บทที่ 628 หนึ่งคํามั่นสัญญา

หลังจากที่รพีพงษ์กับฝนสุดาได้ยินคำพูดของชายชรา ต่างก็ สะดุ้งสะเทือน

ฝนสุดาพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น คุณลุง พูดจริงหรือคะ คุณลุงช่วย ชีวิตรพีพงษ์ได้จริงๆหรือคะ”

ชายชราสีหน้าเปื้อนยิ้ม พูดขึ้น มีความมั่นใจแปดสิบ

เปอร์เซ็นต์ แต่ก็ต้องดูสถานการณ์ส่วนตัวเขาด้วย”

“งั้นคุณลุงรีบดูให้เขาทีเถอะค่ะ ถ้าคุณลุงช่วยชีวิตเขาไว้ได้ จะ ให้หนูดำน้ำลุยไฟก็ยินดี”ฝนสุดาน้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน

ส่วนรพีพงษ์มองชายชราอย่างชะงักงันเล็กน้อย เขาไม่เชื่อว่า ในโลกนี้จะมีอะไรที่ได้มาฟรีๆ และยิ่งไม่เชื่อว่าคนที่มีความ สามารถขนาดนี้จู่ๆจะวิ่งมาช่วยเขาโดยที่ไม่คาดหวังอะไร ตอบแทน

“คุณลุงครับ ถ้าผมเดาไม่ผิด ที่คุณลุงยื่นมาช่วย มี วัตถุประสงค์ความต้องการบางอย่างใช่ไหมครับ”รพีพงษ์เอ่ย ปากถาม

ชายชรายิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่เลว ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ก็ต้องมีมูลค่าในตัวทั้งนั้นล่ะ

“คุณอยากได้อะไรจากผมครับ รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
“อย่าเพิ่งร้อนใจไป ข้าขอดูสถานการณ์ของเจ้าหน่อย ไว้ให้ข้า

ยืนยันแล้ว ข้าจะบอก แล้วเราค่อยคุยเงื่อนไขกันก็ไม่สาย

ชายชราพูดพลาง เดินไปตรงหน้ารพีพงษ์ ยื่นมือไปจับจุดบน กระดูกของรพีพงษ์

รพีพงษ์ไม่ได้ต่อต้าน คนที่ใกล้ตายอย่างเขา ไม่กลัวว่าคนแก่ จะฉวยโอกาสทำร้ายอะไร เขาตอนนี้หรอก

จากการสํารวจตัวรพีพงษ์ ชายชรายิ้มออกมาอย่างสดใส เรื่อยๆ บ่นพึมพำว่า “กระดูกแข็งแรงดี ชีพจรไม่ติดขัด อัจฉริยะ คิดไม่ถึงว่าข้าอายุปูนนี้ จะมาเจออัจฉริยะที่หาได้น้อยเยี่ยงนี้ มิน่าล่ะได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ ยังรอดชีวิตมาได้

รพีพงษ์ได้ยินคําพูดของชายชรา เขาไม่ได้ตกใจอะไรนัก เพราะว่าตอนที่อาจารย์เขาพบ ในปีนั้นท่านก็ได้กล่าวไว้อย่างนั้น

หากแต่เขาแค่ไม่รู้ว่าชายชราคนนี้มีหัวนอนปลายเท้าเป็น มายังไง แต่ว่าสิ่งที่ยืนยันได้คือ ชายชราคนนี้ทำให้รพีพงษ์รู้สึก หวาดกลัวอยู่ลึกๆ

ต่อให้เป็นอนันยช ก็แค่ทำให้รพีพงษ์รู้สึกได้ถึงเพียงความ อันตรายเท่านั้น แต่ความรู้สึกแบบนี้ รพีพงษ์เคยสัมผัสได้จาก อาจารย์ของเขา

“บาดเจ็บของเจ้า ยังไม่ถึงขั้นที่ไม่สามารถสมาน ฉันมียาอายุ วัฒนะที่ทำให้คนตายฟื้นขึ้นได้อยู่สามเม็ดพอดี ยานี้จะช่วย สมานเครื่องในทั้งห้าของเจ้าได้”ชายชราหยิบขวดเล็กๆออกมา จากกระเป๋าเสื้อ เขย่าไปมาตรงหน้ารพีพงษ์
รพีพงษ์ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากนัก เพราะว่าเขารู้ดี ของที่ยิ่ง ล้ำค่า สิ่งที่แลกเปลี่ยนต้องมีมูลค่าสูงตาม

“ผมต้องทำอะไรบ้างครับ คุณลุงถึงให้ยาสามเม็ดนี้กับผม รพี พงษ์เอ่ยปากถาม

“ง่ายนิดเดียว ข้าต้องการเพียงคำมั่นสัญญากับเจ้า”ชายชรา เอ่ยปากขึ้นช้าๆ

“คำมั่นสัญญาอย่างนั้นเหรอ”รพีพงษ์ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าคำ เรียกร้องของชายชราจะง่ายถึงเพียงนี้ แต่บางทีคำของ่ายๆ ก็มัก จะมีน้ำหนักที่หนักอึ้งถ่วงเอาไว้

“ใช่แล้วล่ะ ขาให้ยาสามเม็ดนี้กับเจ้า ช่วยชีวิตเจ้า แต่เจ้าต้อง ให้คำมั่นสัญญากับข้าอย่างหนึ่ง หลังจากที่เจ้าฟื้นตัวแล้ว ข้าจะ ขอให้เจ้าทำอะไรเมื่อไหร่ที่ไหนก็ได้ แต่เจ้าวางใจ มีเพียงเรื่อง เดียว ที่เจ้าปฏิเสธไม่ได้ ถ้าเจ้าตกปากรับคำ ข้าก็จะให้ยาสาม เม็ดนี้แก่เจ้า”ชายชราเอ่ยปาก

หลังจากทรพีพงษ์ได้ฟัง จึงรีบถามขึ้น”งั้นถ้าคุณให้ผมไปฆ่า คนในครอบครัว ผมก็ต้องไปหรือครับ”

ชายชรายิ้มให้ พูดว่า “ข้ากับเจ้าไร้ซึ่งความแค้นใดๆต่อกัน แล้วเหตุใดต้องให้เจ้าไปฆ่าคนในครอบครัวด้วยเล่า เจ้าก็น่าจะ เดาออกว่าหากข้ายื่นเงื่อนไขแบบนี้ เพราะข้าเห็นศักยภาพใน อนาคตของเจ้าต่างหาก หากเจ้ามีชีวิตต่อไป ภายภาคหน้าจะยิ่ง ใหญ่ ผู้มากความสามารถเช่นเจ้า ข้าจักเก็บไว้ใช้ทำการใหญ่

“หากเจ้าเชื่อมั่นในตัวข้า ก็จงนำยาสามเม็ดนี้ไป หากไม่ไว้ใจข้าก็ไม่ฝัน”

รพีพงษ์มองขวด ในมือของชายชรา แววตาลังเล

ชายชราคนนี้ดูไม่เหมือนคนร้ายแม้แต่น้อย แต่ก็แค่ดูภายนอก เท่านั้น และสิ่งที่ชายชราจะเรียกร้องก็ยังไม่รู้ว่าคืออะไร ยิ่งเป็น แบบนี้ สิ่งที่ต้องแลกในอนาคตก็ยิ่งมีมูลค่ามหาศาล

แต่หากว่าเขาไม่รับปาก สิ่งที่เขารอ ก็มีเพียงความตายหนทาง เดียว

แต่ปัจจุบันเขาบาดเจ็บถึงเพียงนี้ เกรงว่าต่อให้เก่งกาจแค่ไหน ก็คงไร้เรี่ยวแรงกลับ สวรรค์

ในจังหวะที่รพีพงษ์กำลังสับสน ฝนสุดาจึงหยิบขวดมา แล้วพูด ขึ้น”หนูตอบรับเขาแทนคุณลุงค่ะ คุณลุงให้หนูทำอะไรก็ได้ ขอ เพียงแค่ยาขวดนี้ช่วยชีวิตเขาไว้ได้”

ชายชราหัวเราะขึ้นมา พูดขึ้น”ยัยหนู แม้ว่าเจ้าจะงดงามนัก เป็นหลานสะใภ้ข้าก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวนะ แต่ว่าตอนนี้ข้ายัง ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องการใช้เจ้า เพราะฉะนั้นทางเลือกนี้ ให้เจ้า ตัดสินใจเองเถอะ”

ฝนสุดาเม้มปากอย่างจนใจ

เป็นนาน รพีพงษ์จึงสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วพูดขึ้น“ตกลง ผม รับปาก”

ไม่ว่าอย่างไร ขอแค่รักษาชีวิตไว้ได้ก่อน ถึงจะมีสิทธิ์พูดถึง เรื่องในอนาคต
ชายชราพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงหยิบเบ็ดตก ปลาขึ้น หัวชะลอมไม้ไผ่ ยิ้มให้รพีพงษ์แล้วพูดว่า” ในเมื่อเป็นเช่น นี้ เราตกลงว่ากันตามนี้ ต่อไปเวลาข้าหาเจ้า หากเจ้าปฏิเสธ สิ่งที่ เจ้าเผชิญ จะไม่ใช่เพียงแค่ความตายเท่านั้น

พูดจบ เขาจึงเดินออกไป

รพีพงษ์ตะลึงเล็กน้อย แล้วรีบพูดขึ้น “แค่คำมั่นสัญญาเพียง ลมปากหรือครับ พวกเราไม่ต้องทิ้งช่องทางติดต่อไว้หรือครับ แล้วท่านจะหาผมเจออย่างไร

“หากเจ้าเชื่อมั่น เพียงวาจาหนึ่งคำก็มากพอ สําหรับช่อง ทางการติดต่อ ไม่จําเป็นสำหรับตาแก่อย่างช้า ตอนที่ข้าต้องการ ใช้เจ้า ข้าหาตัวเจ้าพบได้ทุกที่ทุกเวลา”

ชายชรามิได้หยุด ยังคงเดินหน้าไป

ไม่นานนัก เงาของชายชราก็หายไปจากสายตาของคนทั้งคู่ “คุณลุงนี่สมองท่าจะยังไม่ค่อยแล่นเท่าไหร่นะ โลกกว้างใหญ่ ขนาดนี้ ถ้าคิดจะหลบ เขาจะหาเจอได้ไง”ฝนสุดาเอ่ยปากพูด

“ถ้าย้อนคิด โลกกว้างขนาดนี้ เขายังมั่นใจว่าจะหาฉันได้ ตลอดเวลา เธอคิดว่าข้อมูลกับพลังงานที่เขามีในมือ จะน่ากลัว แค่ไหน”รพีพงษ์จ้องฝนสุดาแล้วพูด

ฝนสุดาสีหน้าเปลี่ยนพลัน เธอตกใจในคำพูดของรพีพงษ์ ถ้า เป็นอย่างนั้นจริงๆ ต่อให้ตระกูลก้องวณิชกุลสักสิบตระกูลก็เอา ไม่อยู่
“เป็นไปได้ไหมที่คุณลุงจะแค่เล่นตลกร้าย ยาที่เขาให้มาสาม เม็ดนั้นอาจจะไม่ใช่ยาอายุวัฒนะก็ได้ อาจจะเป็นยาพิษ แล้วจะ ทําไงดี” ฝนสุดาเกิดกังวลขึ้นมา

รพีพงษ์หรี่ตาแล้วพูดขึ้นเรื่องมาถึงขั้นนี้ ฉันไม่มีทางเลือกอื่น แล้ว พาฉันกลับไปเถอะ ยานี้ได้ผลหรือไม่ ไม่นานก็ได้รู้

ชายชราถือชะลอมชะลอฝีเท้าอยู่ข้างหน้า ไม่นานนัก รถที่มี สีสันคันหนึ่งก็จอดลงตรงหน้า มีชายเอวตรงคนหนึ่งลงมาจากรถ โค้งคํานับให้ชายชราอย่างย่าเกรง พูดอย่างนอบน้อมเจ้านาย ท่านได้เดินเล่นบริเวณนี้นับชั่วโมงแล้ว ได้เวลากลับเปร์คิงแล้ว”

ชายชราพยักหน้า ยื่นเบ็ดและชะลอมให้

ในตอนที่เขากำลังจะขึ้นรถนั่นเอง จู่ๆก็ยกมือขึ้น ตบหน้าผาก ตนเองเบาๆ บ่นพึมพำ “แหม ลืมบอกพ่อหนุ่มนั่นไปว่ายาที่ให้ เขากินนั่นจะทำให้เขาเกิดไฟราคะ ช่างเถอะ ยังไงซะเขามียาย หนูเฝ้าอยู่ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”