้ส่งต่อไปอีกคนได้จริง รพีพงษ์ก็ไม่รู้ว่าจะ อธิบายมันอย่างไร นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับปรัชญา

หลังจากที่มือหนึ่งได้ลูบลงไปบนดาบแล้วนั้น รพีพงษ์ก็รับรู้ได้ ถึงผิวดาบ ดูจากการทำ ดาบนี้มีน้อยมากบนโลก

เขาไหลเวียนพลังวิเศษเสน ให้พลังวิเศษเสนไหลเวียนมาที่มือส่งไปยังดาบ ดาบนั้นมีเสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย ดูๆไปเหมือนจะ ลี้ลับ

ฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองที่อยู่ข้างๆ ล้วนมองเหตุการณ์นี้ ด้วยความตะลึง ไม่คาดคิดว่าดาบในตำนานจะมีจุดที่ทำให้คน ไม่เห็นมาก่อนด้วย

พนักงานของงานประมูลก็ตกใจกับเสียงของดาบ แม้พวกเขา จะรู้ถึงตำนานของมุรามาสะ แต่ดาบนี้วางไว้ที่พวกเขาตั้งนานแต่ กลับไม่มีเหตุการณ์อะไรลี้ลับเกิดขึ้นเลย เมื่ออยู่ในมือของร พงษ์ กลับมีเสียงดังขึ้น

แค่มีเสียงดังขึ้นมา ก็พอที่จะทำให้คนกลัวได้แล้ว

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ นี่เป็นผลลัพธ์ที่ได้จากพลังวิเศษเสนของ รพีพงษ์ โดยตัวของดาบมุรามาสะเองนั้นทำไม่ได้

“เป็นดาบที่ดีจริงๆ ก่อนที่ผมจะเข้าไปในโลกของดาบ ขอให้ คุณเป็นตัวกลางในการแสดงพลังของผม ของคุณอย่าทำให้ผม ผิดหวังเลยนะ”

รพีพงษ์ยิ้มพลางเอามุรามุสะใส่เข้าไปในดาบ

เขาไม่ได้ทดลอง ในขณะที่มีมุรามาสะจะแสดงพลังออกมาได้ มากเท่าไหร่ เพราะถ้าทำลายงานประมูลนี้ ก็ต้องชดใช้ค่าเสีย หาย

ทั้งสามเดินออกไปนอกงานประมูล ได้ของที่ต้องการแล้ว พวก เขาไม่สนใจสิ่งของที่เหลือในงานประมูลแล้ว
ตอนเพิ่งถึงหน้าประตูงานประมูล รพีพงษ์เห็นฮารุฮิ กันตะที่ยืน อยู่ไม่ไกล

ฮารุฮิ กันตะรออยู่ที่นี่ ไม่ใช่เพื่ออะไร แต่เพื่อความแน่ใจว่าร พงษ์ได้จ่ายเงินร้อยห้าสิบล้านดอลล่าร์จริง ตอนที่เห็นในมือของรพีพงษ์ถือดาบมุรามาสะนี้อยู่นั้น ฮารุฮิ

กันตะก็หน้าทิ้งทันที

รพีพงษ์ยิ้มให้เขา แล้วกล่าว “คุณชายฮารุฮิ กันตะรออะไรอยู่ ที่นี่หรอ? หรืออยากลิ้มลองพลังของมุรามาสะของฉัน?

ฮารุฮิ กันตะดูแคลน กล่าว “มึงมั่นหน้าให้น้อยๆหน่อย น้อง สาวกูจะแต่งงานกับคนของตระกูลอุเองอยู่แล้ว จึงแย่งเธอไป ก็ เท่ากับเป็นศัตรูกับตระกูลอุเอสึงิ กูไม่เชื่อว่าที่ประเทศญี่ปุ่นนี้ ถึง จะชนะตระกูลอกเองได้ กูจะไปตระกูลอุเอสึงเดี๋ยวนี้ ให้พวกเขา จัดการมึง!”

พูดจบ ฮารุฮิ กันตะก็หันหลังแล้วจากไป

รพีพงษ์หลับตาลง แล้วไปอยู่ตรงหน้าของฮารุฮิ กันตะ จากนั้น ก็ยื่นมือออก จับไปที่คอของเขา ยิ้มพลางกล่าวว่า “ในเมื่อเป็น แบบนี้ งั้นกูก็จะไม่ให้มึงไป

“มึงจะทำอะไร! ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!” ฮารุฮิ กันตะผวาขึ้นมา ไม่คิด ว่ารพีพงษ์จะลงมือกับเขา

“ใจเย็นๆ เดี๋ยวพวกเรากินข้าวด้วยกันก่อน แล้วกูจะส่งถึงกลับ ตระกูลฮารุฮิ” รพีพงษ์กล่าวอย่างสงบ
พูดจบ ก็ลากเขาไปอยู่ต่อหน้าฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุ

นักเลงพวกนั้นของฮารุฮิ กันตะได้รู้ถึงฝีมืออันเก่งกาจของร พงษ์แล้วเมื่อคืน ดังนั้นจึงไม่กล้าเข้ามา

ฝนสุดาเห็นรพีพงษ์จับฮารุฮิ กันตะไว้ ก็แปลกใจ แล้วถาม “คุณจับเขาทำไม?”

“มันจะไปรายงานข่าวตระกูลอุเอง ถ้าตระกูลอุเอสึงรู้ว่าคุณ

อยู่กับผม งั้นแผนที่วางไว้ก็จบเห่สิ รพีพงษ์อธิบาย

“พวกเราจับเขาไว้ตลอดไม่ได้ปะ แบบนี้ยิ่งทำให้พ่อของฉัน รู้สึกไม่ชอบมาพากลนะ” ฝนสุดากล่าว

“ดังนั้น เดี่ญวพวกเรากินข้าวเสร็จ ก็จะไปที่บ้านคุณ ผมจะพูด กับพ่อคุณเอง”

พูดจบ รพีพงษ์ก็พาฮาระ กันตะเดินนำหน้าไป

ฮารุฮิ กันตะก็เป็นแค่คนธรรมดา ไม่มีทางต่อต้านรพีพงษ์ได้

ผู้คนทั้งหลายไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ฮารุฮิ กันตะพยายามหาเรื่อง รพีพงษ์ตลอดทาง แล้วยังทะเลาะไม่หยุด รพีพงษ์แค่แสดงพลัง ออกมานิดหน่อย ฮารุฮิ กันตะก็สงบลง

“มึงจับกูก็ไร้ประโยชน์ นายใหญ่ของตระกูลอุเอสึงจะเอาน้อง สาวกูเป็นเมีย มึงทำแบบนี้ก็เหมือนกำลังเป็นต่อต้านตระกูลอุเอ สิงอยู่

“ไอ้หยา กินของยังหุบปากพี่ไม่ได้ ถ้าพี่ยังพูดอีก ฉันจะเทก๋วยเตี๋ยวของทิ้งแล้วนะ” ฝนสุดาซักตาใส่ฮารุฮิ กันตะ

ฮารุฮิ กันตะรีบคว้าถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเองมองที่ฝน สุดาแล้วกล่าว เสียดายที่ฉันอุตส่าห์จะน้ำมือของไอ้แกกลับเห็นพ้องมัน น้องสาวเลวร้าย แบบนี้ไงกัน

ฝนสุดาปืนปาก กล่าว ไม่ว่ากลัวฉันแต่งกับคนของ ตระกูลอุเอสึงแล้วความโมโหของตระกูลอุเอสึงของพี่ไม่ใช่หรอ แล้วยังมีหน้ามาว่าเลวอีก หน้าด้าน จจริงๆ

รพีพงษ์พี่ชายน้องสาวทะเลาะกัน กล่าว “พอแล้ว กินซะ ถึงบ้านคุณ ผมจะอธิบายให้ชัดเจน

ฮารุฮิ กันตะพอใจ รู้สึกฝนสุดาพูดเกินไป ตอนฝน รพีพงษ์คอยท้าย กล้าพูดอะไรต่อ

อุเอสึงิ ฮารุเห็นดังนี้ ออกเธอได้ความเป็นพี่ น้องฮารุฮิ กันตะและสุดา เพียงแค่ทั้งชอบหน้ากัน ตั้งแต่เรื่องปกติระหว่างพี่ชายน้อง

แต่อุเอสึงิ ฮารุเคยแบบนี้พี่ชายของตน เพราะเหล่าชายพวกนั้นของเธอ มองเธอเป็นนอก

ดังฝนหลังจากกินข้าวแล้ว ผู้คนทั้งหลายพากันไปยังตระกูลฮารุฮิ
ฮารุฮิ กันตะและฝนสุดา ทางไป รพีพงษ์ก็ได้พบกับพ่อของ ฝนสุดา

ณ ห้องโถงของคฤหาสน์ตระกูลฮารุฮิ

ฮารุฮิ สินมองไปยังฝนสุดาที่หายตัวไปสองวัน ทำเอาแก้วที่อยู่ ในมือตกลงกับพื้น

“แกยังมีหน้ากลับมาอีก! ไสหัวไปซะ ฉันฮารุฮิ สิ้น ไม่มีลูกสาวอย่างแก!”