บทที่685 คนต่างชาติตะลึง

สวนลานของคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์

ในเวลานี้คนระดับสูงของตระกูลลัดดาวัลย์ ท่านคทา เธียร วิชญ์ ธฤตญาณ ไตรทศ ธีรศานติ์ จารุณี เวทัส ดำเกิง ชลาธิป ท ยุติ และดัมพ์รงค์ทั้งสามคน ต่างก็ยืนอยู่ที่นี่

อารียาอุ้มขวัญนลินไว้ในอ้อมแขน และยืนอยู่แถวหน้า โดยมี ศักดาและชนิสราทั้งสองคนปกป้องเธออยู่ข้างกาย

สายตาของคนทั้งกลุ่มตกอยู่บนตัวรพีพงษ์ วันนี้ เป็นวันที่พี พงษ์จะออกเดินทางไปอเมริกา

รพีพงษ์ยิ้มแล้วมองไปที่ทุกคน และเอ่ยปากว่า “อย่าจ้องฉัน ด้วยสายตาแบบนี้ ดีจนเหมือนกับว่าฉันจะไปสู่หนทาง ฉันแค่จะ ไปจัดการกับปัญหาเล็กน้อยที่อเมริกาเอง รอจัดการปัญหา เรียบร้อยแล้ว ฉันก็กลับมาแล้ว

คําพูดของรพีพงษ์ทำให้ทุกคนหัวเราะ และบรรยากาศ เคร่งเครียดก็ผ่อนคลายลงมาก

อารียาจ้องไปที่รพีพงษ์อย่าไม่พอใจ แล้วพูดว่า “ตอนที่อยู่บน เกาะพระจันทร์ นายก็พูดแบบนี้ แต่ตอนนั้นหลังจากที่นายไปแล้ว ให้ฉันทรมานรอนายอยู่ครึ่งปีนายถึงกลับมา ฉันไม่เชื่อคำพูด ของนายอีกต่อไปแล้ว

รพีพงษ์มองไปที่อารียาอย่างรู้สึกผิด เดินไปลูบแก้มเธอเบาๆแล้วพูดว่า: “ครั้งก่อนมันเป็นเหตุสุดวิสัย ครั้งนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่ เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก

อารียาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ก้มหัวมองลงไปที่ขวัญ นลินในอ้อมแขนของตัวเอง และพูดว่า “ฉันหวังแค่ว่านายจะจำ ได้ว่า ตอนนี้นายเป็นพ่อคนแล้ว ลูกสาวของนายเพิ่งจะผ่านครบ เดือนมา ฉันไม่อยากให้ตอนที่เธอยังจำความไม่ได้ ก็ไม่มีพ่อ แล้ว”

รพีพงษ์มองไปที่ขวัญนลิน ตอนนี้ตัวเล็กก็ลืมตาโตขึ้นมา โครง หน้า มีหน้าตาที่ค่อนข้างงดงามเหมือนแม่ของเธอ เพียงแต่ตอน นี้เธอยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไร

“พ่อจะเป็นคนที่ขาดความรับผิดชอบแบบนี้ได้ยังไง ใช่มั้ยหนู ลิน พ่อสัญญากับหนู เมื่อจัดการปัญหาเสร็จ ก็จะรีบกลับมาโดย เร็วที่สุด ไม่งั้นแม่ของลูกก็จะกลายเป็นแม่เสือแล้วกินพ่อ”รพี พงษ์เอื้อมมือไปลูบใบหน้าเล็กๆของขวัญนลิน

อารียาเขม็งตาใส่เขา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

จากนั้นเอ่ยปากว่า: “หนูลินฉลองวันเกิดครบหนึ่งร้อยวัน ถ้าหาก นายไม่อยู่ในเหตุการณ์ ต่อให้กลายเป็นแม่เสือจริงๆ ฉันก็จะไป ลากตัวนายออกมา ฟันให้เป็นแปดท่อนเลย!”

รพีพงษ์หัวเราะขึ้นมา แล้วพูดว่า “ฉันจะรีบกลับมาอย่าง

แน่นอน”

“ระวังทุกอย่างเดิมทีอารียาอยากจะบ่นรพีพงษ์ แต่สุดท้ายก็ พูดแค่สี่คำที่เธอที่ก้นบึ้งของหัวใจอยากจะพูด
รพีพงษ์พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม จากนั้นทุกคนในสวนก็บอก สารพีพงษ์ทีละคน

“พวกคุณสบายใจได้ ด้วยความแข็งแกร่งของศิษย์พีรพีพงษ์ ไปอเมริกา ไม่ทําให้ทั้งอเมริกาพลิกหน้ามือเป็นหลังมือก็ถือว่าไม่ เลวแล้ว คนอื่นอยากฆ่าเขา เป็นไปไม่ได้” เก๋งเอ่ยปาก

ในตอนนี้จารุณีเดินไปตรงหน้ารพีพงษ์ จ้องเขาแล้วพูดว่า “นายต้องกลับมานะ ฉันยังรอให้นายกับพี่สะใภ้มีลูกคนที่สอง ลูกคนที่สองต้องเป็นผู้ชาย!

รพีพงษ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่สุดท้ายก็พยักหน้า ทุกคนที่ อยู่รอบๆเต็มไปด้วยแปลกใจ ในสายตาของพวกเขา จารุณี เหมือนจะชอบให้รพีพงษ์มีลูกมาก ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

ในที่สุด หลังจากกล่าวคำอำลากับทุกคน รพีพงษ์เดินมาตรง หน้าอารียาอีกครั้ง จูบที่หน้าของสองลูกแม่ แล้วพูดว่า “รอฉัน กลับมานะ”

จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินออกจากคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดา วัลย์

อารียาจ้องมองไปที่ด้านหลังของรพีพงษ์ น้ำในดวงตาก็อดไม่ ได้ เอ่อล้นออกมา

“สารเลว ต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ”

สนามบินเกียวโต
หลังจากทรพีพงษ์ลงมาจากรถ เดินตรงเข้าไปข้างใน และหลัง จากพบเที่ยวบินของตัวเองแล้ว ก็นั่งรอในบริเวณโซนที่นั่ง

เนื่องจากเป็นเที่ยวบินระหว่างประเทศ ในบริเวณพื้นที่คนที่รอ ส่วนใหญ่จึงเป็นชาวต่างชาติ คนเหล่านี้ส่วนใหญ่เดินทางกลับ จากประเทศจีน น้อยมากที่จะเห็นคนจีน ดังนั้นรพีพงษ์จึงมีความ โดดเด่นเล็กน้อยในหมู่คนเหล่านี้

ไม่นานนัก คนหลายคนสะพายกระเป๋าเดินทาง ดูไปแล้วเป็น วัยรุ่นต่างชาติอายุยี่สิบกว่ามาถึงที่บริเวณโซนที่นั่งรอ นั่งลงด้าน ข้างรพีพงษ์

คนเหล่านี้มาท่องเที่ยวที่ประเทศจีน คุยกันอย่างตื่นเต้นกับสิ่ง ที่ประสบพบเจอในการท่องเที่ยวครั้งนี้

ในเวลานี้มีคนคนหนึ่งสังเกตเห็นรพีพงษ์ที่นั่งอยู่ด้านข้าง คน คนนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ดูสิ มีความจีนอยู่ที่นั่นด้วย

“มาประเทศจีนครั้งนี้ มีความเสียใจเพียงอย่างเดียวก็คือไม่ได้ เห็นกังฟูของประเทศจีน ไหนว่าคนจีนทุกคนเป็นยอดฝีมือกังฟู ไม่ใช่เหรอ พวกนายไปถามดูว่าเขาเป็นกังฟูหรือเปล่า”มีคนคน หนึ่งยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูด

รพีพงษ์เรียนภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เด็กๆ แม้ว่าจะยังไม่ถึงจุด ที่สามารถเขียนเรียงความเป็นภาษาอังกฤษได้ แต่ก็ไม่มีปัญหา ในการสื่อสาร ดังนั้นเขาจึงได้ยินในสิ่งที่วัยรุ่นต่างชาติพวกนี้พูด

มีวัยรุ่นคนหนึ่งรู้สึกเบื่อหน่าย จึงเข้าไปตรงหน้ารพีพงษ์ แล้ว ถามรพีพงษ์พูดภาษาอังกฤษเป็นหรือเปล่า รพีพงษ์พยักหน้า
“เพื่อน ได้ยินมาว่าคนจีนเป็นกังฟูกันทั้งนั้น ครั้งนี้พวกเรามา ไม่ได้เห็นเลย ดูท่าทางของนายแล้ว น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา น่า จะเป็นกังฟูแน่นอน ในกังฟูของพวกนายมีการฝึกพลังภายใน อะไรนั้นไม่ใช่เหรอ กล่าวได้ว่าทรงพลังมาก นายสามารถแสดง ให้พวกเราดูได้มั้ย?”วัยรุ่นต่างชาติเอ่ยปาก

แม้ว่าน้ำเสียงของวัยรุ่นต่างชาติคนนี้จะถือว่าสุภาพ แต่ร พงษ์ฟังออกว่าเขาเพียงล้อเล่นกับตัวเอง หรือแค่อยากเห็นเรื่อง ตลกของตัวเอง

“นี่คือแก้วเซรามิกที่ฉันซื้อมาจากในห้าง สามารถเอาให้นาย ใช้แสดงได้ นายไม่ต้องแสดงให้พวกเราซับซ้อนเกินไป แสดง แค่…เอ่อ….ใช้นิ้วเสียบแก้ว เป็นยังไง?

หลังจากพูดเสร็จ หลายคนก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา ราวกับว่ามี คนเล่าเรื่องตลกขบขัน

ในใจของพวกเขา ความจริงไม่ได้คิดว่าจะมีเรื่องกังฟูของ แบบนี้อยู่ในประเทศจีน พวกที่เรียกว่าปรมาจารย์กังฟู ไม่แน่ อาจจะไม่แข็งแกร่งเท่านักมวยอิสระ พวกเขาแค่ต้องการแกล้ง รพีพงษ์เล่น หาความสนุกสนานเท่านั้นเอง

รพีพงษ์ยิ้มบางเบา รู้สึกถึงทัศนคติของพวกเขา แต่ว่าเขาก็ไม่ ได้โกรธ แต่เอื้อมมือไปหยิบแก้วเซรามิกใบนั้น

“ทําแตกแล้วต้องชดใช้มั้ย?” รพีพงษ์เอ่ยปากถาม

“ไม่ต้อง แต่หลักๆเลยนายห้ามทำมันกระแทกลงบนพื้น เพื่อน นายคงจะไม่คิดว่าตัวเอง ใช้นิ้วมือก็สามารถทำให้แก้วใบนี้แตกนะ ของสิ่งแข็งมาก เซรามิกของประเทศพวกนายถือว่า ไม่เลวนะ คนคนนั้นด้วยรอยยิ้ม

รพีพงษ์พูด และยกมือขึ้นโดยตรง ใช้เนยจิ้ง นิ้วมือ เสียบไปที่ด้านบนของแก้ว

จากนั้นคนตากเต็มความสยดสยอง เพราะด้านบนของแก้วใบนั้น นั้นหนาเท่านิ้วมือเพิ่มมาหนึ่งและนิ้วรพีพงษ์ยังคงสภาพ

“โอ้เจ้าช่วย ฉันคงจะไม่ได้ฝันไปใช่นายใช้เสียบลงแก้วจะจนเป็นรู!

สุดยอดมาก สุดยอดมากเลยจริงกังฟูของประเทศจีน ทั่ว หล้าไร้ต่อต้าน”

อาจารย์ ฉันสามารถคุณเป็นลูกศิษย์ด้วย โอ้พระเจ้า ฉันได้พบเจอกับปรมาจารย์กังฟู ด้วย!”

มองปฏิกิริยาของชายวัยรุ่นต่างชาติหลายคน รพีพงษ์ยิ้ม แล้วไม่อะไร

จนกระทั่งขึ้นเครื่องบิน ชายวัยรุ่นชาติหลายนิ้วมือออกมา บอกว่าจะลงมือกับตัวพวกเขา หลายคนถึงได้เชื่อฟังขึ้นมา