บทที่196 ศศินัดดาโดนไล่ออกจากตระกูลเขม พงศ์

ไวทยุตกำลังมีความสุข ทันใดนั้นเมื่อได้ยินเสียง ของศศินัดดา ใบหน้าก็วิ้ง

ทุกคนที่อยู่ในสวนก็หันไปมองที่ประตู มองเห็น ครอบครัวศศินัดดาสี่คนเดินเข้ามา ล้วนมองด้วย สายตาเหยียดหยาม

บจีเห็นครอบครัวศศินัดดามาถึง ก็มองไปรอบๆ ทันที แล้วตะโกน “ศศินัดดา พวกแกยังมีหน้ามาอีก หรอ พวกแกทำลายความสุขของฉัน ท่านไวทยุตจะไล่ แกออกจากตระกูลเขมพงศ์แล้ว จากนี้ไป พวกแกกับ ตระกูลเขมพงศ์ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันอีกต่อไป!”

ทุกคนก็พูดคล้อยตามขึ้นมา

“พูดถูก พวกแกยังมีหน้าอะไรมาฉลองครบรอบวัน เกิดของท่ายไวทยุตอีก หรือคิดว่ายังหาเรื่องตระกูล เขมพงศ์ไม่พออีกหรอ?”

“รีบไสหัวออกไปซะ ท่านไวทยตไม่อยากเห็นพวก แก ครอบครัวแกมันไอ้ตัวซวย มาที่นี่ทำไม!”

“โดยเฉพาะรพีพงษ์นั่น วันนี้เป็นวันครบรอบเจ็ด สิบปีของท่านไวทยุต เขาอยู่นี่ จะนำพาความซวยมาให้ ท่านไวทยุต!”
ศศินัดดามองไปที่ทุกคนอย่างงงงวย ไม่คิดมา ก่อนว่าเมื่อเธอมาถึงจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ไวทยุตลำบากใจเช่นกัน ความจริงเขาแค่มีความ คิดที่จะไล่ศศินัดดาออก แต่ไม่ได้คิดจะไล่ออกไปจริงๆ

ตอนนี้ทุกคนเริ่มตะโกนแบบนี้ เขากลับต้องไล่ศศิ นัดดาออกจริงๆแล้วล่ะ ถ้าทำไม่ได้ ก็แสดงว่าคำพูด ของเขาไม่น่าเชื่อถือ

บจีมองดูครอบครัวศศินัดดาอย่างเยาะเย้ย เธอ ต้องการผลลัพธ์แบบนี้ ถึงแม้การหมั้นไม่สำเร็จของ ปรางทิพย์และโมไนยนั้นจะไม่เกี่ยวกับศศินัดดา แต่ สามคนกลายเป็นเสือ เธอต้องใส่ไฟให้ศศินัดดาก่อน แม้หล่อนจะแก้ตัวยังไง คนของตระกูลเขมพงศ์ก็จะ ไม่มีทางเชื่อหล่อนอีก

ศศินัดดาชักตาไปที่บจี หลังจากเห็นสีหน้าเธอแล้ว ก็รับรู้ได้ว่าเธอต้องพูดอะไรไม่ดีให้กับไวทยุตฟังแน่ๆ “บจี แกหยุดพูดว่าร้ายคนอื่นได้แล้วนะ! การหมั้น ของครอบครัวแกไม่สำเร็จเกี่ยวอะไรกับครอบครัวฉัน พ่อ คุณอย่าฟังเธอนะ เธอกำลังใส่ร้ายฉัน วันนั้น

ครอบครัวฉันบังเอิญพักที่Rose&Mary Hostelพอดี”

ศศินัดดากล่าว “ท่านไวทยุต คุณได้ยินหรือยัง เธอยังพูดโกหกอีก ฐานะของครอบครัวเธอ จะมีปัญญาพักที่Rose&Mary Hostelได้ยังไง เธอตั้งใจจะไปRose&Mary

Hostelเพื่อพังงานของครอบครัวฉันโดยเฉพาะ” บจีกล่าว

ทุกคนก็คล้อยตาม ในสายตาพวกเขา ครอบครัว ศศินัดดาไม่มีทางที่จะพักที่Rose&Mary Hostelได้ แม้ แต่ไวทยุตจะไปพักที่Rose&Mary Hostelสักกี่วัน ก็ ยากมากเหลือเกิน

ศศินัดดาเห็นว่าไม่มีใครเชื่อเธอ เริ่มเครียดขึ้นมา

ทันที ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ไวทยุตมองไปที่ครอบครัวศศินัดดาอย่างบึ้งตึง แล้วกล่าว “พอล่ะ หยุดทะเลาะได้แล้ว ครอบครัวแกไป

จากที่นี่ก่อนละกัน ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกแก”

ศศินัดดาใจเต้นตึกตัก ถ้าไวทยุตลั่นวาจาออกมา แล้ว งั้นเกรงว่าเธอคงจะโดนไล่ออกจากตระกูลเขม

พงศ์จริงๆ

พ่อ คุณอย่าฟังพวกเขาพูดมั่วสิ เรื่องของครอบ ครัวบจีไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันจริงๆ นี่ฉันมาฉลองวัน เกิดให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ ครั้งนี้ฉันเอาของขวัญชิ้น ใหญ่มาให้โดยเฉพาะเลยนะ ของขวัญชิ้นนี้คุณต้อง ชอบแน่ๆ คุณอย่าไล่ฉันไปสิ” ศศินัดดากล่าว

ไวทยุตคิดช่วงหลายปีมานี้ของขวัญที่ศศินัดดาให้ มานั้นถ้าไม่ใช่นมหนึ่งลัง ก็เป็นไข่ไก่หนึ่งลัง ไม่มีอะไร พิเศษ ถึงแม้ครั้งนี้ศศินัดดาบอกว่าจะให้ของขวัญชิ้น ใหญ่ เขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นของพิเศษอะไร

บจีมองไปรอบๆ เธอก็รู้ว่าเมื่อก่อนศศินัดดาไม่เคยให้อะไรดีๆเลย ตอนนี้สามารถฉวยโอกาสนี้ ให้ศศิ นัดดาขายหน้าคนสักครั้ง

ไวทยุตกำลังจะพูดให้ศศินัดดาออกไป เขาไม่ อยากเห็นของขวัญที่ศศินัดดาเอามา

ทันใดนั้นบจีก็กล่าวขึ้นมา “ท่านไวทยุต ไม่งั้นดูว่า ของขวัญที่ศศินัดดาให้นั้นเป็นอะไร ถ้าครั้งนี้เธอให้ ของขวัญชิ้นพิเศษกับท่านจริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะยกโทษ ให้ไม่ได้ ถ้าของขวัญของเธอทำให้ท่านไวทยุตพอใจ ครอบครัวฉันจะไม่เอาเรื่องเธออีก”

ทุกคนของตระกูลเขมพงศ์ก็อยากที่จะดูว่าของ ขวัญที่ศศินัดดาเอามานั้นเป็นอะไรกันแน่ ถ้าเหมือนกับ เมื่อก่อน พวกเขาก็ยังสามารถที่จะหัวเราะเยาะเย้ยศศิ นัดดาอย่างสะใจได้อีก

“ใช่ ให้พวกเราดูว่าเธอจะให้ของขวัญเป็นอะไร กล้าพูดว่าเป็นของชิ้นใหญ่ ฉันล่ะอยากจะรู้ว่าของ ขวัญชิ้นใหญ่ที่ว่านั้นคืออะไร”

“น่าจะเป็นพวกนมหรือไข่อะไรประมาณนี้ แค่ครั้ง นี้เอามาเยอะหน่อย ก็เลยถือว่าเป็นของขวัญชิ้นใหญ่”

ทุกคนหัวเราะเยาะขึ้นมา

ศศินัดดาเอารูป (ตกปลาใต้เขาเขาซี)) ขึ้นมาทันที เดินไปข้างหน้าของไวทยุต แล้วกล่าว “พ่อ ครั้งนี้ที่ฉัน เอามาให้คุณเป็นภาพวาดจริงของจิตรกรถางหูโปที่ มีชื่อเสียงเลยนะ (ตกปลาใต้เขาเขาซี) รูปนี้ประเมิณมูลค่าไม่ได้เลยนะ ได้ยินมาว่าสามารถขายได้เป็นร้อย ล้านเลยนะ”

ต่อมาเธอยังหยิบรูปนั้นชูขึ้นอย่างสะใจ ให้ทุกคน ได้ดู

หลังจากทุกคนที่อยู่ในสวนได้ดูรูปที่อยู่ในมือของ ศศินัดดาแล้วนั้น ก็ไม่ได้แสดงความตื่นตกใจแต่อย่าง ใด แต่กลับหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา

ศศินัดดาแปลกใจ ไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นอะไรไป แล้ว รูปนี้ของตนราคาเป็นหลักร้อยล้านจริงๆ พวกเขา ต้องตกใจสิ แต่ทำไมหัวเราะขึ้นมาล่ะ?

“พวกแกหัวเราะอะไร รูปนี้ของฉันมูลค่าหลักร้อย ล้านจริงๆนะ นี่ฉันก็มีเอกสารรับรองด้วยนะ!” ศศินัดดา กล่าว

หลังจากที่ไวทยุตได้ยินแล้ว ก็ทุบโต๊ะทันที แล้วก ล่าวอย่างโมโห “รีบเอารูปนี้ของแกออกไปเดี๋ยวนี้นะ! ต่อไปอย่าให้ฉันเจอแกอีก!”

ศศินัดดามองไวทยุตอย่างสงสัย แล้วกล่าว “พ่อ เป็นอะไรไป? ทำไมจู่ๆให้ฉันไสหัวไปล่ะ?”

บจียิ้มดูแคลน แล้วกล่าว “ศศินัดดา แกโง่จริงหรือ แค่แกล้งโง่ เอารูปของปลอมมาหลอกท่านไวทยุต แล้ว ยังกล้าพูดอีกว่าของขวัญตัวเองชิ้นใหญ่”

“รูปนี้ของฉันเป็นของแท้นะ แกกล้าดียังไงมาบอก ว่ารูปของฉันปลอม!” ศศินัดดากล่าวอย่างเกรี้ยวกราด
บจีชี้ไปที่คนนั้นที่ถือรูป (ตกปลาใต้เขาเขาซี) อยู่ แล้วกล่าว “ของแกจะเป็นของจริงได้ยังไง ถ้าของแก เป็นของจริง แล้วจะอธิบายรูปนั้นว่ายังไง?”

ศศินัดดาหันไปมองตรงนั้น พบว่าในมือคนนั้นก็ ถือ (ตกปลาใต้เขาเขาซี) ถ้าไม่ตั้งใจดูรูปทั้งสองล่ะก็ เหมือนกันจนแยกไม่ออก

“เป็นไปได้ยังไง! นี่จะมี (ตกปลาใต้เขาเขาซี) อีก รูปได้ไงกัน? รูปนั้นต้องเป็นของปลอมแน่ๆ” ศศินัดดา ตะโกนออกมา

สีหน้าของไวทยุตแย่ลงทันที เมื่อทุกคนในตระกูล เขมพงศ์ได้ยินแล้วก็เริ่มว่าศศินัดดาขึ้นมา

“แกพล่ามมั่วอะไรตรงนี้ รูปนั้นท่านไวทยุตซื้อมา เองกับมือ จะเป็นของปลอมไปได้ยังไงกัน”

“ไร้สาระจริงๆ สายตาของท่านไวทยุตไม่มีทางดู ผิดแน่นอน แกเอารูปปลอมมาหลอกลวง แล้วยังกล้า พูดว่าภาพของท่านไวทยุตปลอมอีก”

รอยยิ้มของบจียิ่งร้ายขึ้น หันไปมองไวทยุตแล้ว กล่าว “ท่านไวทยุต คุณก็เห็นแล้ว ศศินัดดานี้ไม่ยอม เปลี่ยน ฉันคิดว่าสิ่งที่เธอนำมานั้นจะเป็นของขวัญชิ้น ใหญ่อะไร ไม่คาดคิดว่าเป็นเพียงภาพปลอมภาพหนึ่ง เท่านั้น วันนี้ถ้าท่านไวทยุตไม่ได้ซื้อภาพจริงกลับมา เอง ไม่แน่อาจจะโดนเธอหลอกก็ได้ คนแบบนี้ อยู่ใน ตระกูลเขมพงศ์ไม่ได้นะ”
ทุกคนคล้อยตาม

อารียและศักดามองไปที่ศศินัดดาอย่าง เคร่งเครียด พวกเขาก็คาดไม่ถึงว่าไวทยุตจะซื้อ ภาพ (ตกปลาใต้เขาเขาซี) กลับมาเช่นเดียวกัน

รพีพงษ์นิ่งสงบ ราวกับไม่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า อย่างใดอย่างนั้น หรือจะพูดว่า สิ่งเหล่านี้สำหรับเขา แล้ว ก็ไม่ได้สำคัญอะไร

เพราะศศินัดดาก็ไม่ได้ทำดีอะไรกับเขา เขาไม่มี ความรู้สึกใดๆต่อตระกูลเขมพงศ์ ถ้าไม่ได้เป็นอะไรที่ คอขาดบาดตาย ปัญหาแบบนี้ เขาก็ไม่สนใจ

แน่นอน ว่าเขาก็ไม่ได้นิ่งดูดาย เมื่อกี้เขาได้โทรไป หาจิรายุศแล้ว เน้นย้ำให้เขาพาอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญ ด้านวัตถุโบราณมาด้วย

ปรางทิพย์เห็นครอบครัวของศศินัดดาเจอปัญหา แบบนี้ ใบหน้าก็สะท้อนรอยยิ้มอันมีความสุขที่เห็นคน อื่นเป็นทุกข์ออกมา ในตอนนี้เธออดไม่ไหวที่จะเห็น ครอบครัวศศินัดดาอับอายขายขี้หน้า

“นี่. .เป็นไปได้ยังไง รูปของเธอเป็นรูปที่ตระกูล ลัดดาวัลย์ให้มา จะปลอมได้อย่างไรกัน แต่ทำไมพ่อ ฉันถึงได้ซื้อกลับมาอีกภาพล่ะ…” ศศินัดดามองไปที่ ภาพทั้งสองอย่างตกตะลึง

ไวทยุตชักตาไปที่ศศินัดดา แล้วกล่าวอย่างเยือก เย็น “แกยังไม่ไสหัวไปอีก หรือจะให้ฉันเอาคนมาไล่พวกแกออกไป?”

“พ่อ มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ ภาพนี้ เป็น ภาพจริง” ศศินัดดากล่าวอย่างอ้อนวอน อารียาเห็นดังนี้ ก็รีบยืนด้านหน้า อ้อนวอนแทนศศิ นัดดา “คุณตา ภาพนี้ของแม่ฉันเป็นของจริง พวกเรามี

อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณของเกียวโต

ปรมัตถ์เซ็นรับรองว่าเป็นของจริง ไม่ได้หลอกคุณ

จริงๆ”

“ชิ ไอ้หนังสือรับรองนั้น ปลอมแปลงขึ้นมาก็ได้ แก คิดว่าท่านไวทยุตหลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ สายตา ของผู้เฒ่าเขา เยี่ยมกว่าหนังสือรับรองว่าเป็นของจริง อีก” บจียิ้มอย่างเยาะเย้ย ไม่เพียงทำให้ศศินัดดาเสีย ชื่อเสียง ในเวลาเดียวกันก็ประจบสอพลอไวทยุต

เมื่อเห็นศศินัดดาไม่ขยับตัว บจีก็เดินเข้าไป โดยตรง แย่งเอาภาพ (ตกปลาใต้เขาเขาซี) มา แล้ว ถือเดินไปที่ประตู

“ของแบบนี้ ไม่ควรจะอยู่ที่นี่” พูดจบ เธอก็โยน ภาพนั้นออกไปนอกประตู LEGO

ดีที่ภาพนั้นมีการห่อด้วยวัสดุพิเศษเอาไว้แล้ว โยน นิดหน่อยก็ไม่พัง มิเช่นนั้นเกรงว่าบจีต้องรับภาระใน การชดใช้ของในราคาหลักร้อยล้านนั่น

“พวกแกยังไม่รีบไสหัวไปอีก มิเช่นนั้น ท่านไวทยุ ตจะต้องไล่พวกแกออกไป เหมือนที่ฉันโยนรูปนั้นทิ้ง!”บจีชักตาไปที่ครอบครัวของศศินัดดา

ศศินัดดากัดฟัน แล้วกล่าว “ได้ พ่อ คุณเป็นคนไล่ ฉันออกจากตระกูลเขมพงศ์เองนะ ถึงเวลานั้นอย่า เสียใจละกัน”

“รีบไสหัวไป พวกแกมันไม่เอาถ่านทั้งครอบครัว ฉันจะเสียใจได้ยังไง โดยเฉพาะไอ้รพีพงษ์นั่น ทำได้ เพียงแค่เอาโชคร้ายมาให้คนอื่นเท่านั้น ชีวิตนี้ฉันไม่ อยากเจอมันอีก!” ไวทยุตกล่าวอย่างเยือกเย็น

ศศินัดดาหันหลังกลับ มองไปที่อารียา แล้วกล่าว “ลูกสาว ในเมื่อพวกเขาไล่พวกเราออกจากตระกูลเขม พงศ์แล้ว งั้นต่อจากนี้ไป พวกเราก็จะไม่มีความสัมพันธ์ ใดๆกับพวกเขาอีก”

อารียาถอนหายใจ ไม่คิดมาก่อนว่าแม่ของเธอก็ เผชิญชะตากรรมเช่นเดียวกันกับเธอ ก็ต้องโดนคนบีบ ให้ออกจากตระกูล เพียงแค่เธอได้พบกับรพีพงษ์ ทุก ครั้งรพีพงษ์จะสามารถแก้ไขสถานการณ์ให้เธอได้ ตลอด แต่ศักดาทำอะไรไม่ได้เลย ศศินัดดาถูกไล่ออก เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้

ทั้งครอบครัวยังไม่ทันออกไป ในขณะเดียวกันนี้ เองนอกประตูก็มีคนเดินเข้ามา มายังตรงหน้าของ ไวทยุตอย่างเร่งรีบ แล้วกล่าว “คุณท่าน ท่าน….ท่าน ยุดมา บอกว่าจะมาฉลองวันเกิดให้กับท่าน แล้วยังพา อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณของอำเภอหยก มาด้วย”
ไวทยุตรีบยืนขึ้นทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความ ยินดี ในใจคิดเขาเพิ่งจะไล่ครอบครัวศศินัดดาออกไป เรื่องดีๆก็เข้ามาแล้ว ดูๆแล้วตัดสินใจเรื่องนี้ได้อย่างถูก ต้องจริงๆ

ไวทยุตกล่าว

บจีมองไปที่ศศินัดดาอย่างเยาะเย้ย แล้วกล่าว “ตอนนี้รู้แล้วสินะว่าครอบครัวแกมันเป็นไอตัวเฮงซวย พอพวกแกออกไป ตระกูลเขมพงศ์ก็มีข่าวดี แม้แต่ พระเจ้าก็ไม่เข้าข้างพวกแก!”