บทที่ 822 กำลังวังชามากเกินไป

หลังจากที่ปัณณธรได้ยินคำพูดของจิรภัทร ก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ใน ปากก็พึมพำ: “กลั่นยาชั้นเลิศออกมาไม่ได้ จะเป็นไปได้อย่างไร นี่มันเป็นไปไม่ได้”

จิรภัทรพุ่งไปทางปัณณธร ในดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร เห็นได้ชัดว่าตั้งใจที่จะไม่ปล่อยให้ปัณณธรรอดพ้นไปได้

ปัณณธรดึงสติกลับคืนมาได้ มองไปที่จิรภัทรด้วยสายตา เหยียดหยาม เอ่ยปากพูดว่า “กลั่นไม่ออกมาเป็นเพราะแกไม่มี ความสามารถ อย่าโยนความผิดไปที่ใบทำยา ในเมื่อแกกลั่น ออกมาไม่ได้ ทำไมไม่เอาใบทำยามาให้ฉันดู แกกลัวว่าฉันจะ โดดเด่นกว่าเจ้าสำนักอย่างแกใช่มั้ย

ทั้งสองคนต่อสู้กันในทันที ต่างคนต่างก็มีใจที่จะฆ่าอีกฝ่ายให้ ตาย

ทุกคนในเหตุการณ์มองไปที่การเปลี่ยนแปลงของเหตุการณ์ อย่างกะทันหัน ในใจก็เกิดความทอดถอนใจอย่างลึก ลูกศิษย์ เหล่านั้นของสำนักเทพยาเซียนก็คาดไม่ถึง ผู้อาวุโสใหญ่ที่พวก เขาเคารพนับถือ กลับเป็นคนแบบนี้

รพีพงษ์จ้องมองไปที่ทั้งสองคนแวบหนึ่ง จากนั้นก็เคลื่อน ตรง ไปที่หน้าทั้งสองคน เขาฟาดฝ่ามือไปที่บนตัวปัณณธร ปัณณธร ได้รับบาดเจ็บรับฝ่ามือของรพีพงษ์ไม่ไหว หลังจากที่กระอัก เลือดออกมา ใบหน้าก็ยิ่งซีดเซียวมากขึ้น
รพีพงษ์คว้าคอของปัณณธรทันที เอ่ยปากว่า: “เดรัจฉานอย่าง แก ไม่คู่ควรที่จะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ตอนนี้ฉันจะส่งแกไปเจอกับ พญายม หวังว่าชาติหน้าแกจะสร้างบุญสร้างกุศล และกลายเป็น คนใหม่”

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์ก็ใช้แรง จะบีบคอของปัณณธร ให้หัก “เดี๋ยวก่อน” เมื่อจิรภัทรเห็นสิ่งนี้ รีบหักห้ามไว้

รพีพงษ์หันหน้ามองไปที่จิรภัทรแวบหนึ่ง เอ่ยปากถาม “ทำไม คุณยังอยากจะไว้ชีวิตเดรัจฉานนี้อีกเหรอ?”

จิรภัทรยิ้มขอโทษให้รพีพงษ์ เอ่ยปากว่า “น้องเข้าใจผิด แล้ว เขาทำผิดครั้งใหญ่แบบนี้ ต่อให้มีเหตุผลมากมายเพียงใด ก็ไม่เพียงพอที่จะละเว้นโทษตายให้กับเขาได้ และเขาเป็นผู้ อาวุโสใหญ่ของสำนักเทพยาเซียนของเรา ลับหลังทำเรื่องแบบนี้ แต่ฉันกลับไม่ได้ให้ความสนใจ ฉันก็มีหน้าที่รับผิดชอบเช่นกัน ดังนั้นเรื่องที่จะฆ่าเขา ให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะ จะได้ไม่ทำให้ มือของน้องรพีสกปรก

เมื่อได้ยินคำพูดของจิรภัทร รพีพงษ์ก็เลิกคิ้ว คิดในใจคำขอ ของเขาก็ไม่มีอะไร เนื่องจากตายด้วยเงื้อมมือของใครก็เหมือน กัน บางทีให้เดรัจฉานตนนี้ตายอยู่ในเงื้อมมือของเจ้าสำนักคนนี้ ยิ่งสามารถทำให้ผู้อาวุโสใหญ่เผชิญหน้ากับความทุกข์ทรมานที่ ไม่มีที่สิ้นสุดก่อนตาย

เขายื่นมือส่งมอบปัณณธรให้กับจิรภัทร จิรภัทรรับปัณณธรมา แล้ว สีหน้าก็กลายเป็นเยือกเย็นขึ้นมาในทันที
สําหรับการกระทําของผู้อาวุโสใหญ่ ในใจของเขาเกลียดชัง เป็นอย่างมาก สำหรับคนที่ชั่วช้าต่ำทราม ทำได้เพียงให้เขาใน ตายด้วยเงื้อมมือของตัวเอง ในใจของเขาถึงจะทำใจได้

ปัณณธรจ้องมองไปที่จิรภัทรแวบหนึ่ง เอ่ยปากว่า “เด็กน้อย จิรภัทร ตายอยู่ในเงื้อมมือของแก กูไม่ยอม! แกไม่คู่ควรที่จะ เป็นเจ้าสำนักของสำนักเทพยาเซียน!

จิรภัทรส่งเสียงเย็นชา ตะโกนว่า “ในเมื่อแกไม่ยอม ถ้าอย่าง นั้นฉันก็จะฆ่าแกด้วยเงื้อมมือของฉัน ปัณณธร หวังว่าชาติหน้า แกจะเข้าใจ การกลั่นยาที่ดีๆออกมาได้หนึ่งเม็ด ไม่ได้ หมายความว่าแกจะใช้วิธีการใดก็ได้ เพียงแค่นี้ แกก็ไม่มีสิทธิ์ที่ จะต้องการตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักเทพยาเซียนแล้ว!”

หลังจากพูดเสร็จ จิรภัทรยกมือขึ้นสะสมพลัง ฟาดฝ่ามือลงไป ที่บนหน้าอกของปัณณธร

ดวงตาทั้งสองของปัณณธรเบิกกว้างทันที หลังจากที่กระอัก เลือดออกมาแล้ว ทั้งร่างกายก็อ่อนตัวลงไป และไม่มีการเคลื่อน ไหวใดๆ

จิรภัทรวางร่างของปัณณธรลงบนพื้น ให้เขานอนลงดีๆ ถือได้ ว่าเป็นความเหมาะสมที่ให้กับเขาเป็นครั้งสุดท้าย

หลังจากนั้นจิรภัทรลุกขึ้น หันกลับไปทางรพีพงษ์ สองมือ ประสานโค้งคำนับให้เขา พูดเสียงดังว่า: “จิรภัทร ขอเป็น ตัวแทนของผู้อาวุโสและลูกศิษย์ในสำนักเทพยาเซียน แสดง ค่าขอโทษอย่างจริงใจต่อน้องรพีพงษ์ ก่อนหน้านี้พวกเราเข้าใจนายผิด เกือบจะทำผิดพลาดครั้งใหญ่ หวังว่าน้องรพีพงษ์จะใจ กว้าง ให้อภัยกับความผิดพลาดของพวกเรา

ทันทีที่คำพูดของเขาลดลง ผู้อาวุโสทุกคนในสำนักเทพยา เซียนก็กัดฟันลุกขึ้นจากพื้น และโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งไปทางร พงษ์

แม้ว่าลูกศิษย์ในสำนักเทพยาเซียนจะไม่ได้เข้าร่วมการรุม โจมตีรพีพงษ์ แต่พวกเขาก็เลื่อมใสความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ อย่างสุดซึ้ง เมื่อเห็นผู้อาวุโสทุกคนโค้งคำนับ ให้รพีพงษ์ พวกเขา ก็สองมือประสานเคารพให้กับรพีพงษ์ ต่างคนต่างก็แสดงความ เคารพต่อรพีพงษ์

เมื่อรพีพงษ์เห็นคนในสำนักเทพยาเซียนขอโทษด้วยความ จริงใจ รวมทั้งเรื่องที่ปัณณธรทำเป็นการกระทำส่วนตัวที่เกิดจาก ความคิดของตัวเอง จิรภัทรและคนอื่นๆ ก่อนหน้านั้นก็เป็นเพราะ หลงเชื่อคําพูดของปัณณธร ถึงได้ลงมือกับรพีพงษ์ ดังนั้นจึง ตั้งใจที่จะไม่ถือสาพวกเขา

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในตอนนี้ ฝั่งของ สํานักเทพยาเซียนตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบถึงจะถูก

“เรื่องราวตรวจสอบชัดเจนก็ดีแล้ว ฉันก็ไม่ได้ใจแคบขนาด นั้น”รพีพงษ์เอ่ยปาก

เมื่อเห็นรพีพงษ์ให้อภัย จิรภัทรก็โล่งใจ รพีพงษ์ยังหนุ่มขนาด นี้ ก็แสดงประสิทธิภาพในการต่อสู้ที่น่ากลัวออกมาได้ ถ้าครั้งนี้ เป็นปรปักษ์กับรพีพงษ์ สำหรับสำนักเทพยาเซียน จะเป็นหายนะน่ากลัว

“เด็กเหล่านี้ก็รบกวนเจ้าสำนักช่วยส่งตัวกลับไปด้วยรพีพงษ์ หันหน้ามองไปทางอุเอสึงิ ฮารุ และกลุ่มเด็กที่ยืนอยู่ข้างหลังอุเอ

สง ฮารุ

ในเวลานี้สายตาของอุเอสึงิ ฮารมองไปทางรพีพงษ์ มีความ สดใสที่เปล่งประกายออกมาเหมือนกัน

“เรื่องนี้นายไม่ต้องห่วง ฉันจะให้ลูกศิษย์ในสำนักไปตามหา ครอบครัวของพวกเขา เรื่องนี้ฉันจะจัดการดูแลตามความเหมาะ จิรภัทรเอ่ยปาก

รพีพงษ์พยักหน้า จิรภัทรไปจัดให้ลูกศิษย์ของสำนักเทพยา เซียนไปจัดการเรื่องของเด็กเหล่านั้นทันที

เมื่อเห็นจิรภัทรจัดการเรียบร้อยแล้ว รพีพงษ์เดินไปที่ข้างๆจิร

ภัทร กระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า “เจ้าสำนักจิรภัทร ฉันมีเรื่องที่จะ

ขอคําชี้แนะจากคุณ ไม่รู้ว่าคุณจะสะดวกมั้ย?”

จิรภัทรยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “สะดวกอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าน้องพี พงษ์มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“คุณเคยกินยาที่เรียกว่ายาชั้นเลิศมั้ย?”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม

“เรื่องนี้ไม่เคยอยู่แล้ว ยาชั้นเลิศเป็นสมบัติล้ำค่าของใน บรรดายา ไม่สามารถที่จะกินตามใจชอบได้ แต่ได้ยินมาว่ายาชั้น เลิศนอกจากมีฤทธิ์ยาที่ดีแล้ว ก็ไม่มีผลข้างเคียง ไม่เหมือนกับยา ที่พวกเรากิน แม้ว่าจะมองไม่ออกว่ามีผลข้างเคียงอะไร จริงๆแล้วมันทำร้ายรากฐาน กินมากเกินไป จะส่งผลกระทบที่ไม่สามารถ ไถ่ถอนต่อความแข็งแกร่งได้”จิรภัทรพูดด้วยความอิจฉา

“ไม่มีผลข้างเคียงก็จริง เพียงแต่ว่า ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าบน ร่างกายของตัวเองร้อน ที่สำคัญ….อะแฮ่มๆ ความคิดปั่นป่วน เล็กน้อย ไม่ทราบว่าเจ้าสำนักจิรภัทร จะสามารถช่วยดูให้ฉัน หน่อยได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น?”รพีพงษ์เอ่ยปากอย่างเขินอาย

จิรภัทรช่วยจับชีพจรของรพีพงษ์ทันที จากนั้นจ้องมองไปที่ร พงษ์แล้วตรวจอย่างละเอียดสักพัก จากนั้นก็หัวเราะเสียงดัง โน้ม ตัวไปที่หูของรพีพงษ์ เอ่ยปากถาม : “น้องรพีพงษ์ ไม่ทราบว่าผู้ หญิงคนนั้น คือคนรักของนายหรือเปล่า?”

รพีพงษ์ส่ายหัว แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ ทำไมเหรอ? อาการของฉัน เกี่ยวอะไรกับหล่อนด้วยเหรอ?”

จิรภัทรหัวเราะแฮะๆ แล้วพูดว่า “อาการของนายไม่เกี่ยวอะไร กับหล่อน เพียงแต่ยาชั้นเลิศนั้นทำให้นายมีกำลังวังชามากเกิน ไป แต่หล่อนสามารถช่วยนายแก้ไขอาการนี้ได้

รพีพงษ์มึนงง ไม่เข้าใจความหมายของจิรภัทร แล้วถาม: “แก้ไขยังไง?”

ทันใดนั้นจิรภัทรก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วพูดว่า: “เรียกหล่อน มาพร้อมกัน แล้วตามฉันมาเถอะ”