บทที่ 550 เข้าใจผิด

คอนโดเช่ารวม

รพีพงษ์เดินมาถึงประตูหยิบมือถือ เปิดประตู เดินเข้าไปด้าน ใน

ท่าทีของอารียาวันนี้ที่มีต่อเขาทำให้เขารู้สึกไม่ดี เมื่อนึกถึง ภรรยาของตนที่มองว่าตนเป็นคนแปลกหน้า แล้วยังรู้สึกว่าตน คือสิบแปดมงกุฎอีก จะแจ้งตำรวจมาจับอีก ไม่ว่าจะเป็นใครก็รับ ไม่ได้

ในสถานการณ์แบบนี้ รพีพงษ์ไม่สามารถพาอารียาไปตอนนี้ ได้ อย่างน้อย เขาต้องจัดการกับตระกูลพงศ์ธนธดาให้เรียบร้อย เสียก่อน มีเพียงวิธีนี้ เขาจึงจะสามารถมีโอกาสในการพูดคุยกับ อารียามากขึ้น แล้วถ้าจัดการกับตระกูลพงศ์ธนธดาได้แล้ว ก็ สามารถให้ชลาธิปพูดเรื่องเหล่านั้นที่ปกปิดอารียาออกมาได้

เรื่องนี้เป็นเรื่องรีบร้อน เมืองเซี่ยงไฮ้ไม่ใช่ถิ่นของรพีพงษ์ เขา ต้องขอความช่วยเหลือจากวิไลพรเพื่อต่อกลอนกับตระกูลพงศ์ ธนธดา ดังนั้นจึงต้องไปปรึกษาวิไลพรเรื่องนี้

ด้วยเหตุนี้ รพีพงษ์จึงตัดสินใจออกจากคอนโดเช่าร่วม ไปอยู่ ที่บริษัทของวิไลพร แบบนี้ก็จะง่ายต่อการสื่อสารกับวิไลพร

ถึงแม้วิไลพรจะคิดกับคุณชายเทือกเขากิสนาเลยเถิดไปสักนิด แต่ถ้ายั่วยวนสักหน่อย แน่นอนว่าผู้ชายจำนวนไม่น้อยทนไม่ได้แน่ๆ แต่รพีพงษ์ก็ไม่มีทางออกอื่นนอกจากทำแบบนี้

ที่เขามามหาวิทยาลัยฟูตันก็เพื่อหาอารียา ปัจจุบันแน่ชัดแล้ว ว่าอารียาอยู่ในตระกูลพงศ์ธนธดา เขาไม่จําเป็นต้องเสียเวลาอยู่ ที่มหาวิทยาลัยฟูตันอยู่อีกต่อไป

เกี่ยวกับคลาสอบรมนั้น จะเรียนหรือไม่เรียนก็ได้ ถึงเวลานั้น

ถ้ามีเวลา บางทีเขาอาจมาเรียน ถ้าไม่มีเวลา ก็ช่างมัน

ภาระกิจที่สำคัญ คือคิดหาวิธีจัดการกับตระกูลพงศ์ธนธิดา ก่อน ให้ชลาธิปพูดความจริงกับอารียา จากนั้นค่อยช่วยอารียา ฟื้นฟูความทรงจํา

เขาเดินเข้าไปในคอนโด เห็นนิษฐากำลังคุยอยู่กับเยาวเรศ ประตูเปิดออก ทั้งสองก็เงียบลง แล้วหันหน้ามองรพีพงษ์

หลังจากที่รพีพงษ์เดินเข้าไปแล้วนั้น นิษฐารีบลากเยาวเรศขึ้น จ้องไปที่รพีพงษ์ด้วยสายตาเตือน จากนั้นก็ยืนหลังโซฟา อยู่ออก ห่างรพีพงษ์ไว้

รพีพงษ์เห็นปฏิกิริยาของทั้งสอง ก็ไม่พูดอะไร เดินเข้าไปใน ตึกโดยตรง เก็บข้าวของ ของตนเอง

นิษฐารอรพีพงษ์ขึ้นไปชั้นบน แล้วผ่อนคลาย แล้วพูดกับ เยาวเรศอย่างระวังว่า “จิมมี่ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันมั่นใจสุดๆ ว่า ไอ้นี่มันตีกับคนของตระกูลพงศ์ธนธดา ฉันเห็นกับตา แกคิด

ว่าตระกูลพงศ์ธนธดาจะปล่อยมันไปไหม”

เยาวเรศขมวดคิ้วมองไปที่นิษฐา แล้วถาม “แต่ฉันเพิ่งจะได้ยินมาจากที่มหาลัยการพิพงษ์บริจาคเงินให้มหาลัยของเราพันล้าน นะ คนแบบนี้ จะตีคนโดยไร้เหตุผลได้ไงกัน?”

“ถูกที่ไอ้นั่นมันบริจาคเงินให้มหาลัยพันล้าน แต่นี่แหละเป็น เหตุผลที่เขาลงมือกับตระกูลพงศ์ธนธดา เขาคิดว่าตัวเองมีฐานะ ดังนั้นจึงตระกูลพงศ์ธนธดาจึงไม่อยู่ในสายตาเขา วันนี้คนของ ตระกูลพงศ์ธนธดามาพูดคุยกับเขา ผลลัพธ์คือเขาไม่รู้อะไรก็เริ่ม ตบเค้าเลย ตบจนคนนั้นร้องอย่างครวญคราง ใช่ ตอนนั้นฉัน ถ่ายรูปไว้ด้วย”

นิษฐาพูดพลาง ก็หยิบมือถือขึ้นมา ให้เยาวเรศดู ในรูปเป็นรพี พงษ์ตบขนมปังอยู่จริงๆ

ความจริงนิษฐายังแอบถ่ายคลิปไว้ด้วย แต่ถ่ายคลิปมีเสียง เมื่อได้ยินจะรู้ในทันทีว่ารพีพงษีไม่ได้ตบอย่างไร้เหตุผล ดังนั้น

นิษฐาจึงตัดสินใจไม่ให้คนอื่นดูคลิปนั้น

เยาวเรศเห็นรูปนั้น ก็คาดไม่ถึง ไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะตบคน ได้

“ไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะเป็นคนแบบนี้” เยาวเรศพึมพำ

“ดังนั้น พวกเราให้เขาอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว วันนี้เขายั่วโมโห ตระกูลพงศ์ธนธดา แม้เขาจะเอาเงินออกมาเป็นร้อยล้านได้ แต่ก็ เทียบกับตระกูลพงศ์ธนธดาไม่ได้ คนของตระกูลพงศ์ธนธดาไม่มี ทางปล่อยเขาไปแน่ๆ ไม่แน่เราทั้งคู่อาจโดนโยงเข้าไปด้วยก็ได้ นะ”

“ไอนี่มันหน้าไหว้หลังหลอก แกไม่เห็นหรอว่ามันปฏิบัติกับแกและกับฉันต่างกันอยู่ แสดงว่ามันคิดอะไรอยู่ แล้วมันยังตบคน แบบไร้เหตุผลอีก ถ้าให้มันอยู่กับเราต่อไป จะเป็นอันตรายอย่าง มาก”

เยาวเรศเชื่อคำพูดของนิษฐา ตอนนี้เธอคิดว่า ถ้ายังไปมาหาสู่ กับรพีพงษ์อยู่ล่ะก็ จะต้องอันตรายแน่ๆ ดังนั้นจึงพยักหน้าให้ นิษฐา

เธอเห็นฝีมือของรพีพงษ์มาแล้ว ถ้ารพีพงษ์ทำอะไรพวกเธอทั้ง สองล่ะก็ ทั้งคู่ไม่มีทางต่อต้านได้เลย

เห็นเยาวเรศเปลี่ยนความคิด นิษฐาก็ยิ้มออกมา แล้วกล่าว ต่อว่า “ในเมื่อแกเห็นด้วย งั้นเดี๋ยวเราไปพูดกับมันให้รู้เรื่อง ให้ มันย้ายออกไป

ไม่นาน รพีพงษ์ก็เก็บของเสร็จ เดินลงจากชั้นบน เขาไม่มีของอะไรที่ต้องเอาไปมากนัก เอาไปเพียงแค่เครื่องใช้ ที่จำเป็นใส่ในกระเป๋าเท่านั้น แล้วหยิบลงมา

นิษฐาเห็นรพีพงษ์ลงมา ก็สูดหายใจลึกๆ เดินไปที่รพีพงษ์

“รพีพงษ์ ฉันปรึกษากับจิมมี่แล้ว ที่แกลงมือกับคนของตระกูล พงศ์ธนธดา ตระกูลพงศ์ธนธดาไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่ ถ้าแกลง อยู่ที่นี่ต่อไปล่ะก็ พวกเราทั้งสองจะต้องโดนไปด้วยแน่ๆ ดังนั้น เราทั้งคู่จึงตัดสินใจให้แกย้ายออกไป พวกเราเป็นผู้หญิง ถ้าแก ยังมีจิตใจดีอยู่บ้าง ก็ตอบรับพวกเราเถอะ” นิษฐากล่าว

ความจริงรพีพงษ์ตัดสินใจจะบอกทั้งคู่ ว่าเขาจะย้ายออกไปแล้ว ไม่คาดคิดว่านิษฐาจะรีบขนาดไม่เข้าออกไปก่อน

เขาหน้ามองไปที่เยาวเรศ พบสายตาของเยาวเรศมอง เขาได้เกลียดชัง แล้วยังมีความรังเกียจและความขยะแขยงที่อธิบายไม่ ได้เข้าไปอีกด้วย

ไม่แน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องของอารียา แล้วเปลี่ยนต่ออีก ความรู้สึกเข้าใจผิดแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกโอเคเป็นอย่างมาก

แต่ก็จะออก

อีก

เขาจ้องไปนิษฐา แล้วกล่าว ผมอยากจะกับคุณอยู่ พอดี ผมจะไปจากแล้ว นี้เป็นห้องรุ่นให้รบกวนบอกเธอด้วย”

นิษฐาเยาวเรศบินคำพูดของรพีพงษ์ ก็ชะงัก ไม่คาดคิด ว่ารพีออก

“เหอะ ถือว่ายังข้อผิดพลาดของตัวเอง ฉันบอกพี่ชาแกรีบไปเถอะ แล้วไม่กลับมาอีกหลังจากที่นิษฐาตอบกลับ มา เหลือแค่ความสบายใจ

รพีพงษ์ไม่ลังเลสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป
นิษฐารีบเดินไปปิดประตู จากนั้นก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มผ่อนคลาย แล้วกล่าว “สุดท้ายเอาไอ้ตัวการนี้ออกไปได้เสียที”

เธอเดินไปยังโซฟา นั่งลงไป แล้วกล่าว “ไอ้นี่มันรู้ว่าตัวเองใน หาเรื่องแล้ว ดังนั้นจึงรีบหนีไป คนแบบนี้ ตอนยโสมักจะลืมตัว แล้วค่อยเสียใจทีหลัง” เยาวเรศถอนหายใจ ในสมองไม่คิดถึง รพีพงษ์อีกต่อไป คิดเพียงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เท่านั้น