บทที่ 538 ร่างคน

ในหลักสูตรของมหาวิทยาลัย หนึ่งคาบใช้เวลาเรียนเกือบสอง ชั่วโมง ระหว่างคาบพัก 10 นาที

นี่เป็นครั้งแรกที่รพีพงษ์สอนจนลืมหยุดพักระหว่างคาบเรียน เขาหยุดพูดจนกระทั่งเมื่อกริ่งดังขึ้น

ในนี้ไม่มีใครขัดจังหวะการบรรยายของรพีพงษ์เพราะการไป ห้องน้ำ พวกเขาสนุกกับการฟังมากเกินไป จนลืมเวลาไปเสีย สนิท ส่วนคนที่ต้องการเข้าห้องน้ำก็กลั้นไว้ เหมือนกับการดู ภาพยนตร์เรื่องที่สนุก แม้ว่าจะต้องกลั้น ก็จะดูให้จบให้ได้

รพีพงษ์พูดได้น่าสนใจมาก ทุกคนจมอยู่กับบรรยากาศของ การบรรยายของเขา ไม่รู้สึกถึงว่าเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง แล้ว

เมื่อกริ่งหมดคาบดังขึ้น ทุกคนยังรู้สึกถึงยังไม่พอ หลายคน อยากร พงษ์บรรยายเพิ่มอีก ในมหาวิทยาลัยค่อนข้างหายาก ต้องการให้อาจารย์บรรยายต่อหลังเลิกเรียนแล้ว

ในเวลานี้ นิษฐากับเยาวเรศทั้งคู่จ้องมองรพีพงษ์ด้วยดวงตาที่ เบิกกว้าง แม้ว่าทั้งคู่จะประทับใจกับการบรรยายของรพีพงษ์ แต่ อารมณ์ของพวกเธอ ในเวลานี้ก็ค่อนข้างแตกต่างกัน

ความรู้สึกนับถือและชื่นชมในเวลานี้ของเยาวเรศที่มีต่อร พงษ์นั้นไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ไม่บรรยายยังสนใจ

คนความสามารถ มีความรู้ เป็นสุภาพบุรุษ ชอบช่วยเหลือ หญิงวัยรุ่นอย่างเยาวเรศ เป็นแฟนที่สมบูรณ์แบบควรไขว่คว้า

รวมถึงตอนนี้รพีพงษ์กำลังเช่าห้องจินตนาการฉากต่างที่มักจะปรากฏในละครโทรทัศน์ในความ ของเธอ

ความคิดเช่นเดียวกับเธอคือเยาวเรศ ในจินตนาการของ เรียนน่าตื่นเต้น ได้ก่อตัวขึ้นในใจของเธอ กว่านั้นยังความจะหยิบปากกาขึ้นมาเขียนนวนิยายอีกด้วย

ในเธอเข้าใจผิดรพีพงษ์ไปจริงๆ รพีพงษ์ได้พิสูจน์ให้เธอเห็นด้วย พรสวรรค์ความสามารถแท้จริงของฐานะ ศาสตราจารย์รับนั้น มีส่วนปลอมอย่างยังไม่สามารถเป็นศาสตราจารย์รับได้ ใครมี คุณสมบัติที่เป็นศาสตราจารย์รับเชิญแล้ว

รพีพงษ์มีพรสวรรค์และความเช่นเป็นคนกินได้อย่างไร เขาเอาของออกมาเขียนเป็นหนังสือ คงกลายเป็นหนังสือขายดิบขายอย่างแน่นอน
ตอนนี้ นิษฐาถึงกับสงสัยว่าสาวสวยรวยคนนั้น มาจีบรพีพงษ์ เพราะเสน่ห์ที่มีความรู้ความสามารถของรพีพงษ์แน่ๆ

ตอนนี้เธอเสียใจทีหลังมาก เสียใจที่เธอเข้าใจผิดครั้งใหญ่กับ รพีพงษ์ ตอนนี้เธอต้องการได้รับการให้อภัยจากรพีพงษ์ก็ไม่รู้ว่า จะทําอย่างไร

อาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องเรียนต่างก็จ้องมองรพีพงษ์ด้วยความ ชื่นชม พวกเขามีความเชี่ยวชาญในการสอนไม่แพ้กัน พวกเขา ต่างก็คิดว่าตนเองไม่สามารถสอนได้เหมือนรพีพงษ์ ท่าทางที่ร พงษ์ยืนอยู่บนเวที อารมณ์แบบนี้ราวกับว่าเขาเกิดมาเพื่อเป็น ศาสตราจารย์ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันก็ให้ความรู้สึกที่ฟังง่าย

ไม่น่าแปลกใจที่ผู้อำนวยการจะเชิญศาสตราจารย์รับเชิญมา โดยที่เมื่อก่อนไม่เคยมีมาก่อน หากพวกเขาเป็นผู้อำนวยการ ก็ จะไม่ปล่อยให้คนที่มีความสามารถเช่นนี้หลุดไปอย่างแน่นอน

อาจารย์คนหนึ่งจ้องไปที่รพีพงษ์เป็นเวลาทนาน จากนั้นยกมือ ขึ้นและปรบมือให้กับรพีพงษ์

เมื่อทุกคนที่อยู่รอบๆเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็เริ่มปรบมือทันที ทันใดนั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั้งห้องเรียน

ไผทสันต์นั่งอยู่บนที่นั่งของเขาด้วยใบหน้าที่ได้ความรู้สึก ใน ตอนนี้ เขาพึ่งเข้าใจว่าทำไมมโนซาถึงได้ใกล้ชิดสนิทกับ ศาสตราจารย์รับเชิญคนนี้ ที่แท้เป็นเพราะเขามีต้นทุนที่น่าดึงดูด

เพียงพอจริงๆ และเขารู้ระดับความสามารถของตนเองเป็นอย่างดี ถ้าเขาต้องการไปถึงระดับของรพีพงษ์กลัวว่าอีกสิบก็ไม่เพียงพอ อย่างรพีพงษ์อายุแค่ยี่สิบผู้ชายแบบจะมีผู้หญิงสนใจล่ะ?

เขาถึงความรู้สึกพ่ายแพ้ หลังจากได้นั่งคาบเรียนแค่ คาบเดียวเองรพีพงษ์ ความรู้สึกทำให้ผู้คนสามารถฮึกเหิมเพียงความรู้สึกสิ้นหวัง

ขณะไผทสันต์กำลังตกในภวังค์ เสียงของรพีพงษ์ดังขึ้น ในเขา อาจารย์สันต์ได้ยินมาว่าก่อนหน้าคุณไม่ด้วยอย่างมาก ไม่รู้คุณยังมีความคิดนั้นกับผมหลัง จากฟังบรรยายของหรือเปล่า”

ทุกคนต่างมองไปที่ไผทสันต์ หลายคนว่าก่อนไผท สันต์ค่อนข้างไม่พอใจรพีพงษ์ได้เรื่องแย่มากมายเกี่ยวรพีพงษ์ ตอนพวกเขารู้สึกดูถูกสันต์ หลังจากได้เรียนกับรพี พงษ์

ไผทสันต์รู้สึกเพียงร่างกายของเขากระตุกเล็กน้อย จากหน้าขึ้น มองรพีพงษ์ด้วยหน้าขาวซีดและลุก

ดรรพี ก่อนหน้านี้มุมมองผมมันแคบ คิดตัวเองเก่ง พูด อะไรหลายๆ อย่างทำลายชื่อเสียงของทั้งหมดเป็นระดับต่ำและมุมมองนั้นแคบตอนผมขอโทษคุณต่อหน้า ทุกหวังครั้งไม่ผิดพลาดแบบ”ไผทกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ

เมื่อเห็นไผทสันต์กล่าวขอโทษรพีพงษ์ก็ไม่ได้ถือสาเขาอีก เพราะยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ถ้าทำให้เขารู้สึก อับอายขายหน้าต่อหน้านักศึกษาจำนวนมากเช่นนี้ ต่อไปเขา คงจะอยู่ยากขึ้นในมหาวิทยาลัย

อาจารย์ไผทสันต์เกรงใจเกินไปแล้ว ต่อไปอย่าตัดสินผู้คน 22 จากรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขาก็พอแล้ว” รพีพงษ์กล่าว

ไผทสันต์รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ขอบคุณที่ สอน”

นักศึกษากลุ่มหนึ่งชื่น ในใจกว้างของรพีพงษ์ ผู้หญิงหลายคน ถึงกับส่งสายตาชื่นชอบ กับศาสตราจารย์รับเชิญที่มีอายุเพียง สิบต้นๆ เต็มไปด้วยความเคารพนับถือ

“คาบของวันนี้ก็สิ้นสุดเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกคนที่มาเข้าเรียน คาบของผม เจอกันสัปดาห์หน้า รพีพงษ์กล่าวและจากนั้นเขาก็ เดินลงจากเวที

นักศึกษากลุ่มหนึ่งล้อมรอบรพีพงษ์ทันที พวกเขาทุกคนมอง รพีพงษ์ด้วยความตื่นเต้นบางคนขอวีแชทกับรพีพงษ์ บางคนขอ ลายเซ็นกับรพีพงษ์ยิ่งไปกว่านั้นบางคนถึงกับถามที่อยู่ของร พงษ์

รพีพงษ์มองไปที่นักศึกษาที่ “กระตือรือร้น” ทันใดนั้นก็รู้สึกหัว โตเล็กน้อย เขาไม่เคยมีประสบการณ์ในรับมือกับนักศึกษา
โชคดีที่มโนซามาช่วยเขาได้ทันเวลา จึงไม่โดนนักศึกษาที่ กระตือรือร้นเหล่านี้กิน

เขาเดินออกไปที่นอกห้องเรียน ในตอนนี้ นิษฐาเดินมาหาร พงษ์ด้วยความรู้สึกผิด มองไปที่ รพีพงษ์พร้อมกับทำตัวไม่ถูกเล็ก น้อยและพูดว่า “รพีพงษ์ ก่อนหน้านี้ฉัน…เข้าใจคุณผิดไปแล้ว ไม่รู้ว่าคุณอภัยให้ฉันได้ไหม … ”

เมื่อนิษฐาขอโทษรพีพงษ์สายตาของรพีพงษ์จับตามองคนที่ เดินผ่านมาที่ทางเดินด้านนอก

ผลักนิษฐาออกไปและรีบวิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ร่างที่เดินผ่านประตูห้องเรียนตอนนี้ คืออารียาที่รพีพงษ์คิดถึง เมาโดยตลอด!

รพีพงษ์มั่นใจว่าเขามองไม่ผิด คนๆนั้นคืออารียาอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงผลักนิษฐาออกไปโดยไม่ลังเลและรีบวิ่งออกไป หลังจากหามานาน ในที่สุดก็พบสักที?