บทที่164 ชนะจนคุณล้มละลาย

หลังจากเจ้าของร้านเกมส์และนักเลงพวกนั้นได้ยินคำ พูดของธฤตญาณ ก็หัวเราะขั้นมาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วย ความเยาะเย้ย

“กูแม่งได้ยินไม่ผิดใช่ไหม คิดไม่ถึงว่ามึงจะเรียกไออ้วน นี่ว่าเซียนพนัน ถ้ามันคือเซียนพนัน งั้นกูก็เจ้าพ่อพนันแล้ว” เจ้าของร้านเกมส์หัวเราะอย่างดังแล้วกล่าว

“ยุคนี้ไม่ว่าใครก็กล้าที่จะให้ฉายาตัวเองเนอะ อยู่ต่อหน้า เจ้านายของพวกกูยังกล้าเรียกตัวเองว่าเซียนพนันอีก”

“เจ้านาย ผมว่าพวกมันมาเพื่อสร้างความวุ่นวาย ไม่ได้มา

เพื่อเอาเงินให้แต่อย่างใด ผมว่าพวกเราสั่งสอนมันไปเลยดี

กว่า ให้พวกมันเอาเงินมาให้แล้วก็จบ”

เจ้าของร้านเกมส์เพ่งไปที่ไออ้วน กล่าวอย่างขำขันว่า “กู ล่ะอยากจะเห็นว่าไอเซียนพนันคนนี้มันจะชนะพนันของกูที่ นี่ได้ไง ให้พวกมันขึ้นไป”

ไออ้วนมองเจ้าของร้านเกมส์อย่างเยือกเย็น ครั้งนี้ไม่ได้ วู่วาม แล้วกล่าว “รอล้มละลายได้เลย”

จากนั้นธฤตญาณกับไออ้วนก็เดินขึ้นอาคารไป ใบหน้าธีริทธิ์เต็มไปด้วยความเร่าร้อนใจ แล้วเดินตาม สองคนนี้ไป ในใจคิดรพีพงษ์ทำไมไว้ใจไม่ได้ขนาดนี้ สอง

คนที่หามากลับเดินขึ้นไปพนันเสียอย่างนั้น

“ลูกพี่ทั้งสอง ถือว่าผมขอร้องพวกคุณละกัน พวกมันที่นี่มีการโกงกันจริงๆ ถ้าพวกคุณเล่นพนัน ก็มีแต่เสียกับเสีย มากขึ้น” ใบหน้าธีริทธิ์เต็มไปด้วยควาหม่นหมองแล้วกล่าว “ให้ถึงแม่งตามมามึงก็ตามๆมาเหอะ พูดไร้สาระให้มัน

น้อยๆหน่อย ไม่งั้นถึงออกเงินสองล้านนั้นเองไหม?” ไออ้วน

เพ่งไปที่ธีริทธิ์

ธีริทธิ์ทำตามอย่างเชื่อฟังในทันที

ทั้งสามเดินรอบๆลานพนันชั้นสองหนึ่งรอบ ธฤตญาณไป แลกเหรียญมาหนึ่งร้อยหยวน แล้วให้ไออ้วน

หลังจากที่ธีริทธิ์ได้เห็นเหรียญหนึ่งร้อยหยวนนั่นแล้ว จิตใจที่อยากจะด่าแม่ก็เกิดขึ้นมา พวกคุณทั้งสองเทพเกิน ไปแล้วเปล่า คิดไม่ถึงว่าจะพึ่งเงินแค่ร้อยหยวนนี้ทำให้เค้า ล้มละลาย?”

นี่กำลังฝันกันอยู่ใช่ไหม?

คนที่กำลังเพ่งมองธฤตญาณพวกเขาทั้งสามอยู่ตลอด นั้นรีบวิ่งส่งข่าวไปบอกเจ้านายเรื่องนี้

หลังจากเจ้าของร้านเกมส์ได้ยินก็หัวเราะอย่างดัง ปิด ท้องหัวเราะจนเกือบลุกขึ้นจากพื้นไม่ไหว

“ไอ้หยาแม่ถึง ทำเอากูหัวเราะแทบตาย คิดไม่ถึงว่าจะพึ่ง เงินร้อยหยวนทำคาสิโนกูล้มละลาย ได้สองคนนี้มาเล่น ตลกปะวะ”

“เจ้านาย งั้นพวกเรายังต้องติดตามดูพวกมันอีกไหม?”

“ไม่ต้องแล้ว พวกมึงไปรอชั้นล่าง แค่พวกมันไม่ออกจากประตูของร้านเกมส์ก็โอเคล่ะ อยากจะพึ่งเงินร้อยหยวน พนันในที่ของกู ฝันแท้ๆ พวกมันกำลังคิดหาวิธีในการถ่วง เวลาแน่นอน ถ้าวันนี้พวกมันไม่ให้เงินกู จะถ่วงเวลายังไงก็ ไม่มีประโยชน์!”

พูดจบ เจ้าของร้านเกมส์ก็หาที่พักผ่อน

ประมาณหนึ่งชั่วโมงให้หลัง นักเลงของร้านเกมส์วิ่งอย่าง เร่งรีบตื่นตระหนกไปที่เจ้าของร้านเกมส์ตรงนั้น

“เจ้านาย ไม่ดีแล้ว เกิดเรื่องแล้ว” นักเลงกล่าว

“เกิดอะไรขึ้น? ได้สามคนนั้นหนีไปแล้ว?” เจ้าของร้าน เกมส์กล่าว

“ไม่ใช่เรื่องนี้ แต่ทว่า คาสิโนของพวกเรา…..คุณไปดู ด้วยตัวเองจะดีกว่า” นักเลงกลัวเจ้าของร้านเกมส์จะโมโห ใส่ตนเอง เลยไม่ได้พูดออกมา

ใบหน้าเจ้าของร้านเกมส์เต็มไปด้วยความสงสัย ยืนขึ้น แล้วเดินไปที่คาสิโนนั่น

ตอนนี้ทุกคนในคาสิโนล้วนล้อมโต๊ะหนึ่งไว้ล้อมธฤต ญาณไออ้วนและธีริทธิ์สามคนเอาไว้

แต่อีกฝั่งของโต๊ะคือใบหน้าซับซ้อนของพนักงาน ดูแล้ว เหมือนลักษณะของคนเห็นผีก็มปราณ

นี้”

“สุดยอดจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นชนะมากมายขนาด

“แม่ง นี่มันเซียนพนันในตำนานเลยนะเนี่ย เจ๋งจริงๆ”
“ถ้าตานี้ชนะ เกรงว่าคาสิโนจะล้มละลายล่ะ”

ธีริทธิ์ยืนข้างๆไออ้วน ไม่มีความร้อนใจเหมือนก่อนแต่ อย่างใด ตอนนี้เขาหน้าบานเป็นกระด้ง เพ่งมองไออ้วน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความนับถือ

“พี่อ้วน คุณเจ๋งจริงๆ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าพี่เขยจะรู้จัก คุณคนที่เยี่ยมขนาดนี้ด้วย ตอนนั้นผมยังสงสัย ตอนนี้แม้ คุณพูดว่าคุณสามารถชนะทั้งเมืองริเวอร์ได้นั้น ผมก็เชื่อ แล้ว” ธีริทธิ์หัวเราะพลางกล่าว

“น้อยๆหน่อย แค่เล็กๆน้อยๆ” ไออ้วนพูดอย่างภูมิใจ “รีบเปิดไพ่ออกเหอะ อย่าลีลา” ธีริทธิ์มองไปที่พนักงาน

แล้วกล่าว

ใบหน้าพนักงานคนนั้นเต็มไปด้วยความไม่อยากเปิดไพ่ ออก ธีริทธิ์เรียกทันที แล้วตะโกนว่า “ชนะแล้ว! ชนะอีก แล้ว! นี่ได้มาเท่าตัวแล้วจริงๆนะเนี่ย!”

ผู้คนบริเวณรอบๆก็ล้วนมองทั้งสามอย่างอิจฉา คน จำนวนไม่น้อยถึงขั้นปรบมือให้

ตอนนี้เจ้าของร้านเกมส์เดินมา ถึงข้างๆของพนักงานคน นั้น มองธีริทธิ์อย่างสงสัย แล้วกล่าว “ก็แค่ชนะแปปเดียว ปะ ถึงดีใจอะไร? จึงเป็นหนี้กูสองล้านนู่น”

ธีริทธิ์หัวเราะเหอะเหอะ แล้วกล่าว “ตอนนี้กูไม่เป็นหนี้มึง แต่ถึงอะเป็นหนี้พวกกู มึงรอล้มละลายได้เลย!”
เจ้าของร้านเกมส์ชะงัก แล้วหันหน้าไปมองพนักงานทันที แล้วถาม “พวกมันชนะไปเท่าไหร่?”

“สาม..สาม…” พนักงาน อำำอึ้งอึ้ง

“สามล้าน?” เจ้าของร้านเกมส์ตกใจชั่วครู่ ไม่คาดคิดว่า พวกเขาจะชนะมากขนาดนี้

“สามสิบล้าน” พนักงานพูดออกมา

“อะไรนะ! เจ้าของร้านเกมส์ระเบิดลง มองไปที่ไออ้วน ด้วยสีหน้าที่เหลือเชื่อ แล้วกล่าว “พวกมันชนะไปสามสิบ ล้าน? จึงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

พนักงานพยักหน้าอย่างลำบากใจ

เจ้าของร้านเกมส์โกรธจนถึงขีดสุด คาสิโนของเขาไม่ ใหญ่ สามสิบล้าน เป็นสองเท่าของทรัพย์สินทั้งหมดของ เขาแล้ว

“นับรวมกับที่กูเป็นหนี้ถึงสองล้าน มึงให้พวกกูแค่ยี่สิบ แปดล้านก็ได้ล่ะ รีบๆเอาเงินมา พวกกูรอกลับบ้านไปนอน อยู่” ธีริทธิ์หัวเราะพลางกล่าว

เจ้าของร้านเกมส์กลอกตาไปมา มองทั้งสามด้วยสายตา อาฆาต หัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วกล่าว “อยากจะเอาเงิน จากกู ไม่มีทาง!”

“ไปจับสามคนนั้นให้นก!” เขาส่งสายตาไปให้นักเลงพวก

นั้น

ผู้คนรอบข้างเห็นสถานการณ์ รู้ว่าเริ่มไม่ดี ก็รีบวิ่งหนีทันที

นักเลงพวกนั้นของร้านเกมส์รีบล้อมธฤตญาณทั้งสามไว้

“แม่ง คิดไม่ถึงว่ากล้าจะโกงในคาสิโนของกู ถ้าวันนี้พวก จึงทั้งสามไม่สามารถอธิบายกูได้ ก็อย่าหวังจะได้ออกจาก ที่นี่!” เจ้าของร้านเกมส์ตะโกนออกมา

“ถึงแม่งไร้สาระ ความจริงคือคนของมึงนั่นแหละโกง ตอนนี้กลับโยนให้พวกกู!” ใบหน้าธีริทธิ์เต็มไปด้วยความ โกรธแล้วกล่าว

เจ้าของร้านเกมส์บึนปากแล้วบึนปากอีก แล้วกล่าวอย่าง เยือกเย็น “พูดไร้สาระกับกูให้น้อยๆหน่อย ถ้าวันนี้มีงไม่มี เงินห้าล้าน กูจะสับแขนพวกมึงออกทีล่ะคน”

ธีริทธิ์สีหน้าถอดสี เป็นเดือกเป็นร้อนขึ้นมาทันที แล้วหัน หน้าไปมองธฤตญาณและไออ้วน แล้วกล่าว “พวกเราจะทำ ไงกันดี?”

ธฤตญาณหัวเราะ แล้วกล่าว “ก็แค่สิ่งที่ไม่เข้าพวก เท่านั้น ไม่มีอะไรให้กลัว”

พูดจบ เขาก็พุ่งเข้าไป ถึงตรงของนักเลงพวกนั้น อย่าง รวดเร็ว แล้วก็ต่อยพวกร่างกำยำบึกบึนล้มลงไปนอนบนพื้น

ธีริทธิ์เห็นภาพนี้ ช็อกไปทั้งตัว ไม่คิดว่าธฤตญาณผู้มี ความกรุณา จะยอดเยี่ยมได้ขนาดนี้!

เจ้าของร้านเกมส์เห็นสถานการณ์ รู้ว่าวันนี้ตนเองได้ เหยียบเข้ากับแผ่นเหล็กเข้าให้แล้ว เขาไม่สงสัยใดๆ หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรออก
“พี่พัช คุณรีบพาคนมาเลย มีคนก่อปัญหาในที่ของผม ผมจ่ายค่าดูแลให้คุณตั้งมาก คุณต้องช่วยผมนะ” วางสาย เจ้าของร้านเกมส์เพ่งมองอย่างเหี้ยวโหดไปที่ธ

ฤตญาณทั้งสาม แล้วกล่าว “พวกมึงรอก่อน ลูกพี่กูกำลัง

เอาคนมา ถึงเวลานั้นพวกมึงจะสบาย!”

ธีริทธิ์หันหน้าไปมองธฤตญาณ แล้วกล่าว “พี่ธฤต เขา เรียกพวกแล้ว ไม่งั้นพวกเราไปก่อนดีไหม เงินพวกนั้นอีก เดี๋ยวค่อยมาเอาจากเขา พวกเขาพรรคพวกเยอะ พวกเรา หลีกก่อนดีกว่า

ธฤตญาณหัวเราะแล้วกล่าว “พวกเขาจะมากี่คนไม่ต้อง กลัว วันนี้เงินที่เขาต้องให้ ขาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว”

ธีริทธิ์เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมาอีกครั้ง ในใจคิดสองคนที่รพี

พงษ์หามาให้เขานั้นเยี่ยมยอดจริงๆ แต่ต้านไม่อยู่เค้ากำลัง

เรียนกพรรคพวกเนี่ย อีกแปปคนพวกนั้นดักพวกเขาเอาไว้

หากพวกเขาจะหนีก็หนีไม่ได้แล้ว “พี่ธฤต ผมรู้ว่าคุณเก่ง แต่พวกเราก็อย่าบ้ารอให้พวกมัน เรียกคนมาสิ อย่างนี้พวกเราก็เสียเปรียบสิ” ธีริทธิ์ขอร้อง

ออ้วนหัวเราะพลางดูไปที่ธีริทธิ์ แล้วกล่าว “วางใจเหอะ เมื่องริเวอร์ ยังไม่มีใครที่จะทำให้พวกเรากลัวได้”

มองทั้งคู่มั่นใจขนาดนี้ ธีริทธิ์ก็ทำได้เพียงกัดฟันสู้ รออยู่ ตรงนี้ต่อไป

เมื่อเจ้าของร้านเกมส์ได้ยินคำพูดของไออ้วน ก็หัวเราะ ออกมา แล้วกล่าว “พวกมึงอวดเก่งให้น้อยๆหน่อย กูจะบอกให้นะ ลูกพี่กูชื่อพัชรพล พัชรพลรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร นั่นคือราชาปฐพีของเมืองริเวอร์ คู่ขาฉกาจของธฤตญาณ อีกแปปถ้าเขามาถึงแล้ว พวกแกทั้งสามไม่มีใครหนีไปได้ ทั้งนั้น!”

ธฤตญาณและไออ้วนมองหน้ากัน บนใบหน้าแสดงออก ถึงรอยยิ้มอันประหลาด

ธีริทธิ์เห็นทั้งคู่ยิ้มแปลกๆ แล้วกล่าวว่า “พี่ธฤต ธฤต ญาณคนนี้เก่งมากเลยใช่ไหม ราชาปฐพี่ของเมืองริเวอร์ ได้ยินแล้วไม่ธรรมดาเลยนะ พวกคุณอาจจะไม่ใช่คู่ต่อกร ของเขา ไม่งั้นพวกเรารีบหนีเถอะ?”

ธฤตญาณหัวเราะแต่ไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าจะอธิบายธีริทธิ์ ยังไงดี

ไออ้วนหัวเราะเสียงดัง แล้วกล่าว “ธฤตญาณแล้วไง พี่ อ้วนของถึงจัดการเขาได้ตลอดเวลา”

เจ้าของร้านเกมส์บึนปาก แล้วกล่าว “โอ้อวดให้น้อยๆ หน่อย ทั้งเมืองริเวอร์ นอกจากตระกูลกุลสวัสดิ์ ยังมีใคร กล้ายั่วโมโหธฤตญาณ พวกมึงทั้งคู่อยากจัดการธฤต ญาณ ฝันไปเหอะ!”

ธฤตญาณกับไออ้วนไม่พูดอะไรต่อ ทั้งคู่ก็ตั้งหน้าตั้งตา รอพัชรพลมา ดูว่าใบหน้าของเจ้าของร้านเกมส์นี้ จะมี ลักษณะเป็นอย่างไร

ใบหน้าธีริทธิ์เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย ไม่เข้าใจว่า เพื่อนสองคนนี้ของพี่เขยตน ทำไมถึงลั้นขนาดนี้ ต้องรอจนกว่าเค้าจะเอาพวกมา

ผ่านไปไม่นาน บันไดมีเสียงเท้าเดินขึ้นมา แววตาเจ้าของ ร้านเกมส์เป็นประกายขึ้นมา รีบวิ่งไปต้อนรับ

พัชรพลพาพรรคพวกจำนวนมากขึ้นมายังชั้นสองของคา สิโน เจ้าของร้านเกมส์เอาบุหรี่ของตนเองขึ้นมาทันใด แล้ว ส่งไปที่พัชรพล

“พี่พัช คุณมาเสียที ดีที่ไอ้เชี้ยสามตัวนั้นยังไม่หนีไป พวกมันไม่เพียงโกงผมที่นี่ ยังยั่วยุปลุกปั่นธฤตญาณพี่ธฤต คุณเป็นคนของพี่ธฤต วันนี้ถึงไม่นับว่าเพื่อผม ก็นับว่า จัดการสามคนนี้แทนพี่ธฤตละกัน

พัชรพลมองไปที่เจ้าของร้านเกมส์ แล้วกล่าว “พวกมัน

ล่ะ?”

เจ้าของร้านเกมส์ชี้นิ้วไปที่ธฤตญาณทั้งสามทันที “คือ

พวกมันทั้งสาม”

ธีริทธิ์ตื่นตระหนกตกใจ ไม่คิดว่าฝั่งตรงข้ามจะเอาคนมา มากขนาดนี้ ในใจคิดว่าครั้งนี้ต้องแย่แล้วจริงๆ

“พวกมึงทั้งสามยังไม่คุกเข่าขอชีวิตอีก อารมณ์ของพี่พัช ไม่ได้ดีอย่างที่คิดนะ รอให้เขาลงมือ พวกมึงเสียใจก็ไม่มี ประโยชน์ล่ะ!” เจ้าของร้านเกมส์พูดอย่างภูมิใจ

พัชรพลมองไปทางนั้น หลังจากเห็นธฤตญาณและไอ

อ้วนแล้ว สะดุ้งขึ้นมา นี่แม่งลูกพี่กูเองนี่หว่า!

“พี่พัช คุณยังรออะไรอยู่อีกให้คนของพี่เข้าไปจัดการไอ้ เหี้ยสามตัวนั้นสิ” เจ้าของร้านเกมส์หะนหน้าไปพูดกับพัชรพล

ในใจพัชรพลเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันควัน ตบไปที่หน้าของ เจ้าของร้านเกมส์โดยตรงหนึ่งฉาด แล้วด่า “แม่งเอ้ย มถึง กล้าด่าพวกเขาไอ้เชี้ยหรอ? นั่นคือลูกพี่ธฤตญาณของกู จึงคิดว่าตัวเองเริ่มไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ