บทที่674 ศศินัดดาผู้โชคร้าย

ในห้องรับรองหนึ่งของร้านอาหาร

ซลาคมและคนที่เหลือของตระกูลนวัตปกรณ์ตระกูลวรโชติ ธีรธรรมล้วนนั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่นี่ ศศินัดดายืนอยู่ตรง หน้าของทุกคน ด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย

“ลูกพี่ทั้งหลาย พวกคุณจะทำอะไรกันแน่ ฉันอายุปูนนี้แล้ว ถ้าจะทำอนาจาร ก็ไม่ค่อยสมจริงเท่าไหร่ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องเงินๆ ทองๆด้วยแล้ว เมื่อกี้เด็กนั่นก็เห็นอยู่แล้ว ฉันมีทั้งเนื้อทั้งตัวแค่ ห้าหยวน แล้วยังถูกพนักงานคนนั้นเอาไปแล้วด้วย ฉันก็แค่คน จนๆ ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่งั้นคุณปล่อยฉันไป ดีไหม” ศศินัดดาพูดกับคนกลุ่มนั้น

ทุกคนล้วนยิ้มดูแคลน ดูออกว่าไม่ได้อยากจะปล่อยศศินัดดา ไปอยู่แล้ว

“พวกแก……พวกแกคงไม่ใช่พวกค้ามนุษย์หรอกนะ!” ศศิ นัดดาตาโตขึ้นมา คิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งขึ้นมา ก่อน หน้านี้เธอได้ยินข่าวฆ่ามนุษย์ตัดอวัยวะทิ้งแล้วขาย

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เหงื่อของเธอก็ไหลออกมา เริ่มรู้สึกเสียใจไม่ น่าทำเพื่ออาหารมื้อเดียวแล้วตกลงมาที่ห้องรับรองกับคนที่ไม่รู้ จ๊กเลย

ชลาคมยิ้มดูแคลน แล้วมองไปที่ศศินัดดาอย่างอำมหิต ถ้าคนทั่วไปเห็น ก็จะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

เขาจ้องศศินัดดา แล้วถามอย่างเยือกเย็นว่า “คุณมั่นใจว่าคุณ เป็นแม่ยายของรพีพงษ์”

ดวงตาของศศินัดดาเป็นประกาย แล้วกล่าว “ใช่ ฉันคือ แม่ยายของรพีพงษ์ ถ้าไม่เชื่อพวกคุณพาฉันไปที่ตระกูลลัดดา วัลย์แล้วถามดู แล้วถ้าพวกเธอพาฉันไป ไม่ว่าอยากได้อะไรจาก รพีพงษ์ เขาก็จะให้พวกคุณทั้งหมด

ในตอนนี้ เธอทำได้เพียง ใช้ชื่อของรพีพงษ์ ตอนนี้เธอหวังแค่ ให้คนเหล่านี้กลัวรพีพงษ์บ้าง มิเช่นนั้น ไม่รู้ว่าวันนี้เธอจะต้องเจอ กับเรื่องร้ายๆอะไรบ้าง

ชลาคมไม่ได้ถามศศินัดดาต่อ แล้วหันไปถามคนที่อยู่ข้างๆที่ กำลังหยิบมือถืออยู่ “หาเจอหรือยัง ว่าแม่ยายของรพีพงษ์ ใช่คน นี้หรือเปล่า?”

คนนั้นจ้องที่มือถืออยู่สักพัก จากนั้นก็ยืนขึ้น แล้วกล่าว หา เจอแล้ว แม่ยายของรพีพงษ์ชื่อศศินัดดา บนเว็บมีรูป คล้ายกับ หญิงคนนี้จริงๆ”

ชลาคมรับมือถือของคนนั้นมา แล้ว จากนั้นก็เทียบกับศ นัดดา พบว่าเป็นคนที่อยู่ตรงหน้าจริงๆ

“ดูๆแล้วน่าจะเป็นความจริง ไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์มันก็รุนแรง เหมือนกันนะ ปล่อยให้แม่ยายใช้ชีวิตแบบนี้ ที่แท้ไอ้นี่มันก็ไม่ได้ เรื่อง” ชลาคมกล่าว
ศศินัดดาเห็นทุกคนเช็คตัวตนของเธอ ก็รีบอธิบายว่า “ความ จริงรพีพงษ์กับนมาก แต่ฉันเองที่ใช้เงินไม่เป็น ใช้มันจนหมด รพีพงษ์กับฉันมาก ถ้าเขารู้ว่าตอนนี้ฉันเผชิญกับสถานการณ์ แบบนี้อยู่ ต้องเอาเงินมาให้ฉันแน่นอน

เธอพูดแบบนี้ เพื่อทำให้คนเหล่านั้นรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง เธอและรพีพงษ์ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน ง่ายต่อการยืมชื่อรพีพงษ์ จัดการปัญหาที่เกียวโต

“คุณแน่ใจ?” ชลาคมถามต่อ

ศศินัดดารีบพยักหน้า รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีความหวังขึ้น หลัง จากที่คนเหล่านี้ได้ยืนยันตัวตนแม่ยายของรพีพงษ์แล้วนั้น ก็ไม่ ได้ทําให้เธอต้องลำบากใจอีก

แต่ทว่า ในขณะเดียวกันนี้เอง ชลาคมยกมือขึ้น แล้วตบไปที่ หน้าของศศินัดดา

“เย็ดแม่ กูจะตบคนที่เกี่ยวข้องกับรพีพงษ์ ในเมื่อถึงคือ แม่ยายของรพีพงษ์ นั่นก็ยิ่งปล่อยแกไปไม่ได้เข้าไปใหญ่

ศศินัดดามึนงง เธอมองว่า หลังจากที่คนเหล่านี้รู้ตัวตนของ

เธอแล้ว ต้องรีบขอโทษถึงจะถูก ทำไมถึงลงไม้ลงมือกันได้ล่ะ? “……..ทําไม? พวกแกไม่กลัวทำผิดต่อรพีพงษ์หรือไง? ศศิ นัดดาถาม

“ทําผิดต่อมัน? ก็เพราะมัน กูถึงได้หมดสิ้นทุกอย่าง แม้แต่ ชีวิตกูก็ไม่อยากได้แล้ว แล้วยังกลัวทำผิดต่อรพีพงษ์อีกงั้นหรอ?ตอนนี้กูไม่ชอบทุกคนที่เกี่ยวข้องกับรพีพงษ์ วันนี้ถือว่าแกโชค ร้าย พวกเราทั้งหลาย จะระบายอารมณ์กับแกละกัน! ชลาคม ตะคอกอย่างตื่นตัว

ทุกคนในห้องรับรองได้ถูกชลาคม ดอารมณ์ขึ้นมา ต่างคน ต่างโมโหเกรี้ยวกราด

“พูดถูก ถ้าไม่ใช่เพราะพีพงษ์ ตระกูลนวัตปกรณ์และตระกูล วรโชติธีรธรรมของกูจะถึงจุดนี้ได้ไงกัน พวกกูเอาชนะรพีพงษ์ไม่ ใต้ แล้วยังตีแม่ยายของรพีพงษ์ไม่ได้อีกหรอ? สหาย รุม ระบาย อารมณ์กับไอ้หญิงแก่นซะ!”

คนหนึ่งพูดจบ ก็ถีบศศินัดดา

คนที่เหลือก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก็ต่อยไปที่ศศินัดดา อย่างรุนแรง

ศศินัดดาคนใบ้กินกึ่งโน้ย ขมแต่พูดไม่ออกยังไงเธอก็ไม่คาด คิด ว่าตัวเองจะพบกับศัตรูของรพีพงษ์ ถ้ารู้ว่าเป็นงี้ เธอไม่มีทาง เอารพีพงษ์มาเป็นข้ออ้าง โดยเด็ดขาด

“รพีพงษ์ไอ้เลว แกมันไอ้ตัวซวย มันไม่เคยให้โชคอะไรกับฉัน เลย ควรตายจริงๆ ท่ากูโดนเล่นงานอีกแล้ว แค้นนี้ กูจะหา โอกาสล้างแค้นให้ได้!” ศศินัดดาตะโกนออกมาด้วยความ อามาต

พวกของชลาคมตบไปที่ศศินัดดาอย่างไม่หยุดยั้ง ระบาย อารมณ์โกรธแค้นออกมา ด้วยความสามารถของพวกเขาใน ตอนนี้ ก็ทําได้แค่ระบายอารมณ์กับศศินัดดาเท่านั้น
ก่อนหน้านีพวกเขาคิดที่จะขโมยลูกของรพีพงษ์มา แต่ทว่า ด้วยฝีมืออ่อนด้อยของพวกเขาเหล่านี้ คิดที่จะขไทยลูกของรพี พงษ์ออกจากคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ ยากเกินกว่าจะ บรรยายได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงปล่อยไป

“หยุดก่อน ฉันกับรพีพงษ์ทะเลาะกันไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ แม้แต่ประตูของตระกูลลัดดาวัลย์เขาก็ไม่ให้ฉันเข้าไป ฉันก็ เกลียดไอ้นั่นเหมือนพวกแกนั่นแหละ พวกแกหยุดเถอะ ถ้าเป็น ต่อไป ฉันจะถูกพวกแกตีตายได้นะ!” ศศินัดดาขอร้อง

“หยุดหลอกพวกกูได้ล่ะ เมื่อถึงไม่ได้พูดแบบนี้หน วันนี้ ไม่ว่า

ยังไงมึงก็หนีไปไหนไม่ได้”

ในห้องโถงด้านนอกของห้องรับรอง ชลาธิปและพวกได้นั่งอยู่ บนโต๊ะ

เห็นการตกแต่งของร้านอาหาร ชลาธิปยิ้มพลางกล่าวว่า “บาง

ครั้ง ก็เป็นที่แบบนี้ที่ทำอาหารรสชาติอร่อย

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

ในขณะเดียวกันนี้เอง พวกเขาล้วนได้ยินเสียงค่าออกมาจาก ด้านในห้องรับรองด้าน หนึ่งในนั้นมีคนจำนวนไม่น้อยที่น่าร พงษ์ หลังจากที่ชลาธิปได้ยิน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“ในนั้นเกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันได้ยินด้านในเหมือนมีคนกำลัง ดารพีพงษ์?” ชลาธิปกล่าว

“นายใหญ่ ผมจะไปดูเดี๋ยวนี้” ชายรูปร่างสูงใหญ่ยืนขึ้น คนนี้คือบอดี้การ์ดในครั้งนีของชลาธิป ความสามารถเก่งกาจ ยอด ฝีมือยังเทียบไม่ได้

คนนั้นเข้าไปในห้องรับรองไม่นาน ก็มีเสียงเจ็บปวดดังออกมา

จากนั้นก็พาศศินัดดาเดินออกมา

“นายใหญ่ ผู้คนในห้องกำลังตีหญิงคนนี้อยู่ ผมได้ถามหนึ่งใน นั้น พวกมันเป็นกากเดนของศัตรูตระกูลลัดดาวัลย์เมื่อก่อน และ คนนี้ คือแม่ยายของรพีพงษ์” คนนั้นตอบ

สีหน้าชลาธิปถอดสี แม่ยายของรพีพงษ์ ก็เป็นแม่เลี้ยงของ อารียานะสิ ทำไมถึงโดนตีขนาดนี้?

แม้เขาไม่รู้จักแม่เลี้ยงของอารียา แต่ด้วยความที่เลี้ยงอารียา มาจนเติบใหญ่ เขาก็ไม่มีทางเอาเปรียบแม่เลี้ยงของอารียาได้

“คุณคือแม่ยายของรพีพงษ์จริงๆหรอ?” ชลาธิปถามอย่าง

จริงจัง

ศศินัดดาที่ถูกตีจนหวาดกลัว ได้ยินคนถามคำถามนี้อีก ก็ ตกใจจนพูดมั่ว จากนั้นก็รีบกล่าวว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่ พวกมันจำผิด คน ฉันจะเป็นแม่ยายของรพีพงษ์ได้ไงกัน ได้โปรดปล่อยฉันไป เถอะ ฉันไม่รู้จักรพีพงษ์เลยแม้แต่น้อย ฉันก็แค่อ้างตัว เพื่อหลอก กินข้าวเท่านั้นเอง”