บทที่ 826 แผนสํารอง

กลุ่มผู้อาวุโสรายล้อมอยู่ข้างๆ บ่อน้ำ มองดูสีของน้ำที่กำลังจะ จางหายไป ต่างก็กระวนกระวายใจ และถอนหายใจครั้งแล้วครั้ง เล่า

รพีพงษ์ยังคงนั่งสมาธิอยู่ในบ่อน้ำ โดยไม่มีการเคลื่อนไหว ใดๆ แต่เทียบกับไม่กี่วันก่อน ผิวหน้าของรพีพงษ์เริ่มมีสีแดงขึ้น มาเล็กน้อย ซึ่งคล้ายกับตอนที่กำลังใช้พลังวิธีลับแล้วร่างกาย ใกล้จะระเบิด

“ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว เด็กคนนี้อยู่ในนี้มาได้ครึ่งเดือน น้ำใน บ่อก็แทบจะไม่มีสี ซึ่งนั่นหมายความว่าฤทธิ์ยาในบ่อกำลังจะถูก เขาดูดซึมไปทั้งหมด”

“ฤทธิ์ยาที่มีอยู่ในน้ำในบ่อนี้ได้รวมเอาคุณสมบัติของยา หลายร้อยหลายพันชนิดเข้าด้วยกัน รวมทั้งฤทธิ์ยาที่มีอยู่ใน บ่อน้ำนั้น ไม่ได้ผ่านการแปรรูป สำหรับร่างกายมนุษย์แล้ว ค่อน ข้างรุนแรง อยู่ในนั้นเป็นเวลานาน ร่างกายจะทนไม่ไหว เด็กคน นี้ก็ทนเกินไปแล้ว”

“เป็นประวัติการณ์จริงๆ ในประวัติศาสตร์ของสำนักเทพยา เซียน คนที่อยู่ในบ่อน้ำนี้เป็นเวลานานที่สุด ก็ไม่เกินเวลาห้าวัน เท่านั้น แต่เขากลับอยู่ได้ครึ่งเดือน ทำให้คนได้เปิดประสบการณ์ ใหม่ๆจริงๆ”

“ตอนนี้นายยังคงมีความรู้สึกอยู่ในใจ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปสมบัติล้ำค่าของสำนักเทพยาเซียนของฉันจะถูกเด็กคนนี้ กอบโกยไปหมด ในอนาคตสำนักเทพยาเซียนของฉันจะบ่มเพาะ ผู้แข็งแกร่งได้อย่างไร นี่เป็นเหตุการณ์สำคัญที่เกี่ยวข้องกับการ ขึ้นและลงของสำนักเทพยาเซียนของฉัน”

ในเวลานี้จิรภัทรก็มองไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ในบ่อน้ำอย่างกังวล บนใบหน้าก็เสียใจอย่างสุดซึ้ง ถ้ารู้ก่อนว่ารพีพงษ์จะอยู่ในบ่อน้ำ ได้นานขนาดนี้ ตอนนั้นเขาก็คงจะไม่พูดคำพูดที่ว่า ให้รพีพงษ์ อยากอยู่นานแค่ไหนก็อยู่นานแค่นั้น

ตอนนี้ฤทธิ์ยาในบ่อน้ำนี้ถูกรพีพงษ์ดูดซึมไปคนเดียวจนเกือบ จะหมด จิรภัทรก็เจ็บปวดเช่นกัน

“น้องรพีพงษ์ พวกเราพอดีก็พอแล้ว นายอยู่ข้างในนานขนาด นี้ ก็ไม่กลัวเหรอว่าฤทธิ์ยาที่รุนแรงในบ่อน้ำนี้จะระเบิดนาย นาย รีบออกมาเถอะ ถ้ายังไม่ออกมาอีก หน้าของฉันก็อับอายจนไม่มี ที่ไหวแล้ว”จิรภัทรพึมพำาพบกับตัวเอง

“เจ้าสำนัก ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเราไปปลุกให้เขาตื่นเถอะ เขาอยู่ในนั้นมาครึ่งเดือนแล้ว ถึงยังไง ก็ควรค่ากับใบทำยาชั้น เลิศทั้งสามใบนั้นแล้ว ตอนนี้ให้เขาออกมา พวกเราอาศัย วัตถุดิบยาสามารถทำให้ฟื้นฟูฤทธิ์ยาในบ่อน้ำได้บ้าง ไม่อย่าง นั้นรอเมื่อฤทธิ์ยาถูกเขาดูดซึมไปทั้งหมด บ่อน้ำนี้ก็ไร้ประโยชน์ แล้ว”ผู้อาวุโสคนหนึ่งเดินไปตรงหน้าจิรภัทร และพูดอย่างจริงจัง

ผู้อาวุโสอีกคนก็รีบพูดต่ออย่างรวดเร็ว: “ใช่แล้ว สำนักเทพยาเซียนของเราสามารถมียอดฝีมือแดนปรมาจารย์ออกมาได้ มากมายขนาดนี้ ก็อาศัยบ่อน้ำนี้ ถ้าฤทธิ์ยานี้ถูกดูดซึมไปทั้งหมด ในอนาคตสํานักเทพยาเซียนคงจะเสื่อมลง

จิรภัทรหันหน้ามองไปที่พวกเขาแวบหนึ่ง เอ่ยปากว่า “การ พัฒนาในอนาคตของสำนักเทพยาเซียน ทุกท่านต่างก็ไม่ต้อง กังวล ในใบทํายาชั้นเลิศทั้งสามใบที่รพีพงษ์มอบให้ฉัน มีหนึ่ง อย่างในนั้นเป็นรากเหง้าที่มั่นคงของยา รากเหง้าชั้นเลิศที่มั่นคง ของยา เพียงแค่กินหนึ่งเม็ด ฤทธิ์ยาดีกว่าแช่อยู่ในบ่อน้ำหนึ่ง ครั้งเป็นมาก ดังนั้นสำนักเทพยาเซียนของฉันไม่มีทางเดินเส้น ทางแห่งความเสื่อมหรอก”

เมื่อได้ยินคำพูดของจิรภัทร ผู้อาวุโสก็ถอนหายใจด้วยความ โล่งอก ซึ่งถ้าคิดเช่นนี้แล้ว พวกเขาก็รู้สึกว่ารพีพงษ์ดูดซึมฤทธิ์ ยาในบ่อน้ำไปทั้งหมดก็ไม่เป็นไร

“แต่เวลาที่เขาอยู่ด้านในมันนานเกินไปจริงๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้ ต่อไป ไม่แน่อาจเกิดเรื่องได้ วันนี้เขาไม่ตื่นมา ฉันจะปลุกเขาเอง” จิรภัทรพูดต่อ

สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นห่วงเกี่ยวกับอาการของรพีพงษ์จริงๆ เนื่องจากในประวัติศาสตร์ของสำนักเทพยาเซียนก็ไม่มีใครอยู่ ในนั้นได้เป็นเวลานานขนาดนี้ แม้ว่าจะบอกว่าการขัดจังหวะร พงษ์ไม่ค่อยดี แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เขาเสียชีวิต

จากค่าอธิบายของจิรภัทรแล้ว หลังจากที่ผู้อาวุโสทุกคนต่างก็ รู้ว่าสรรพคุณของใบทำยาชั้นเลิศสามารถแทนที่บ่อน้ำนี้ได้ ก็ไม่อะไรที่เคืองใจต่อรพิพงษ์ จากนั้นทั้งหมดๆทยอยออก จาก

จิรภัทรได้รอ ว่ารอพรุ่งค่อยยังขึ้นมา จะปลุกเขา

หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว อุเอสึงิ ฮารุเดินไปที่ขอบบ่อน้ำ อย่างระมัดระวัง และมองไปที่รพีพงษ์ที่บ่อน้ำ

เนื่องจากเวลาน้ำในเริ่มเปลี่ยนไปในทิศทางที่ใสแล้ว ดังนั้นเมื่ออุเอสึงิ ฮารุมองไป แทบจะสามารถมองเห็น ร่างจมอยู่บ่อของรพีพงษ์

หลังจากเห็นสถานการณ์ ใบหน้าของอุเอสึงิ ฮารุแดงเขิน อายทันที จากนั้นก็ละสายตามองไปที่ตัวรพีพงษ์ออกไป

แต่เมื่อดูแล้วมีใครอยู่รอบ

มีใครว่าหล่อนแอบมองรพีพงษ์ สายตาของอุเอสึงิ ฮารุมอง

ไปบนตัวรพีพงษ์อีกครั้ง

ในช่วงครึ่งเซียน หล่อนไม่ได้ฉวยโอกาสตอนรพีพงษ์แช่อยู่น้ำหนีในกลับหล่อนฝากความทั้งหมดไว้กับรพีพงษ์

ผ่านความเข้าใจในช่วงมีต่อรพีพงษ์ อุเอสึงิ ฮารุว่ารพีพงษ์ เป็นคนพูดสิ่งไหนก็ทำสิ่งในเมื่อรพีพงษ์รับปากช่วยแม่ของหล่อนมา ถ้าอย่างก็สามารถได้แน่นอน

ที่ผ่านอุเอสึงิ ฮารุเป็นคนที่อิสระ ไม่เพื่อน ไม่มีใครเป็นห่วง คนที่ถูกหลอกใช้ ตราบใดที่คนของตระกูลอุเอง ต้องการ หล่อนก็ต้องอุทิศชีวิตของตัวเองได้ทุกเมื่อ

แต่ในช่วงที่หล่อนอยู่ในสำนักเทพยาเซียน หล่อนได้เห็น ทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดในโลก อยู่ในสำนักเทพยาเซียนก็รู้จักกับ เพื่อนๆ รู้สึกได้ถึงความห่วงใยจากลูกศิษย์ในสำนักเทพยาเซียน เมื่อหล่อนมีเวลาก็จะวิ่งมาที่บ่อน้ำ พูดเรื่องในใจของตัวเองกับ รพีพงษ์ที่ไม่เคลื่อนไหว

ครึ่งเดือนนี้ เรียกได้ว่าในชีวิตของหล่อน เป็นช่วงเวลาที่มี ความสุขที่สุด

สิ่งเดียวที่ทำให้หล่อนรู้สึกเสียใจ ช่วงนี้รพีพงษ์อยู่แต่ในบ่อน้ำ เหมือนราวกับท่อนไม้ ความจริงถ้าหากสามารถพูดได้ หล่อน ต้องการใช้เวลาครึ่งเดือนนี้ไปพร้อมกับรพีพงษ์ แน่นอนว่า หล่อนรู้ดี นี่ก็เป็นเพียงแค่ความหวังที่เป็นตัวของหล่อน

“คุณชาย….รูปร่างของคุณ ดีมากจริงๆ จ้องมองไปที่รพีพงษ์ เป็นเวลานาน อุเอสึงิ ฮารพูดเหมือนกับสาวน้อย จากนั้นปิดปาก แล้วหัวเราะขึ้นมา

ประเทศญี่ปุ่น ตระกูลอุเอง

ในห้องที่ค่อนข้างมืดมน

อุเอสึงิ ทาคิโนะนายใหญ่ของตระกูลอุเองยืนอยู่หน้าโต๊ะ ด้วยสีหน้าโกรธข็งไม่พอใจ และผู้ชายทั้งสามคนกำลังคุกเข่าอยู่ข้างหลังเขา ตัวสั่นเทา

หลังจากนั้นไม่นาน อุเอง ทาคิโนะหันกลับมาและเตะหนึ่งใน พวกเขาทันที และด่าว่า “ครึ่งเดือนแล้ว พวกเขาถึงที่ประเทศจีน ได้ครึ่งเดือนแล้ว แต่ก็ยังไม่มีการส่งข่าวกลับ และวิธีการติดต่อ สื่อสารทั้งหมดก็ไม่สามารถติดต่อได้ นั้นก็หมายความว่าพวกเขา ได้ถูกฆ่าในประเทศจีนเท่านั้น!

“สุนัขประเทศจีนเหี้ยๆพวกนี้ ไม่มีความซื่อสัตย์แม้แต่น้อย พวกเราแลกเปลี่ยนกับพวกเขาด้วยความจริงใจ แต่สิ่งที่แลก มากลับเป็นผลลัพธ์แบบนี้!

พวกเขาทั้งสามไม่กล้าส่งเสียงใดๆ อดกลั้นแล้วปล่อยให้อุเอ สุงิ ทาคิโนะระบายความโกรธกับพวกเขา หลังจากนั้นไม่นาน อุเอง ทาคิโนะก็หายใจเข้าลึกๆ จัดแต่ง ทรงผมของตัวเองให้เรียบร้อย และพูดกับคนสามคนว่า “ที่

ประเทศจีนเชื่อถือไม่ได้ ตอนนี้ทำได้แค่ใช้แผนสำรอง ค้นหาสิ่งที่

ฉันต้องการจากในประเทศญี่ปุ่น”

“พวกแกรีบจัดการให้เร็วที่สุด ฉันรอไม่ไหวแล้ว ฉันต้องการ ภายในหนึ่งอาทิตย์ ให้ได้สิ่งของเหล่านี้มา เข้าใจไม่มั้ย?”

“ครับ!” ทั้งสามคนตอบพร้อมเพรียงกัน

“อีกอย่างหนึ่ง เรื่องที่คุณหนูของตระกูลฮารุฮิแต่งงานกับฉัน มาเป็นภรรยาน้อยก็กำหนดให้เป็นวาระโดยเร็วที่สุด หลังจากที่ ฉันเลื่อนขั้นจําเป็นต้องมีเพศสัมพันธ์กับหญิงสาวพรหมจารีคน ใหม่ คุณหนูของตระกูลฮารุฮิเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เรื่องนี้จะต้องไม่มีข้อผิดพลาด ไม่อย่างนั้นฉันก็จะถือเป็นความรับผิดชอบ ของพวกแก!”