บทที่706 เข่นฆ่า

ขาของกาจพลอ่อนอย่างกะทันหัน เผชิญหน้ากับยอดฝีมือเนยจิ้ง ขั้นกลาง เขาไม่ไม่มีทางต้านทานได้เลย

ถ้าวันนี้รพีพงษ์ตั้งใจจะฆ่าครั้งใหญ่จริงๆ งั้นตระกูลนิธิวรสกุล

ก็จบเห่จริงๆ

“ระ……รพีพงษ์ พวกเรามีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นน้องชายของนาย นายควรจะเรียกฉันว่าท่าน ถ้า ลงมือก็เท่ากับว่านายก็ไม่ค่อยรู้เรื่องไม่รู้ราวเกินไป”กาจพลไม่มี วิธีจัดการกับรพีพงษ์ ทำได้เพียงใช้ความสัมพันธ์นี้มาถ่วงเวลา

“เรียกแกว่าท่านปู่? แกคู่ควรเหรอ! ในเวลานี้แกกลับมาพูดถึง ความสัมพันธ์ระหว่างแกกับปู่ของฉัน ตอนที่แกฝังท่านไว้ที่ข้าง โถส้วมทำไมแกไม่คิดถึงเรื่องนี้บ้างล่ะ? รพีพงษ์ตะโกนด้วย ความโกรธ หักแขนของกาจพลที่คว้าไว้ได้โดยตรง

กาจพลร้องโอดโอย เหงื่อเย็นที่หน้าผากก็ไหลออกมาทันที

“ปล่อย….ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยินดีที่จะมอบทรัพย์สินทั้งหมด ของตระกูลนิธิวรสกุลให้กับนาย ไว้ชีวิตฉันด้วย ขอร้องนายล่ะ กาจพลขอร้องด้วยความเมตตา

“ตอนแรกฉันคิดว่าแกจะเป็นคนที่ยอมตายแต่ไม่ยอมศิโรราบ คาดไม่ถึงแกจะขี้ขลาดขนาดนี้ เป็นญาติกับคนอย่างแกฉันยัง อาย!”รพีพงษ์กล่าวอย่างเย็นชา
“แก…..แกนี่มันไอ้เด็กเปรต กล้ามาสั่งสอนฉัน ฉันเป็นนาย ใหญ่ของตระกูลนิธิวรสกุล แกก็เพียงแค่หลานชายของเศษ สวะ…..”กาจพลรู้ว่ารพีพงษ์ไม่มีทางให้โอกาสเขา ดังนั้นจึงด่าไป ตรงๆ

“คำพูดนี้แกเก็บไว้ไปพูดกับพญายมแล้วกัน ผ่านวันนี้ไป บน โลกใบนี้ ก็จะไม่มีตระกูลนิธิวรสกุลอีกแล้ว!

รพีพงษ์ไม่พูดจาไร้สาระต่อไป หักคอของกาจพลทันที จากนั้น ก็ลากศพของกาจพล และมองไปที่ผู้คนของตระกูลนิธิวรสกุล

ในขณะนี้ เขาเป็นเทพมรณะที่ออกมาจากนรก

คนเหล่านั้นที่มีตราบาปติดตัว จะถูกฆ่าด้วยเงื้อมมือของเขา เอง

“ไอ้หมอนี่มันบ้าไปแล้ว ทุกคนรีบหนี!” ในเวลานี้มีคนตะโกน

จากนั้น ผู้คนในตระกูลนิธิวรสกุลก็วิ่งหนีกระจัดกระจาย

รพีพงษ์ยกศพของกาจพลขึ้นมา และกระแทกใส่ไปที่บนตัวคน เหล่านั้น

คนธรรมดาเหล่านี้ อยู่ตรงหน้ายอดฝีมือเนยจึงขั้นกลาง ต่อให้ หนี จะหนีไปได้ไกลแค่ไหน?

มีเงาปรากฏขึ้นท่ามกลางฝูงชน เสียงกรีดร้องดังไปทั่วบริเวณ ชานเมือง

ในวันนี้ รพีพงษ์ทำการฆ่าครั้งใหญ่ ผู้คนของตระกูลนิธิวรสกุล เหมือนลูกแกะที่ถูกเชือด ล้มลงด้วยเงื้อมมือของรพีพงษ์
ต่อให้ถูกปรมาจารย์เน่ยจิ้งเพ่งเล็งแล้วยังไงล่ะกาจพลทำถึง ขั้นนี้แล้ว ถ้ารพีพงษ์ยังไม่ลงมือ ต่อให้มีความแข็งแกร่งของ ทะลวงฟ้าแล้วจะมีประโยชน์อะไร?

ศรัณย์ล้มลงบนพื้น มองไปที่รพีพงษ์ที่แปลงร่างเป็นชูร่านรก และถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจของเขารู้ดี ความผิดที่ร พงษ์ได้กระทํานั้น ไม่สามารถย้อนกลับได้

ชาลิสาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงกังวลมาก เมื่อเห็นรพีพงษ์ ฆ่าคนของตระกูลนิธิวรสกุล แม้ว่าหล่อนอยากจะห้าม แต่ไม่ สามารถพูดได้ ท้ายที่สุดแล้วในใจของหล่อน คนของตระกูลนิธิ สนสกุลก็สมควรตายจริงๆ แต่หล่อนก็กังวลรพีพงษ์จะตกเป็นเป้า เพ่งเล็งของปรมาจารย์เน่ยจิ้งเนื่องจากเหตุการณ์นี้

ครั้งนี้รพีพงษ์ฆ่าคนไปจำนวนมากมายขนาดนี้ ยังไม่แน่ว่าจะ เจอกับบทลงโทษแบบไหน

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อคนของตระกูลนิธิวรสกุลทุกคนล้มลง กับพื้น รพีพงษ์ถึงค่อยๆวางมือลงอย่างช้าๆ หายใจหอบไม่หยุด

เขามองไปที่เลือดบนมือของตัวเอง ยื่นมือไปฉีกเสื้อผ้าของคน คนหนึ่งออกได้อย่างง่ายดาย เช็ดมือ และเดินไปหาชาลิสา

“พวกเราไปกันเถอะ”รพีพงษ์เอ่ยปาก

ชาลิสา ความคิดมากมายในใจ อยากจะพูดอะไรมากมายกับ รพีพงษ์ แต่ในที่สุดก็เพียงแค่พยักหน้าให้รพีพงษ์ จากนั้นก็เดิน ไปที่รถพร้อมกับเขา
ไม่มีใครคาดคิดว่า ตระกูลนิธิวรสกุลที่เจริญรุ่งเรือง ก็จบลงใน ประวัติศาสตร์ด้วยวิธีการแบบนี้

ผู้คนของตระกูลนิธิวรสกุลที่เดินทางมาที่ชานเมืองพร้อมกับ การพล ที่รอดชีวิตมา ไม่เกินนิ้วมือข้างหนึ่ง คนระดับสูงของ ตระกูลนี้ถูกฆ่าไปแล้วเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ตระกูลนิธิวรสกุลก็จะ พังพินาศไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากกลับมา รพีพงษ์อาบน้ำก่อน และเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ จากนั้นเขาก็โทรวิดีโอคอลหาอารียาก่อน โดยบอกว่าเขาอาจจะ เจอกับปัญหา อาจกลับไปที่งานเลี้ยงครบร้อยวันของขวัญนลิน ไม่ทัน

ครั้งนี้อารียาไม่ได้ตำหนิรพีพงษ์ แต่ถามเขาด้วยใบหน้าที่เป็น ห่วงว่ามันร้ายแรงหรือเปล่า รพีพงษ์บอกว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เขาจัดการได้ เพียงแค่มีเวลา ก็จะโทรวิดีโอคอลหาอารียา ให้ เธอไปมาต้องเป็นห่วง

หลังจากนั้นเขาก็โทรหานนทภู บอกเรื่องที่ตระกูลนิธิวรสกุล ถูกทำลายให้กับนนทภู

หลังจากที่นนทภูทราบข่าวนี้ ก็ตกใจเป็นธรรมดา แม้ว่าจะดีใจ แต่ความแค้นระหว่างพวกเขาและตระกูลนิธิวรสกุลมานานหลาย ปีขนาดนี้ ในที่สุดก็สิ้นสุดลง

รพีพงษ์ไม่ได้บอกนนทภูเรื่องที่ตัวเองฆ่าคนต่อหน้าหัวหน้าทีม ปรมาจารย์เน่ยจิ้ง ท้ายที่สุดพูดออกไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เขารู้ว่าทีมของปรมาจารย์เน่ยจิ้งคงจะมาหาเขาถึงที่แน่ เขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะลงโทษตัวเองอย่างไร แต่ตราบใดที่ชีวิตมี อันตราย เขาไม่มีทางนั่งรอความตาย

ตราบใดไม่มีปรมาจารย์มาจับตัวเขา เขาก็มีความมั่นใจมาก พอที่จะหลบหนี กฎของปรมาจารย์เนียจิ้ง สามารถควบคุมยอดฝีมือเนยจึงได้

อย่างแท้จริง แต่ไม่สามารถควบคุมปรมาจารย์ได้

หากพวกเขาต้องการที่จะตัวเองมีโทษถึงขั้นตาย ฉันรพีพงษ์ก็ จะซ่อนตัว จนกว่าจะกลายเป็นปรมาจารย์

หลังจากโทรศัพท์เสร็จแล้ว รพีพงษ์หายใจเข้าลึกๆ นึกย้อนถึง สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขารู้ว่าตัวเองเป็นคนหุนหันพลันแล่นไปบ้าง ก็จริง

แต่เขามาที่นี่ ก็เพื่อแก้แค้น ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด ล้างแค้น

ตระกูลนิธิสนสกุล ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจ

เขาไปหาชาลิสา ขอให้ชาลิสาช่วยหาวิธีขุดกระดูกของวรรณิ

ตออกมาจากข้างห้องน้ำนั้น แล้วส่งกลับประเทศจีน ฝังไว้ที่สุสาน

ฝังศพของบรรพบุรุษตระกูลลัดดาวัลย์ ชาลิสาไม่ได้ปฏิเสธ แต่ถามอย่างเป็นห่วงว่า: “ปรมาจารย์เนีย

จึงไม่มีทางปล่อยนายไปแน่ นายจะทำอย่างไร?

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “การรับมือกับปัญหาย่อมมี มากกว่าตัวปัญหาเอง รอพวกเขามาค่อยว่ากันอีกที ถามดูว่า พวกเขาต้องการลงโทษฉันอย่างไร ถ้าหากต้องการให้ฉันตายฉันจะหลบหนีไป ตามความแข็งแกร่งของศรัณย์คนนั้นมากล่าว ทีมปรมาจารย์เนียจิ้งของไชน่าทาวน์ ในอเมริกา ยังขวางฉันไว้ไม่ ได้”

เมื่อชาลิสาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็ไม่รู้ว่าควรจะชมเขาว่า เก่งกาจหรือควรโทษเขาดี กล้าพูดแบบนี้ บนโลกนี้คงจะมีอยู่ไม่ กี่คน

ในตอนเย็น รพีพงษ์และซาลิสากำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขก รพี พงษ์ถือหนังสือกลยุทธ์เล่มนั้นแล้วอ่าน ชาลิสากระสับกระส่าย เล็กน้อย ยืนขึ้นเป็นครั้งคราว มองไปทางประตูแวบเดียว แล้วนั่ง ลง

ในเวลานี้โศศุจกลับมาจากข้างนอก เห็นท่าทางของชาลิสา เอ่ยปากถามว่า “ลูกสาว แกเป็นอะไรอีก? ดูเหมือนท่าทางของ แกจะกังวลมาก”

“พ่อ วันนี้…”ซาลิสากำลังจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้

ในขณะนี้ มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างฉับพลัน และจากนั้น ร่างเจ็ด ร่างก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู

สีหน้าของชาลิสาเปลี่ยนไป รู้ว่าคนของทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้ งมาแล้ว

โสดุจหันหน้ามองไปข้างนอก หลังจากเห็นร่างทั้งเจ็ดแล้ว ดวงตาก็เบิกกว้าง

ในฐานะประธานของสำนักงานใหญ่สหพันธ์สหภาพจีน เขารู้ดีว่าสมาชิกทีมปรมาจารย์เนียจิ้งของไชน่าทาวน์ในอเมริกาเป็น ใคร

เขาจ้องมองคนทั้งเข็ดอย่างระมัดระวัง ยืนยันในใจหลายครั้ง จากนั้นพึมพำว่า “สมาชิกทั้งหมดของทีมปรมาจารย์เนียจิ้งออก ปฏิบัติการ ….นี่เกิดเรื่องใหญ่อะไรที่ทำให้สะท้านฟ้าสะเทือน ดินเหรอ?”