บทที่842 ดาบมารมุรามาสะ

เช้าวันรุ่งขึ้น

อุเอสึงิ ฮารุที่ผมยุ่งเหยิงตอนที่เดินออกมาจากห้อง เห็นร พงษ์นั่งดูมือถือบนโซฟา

บนโต๊ะเป็นอาหารที่เพิ่งซื้อมา ยังมีไอร้อนระเหยอยู่

เธอเงยหน้ามองเวลา พบว่าเป็นเวลาสิบโมงแล้ว ก็ตบหน้า ผากตัวเอง คิดในใจว่าเมื่อคืนดื่มเยอะไป พอนอนก็นอนมาถึง ตอนนี้

“ไปล้างหน้าแล้วมากินข้าวเถอะ” รพีพงษ์พูดกับอุเอสึงิ ฮารุ

อุเอสึงิ ฮารุพยักหน้า กล่าว “ขอบคุณคุณชาย”

ขณะเดียวกันนี้ฝนสุดาก็เดินออกมาจากห้องตัวเอง แล้วมอง ไปที่รพีพงษ์ด้วยความโกรธ ราวกับว่ารพีพงษ์ทำเรื่องที่ไม่คาด ฝันกับเธอขึ้น

อุเอสึงิ ฮารุมองท่าทีของฝนสุดา ก็คิดไปไกล คิดว่าเมื่อคืนร พงษ์ได้ฉวยโอกาสตอนที่ฝนสุดาเมาหนักแล้วทำอะไรหรือเปล่า ดังนั้นฝนสุดาจึงโกรธขนาดนี้

แต่คิดอีกครั้ง จากท่าทีของฝนสุดาที่มีต่อรพีพงษ์ ถ้ารพีพงษ์ ทําอะไรฝนสุดาจริงๆ ฝนสุดาต้องดีใจถึงจะถูก

“ไอ้ท่อนไม้ โง่ ปัญญาอ่อน!” ฝนสุดาตะคอกใส่รพีพงษ์ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องน้ำ

เห็นเหตุการณ์นี้ อุเอสึงิ ฮารุก็เดาออกว่าที่ฝนสุดาโมโหขนาด นี้ไม่น่าจะใช่เพราะพีพงษ์ทำอะไรเธอ แต่เพราะพีพงษ์ไม่ทำ อะไรเธอต่างหาก

อุเอสึงิ ฮารุที่มองทะลุปรุโปร่งก็ยิ้มออกมา ไม่คาดคิดว่าฝน สุดาจะน่าสนใจขนาดนี้

หลังจากที่หญิงทั้งสองล้างหน้าเสร็จแล้ว ก็มาที่โต๊ะอย่างสงบ กินอาหารเช้าที่รพีพงษ์ซื้อมา

ฉวยโอกาสช่วงที่ทั้งสองกำลังกินข้าว รพีพงษ์ถาม “พวกคุณรู้ มั้ยว่าที่ญี่ปุ่นมีที่ไหนขายอาวุธที่ใช้วัสดุดีๆบ้าง? แบบพวกมีด หรือกระบี่ไร

ตอนออกมาจากสํานักเทพยาเซียน รพีพงษ์อยากหาอาวุธ ติดมือ จะได้ง่ายต่อการใช้พลัง

ตอนนี้ฝนสุดาอยู่ข้างกายเขา ต่อไปเขาเพียงแค่ควบคุม ตระกูลฮารุฮิจากนั้นก็รอวันงานแต่งของตระกูลอุเอสึงก็โอเคแล้ว ดังนั้นช่วงนี้จึงอยากหาอาวุธติดมือไว้

หลังจากที่อุเอสึงิ ฮารุได้ยินคำพูดของรพีพงษ์แล้วนั้น ต้องคิด อย่างละเอียด จากนั้นก็ส่ายหัว แล้วกล่าว “ฉันไม่ค่อยรู้เรื่อง อาวุธสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าจะไปหาอาวุธได้จากที่ไหน

ฝนสุดาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็ตาเป็นประกาย หลับตาแล้ว พูดต่อรพีพงษ์ว่า “ฉันรู้ ฉันรู้ คุณมาจับฉันก่อนสิ แล้วฉันจะบอกว่าไปหาอาวุธที่เหมาะสมได้จากที่ไหน

รพีพงษ์จ้องฝนสุดา จากนั้นก็พูดกับอุเอง ฮารุว่า “ไปหาเชือก มา ฉันจะมัดเธอเอาไว้ ส่งให้ตระกูลอุเอสึงโดยตรง บางทีนาย ใหญ่ตระกูลอุเอสึงอาจให้อาวุธที่ดีแลกเปลี่ยนกับฉัน

ฝนสุดา โมโห กล่าว “รพีพงษ์ ฉันก็คิดให้คุณจุ๊บเอง จําเป็น ต้องใจร้ายขนาดนี้เลยหรอ!”

“ถ้าตอนนี้คุณพูดว่าจะเอาอาวุธที่ดีจากไหนได้บ้าง ผมก็จะไม่ ใจร้ายแบบนี้แล้ว” รพีพงษ์กล่าว

ฝนสุดาเกรี้ยวกราด ราวกับเมียน้อยที่โมโหอย่างไรอย่างนั้น แล้วกล่าว “คืนนี้ ใจกลางเมืองโตเกียวมีงานประมูล จากช่วง วันที่ได้รับข่าวมานี้ งานประมูลนี้จะมีดาบมาร มุรามาสุ มีดเล่มนี้ มีชื่อเสียงอย่างมากในประเทศญี่ปุ่น ไม่มีอันไหนเทียบได้ ใน ยุทธภพ มีคนเป็นหมื่นตายเพราะดาบนี้ เพราะมันโดนเลือดมา จํานวนมาก จึงกลายเป็นสิ่งชั่วร้าย จากคนที่เคยมีมีดนี้ไว้ใน ครอบครอง จากความชั่วร้ายของมีดกัดกร่อน จนสุดท้ายกลาย เป็นคนที่เสพติดการฆ่า

“เพราะมีดนี้ถูกผู้คนลือเป็นสิ่งชั่วร้าย ดังนั้นจึงเกิดชื่อดาบมาร ชื่อนี้ขึ้นมา ลือกันว่าผู้ที่ได้ครอบครองมีดนี้ ล้วนโชคร้าย

“แต่ก็มีคนที่ชอบเก็บสะสมมีดอยากได้มีด ตัดข่าวลือเกี่ยว กับมีดออก มันถือเป็นมีดที่ดีที่สุดของประเทศญี่ปุ่น หลายคนที่ ไม่เชื่อในข่าวลือ ล้วนอยากลิ้มลองดาบมารมุรามาสะ

“ถ้าคุณไม่กลัวโชคร้าย ก็ลองไปประมูลดูได้นะ”
ได้ยินฝนสุดาพูดจบ รพีพงษ์ก็พยักหน้า ด้วยความสนใจ

มีดมุรามาสะมีมาตั้งแต่ในยุคยุทธจักร มาถึงวันนี้ก็ยังคงมี ข่าวลือนี้อยู่ ก็เพียงพอที่จะพูดได้แล้วว่ามันเป็นมีดดีมีดหนึ่ง

ข่าวลือเหล่านั้น รพีพงษ์ไม่เชื่อ เขารู้ดีว่านั่นเป็นเพียงสิ่งที่ มนุษย์กล่าวอ้างขึ้นมาเท่านั้น นิสัยของมนุษย์คือจะแปลกใจ อย่างมากกับสิ่งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน เวลาผ่านไป ข่าวลือนี้ก็จะ

ไม่มีที่สิ้นสุด

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเราไปดูงานประมูลนี้กันเถอะ ดูว่า จะสามารถประมูลมุรามาสะนมาได้มั้ย” รพีพงษ์กล่าว

ฝนสุดามองรพีพงษ์อย่างโมโห กล่าว “ฉันให้ข้อมูลคุณ แต่ คุณกลับไม่คิดจะให้รางวัลฉันเลย ซึ่งกชะมัด”

รพีพงษ์มองพลางยิ้ม แล้วกล่าว “รอให้ได้มุรามาสะมา แล้ว

ผมจะเล่นกับคุณ”

ฝนสุดาบีนปาก กล่าว “งานประมูลคืนนี้ไม่ง่ายนะ คุณจะ ประมูลชนะเค้าได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย”

รพีพงษ์ยักไหล่ แล้วกล่าว “ถ้าแข่งกันประมูลล่ะก็ คุณคิดว่า มี คนที่ผมแพ้ด้วยหรอ?”

ฝนสุดาเพิ่งนึกออกมารพีพงษ์คือคุณชายของเทือกเขาสนา เงินในมือของเขา มากกว่าทรัพย์สินของตระกูลฮารุฮิทั้งหมดอีก ถ้าแข่งกันประมูล เกรงว่าไม่มีใครชนะเขาได้แน่

เห็นตัวเองทำอะไรรพีพงษ์ไม่ได้ ฝนสุดาก็เปลี่ยนเป็นโมโหอย่างเกรี้ยวกราด กินอาหารเช้าที่อยู่บนโต๊ะจนหมด ถือว่า เป็นการระบายความโกรธอย่างหนึ่ง

ตกดึก รพีพงษ์กับฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุไปยังสถานที่จัดงาน ประมูล งานประมูลครั้งนี้ถือว่ายิ่งใหญ่ ผู้ที่มาล้วนเป็นคนมีชื่อ เสียงในสังคม ทุกคนแต่งตัวดูราคาแพง อวดร่ำอวดรวยกัน ตลอดเวลา

รพีพงษ์แต่งตัวทางการเพื่องานประมูลครั้งนี้ หญิงสาวทั้งสอง ก็แต่งตัวจัดเต็มเช่นกัน ราวกับดาวประกายอย่างไรอย่างนั้น ล้อมรอบรพีพงษ์ไว้

ตอนที่รพีพงษ์ทั้งสามมาถึงงานประมูล ฮารุฮิ กันตะก็ได้รับข่าว จากลูกน้อง

“คุณชาย ข่าวล่าสุด คุณหนูและพวกสามคนไปงานประมูล ของคืนนี้ สวมใส่ชุดเป็นทางการ ท่าทางน่าจะไปประมูลสิ่งของ

ฮารุฮิ กันตะได้ยินข่าวนี้ ก็ดูแคลน แล้วพึมพำว่า “แม้ฉันจะชก ต่อยแพ้มัน แต่เรื่องเงิน ฉันไม่เชื่อว่าในญี่ปุ่นนี้จะมีใครเทียบกับ ฉันฮารุฮะ กันตะได้”

“พวกแกอยากประมูลของไม่ใช่หรอ แต่ฉันจะไม่ให้พวกแก สมหวัง คืนนี้ ฉันจะต้องล้างแค้นให้ได้

“กูไม่เชื่อว่าในงานประมูล กูจ่ายเงิน แล้วจึงยังจะแข่งกับกู ไอ้ เด็กน้อย เดี๋ยวเจอดีแน่ กูจะให้มึงรู้ พลังของเงิน มันมีมากขนาด ไหน!”