บทที่ 533 มันไม่เกี่ยวกับคุณ

บั้มที่จ้องมองเยาวเรศด้วยสายตาเย้ยหยัน ได้ยินเสียงที่ดังมา จากด้านหลัง ใบหน้าของเขาเริ่มมีความสงสัย จากนั้นดวงตา ของเขาก็เบิกกว้าง จากนั้นเขาก็รีบหันกลับไปมองข้างหลังเขา

“พี่…พี่ใหญ่ ทำไมท่านจึงมาอยู่ที่นี่?”

เมื่อมองไปที่โสธรที่เต็มไปด้วยความโกรธ มก็รู้สึกประหม่า เขาคิดไม่ถึงว่าโสธรจะปรากฏตัวในเวลานี้ อีกอย่าง ได้ยินคำ พูดที่เขาเพิ่งตะโกน ดูเหมือนว่าจะมาเพื่อเด็กสาวสองคนนี้

โสธรเป็นคนยังไง คนอื่นไม่รู้ แต่บั้มรู้ดีที่สุด ในเซี่ยงไฮ้ ไม่มี ใครหนีความโกรธของ โสธรไปได้

เห็นท่าทางตอนนี้ของพี่ใหญ่ เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมาก

เมื่อนึกถึงตอนที่เยาวเรศบอกว่าเธอได้หาเพื่อนมาแก้ไข ปัญหาเรื่องนี้ ในใจมรู้สึกกังวล เพื่อนที่เยาวเรศพูดถึงนั้นจะ เป็นพี่ใหญ่ของเขา

โสธรเดินไปข้างหน้ามโดยไม่พูดอะไร ตบหน้าเขาทันทีและ ด่า”มึงกล้าดีมากนักใช่มั้ย? ใครให้มึงไปโกงพวกเธอ?

บั้มรีบปิดหน้าของตนเอง กลัวเหมือนไก่ตัวน้อย ต่อหน้าโสธร เขาไม่กล้าสร้างปัญหาใดๆ

” พี่ใหญ่ ผม …”
“อย่ามาเรียกกูว่าพี่ใหญ่ กูไม่ใช่พี่ใหญ่ของมึง มึงกล้าที่จะหา เรื่องเพื่อนของคุณรพี กูเป็นพี่ใหญ่ของมึงไม่ไหวหรอก มึงไปเป็น พี่ใหญ่ของตัวเองเถอะ!” โสธรพูดและตบหน้าของบั้มอีกครั้ง

แม้ว่าบั้มจะไม่รู้ว่าคุณรพี่คนนี้เป็นใคร แต่เมื่อได้เห็นท่าทางที่ โกรธเกรี้ยวของโสธร เขาก็รู้ว่าคุณรพี่คนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา อย่างแน่นอน มิฉะนั้นโสธรจะไม่โกรธขนาดนี้

เขาไม่รู้วิธีคลี่คลายความโกรธของโสธรได้ยังไง ดังนั้นเขาจึง คุกเข่าลงตรงไปที่โสธรอย่างเร่งรีบ

เมื่อเยาวเรศกับนิษฐาเห็นฉากนี้ ดวงตาของพวกเธอก็เบิก กว้างทันที คิดไม่ถึงว่าบั้มจะกลัวคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในตอนนี้

ผู้คนรอบข้างก็สังเกตเห็นสถานการณ์ที่นี่ หยุดทุกการกระทํา

ของตัวเองทีละคนและมองมาที่นี่

เสียงเพลงและแสงไฟในบาร์ก็หยุดลงภายใต้การดูแลของ พนักงาน ณ ตอนนั้น ปั้มกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งบาร์

“แม่ง นั่นบั้นไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงคุกเข่าลง

“คุณไม่เห็นเหรอว่าใครยืนอยู่ตรงข้ามเขา ผู้นำแก๊งมาเฟีย ของเซี่ยงไฮ้ นั่นคือโสธรเลยนะ อยู่ต่อหน้าเขา ปั๊มเป็นได้แค่ อะไร คุกเข่าต่อเขาก็เป็นเรื่องปกตินิ?”

“โห โสธรถึงกับออกมาจัดการด้วยตนเอง เกิดเรื่องใหญ่อะไร กันนะ จึงสามารถทำให้บอสใหญ่คนนี้ออกมา มันไม่ใช่เรื่อง เล็กๆแน่ บั้มซวยแน่”
” ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะเด็กผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น ผู้ หญิงสองคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน สามารถทำให้โสธรจริงจังกับ เรื่องนี้แบบนี้ ได้คาดว่าคงจะมีภูมิหลังที่น่ากลัวมาก

เยาวเรศกับนิษฐาฟังคนรอบข้างซุบซิบ ได้รู้ว่าคนที่มาตบหน้า บั้มคือใคร ตำแหน่งของโสธรทำให้การแสดงออกบนใบหน้า ของหญิงสาวทั้งสองนั้นน่าเหลือเชื่ออย่างยิ่ง

“โส……โสธรออกมาจัดการด้วยตนเอง จิมมี่ ทำไมจู่ๆ คน ใหญ่โตเช่นนี้ถึงออกมาช่วยเรา”

เยาวเรศก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อยเช่นกัน เธอแค่บอกเรื่องของตัว เองให้รพีพงษ์ฟังเท่านั้น รพีพงษ์ก็สัญญาว่าจะช่วยเธอจัดการ เรื่องนี้ ดังนั้น โสธรปรากฏตัวที่นี่ เยาวเรศคิดได้แค่ว่ามันต้องมี ความเกี่ยวข้องกับรพีพงษ์แน่นอน

“เป็นไปได้หรือไม่ ว่ารพีพงษ์เป็นคนหามา เขาบอกว่าเขาจะ ช่วยเราจัดการเรื่องนี้” เยาวเรศกล่าว

“เป็นไปได้อย่างไร โสธรเป็นผู้นำมาเฟียในเซี่ยงไฮ้ รพีพงษ์มี ปัญญาอะไร ที่จะสามารถหาคนเช่นนี้มาได้” นิษฐาปฏิเสธการ คาดเดาของเยาวเรศทันที

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ รพีพงษ์ก็เดินไปที่ด้านข้างของโสธร โส ธรรีบหันกลับมาและโค้งคำนับเพื่อขอโทษรพีพงษ์”คุณรพี ผม ต้องขอโทษจริงๆ ผมคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ อีกอย่างมัน ยังอยู่ในที่ของผมอีก ผมจะลงโทษไอ่คนที่ไม่รู้เรื่องอย่างหนักรวมถึงชดใช้ความเสียหายให้เพื่อนของคุณด้วย ”

รพีพงษ์พยักหน้าให้โสธร จากนั้นมองไปที่เยาวเรศยิ้มให้เธอ และส่งสัญญาณว่าไม่ต้องกังวล

เยาวเรศกับนิษฐาตกตะลึงในทันที ผู้นำแก๊งมาเฟียในเซี่ยงไฮ้ แท้ๆ กลับทำตัวประจบสอพลอต่อหน้ารพีพงษ์ ดูเหมือนลูกน้องที่ เชื่อฟัง ให้ความเคารพมากจนไม่สามารถมากกว่านี้

“จริงเหรอ … เป็นเพราะพีพงษ์จริงๆเหรอ?” นิษฐามองไปที่ รพีพงษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ โสธรด้วยความไม่น่าเชื่อ เพียงรู้สึกว่าโลก ทัศน์ของเธอกำลังจะพังทลาย

ในสายตาของเธอ รพีพงษ์เป็นเพียงไอ้หนุ่มหน้าขอาวที่เกาะ หญิงกิน มีชีวิตอยู่ โดยอาศัยผู้หญิง คนแบบนี้ เป็นคนที่ขี้ขลาด ที่สุดในความคิดของเธอ อีกอย่างก็เป็นคนที่เธอดูหมิ่นที่สุดด้วย

และเนื่องจากความขัดแย้งระหว่างรพีพงษ์กับเธอ เธอจึงดูถูก รพีพงษ์มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ผู้นำของเซี่ยงไฮ้ให้ความเคารพ ต่อรพีพงษ์ ซึ่งเกินจินตนาการของเธอมาก

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆเหรอ?

ในเวลานี้ เยาวเรศได้เปลี่ยนจากความประหลาดใจในตอน แรกเป็นความตื่นเต้น แม้ว่าเธอจะรู้ว่ารพีพงษ์นั้นยอดเยี่ยมมาก เนื่องจากได้ตกลงที่จะจัดการเรื่องนี้แล้ว ก็จะไม่มีปัญหาแน่นอน

แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่ารพีพงษ์จะมีอำนาจมากถึงขนาดที่แม้แต่ คนใหญ่คนโต ในเซี่ยงไฮ้ก็ยังให้ความเคารพต่อเขา เธอคิดไม่ออกจริงๆว่าตัวตนที่แท้จริงของรพีพงษ์เป็นใครกัน

บางที่ผู้หญิงสวยรวยที่ไปรับรพีพงษ์ที่สนามบิน อาจแค่ไป รายงานเรื่องงาน ให้รพีพงษ์จริงๆก็ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เยาวเรศก็ไม่เชื่อว่ารพีพงษ์เป็นเด็กของผู้หญิงคนนั้น

หลังจากที่โสธรขอโทษรพีพงษ์แล้ว เขาก็จับหูของบั้มด้วยมือ ข้างเดียว ซึ่งเขามาคุกเข่าต่อหน้าเยาวเรศและตะโกนว่า “บอก มาให้ชัดเจน เสื้อผ้าของมึงราคาเท่าไหร่ จะให้คนอื่นเขาชดใช้ ไหม สําหรับความสูญเสียทางจิตใจที่จึงทำให้พวกเธอจะชดใช้ ยังไง! ”

บั้มรู้ดีว่านี่เป็นโอกาสของโสธรที่จะให้เขาชดใช้บาปของเขา เพียงแค่เขาขอโทษอย่างจริงใจและให้ค่าตอบแทนแก่หญิงสาว ทั้งสอง ให้คุณรพี่เห็น เขาก็จะสามารถรอดพ้นจากหายนะนี้ได้

เขามองไปที่เยาวเรศด้วยสีหน้ารู้สึกผิดและพูดว่า “จริงๆแล้ว เสื้อผ้าของผมเป็นแค่เสื้อตลาดนัดที่ขายของราคาไม่ถึงสองร้อย หยวน เป็นเพราะไอ้ตรีโลจน์คนนั้น เขาขอให้ผมแสดงกับเขา บังคับให้คุณยอมรับว่าเป็นแฟนของเขา ผมค่อยใช้โอกาสนี้ ทำให้คุณเมา ให้เขามีโอกาสได้คุณมา ทั้งหมดนี้ตรีโลจน์เป็นคน คิดและวางแผนทั้งนั้น ผมไปตอบตกลงเขาโดยไม่ทันคิดจริงๆ ”

เรื่องมันถึงขั้นนี้แล้ว บั้มไม่กล้าที่จะปกปิดแม้แต่น้อย แม้ว่าตรี โลจน์จะเป็นหลานชายของเขา แต่เขาก็ไม่สามารถเสี่ยงชีวิตเพื่อ ปกปิดมันไว้ให้เขาได้ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะหักหลังตรีโลจน์ หลังจากที่เยาวเรศกับนิษฐาได้ยินสิ่งที่บั้มพูด ในใจก็รู้สึกตกใจมาก คิดไม่ถึงคือกลอุบายของตรีโลจน์ คาดเดา แต่ตอนนี้ ปั้มบอกความจริงออกโดยตรง

ร่องรอยของความโกรธของนิษฐาแสดงออกมาบนใบของตอนแรกเธอคิดตรีโลจน์พยายามปกป้องๆ เธอจึงแบบนั้น ถึงว่าเป็นคนวางแผนเรื่อง ทั้งหมด แม้ว่า นิษฐาจะมีเหตุผล บางครั้ง แต่เธอก็ยังคงมี เส้นตายพื้นฐาน การกระทำของ ตรีโลจน์ ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจ อย่างสิ้นเชิง

“คิดจะเข้าใจผิดมาตลอด น่ารังเกียจจริงนิษฐาพึมพำ

ตอนผมตระหนักถึงความผิดพลาดของแล้ว ผมขอโทษ พวกคุณอย่างจริงใจ ผมหวังพวกจะใจกว้าง ให้อภัยในผมยินดีจะให้ 200,000 หยวนเป็นค่าความเสียหายทาง จิตใจ โปรดรับมันไว้ด้วย ต่อไปผมจะไม่ทำเรื่องแบบอีก” มกล่าวต่อ

เยาวเรศได้ยินที่พูด พูดอย่างรวดเร็วว่า ไม่ต้องแล้ว เพียงแค่คุณตระหนักถึงความผิดพลาดคุณก็แล้ว คุณไม่ จําเป็นต้อง200,000 เรา”

คุณผู้หญิง โปรดมันไว้ มิฉะนั้นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของ ผมไม่สบายใจ ถ้าไม่รับ ก็แสดงว่าพวกคุณไม่ยก โทษผม พี่ใหญ่ของผมก็จะปล่อยผมไป ขอโปรดไว้ เดี๋ยวผมจะเอามา บั้มเกือบจะร้องไห้ออกมา
เมื่อได้ยินสิ่งที่บั้มพูดเยาวเรศก็ลังเลและเงยหน้าขึ้นมองร รพีพงษ์พยักหน้าให้เธอ แสดงความยินยอม

พงษ์

เยาวเรศจึงพูดกับบั้มว่า “งั้น……..นก็ได้”

เมื่อเห็นเยาวเรศตอบตกลง มก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหันไปมองโสธร

โสธรส่งเสียงอย่างเย็นชา มองไปที่รพีพงษ์และกล่าวด้วย ความเคารพ “คุณรพี ไม่รู้ว่าคุณพอใจกับคำขอโทษของเขาหรือ ไม่ ถ้าคุณไม่พอใจ ผมจะจัดการเขาด้วยตนเอง”

“มันเพียงพอแล้ว ให้เขาตระหนักถึงความผิดพลาดของเขาก็ พอแล้ว” รพีพงษ์กล่าว

โสธรพยักหน้า เตะไปที่บั้มและด่าว่า”ยังไม่รีบขอบคุณใน ความเมตตา ใจกว้างของคุณรพี”

บั้มคุกเข่าลงไปหารพีพงษ์ทันทีและกล่าวด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณคุณรพีสำหรับความเมตตากรุณา ผมจะไม่ทำผิดแบบนี้ อีก ในภายหลัง”

รพีพงษ์พยักหน้า จากนั้น โสธรก็สั่งให้มไปเอาเงินมา

บั้มใส่เงินสดสองแสนในกระเป๋า ยื่นให้เยาวเรศ โสธรเห็นว่า

ไม่มีอะไร จึงปล่อยเขาไป

เยาวเรศมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ขณะถือกระเป๋าพร้อมเงินสดและพูดว่า “รพีพงษ์ เงินพวกนี้…”

“เอาไว้เถอะ นี่คือค่าตอบแทนที่คุณสมควรได้รับ” รพีพงษ์ กล่าว

นิษฐาที่อยู่ด้านข้างเต็มไปด้วยความตื่นเต้น มองไปที่รพีพงษ์ และพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักคนใหญ่คนโตอย่างโสธร ฉัน ประเมินคุณต่ำเกินไปจริงๆ”

“จิมมี่ ครั้งนี้เราโชคดีจริงๆ ได้เงินจำนวนมากขนาดนี้ มีเงิน พวกนี้ เราสามารถซื้อเสื้อผ้าสวยๆได้มากมาย เธอหันไปหา เยาวเรศและพูดอย่างตื่นเต้น

รพีพงษ์เหลือบมองไปที่เธอและกล่าวว่า “เงินเหล่านี้เป็นค่า ชดเชยสำหรับจิมมี่ มันไม่เกี่ยวข้องกับคุณเลย”

ทันใดนั้น ร่างกายของนิษฐาก็แข็งกระด้าง หัวใจของเธอ เหมือนโดนน้ำเย็นหนึ่งกะละมังที่เทลงมา ความอับอายอย่าง มากก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

เธอหันไปมองรพีพงษ์รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้จงใจต่อต้านเธอ

“หึ ฉันไม่ได้บอกว่าจะใช้เงินพวกนี้สักหน่อย อย่ามองฉันด้วย สายตาแบบนี้ของคุณ ก็แค่จัดการเรื่องเล็กๆได้ไม่ใช่เหรอ มี อะไรน่าภูมิใจ?” นิษฐากัดฟันแล้วพูด

เมื่อเยาวเรศเห็นสิ่งนี้ รีบดึงเสื้อผ้าของนิษฐาจากนั้นก็ขอบคุณ

รพีพงษ์

รพีพงษ์เตือนเยาวเรศ ให้เธอกลับไปก่อน ผู้หญิงอยู่ในสถานที่เช่นบาร์ไม่ปลอดภัย จากนั้นก็กลับไปที่ห้องส่วนตัวกับโสธร

หลังจากร พงษ์จากไป นิษฐาก็ตะโกนด้วยความโกรธ “น่า โมโหจริงๆ จิมมี่ เขาต้องคิดไม่ซื่อกับคุณแน่ๆ ไม่งั้นทำไมเขาถึง ปฏิบัติกับคุณดีขนาดนี้แค่คนเดียว คนแบบนี้เจ้าเล่ห์เกินไป แล้ว!”

เยาวเรศจ้องไปที่นิษฐา พูดอย่างจริงจังว่า “นิษฐา ฉันคิดว่า คุณควรเปลี่ยนนิสัยของคุณนะ รพีพงษ์มีท่าทีที่ไม่ดีต่อคุณ อาจ เป็นเพราะคุณมีท่าทีที่ไม่ดีกับเขา”