บทที่183 นั่นมันภรรยาก

“พวกแกออกไปเดี่ยวนี้ วันนี้พวกเราจะกินข้าวที่นี่ อีกแป็ปพวกแกค่อยมา” ผู้ชายที่เป็นหัวหน้ากล่าว

ครอบครัวทั้งสามที่นั่งอยูู่่บนโต๊ะทั้งหมดชะงักชั่ว ขณะ ไม่คิดว่ายังไม่ได้สั่งอาหาร ก็มีคนมาไล่ให้พวก เขาออกไปเสียแล้ว

ทุกคนมองไปที่โมไนย โมไนยก็งงไปตามๆกัน ไม่รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น

“พวกแกหูหนวกหรือไง? ไม่ได้ยินที่กูพูดหรอ? รีบ ออกไป วันนี้ห้องส่วนตัวนี้พวกเราจองแล้ว”ผู้ชายคน นั้นพูดอย่างรำคาญ

โมไนยยืนขึ้น แล้วมองไปที่พนักงาน แล้วกล่าว “นี่ มันเกิดอะไรขึ้น? ห้องส่วนตัวนี่ผมจองแล้ว พวกเขา หมายความว่าไง?” พนักงานอับอาย แล้วกล่าว “คืออย่างนี้ คุณสุภาพ

บุรุษเหล่านี้คือลูกค้าประจำของพวกเราวันนี้ห้องส่วน

ตัวได้ถูกจองหมดแล้ว แต่คุณสุภาพบุรุษเหล่านี้ไม่

อยากไปทานที่อื่น ดังนั้นจึง….

“ดังนั้นจึงแย่งห้องส่วนตัวของพวกเรา?” โมไนย ขมวดคิ้ว

“คุณผู้ชาย คุณเหล่านี้….” ใบหน้าของพนักงาน เต็มไปด้วยความลำบากใจ แต่เขาก็ไม่กล้ยั่วโมโหคนเหล่านั้น

ผู้ชายคนนั้นดึงพนักงานไปอยู่หลังเขา แล้วชักตา ไปที่โมไนย แล้วกล่าว “แม่ง จะบอกมึงไว้นะ กูเป็นคน ที่สองที่ทำธุรกิจหยกใหญ่โตของอำเภอหยกนี้ ใน อำเภอหยก กูจะกินข้าวที่ไหน ไม่มีใครห้ามกูได้ทั้งนั้น จึงรีบพาคนพวกนี้ออกไป มิเช่นนั้นอย่าหาว่ากูไม่ เตือน”

โมไนยชักตาทันที แล้วกล่าว “กูเป็นคนของท่าน ยุด ธุรกิจหยกของมึงใหญ่เป็นอันดับสองแล้วไงวะ หรือแกกล้าเป็นศัตรูกับท่านยุด?”

เมื่อคนนั้นได้ยินคำพูดของโมไนยแล้ว ความโกรธ หายไปไม่น้อย ในอำเภอหยก ก็ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรู กับท่านยุดจริงๆ

เขามองไปที่โมไนยอย่างสงสัย แล้วกล่าว “ถึงเป็น คนของท่านยุดจริงๆหรอ?”

โมไนยยืดอก แล้วกล่าว “ถ้าจะให้ดีมึงรีบขอโทษกู ซะ มิเช่นนั้น ให้ท่านยุดรู้เข้า แกจะไปไหนไม่ได้ล่ะ”

“ใช่ โมไนยเป็นคนของท่านยุด พวกแกจะเป็นใคร ยังกล้าจะมาแย่งห้องส่วนตัวกับพวกเราอีก” บจีเห็นคน พวกนั้นถูกชื่อเสียงของท่านยุดทำให้กลัวขึ้นมา ก็เริ่ม ยโสโอหังขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนั้นชำเลืองไปมองบจี แล้วไปมองโมไนย แล้วกล่าว “ลูกน้องหลายคนของท่านยุดกูรู้จักหมดทำไมกูไม่เคยเห็นถึงวะ

จู่ๆโมไนยก็รู้สึกอายขึ้นมา ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ช่วย ของจิรายุศ แต่ปกติแล้ว เขาก็ไม่เห็นจิรายุศ

จิรายุศก็แค่ให้เขาจัดการเรื่องของบริษัทเท่านั้น ปกติถ้าออกไปเลี้ยงสังสรรค์

หรือเกี่ยวข้องกับการรับรองแขกประเภทนี้ ก็ไม่ถึง มือเขา ดังนั้นคนพวกนี้ไม่รู้จักโมไนยก็เป็นเรื่องปกติ

ลูกน้องของท่านยุดต้องให้แกรู้จักทั้งหมดด้วย

หรอ? กูบอกไว้นะถ้าจะให้ดีตอนนี้มึงขอโทษกูซะ มิ

เช่นนั้น กูโทรหาท่านยุดเมื่อไหร่ พวกมึงทั้งหมด อย่า

คิดจะได้หนีไปไหนวันนี้” โมไนยโมโหเกรี้ยวกราด

ผู้ชายคนนั้นหัวเราอย่างเยือกเย็น แล้วกล่าว “งั้นกู ก็จะรอดูถึงโทรหาท่านยุดตรงนี้นี่แหละ ถ้ามึงโทรติด พวกกูจะขอโทษมึง แต่ถ้ามึงโทรไม่ติด ถึงเตรียมตัวได้

เลย!”

ปรางทิพย์มองไปที่คนเหล่านั้นแล้วบึนปาก กล่าว “เหอะ ยังกล้าที่จะสงสัยในตัวแฟนฉันอีก รอตอนที่ ท่านยุดมา แล้วพวกแกจะได้เห็นดีกัน”

“เหอะเหอะ ถ้าวันนี้มันเรียกท่านยุดมาไม่ได้ กูจะ เอาถึงกลับไป ให้ลูกน้องกูได้ลิ้มลองถึง” ผู้ชายคนนั้น เพ่งไปที่ปรางทิพย์ด้วยสายตาลามก

ปรางทิพย์มองคนพวกนั้นอย่างสะอิดสะเอียน ไม่ กล้าพูดอะไรต่อ
โม ในยหยิบมือถือของต้น แล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องสั่งสอนคนพวกนี้ให้ได้

ธีริทธิ์เพ่งไปที่โมไนย รู้สึกว่าโมไนยพึ่งไม่ได้ แล้ว หันกลับไปหาอารียา “พี่สาว ผมบอกพี่เขยดีกว่า อย่า ถึงเวลานั้นแล้วเกิดเรื่องขึ้นมา”

อารียาคิดๆแล้ว ก็พยักหน้าเห็นด้วย

บจีได้ยินคำพูดของธีริทธิ์ แล้วกล่าว “แกพูดกับไอ้ สวะแล้วมีประโยชน์อะไร โมไนยโทรหาท่านยุดก็ไม่มี ปัญหาอะไรแล้ว ถึงแม้ไอ้สวะนั่นจะมา ทำอย่างกับว่า จะช่วยพวกเราไล่พวกนี้ไปได้อย่างนั้น

ธีริทธิ์ไม่สนใจเธอ แล้วส่งข้อความไปหารพีพงษ์

โดยตรง

“พี่เขย พวกเราอยู่ที่ร้านอาหารแซร์โฟ มีปัญหานิด หน่อย มีคนมาหาเรื่องพวกเรา คุณช่วยพวกเราหน่อย ได้ไหม?”

“ฉันก็อยู่ร้านอาหารแซร์โฟ พวกแกอยู่ห้องส่วนตัว ไหน?” รพีพงษ์ตอบกลับ

ดวงตาของธีริทธิ์เป็นประกาย ไม่คิดว่ารพีพงษ์ก็ อยู่ที่ร้านอาหารแซร์โฟ ในใจก็คิดว่ารพีพงษ์จะต้อง ช่วยพวกเขาเคลียร์ปัญหาได้แน่ๆ

เขารีบบอกชื่อห้องส่วนตัวที่จองไว้ไป แล้วก็เล่าให้ รพีพงษ์ฟังถึงประเด็นหลักๆของเรื่อง ไม่นาน รพีพงษ์ ตอบกลับมา “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันให้คนไปจัดการให้”
โมไนยโทรหาจิรายุศ พูดตาม เกรูสก หวั่นๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยขอความช่วยเหลือจากจิรา ยุศเลย แล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจิรายุศจะช่วยเขาไหม

“ขอโทษค่ะ โทรศัพท์ที่คุณโทรมาปิดเครื่อง” โมไนยได้ยินเสียงที่ออกมาจากมือถือ ร่างกายแข็งที่อ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

ยังไงเขาก็คิดไม่ถึง ว่าท่านยุดจะปิดเครื่องได้

ตอนนี้จิรายุศกำลังนั่งอยู่กับรพีพงษ์ในห้องส่วนตัว ระดับท็อปของร้านอาหารแซร์โฟ เพราะกลัวคนอื่นจะ รบกวน จึงได้ปิดมือถือไปเลย

ภรรยาของฉันก็กินข้าวที่นี่เหมือนกัน ห้องส่วนตัว ของพวกเขาเหมือนจะมีปัญหา แกไปกับฉันหน่อย สิ”รพีพงษ์พูดกับจิรายุศ

จิรายุศยืนขึ้นทันที แล้วกล่าว “ยังมีคนกล้าหาเรื่อง พี่สะใภ้ผมด้วยหรอ ผมจะไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่!”

จากนั้นรพีพงษ์และจิรายุศก็เดินไปพร้อมกัน

อารียาอยู่ในห้องส่วนตัว โมไนยมองไปที่ผู้ชาย พวกนั้นที่อยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างหน้าเสีย ตอนนี้ไม่รู้ว่า ควรจะทำอย่างไรดี

“ถึงแม่งโทรติดยังวะ ถึงแข็งที่ออยู่นี่นานไปล่ะ ไม่ เห็นถึงจะมีปฏิกิริยาอะไรเลยหวะ” ผู้ชายคนนั้นพูด อย่างรำคาญ

LEEGO ปรางทิพย์ยืนขึ้นทันที แล้วกล่าว “หรือพวกแกคิดว่าแฟนฉันโทรหาท่านยุดไม่ติดหรือไง? ฉันขอล่ะโห่ พวกแกรีบออกไปซะ ไม่งั้นอีกแป๊บท่านยุดมาถึง พวก แกเสียใจก็สายเกินไปล่ะ”

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะดูแคลน แล้วแย่งมือถือของ โมไนยมา พบว่าเขาไม่แม้แต่จะโทรออก ก็โมโหขึ้นมา

ทันที

“แย่งแม่ ถึงกล้าหลอกกู!”

ผู้ชายคนนั้นตบเข้าไปที่หน้าของโมไนยทันที แล้ว โยนมือถือของเขาไปบนโต๊ะ

ปรางทิพย์ชะงัก แล้วเพิ่งไปที่มือถือของโมไนย พบว่าเขาไม่ได้โทรออกจริงๆ แต่กลับถือมือถืออยู่ตรง

นั้นตั้งห้านาที

“โมไนย ทำไมคุณไม่โทรหาท่านยุด?” ปรางทิพย์ ถามอย่างไม่เข้าใจ

“ท่าน ท่านยุดปิดเครื่อง วันนี้โชคร้ายจริงๆ ต้อง เป็นเพราะไอ้บ้ารพีพงษ์นั่นแน่ๆ” โมไนยจับไปที่หน้า ของตน ใบหน้าเต็มไปด้วยความแค้น

ครอบครัวทั้งสามที่นั่งอยู่บนโต๊ะก็ตื่นตระหนกขึ้น มาทันที พวกเขาคิดว่าโมไนยสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ ตอนนี้เพิ่งจะรู้ โมไนยไม่ได้เก่งกาจอย่างที่ทุกคนคาด เอาไว้

พวกผู้ชายเหล่านั้นเห็นโมไนยไม่มีทางเรียกท่าน ยุดมาได้ ก็รีบพุ่งเข้าไป แล้วไปจับเขาไว้ ต่อยเขาอย่างรุนแรงหนึ่งหมัด

“พวกแกหยุดนะ พวกเราเอาห้องส่วนตัวนี้ให้พวก แก พวกแกหยุดเดี่ยวนี้!” บจีพูดอย่างเคร่งเครียด

“แม่งเอ้ย กล้าขู่ เมื่อกี้กก็นึกว่ามึงเรียกท่านยุดมา ได้ จัดการมัน!”ผู้ชายคนนั้นตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด

ตอนนี้สายตาเขามองไปที่ร่างกายของอารียา ตาลุกวาว ใบหน้าสะท้อนรอยยิ้มอันลามกออกมา “ผู้หญิงคนนี้สวยดีนะ” ผู้ชายกล่าว “หยุดให้หมด”

โมไนยเห็นทุกคนวางมือ รีบเดินถอยไปข้างหลัง สองก้าว แล้วนวดๆหน้าของตัวเอง

“ถึงโกหกก ตอนแรกว่าจะสั่งสอนมึงสักหน่อย แต่ ตอนนี้กให้โอกาสถึง เพียงแค่ถึงตกลงรับข้อเสนอของ กู กูจะปล่อยมึงไป” ผู้ชายกล่าว

โมไนยรู้ดีว่าตอนนี้เขาจะเป็นปฏิปักษ์กับคนพวกนี้ ไม่ได้ ทำได้เพียงถาม “ข้อเสนออะไร?” ผู้ชายคนนั้นชี้ไปที่อารียา แล้วกล่าว “ให้ผู้หญิงคน

นี้ไปกับก แล้วกูจะไม่ติดใจอะไรกับพวกถึงอีก แล้วห้อง ส่วนตัวนี้ก็คืนให้มึง” LEGO

อารียาขมวดคิ้ว ศศินัดดาก็พูดขึ้นมา ให้ลูกสาวฉัน ไปกับพวกแก ฝันไปเถอะ!”

ปรางทิพย์มองซ้ายมองขวา แล้วกล่าว “ให้อารียา ไปกับพวกเขาสักครั้งเถอะ พวกผู้ชายพวกนี้ก็ไม่มีทางทำอะไรเธออยู่แล้ว อาจจะแค่ให้เธอไปก่นกนดมดม อะไรประมาณนั้น”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ก็แค่ดื่มดื่มเหล้า ฉันสัญญาว่าจะ ไม่ทำอะไร” ผู้ชายหัวเราะอย่างร้ายกาจ

อารียาชักตาไปที่ปรางทิพย์อย่างโมโหเกรี้ยว กราด แล้วกล่าว “งั้นทำไมแกไม่ไปเองล่ะ?”

ปรางทิพย์ชักตาไปที่เธอ แล้วกล่าว “เค้าพูดถึงแก ฉันจะไปทำไม”

“เธอพูดถูก ฉันเลือกแก เธอไม่สวยเหมือนแก ฉัน ไม่ชอบ” ผู้ชายคนนั้นกล่าว

ปรางทิพย์ท่าทีเหมือนกินช็อคโกแลตรสอีเข้าไป ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจดี

ธีริทธิ์รีบหยิบมือถือขึ้นมาบันทึกคลิปช่วงเวลานี้ไว้ แล้วส่งให้รพีพงษ์ เพราะเกี่ยวข้องกับอารียา รพีพงษ์ จะต้องใส่ใจเป็นอย่างมาก

“เร็วๆ พวกมึงรีบๆปรึกษากัน ให้ผู้หญิงคนนี้ไปกับ

กู หรือจะให้คนของกูจัดการกับพวกมึง กูไม่มีเวลาให้

พวกมึงมากนักนะ”ผู้ชายกล่าวอย่างรำคาญ

บจีรีบพูดทันทีว่าให้อารียาไปกับผู้ชายคนนี้ แต่ศศิ นัดดาไม่เห็นด้วย สองฝั่งทะเลาะกันขึ้นมาทันที

ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังตกลงกันไม่ได้นั้น มี พนักงานหนึ่งคนเดินเข้ามา แล้วพูดกับผู้ชายคนนั้นว่า “คุณ..คุณพี่ ข้างนอกมีคนมาหา”
“ใครมันมาหาไม่ดูตาม้าตาเรือ มาหาท่ามตอนน ผู้ชายด่าออกมา

พนักงานพูดข้างๆหูของผู้ชาย สีหน้าของผู้ชายคน นั้นเปลี่ยนทันทีก็ไม่สนใจเรื่องห้องส่วนตัวอีกต่ไปแล้ว แล้วรีบหันกลับเดินออกไป

รพีพงษ์และจิรายุศได้ยืนอยู่ข้างๆห้องส่วนตัวแล้ว รพีพงษ์เห็นคลิปที่ธีริทธิ์ส่งให้เขาแล้ว เห็นว่าผู้ชายคน นั้นอยากให้อารียาไปกับเขา ใบหน้าก็ถอดสีทันที

“ท่านยุด คุณก็มาที่นี่หรอ ขอโทษจริงๆ ถ้ารู้ว่าคุณ อยู่นี่ ผมจะต้องเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้คุณ แน่นอน” หลังจากที่ผู้ชายออกมา เห็นจิรายุศ ใบหน้าก็ เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

จิรายุศชักตาไปที่เขา แล้วหัวเราะ “ดรณ์ มึงชั่ง กล้านะ คิดไม่ถึงว่าจะกล้ามาหาเรื่องห้องส่วนตัวนี้”

ในใจของดรณ์เต้นไม่เป็นจังหวะ คิดว่าแย่แล้ว หรือท่านยุดเป็นไอ้ผู้ชายคนนั้นเรียกมาจริงๆนะ?

“ท่านยุด ผมไม่รู้จริงๆว่าไอ้ผู้ชายข้างในนั้นเป็นคน ของคุณ ผมจะไปขอโทษเขาเดี๋ยวนี้”ดรณ์กล่าวอย่าง เคร่งเครียด

“ผู้ชายในห้องส่วนตัวคนไหน?” จิรายุศสงสัย

“ก็ที่ใส่แว่นสูงๆผอมๆ เขาบอกว่าเขาเป็นคนของ คุณ หรือท่านนยุศไม่ได้มาเพราะเขาหรอกหรอ?”ดรณ์

ถาม
“อะไรคนของกู กูมากับลูกพิก” จิรายุศึกไม่รู้ว่า ดรณ์หมายถึงใคร แล้วตะโกนออกมา

ดรณ์ตะลึง แล้วมองไปที่รพีพงษ์ ไม่คาดคิดว่าคน นี้จะเป็นลูกพี่ของจิรายุศ แสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดา แน่ๆ

“ถามถึงหน่อย เมื่อกี้มึงลวนลามผู้หญิงในห้อง ส่วนตัวนั้นด้วยใช่ไหม? รพีพงษ์ถาม

ดรณ์ยิ้ม แล้วกล่าว “ข้างในมีผู้หญิงที่สวยมากคน หนึ่งจริงๆ หรือลูกพี่อยากได้ผู้หญิงคนนั้น? ผมจะไป ลากเธอออกมาเดี๋ยวนี้.”

ดรณ์ยังพูดไม่จบ รพีพงษ์ได้ตบลงไปที่หน้าเขา หนึ่งฉาด แล้วใช้เท้าถีบไปที่เป้าของดรณ์ จนเขาล้มไป นอนกับพื้น

“นั่นเมียก” รพีพงษ์กล่าว

ใบหน้าดรณ์ถอดสีจนลืมความเจ็บปวดบน ร่างกายไปเลย แล้วรีบยืนขึ้นมา แล้วคุกเข่าอยู่ข้าง หน้าของรพีพงษ์ แล้วร้องขอชีวิต”ลูกพี่ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงท่านนั้นมีความสัมพันธ์กับคุณแบบนี้ ถ้ารู้ ผมก็ไม่มีทางไปหาเรื่องหรอก ลูกพี่ไว้ชีวิตผมด้วย ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว”

จิรายุศเตะไปที่เขาอีกหนึ่ง แล้วด่า “มึงชั่งกล้าไป แล้วนะ แม้ภรรยาของลูกพี่กูถึงก็ยังกล้าแตะ ถ้าไม่ตัด อัณฑะมึง ถึงไม่น่าจะรู้ว่าตัวเองทำผิดอย่างใหญ่หลวงขนาดไหน”

“ท่านยุด ผมผิดไปแล้ว คุณช่วยผมขอร้องหน่อย ได้ไหม ผมผิดไปแล้วจริงๆ” ดรณ์ยื่นมือมาตบหน้าตัว เอง แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

รพีพงษ์ชำเลืองมองเขา แล้วกล่าว “ตอนนี้เข้าไป ขอโทษ ถ้าต่อไปมึงยังไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้อีก ครั้ง หน้าจะตัดอวัยวะเพศของมึงล่ะ”

ดรณ์รีบพยักหน้า แล้วรีบหันหลังวิ่งเข้าห้องส่วน

ตัวไปขอโทษ

“พี่รพี พวกเรายังต้องเข้าไปทักทายไหม?” จิรายุศ

ถาม

รพีพงษ์ส่ายหัว แล้วกล่าว “พวกบ้านแม่ยายเขาไม่ อยากเจอฉัน ฉันไม่เข้าไปล่ะ แก้ไขปัญหาก็โอเคแล้ว”

จิรายุศพยักหน้า แล้วเดินไปที่ห้องส่วนตัวของ พวกเขาพร้อมกับรพีพงษ์ “ใช่ พี่รพี ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อหมาป่าดำ เดี๋ยว

อีกแป็ปจะมา อยากพบกับคุณหน่อย คุณไม่รังเกียจใช่

ไหม?” จิรายุศถาม

รพีพงษ์ส่ายหัว ไม่พูดอะไร

ในห้องส่วนตัว ศศินัดดาและบจีกำลังทะเลาะกัน อยู่ในขณะนี้ดรณ์รีบวิ่งเข้ามา ทั้งคู่ก็เงียบลง

ใบหน้าของโมไนยเต็มไปด้วยความเครียด คิดว่าดรณ์จะคลุ้มคลั่งอีก

อารียก็รู้สึกหวั่นๆเช่นกัน กำลังคิดว่าจะโทรหารพี พงษ์ดีไหม

แต่ใบหน้าของธีริทธิ์กลับรู้สึกผ่อนคลาย เขาเห็น ท่าทีที่เคร่งเครียดของดรณ์ ก็รู้แล้วว่าโดนจัดการมา อย่างหนัก

“วางใจได้พี่สาว ไม่มีปัญหาหรอก” ธีริทธิ์ยิ้มให้กับ

อารียา

อารียาเม้มปาก หยุดกังวลไม่ได้

นขณะนี้เอง ดรณ์รีบพุ่งเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าอารี ยา แล้วก้มหัวให้เธอสามครั้ง แล้วกล่าว “ผมผิดไปแล้ว ขอโทษครับ พวกคุณได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผม ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกคุณกับท่านยุดจริงๆ ต่อ ไปผมไม่กล้าอีกแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ