บทที่543 บริจาคให้มหาลัยพันล้าน

สถานการณ์ด้านหน้าตึกเริ่มตึงเครียดขึ้นมา ทุกคนไม่คาดคิดว่า ผดุงสิทธิ์จะพูดแบบนี้ออกมาได้

เพื่อออกหน้าแทนรพีพงษ์ ผดุงสิทธิ์ไม่เสียดายที่จะให้ อธิการบดีไล่เขาออกไปด้วย นี่มันทำให้ทุกคนตะลึงได้อย่าง จริงๆ

นิษฐาหนึ่งในคนหมู่นั้นเห็นดังนี้ ก็ไม่เข้าใจ พึมพำว่า “ผู้ อำนวยการผดุงสิทธิ์บ้าไปแล้ว ไม่คาดคิดว่าจะทำผิดต่อตระกูล พงศ์ธนธดาเพื่อไอ้นั่น นี่มันหาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ

“แล้วครั้งนี้ฉันก็ได้รับทุนของตระกูลพงศ์ธนธดา ถ้าเป็นเพราะ รพีพงษ์ แล้วตระกูลพงศ์ธนธดายกเลิกทุนล่ะก็ ฉันจะเกลียดเขา อย่างมาก

ขนมปังคิดว่าจะตัดการเรื่องนี้ได้ง่ายๆ กลับไม่คาดคิดว่าจะมี คนรับหน้าแทนไอ้โรคจิตนั่นด้วย แล้วยังยืนหยัดอีก นี่ค่อนข้าง อยู่เหนือความคาดหมายของเธอ

เธอรู้สึกว่าตนเองกำลังโดนดูถูก ผู้อำนวยการบ้าบอไม่ใส่ใจ คำพูดเธอเลย ทำให้เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ในเมื่อไอ้แก่พูด แบบนี้ งั้นตอนนี้ถึงแม้คนเหล่านี้จะคุกเข่าขอร้องเธอ เธอก็ไม่มี ทางให้เรื่องนี้จบง่ายๆเป็นแน่

“เหอะ พวกคุณหาเรื่องเองนะ จากวันนี้เป็นต้นไป ทุนการศึกษาที่ตระกูลพงศ์ธนธดาให้มหาวิทยาลัยฟูตันไว้นั้น ยกเลิก ทั้งหมด โดยไม่มีข้อแม้ แม้พวกคุณจะรู้สึกผิด ก็อย่ามาหาพวก เราอีก!”

พูดจบ ขนมปังก็หันหลังอย่าง โมโห พาการ์ดเหล่านั้นออกไป

จากมหาลัย

พรรธน์ยศตะโกนตามหลังขนมปัง ขนมปังไม่สนใจเขา ออก ไปจากมหาลัยโดยตรง

ทุกคนเริ่มถกเถียงกันเพราะเรื่องนี้ หนึ่งในนั้นส่วนใหญ่โทษ รพีพงษ์ เพราะเรื่องนี้เป็นเพราะพีพงษ์ ทุนการศึกษาส่วนใหญ่ ก็ ไม่ได้รับเพราะเหตุผลนี้แล้ว

“รพีพงษ์ ชั่งน่าเกลียดจริงๆ เพราะเขา ทุนการศึกษาของเรา

จึงไม่มีแล้ว”

“แม่ง ฉันยังคิดอยู่ว่ารอให้เงินทุนการศึกษาออกแล้วจะซื้อชุด ให้แม่สักหน่อย ต้องโทษไอ้น่ารังเกลียดรพีพงษ์ ชั่งน่าโมโห จริงๆ”

“ไอ้คนขี้ขลาด ให้ผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์ออกหน้าแทน ไม่รู้ว่า หมุนหัวไปไหน ฉันว่าเราต้องไปหามันให้เจอ ให้เขาไปยอมรับ ผิดกับตระกูลพงศ์ธนธดา อย่างน้อย ต้องให้เขาเอาทันการศึกษา ของเรากลับคืนมา!”

พรรธน์ยศหันไปมองผดุงสิทธิ์ กัดฟัน แล้วกล่าวอย่างโมโหง่า“คุณมีนไปแล้วจริงๆ!”

พูดจบ เขาก็หันหลังไป แล้วจากไปด้วยความโกรธ

มโนชาเดินไปข้างๆผดุงสิทธิ์ ถามอย่างเป็นห่วงว่า “ผู้อำนวย การ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

ผดุงสิทธิ์หันไปหาเธอ ส่ายหัวแล้วกล่าว “ผมไม่เป็นไร เพียง แค่คนพวกนี้รังแกคนเกินไป คาดไม่ถึงว่าจะเหยียดหยามคุณร ได้ขนาดนี้ พวกเขาริดว่าตัวเองมีอำนาจมากทุกคนต้องฟังพวก เขา เรื่องนี้ผมไม่มีทางเปลี่ยนฝั่ง และผมก็เชื่อว่าคุณรที่ไม่ใช่คน แบบนั้น” มโนชาพยักหน้าให้ผดุงสิทธิ์ เห็นด้วยกับคำพูดของ ผดุงสิทธิ์อย่างมาก

ณ ห้องประชุมมหาลัย

ตอนที่รพีพงษ์เดินมาถึงประตูของห้องประชุม ได้ยินด้านใน ทะเลาะกันเสียงดัง

วันนี้ที่ขนมปังพาคนมา เพราะตอนนั้นรพีพงษ์อยู่ที่บริษัทลาน คอนกรุ๊ป ดังนั้นจึงไม่เห็น เมื่อเขากลับมา ขนมปังก็ได้พาคนกลับ ไปนานแล้ว

จากนั้นเขาได้รับโทรศัพท์จากมโนชา ให้เขามาที่ห้องประชุม ของมหาลัย จากนั้นก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และความคิดเห็น ของอาจารย์และนักศึกษาในวันนี้ให้รพีพงษ์ฟัง

รพีพงษ์คาดไม่ถึงว่าสาวใช้ที่ติดตามอารียานั้นจะร้ายกาจได้ ขนาดนี้ ไม่เพียงจะให้เขาอับอายขายหน้าต่อหน้าคนทั้งมหาลัยแต่เอาเรื่องทุนการภาพพจน์ของตระกูลพงศ์ธนธิดาสายเขา ลง

เพิ่งถึงประตูห้องประชุม รพีพงษ์ได้ยินด้านในถกเถียง กันอยู่ เกี่ยวกับการศึกษา

การตระกูลพงศ์ธนธดายกเลิกทุนการศึกษา มีผลกระทบ อย่างมากกับมหาลัย มีเรียนจำนวนไม่น้อยร้องเรียนทาง มหาลัยแล้ว ถ้าพวกเขาปิดการต่อต้านของเหล่านักศึกษาได้ นั้น ต้องใช้เงินจากบัญชีมหาลัยเป็นทุนการศึกษา แต่ทว่า กองทุนของตระกูลพงศ์ธนธิดาทั้งหมดสามร้อยล้าน แม้บัญชี มหาลัยเงิน ก็

รพีพงษ์ยืนอยู่

ห้องประชุมที่ดังโวกเวกโวยวายใดนั้นเงียบสงบลง และ รพีพงษ์ได้เห็นผดุง

พรรธนยศเห็นรพีพงษ์เดินเข้ามา ใบหน้าที่วิ่งอยู่แล้วกลับทิ้ง ขึ้นไปอีก ขนาดนี้ นี่

คุณคือรพีพงษ์? คุณหรือเปล่าว่าเพราะคุณ ทำให้ทางมหา ลัยเสียหายอย่างมากตอนพวกเรากำลังระดมว่าจัดการเรื่องยังไงพรร กล่าวอย่างอารมณ์เสีย

ผดุงสิทธิ์กล่าวทันใดว่า รพีพงษ์ เรื่องคุณไม่ได้ทำอะไรแต่ตระกูลพงศ์ธนธดารังแกคนเกินไป เพราะตระกูลพงศ์ธนธิดา ยกเลิกทุนการศึกษา จึงปัดความรับผิดชอบมาให้คุณ แต่คุณไม่ ต้องกังวล คุณคือคนที่ผมเชิญมา ความรับผิดชอบทั้งหมด ผมจะ รับมันไว้เอง” รพีพงษ์ได้ยินผดุงสิทธิ์พูดแบบนี้ ก็รู้สึกซาบซึ้งใจ คนดีๆแบบนี้ มีไม่มากแล้ว

แต่รพีพงษ์มองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก ดังนั้นผดุงสิทธิ์จึงไม่ จําเป็นต้องรับผิดชอบใดๆ

พรรธนยศได้ยินคำพูดของผดุงสิทธิ์ สองมือก็สั่นอย่างบังคับ ไม่อยู่

“เรื่องนี้เขาไม่ผิดได้อย่างไรกัน! ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตระกูล พงศ์ธนธดาจะยกเลิกทุนการศึกษาได้ไงกัน ไม่งั้นนักศึกษาด้าน ล่างจะร้องเรียนมากขนาดนี้ได้ไง ตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาที่ต้องให้ ทุนการศึกษาแล้ว จะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้ ตั้งแต่แรกได้ไงกัน ถ้า ไม่ให้ทุนการศึกษาเหล่านี้ พวกนักศึกษาจะคิดยังไง มันจะกระทบ มหาลัย คุณพูดว่าไม่ได้ทำผิด งั้นทุนการศึกษาที่ต้องให้กับ นักศึกษา คุณจ่ายไหม” พรรธนยศตะคอกไปที่ผดุงสิทธิ์

ผดุงสิทธิ์พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อดี ได้แต่เงียบ

ถึงแม้เขาคิดว่ารพีพงษ์ไม่ได้ทำผิดอะไร แต่ให้เขาจ่ายทุนการ ศึกษาที่ขาดไป เกรงว่าเงินเดือนที่เขาเก็บมาหลายปีนี้ ก็ยังไม่พอ

เห็นผดุงสิทธิ์ไม่พูดอะไรต่อ พรรธนยศหันไปมองรพีพงษ์ แล้ว กล่าว “พวกเราตกลงกันได้แล้ว เรื่องนี้ เป็นเพราะคุณ ทำไมคุณ ถึงได้ไปพูดคำนั้นต่อหน้าคุณหนูของตระกูลพงศ์ธนธดา พวกเรามิอาจทราบได้ แต่เช่นเดียวกัน มหาลัยของเราไม่ควรต้องรับ กรรมของการกระทำที่คุณทำไว้

“ดังนั้นคุณต้องไปรับผิดกับคุณหนูของตระกูลพงศ์ธนธิดา แล้วทําตามข้อเรียกร้องของเค้า ยอมรับการลงโทษ ร้องขอให้ พวกเขาจ่ายทุนการศึกษาอีกครั้ง มีเพียงวิธีนี้ ที่จะชดเชยความ ผิดของคุณได้”

เมื่อรพีพงษ์ได้ยินคำพูดของพรรธนยศ ก็ยิ้มออกมา แล้วกล่าว “ผมไม่ผิด ทําไมต้องชดใช้

ในที่ประชุม นอกจากผดุงสิทธิ์ คนที่เหลือตกใจ มองไปที่ร พงษ์อย่างคิดไม่ถึง

“คุณ……คุณไร้ยางอายเกินไปหรือเปล่า! คุณวิ่งไปด้านหน้า ของคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธิดาแล้วบอกว่าเธอคือภรรยาคุณ ตอน นี้ยังพูดว่าตัวเองไม่ผิดอย่างไม่อายปากอีก นี่มันเข้าขั้นหน้าด้าน แล้วนะ เห็นได้น้อยมากในชีวิตนี้!” พรรธนยศโมโหเกรี้ยวกราด

คนที่เหลือก็ว่ารพีพงษ์ตามๆกัน ล้วนรู้สึกว่ารพีพงษ์หน้าด้าน

“คนนั้นเป็นภรรยาของผมจริงๆ ทำไมถึงกลายเป็นพูดได้ไม่ อายปากได้ล่ะ” รพีพงษ์ถามกลับ

ครั้งนี้พรรธน์ยศไม่รู้จะตอบรพีพงษ์อย่างไรดี เขารู้สึกว่าคนนี้ ซึ่งไม่มีเหตุผลเสียจริงๆ

ผดุงสิทธิ์ก็ไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมรพีพงษ์ต้องพูดว่าคุณหนู ตระกูลพงศ์ธนธดาเป็นภรรยาของเขา หรือเรื่องนี้ มีสิ่งใดแอบแฝงที่พวกเขาไม่รู้สึกอย่างนั้นหรอ?

“เรื่องนี้ ตระกูลพงศ์ธนธดาหาเรื่องก็เท่านั้น พวกเขาให้สาวใช้ มา ทําลายชื่อเสียงของผม ผมไม่คิดบัญชีกับพวกเขา ก็ถือว่าไม่ เลวแล้ว ตอนนี้ยังให้ผมไปยอมรับผิดกับคนของตระกูลพงศ์ธนธ ดา ตลกไปเปล่า” รพีพงษ์พูดต่อ

พรรธน์ยศมองรพีพงษ์ด้วยความโกรธ แล้วถาม “ได้ยินผู้ อำนวยการผดุงสิทธิ์บอกว่า คุณเป็นคนต่างถิ่น? เกรงว่าคุณยัง ไม่รู้ว่าสถานะทางสังคมของตระกูลพงศ์ธนธิดาในเมืองเซี่ยงไฮ้ นั้นเป็นอย่างไร?”

“ทราบครับ” รพีพงษ์ตอบ

“ในเมื่อรู้ คุณก็ไม่ควรเป็นศัตรูกับตระกูลพงศ์ธนธดา ถ้าเป็น แบบนี้ต่อไป คุณก็มีแต่ตายกับตาย ตอนนี้พวกเรากำลังช่วยคุณ อยู่ คุณเข้าใจไหม?” พรรธนยศกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

รพีพงษ์ถอนหายใจ เขารู้ดี ผู้บริหารมหาลัยเหล่านี้ ไม่ได้อยู่ ในระดับเดียวกับเขา ดังนั้นไม่ว่าจะพูดยังไง คนพวกนี้ก็ไม่มีทาง เข้าใจเขาได้

แบบนี้ สู้หาทางออกที่ง่ายดายดีกว่า

เรื่องของตระกูลพงศ์ธนธดา ท่านผู้บริหารทั้งหลายไม่ต้องเป็น ห่วง และผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์ไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย เรื่อง นี้ ผมจะไปหาตระกูลพงศ์ธนธดาเอง สิ่งที่อธิการบดีเป็นกังวลคือ เรื่องของทุนการศึกษา ผมพูดถูกไหม?” รพีพงษ์กล่าว
เมื่ออธิการบดีได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็พยักหน้าอย่างไม่ พอใจ แล้วกล่าว “ใช่ หลายปีมานี้ตระกูลพงศ์ธนธิดาช่วยมหา ลัยของเราไม่น้อย ถ้าไม่มีกองทุนนี้ สำหรับมหาลัยแล้วจะเป็น เรื่องที่เสียหายอย่างมาก”

“หรอ? ทุนการศึกษาที่ตระกูลพงศ์ธนธดา ให้ไว้ทั้งหมดเท่า ไหร่?” รพีพงษ์ถาม

“สามร้อยล้าน ทำไม หรือคุณจะออกเงินสามร้อยล้านนี่เอง หรอ?” พรรธ ยศกล่าวอย่างสงบ

เหล่าผู้บริหารที่นั่งรอบๆก็หัวเราะตามขึ้นมา จำนวนสามร้อย ล้านนี้ เพียงพอที่จะทำให้รพีพงษ์ตกใจได้แน่นอน

รพีพงษ์คิดว่าแค่สามร้อยล้านเอง เป็นเรื่องเล็กๆเท่านั้น ผู้ บริหารเหล่านี้กำลังปวดหัวเกี่ยวกับเงินสามร้อยล้าน ซึ่งทำเรื่อง เล็กให้เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ

“เอาแบบนี้ล่ะกัน ผมบริจาคให้มหาลัยพันล้าน เป็นทุนการ ศึกษาเช่นกัน ทุนที่พวกคุณสัญญาไว้กับนักศึกษาก็ยังคงให้ตาม เดิม แล้วเพิ่มอีกเท่าตัว เอาจากพันล้านที่ผมบริจาคให้ ว่าไง? รพีพงษ์กล่าว

เมื่อผู้บริหารเหล่านั้นที่กำลังหัวเราะอยู่ได้ยินคำพูดของรพี พงษ์ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรติดคออยู่อย่างไรอย่างนั้น รอยยิ้ม ดูแคลนบนใบหน้าหายไปในทันใด แทนที่ด้วยความนิ่ง

“เด็กนี่สติมันดีอยู่ใช่ไหม? ยังอยากบริจาคเงินให้มหาลัยอีก พันล้าน คิดว่าเงินปลิวมาตามลมหรือไง”
“เอิ่ม ผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์มีนแล้วจริงๆ ที่เชิญเซียนมาที่มหา ลัย นี่มันสร้างปัญหาให้มหาลัยชัดๆ”

“ชั่งคุยโวโอ้อวดจริงๆ ตระกูลพงศ์ธนธิดาเค้าใหญ่ขนาดนี้ ให้ มหาลัยแต่สามร้อยล้าน เขาอ้าปากก็พันล้าน เห็นเราเป็นเด็ก สามขวบหรือไง”

ผดุงสิทธิ์จ้องไปที่รพีพงษ์อย่างตะลึง ไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะ บริจาคให้มหาลัยพันล้าน

ตัวเลขนี้ สําหรับคนกินเงินเดือนนั้น เป็นยอดเงินที่มหาศาล เหลือเกิน

“ถึงขนาดนี้แลสคุณอย่ามาล้อเล่นกับผมอีกเลย วิธีทีโอเค ที่สุดในตอนนี้ ก็คือคุณไปขอโทษคนของตระกูลพงศ์ธนธดา แบบนี้ถึงจะสามารถให้ตระกูลพงศ์ธนธดา ให้เงินทุนต่อ” พรรธน์ ยศกล่าว

“ผมไม่ได้ล้อเล่น พวกคุณรอสักครู่

รพีพงษ์พูดไปหนึ่งประโยค จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมา กด เบอร์เบอร์หนึ่ง

หลังจากที่สั่งการไปแล้ว รพีพงษ์วางสาย ยิ้มให้พรรธนยศแล้ว กล่าว “พันล้าน พูดจริงทำจริง

พรรธนยศไม่เชื่อคำพูดของรพีพงษ์ รู้สึกเพียงแค่วัยรุ่นที่อยู่ หน้าเขาตอนนี้สมองน่าจะมีปัญหาจริงๆ
แต่ไม่นาน อาจารย์ผู้หญิงท่านหนึ่งของฝ่ายบัญชีรีบวิ่งมา อย่างร้อนรน ตะโกนไปที่พรรธนยศ “ท่านอธิการบดี เมื่อมี บัญชีนิรนามโอนเข้าในบัญชีจำนวนพันล้าน บอกว่า ในนามร พงษ์ บริจาคให้มหาลัย พวกเราคงไม่โดนแฮ็คหรอกใช่ไหม!