บทที่ 532 ผมไม่สนใจ

เยาวเรศได้ยินบั้มกำลังถามตัวเองเช่นนี้ ใบหน้าของเธอเต็มไป ด้วยความตื่นตระหนกต่อตรีโลจน์ เธอไม่มีความรู้สึกดีๆต่อเขา เลย แม้กระทั่งพฤติกรรมบางอย่างของเขาก็น่ารังเกียจ มันยาก มากที่จะให้เธอยอมรับว่าเธอเป็นแฟนของตรีโลจน์

ตรีโลจน์มองไปที่เยาวเรศอย่างคาดหวัง ในความคิดของเขา เยาวเรศจะไม่สามารถชดใช้เงินหนึ่งแสนให้กับบั้มได้อย่าง แน่นอน ในกรณีนี้ อยากจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของปั๊มได้นั้น ก็ ต่อเมื่อเธอยอมรับว่าเธอเป็นแฟนของเขา

และเขาได้ตกลงกับบั้มเรียบร้อยแล้ว เมื่อเยาวเรศยอมรับ บ มก็จะถือโอกาสไปดื่มกับเยาวเรศ จนทำให้เยาวเรศเมาแล้วส่ง ทั้งสองคนไปที่ห้อง เช่นนี้ ตรีโลจน์จึงจะมีโอกาสได้ตัวเธอ

และตรีโลจน์ไม่กลัวว่าเยาวเรศจะไม่พอใจเขาในภายหลัง เพราะยังไงเขาก็ทำไปเพราะบั้ม”มันจำเป็นต้องทำเช่นนี้” เมื่อพูด ถึงสิ่งนี้ เยาวเรศยังต้องขอบคุณเขา เยาวเรศก็ไม่มีเหตุผลที่จะ นําหนิเขา

“จิมมี่ คุณยังยืนงงรออะไรอยู่ รีบบอกลุงสามสิ ก็แค่ประโยค เดียวไม่ใช่หรอกเหรอ ถ้าคุณยอมรับ ลุงสามก็จะไม่ทำให้คุณ ลำบากใจอีก” ตรีโลจน์เอ่ยปากพูด

เยาวเรศกัดริมฝีปากของเธอ เธอเพิ่งสังเกตเห็น ดูเหมือนบน ใบหน้าของตรีโลจน์จะมีอาการล้อเลียนวาบผ่าน อีกอย่างกลับมาพร้อมกับชายหนุ่มที่ออกไปเมื่อสักครู่ รวมถึงเมื่อกี้ที่ชาย หนุ่มคนนั้นชนเธอ เหมือนจะจงใจ สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกสงสัย

ทุกคนรอบข้างพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมรับโดยเร็ว ซึ่ง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าทุกคนกำลังร่วมมือกันมากลั่นแกล้งเธอ

เยาวเรศเป็นคนที่ยึดมั่นในหลักการของตนเอง ในบางครั้ง แม้ว่าเธอจะต้องได้รับผลกระทบที่ร้ายแรงมาก แต่เธอก็ไม่เต็มใจ ที่จะถูกบังคับให้ยอมรับในสิ่งที่เธอเกลียด

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอสงสัยว่านี่เป็นกลอุบายที่ตรีโลจน์ จงใจใส่ให้เธอ

หลังจากลังเลอยู่นาน เยาวเรศมองไปที่บั้มแล้วพูดว่า “ฉัน ไม่ใช่แฟนของเขา ลุงถึงแม้ว่าเสื้อผ้าของคุณจะแพง แต่ก็ไม่ใช่ ว่าฉันจะไม่สามารถทำให้มันสะอาดได้ ฉันจะนำมันไปซักในร้าน หากเกิดความเสียหายขึ้นระหว่างนั้น ฉันจะชดใช้ให้คุณตาม ราคา ”

เมื่อทุกคนได้ยินคำตอบของเยาวเรศ พวกเขาก็สงบลงทันที ใบหน้าที่คาดหวังของตรีโลจน์ ก็จมลงทันที เขาคิดไม่ถึงว่าจะ เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เยาวเรศกลับไม่ยอมรับว่าเธอเป็นแฟนของ เขา

หรือว่าเยาวเรศจะไม่ยอมแกล้งเป็นแฟนของเขา แม้ว่าเธอจะ ต้องเผชิญกับการหาเรื่องของบั้มก็ตาม

เธอเกลียดตัวเองมากขนาดนี้เลยเหรอ?
เมื่อเทียบกับท่าทีของเยาวเรศที่มีต่อผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน ใน ใจของตรีโลจน์ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น หมัดทั้งสองของเขาก็กำหมัด แน่น โดยไม่รู้ตัว

ในสายตาของเยาวเรศ ตรีโลจน์อย่างเขากลับต้อยกว่าไอ้ หนุ่มหน้าขาวที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้น ซึ่งทำให้เขาไม่สามารถทน ได้

บั้มคิดไม่ถึงว่าเยาวเรศจะดื้อรั้นขนาดนี้ เมื่อเผชิญกับการข่มขู่ เช่นนี้ กลับไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนตรีโลจน์ซึ่งแตกต่างจากที่เขา เคยตกลงกับตรีโลจน์ไว้ก่อนหน้านี้

“เซีย ดูเหมือนว่ามึงจะยังไม่รู้ว่ากูคือใคร ในเมื่อคุณไม่ใช่ แฟนของตรีโลจน์ งั้นกูก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับมึงละ คนอย่าง ไม่เคยใจดีกับคนที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องแบบไม่มีเหตุผลถ้ามึงเป็น แค่เพื่อนร่วมชั้นกัตรีโลจน์ งั้นวันนี้ก็ไม่ไว้หน้าเขาแล้ว เสื้อผ้า ของก188,000 ไม่ก็ชดใช้เงิน ไม่ก็เดี๋ยวมึงไปกับกู ให้เพื่อนของ กูกับกูสนุกสักหน่อย มึงเลือกเอาเอง “บั้มกล่าว

ลุง เสื้อผ้าของคุณซักให้สะอาดได้นะ ราคา 188,000 มันไม่ มากเกินไปเหรอ … ” เยาวเรศพูดอย่างประหม่า

บั้มยิ้มเยาะและพูดว่า “กูบอกว่าผ้า ซักไม่สะอาด ก็คือซักไม่ สะอาด สาวน้อย คุณไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า คุณคิดว่าใครจะ มาพูดหาเหตุผลกับคุณอย่างจริงจัง?”

เยาวเรศพูดไม่ออกกับสิ่งที่บั้มพูด จริงที่เธอไร้เดียงสาไป หน่อย โดยคิดว่าคนเหล่านี้จะพูดเหตุผลกับเธอ
“จิมมี่ คุณอย่าดื้อดึงเลย คุณแค่ยอมรับว่าคุณเป็นแฟนของตรี โลจน์ ก็จะไม่มีเรื่องมากมายขนาดนี้” นิษฐามองไปที่เยาวเรศ ด้วยความกังวล

เยาวเรศเม้มริมฝีปากและเงียบ

ตรีโลจน์หายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า ไม่ว่าเขาจะ ใช้วิธีใดก็ตาม ก็ไม่สามารถได้เยาวเรศมา ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็ ไม่จำเป็นต้องพูดแทนเยาวเรศแล้ว

“จิมมี่ คุณเลือกสิ่งนี้เอง ลุงสามของผมไม่ใช่คนใจอ่อน คุณ อย่ามาเสียใจภายหลังละกัน”

ตรีโลจน์พูดกับเยาวเรศ จากนั้นก็ลุกขึ้นและออกจากที่นั่ง เมื่อนักศึกษาที่เหลือเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็ลุกขึ้นยืนและออกจาก

ที่นี่

ในท้ายที่สุด มีเพียงเยาวเรศกับนิษฐาที่เหลืออยู่ที่นั่งเพียงสอง

คน

“จิมมี่ คุณโง่มาก ทำไมต้องทำแบบนี้ล่ะ เราจะหา 188,000มาจากไหนล่ะ บั้มเป็นคนของโสธรเลยนะ พวกเราไม่มี ปัญญาไปทำให้เขาขุ่นเคือง” นิษฐากล่าว แม้ว่าเธอจะกลัวมาก เช่นกัน คิดว่าเยาวเรศไม่ควรดื้อรั้นแบบนี้ แต่เธอมองว่าเยาวเรศ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดดังนั้น เมื่อทุกคนจากไปกับตรีโลจน์ แต่เธอก็ ไม่ได้ทิ้งเยาวเรศไว้คนเดียว

เยาวเรศถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ มีความคิดมากมายในใจของเธอ แต่เธอก็ไม่รู้จะอธิบายกับนิษฐายังไง

“ให้เวลาคุณสองชั่วโมงครึ่ง ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าคุณไม่ สามารถเอาเงิน188,000 ออกมาก็รอสนุกกับเพื่อนๆผมเถอะ!” บั้มตะโกนบอกสองสาวแล้วไปดื่มต่อ

“ตอนนี้ก็ทำได้เพียงลองหาเพื่อนดูว่าสามารถแก้ปัญหานี้ได้ หรือไม่ ตรีโลจน์ก็นะ กลับเพิกเฉยแบบนี้ ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ใช่ คนดีอะไร” นิษฐาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาด้วยความ โกรธ เริ่มโทรหาเพื่อนของตนเองทีละคน

แม้ว่าโดยปกติแล้ว นิษฐาจะรู้จักคนใหญ่โตหลายคน แต่หลัง จากอธิบายให้พวกเขาฟังว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับบั้ม คนเหล่านั้นก็ วางสายโทรศัพท์โดยไม่ลังเล

“ให้ตายเถอะ พวกเพื่อนกิน เวลาเรียกออกมากินข้าวมาเร็ว นัก แต่ตอนนี้ฉันมีปัญหาให้ช่วย แต่ละคนวางสายเร็วกันจัง” นิษฐาวางโทรศัพท์มือถือของเธอลงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการ ทําอะไรไม่ถูก

เยาวเรศก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร เมื่อ เห็นนิษฐาไม่มีทางแก้ไข เธอจึงเอ่ยปากพูด “ไม่ก็เราลองโทรขอ ความช่วยเหลือจากรพีพงษ์ดูไหม บางทีเขาอาจจะช่วยเราได้”

นิษฐาเบิกตากว้างทันทีและพูดว่า “จิมมี่ ถึงขั้นนี้แล้ว คุณยัง ต้องการให้ไอ้หมอนั่นมาช่วยเรา เขามาที่นี่ ก็แค่จะทำให้ สถานการณ์แย่ลงเท่านั้น ถ้าจะหาเขา ขอเงินจากครอบครัวจะดี กว่าอีก”
“นิษฐา รพีพงษ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด เขาเก่งและน่าทึ่ง จริงๆ เขาสามารถจัดการแม้แต่พวกอันธพาลที่ชั้นล่าง บางทีเขา อาจจะช่วยเราจัดการเรื่องนี้ได้ เขามาที่นี่พอดีไม่ใช่เหรอ” เยาวเรศกล่าว

ทันใดนั้น นิษฐาก็หมดคำพูดและพูดว่า “จิมมี่ คุณโดนผู้ชาย คนนั้นหลอกจริงๆแล้ว บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะหนีไปก่อนเมื่อ เขาเห็นสถานการณ์ที่นี่ ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องเสียเวลาแล้ว”

“รพีพงษ์ไม่ใช่คนเช่นนี้ ถ้าเขารู้ว่าเรากำลังลำบาก เขาจะมา ช่วยเราแน่นอน”

เยาวเรศหยุดโต้เถียงกับนิษฐา หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอ ออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของรพีพงษ์

ในห้องส่วนตัว

รพีพงษ์กำลังสนทนากับโสธร

“คุณรพี คุณไม่สนใจผู้หญิงคนโตจากตระกูลพงศ์ธนธดาจริงๆ เหรอ? ความงามของคุณหนูพงศ์ธนธดาคนนี้ติดอันดับหนึ่งใน สามในเซี่ยงไฮ้เลยนะ อีกทั้งเธอยังเป็นลูกสาวของตระกูลพงศ์ ธนธดา ผมมีรูปของเธอ ถ้าคุณรที่อยากดู ผมจะให้คุณดู แม้ว่า ผมจะไม่สามารถจัดคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาคนนี้มาให้คุณ แต่ ก็สามารถแนะนำคุณให้เธอรู้จักได้” โสธรกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม

รพีพงษ์ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ผมไม่สนใจ อย่าพูดถึงเรื่อง แบบนี้อีกในภายหลัง
ตอนนี้ทั้งใจของเขาต้องการตามหาอารียาแล้วเขาจะสนใจ คุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาคนนี้ได้อย่างไรแม้ว่าคุณหนูตระกูล พงศ์ธนธดาคนนี้จะสวยแค่ไหน แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

โสธรเห็นว่ารพีพงษ์ดูเหมือนจะโกรธ เขาตกใจจนรีบพูดว่า “ครับๆ ผมพูดมากเองคุณรพี ต่อไปอะไรที่ไม่ควรพูดผมจะไม่พูด ให้มันมาก .

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของรพีพงษ์ ดังขึ้น เขาหยิบมันออก มาดู เป็นสายของเยาวเรศ

หลังจากรับโทรศัพท์ เยาวเรศบอกเกี่ยวกับสถานการณ์ ทั้งหมด ให้รพีพงษ์ฟัง รพีพงษ์เพียงแค่ส่งเสียงอึม ให้เยาวเรศ อย่ากังวล เขาจะจัดการเรื่องนี้ให้

หลังจากวางสายโทรศัพท์ลง รพีพงษ์หันหน้าไปมองโสธรและ

ถามว่า “คุณมีลูกน้องที่ชื่อว่าบั้มใช่ไหม?”

โสธรถึงกับผงะ จากนั้นพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ ทำไมจู่ๆคุณ รพีถึงพูดถึงเขา”

“เขากำลังสร้างปัญหาให้เพื่อนของผม พูดง่ายๆก็คือ เพื่อน ของผมทำไวน์หกใส่เขา เขาขอเงิน 188,000 เสื้อผ้าที่บั้มสวมใส่ นั้น แพงขนาดนี้เลยหรือ?

โสธรจ้องมองทันทีและพูดว่า “เชี่ยเอ้ย! เสื้อที่ไอ้หมอนั่นสวม ใส่ อย่างมากก็สองร้อยหยวน เขากลับกล้าพูดว่าเสื้อผ้าของเขา ราคา 188,000 หยวน!”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นก็รบกวนคุณออกไปแก้ปัญหานี้กับผม หน่อย พวกเขาอยู่ในบาร์ของคุณ เพื่อนของผมเป็นแค่นักศึกษา วิทยาลัยเท่านั้น ไม่ควรถูกรังแกแบบนี้” รพีพงษ์กล่าวจางๆ

“ครับๆ คุณรพี ผมจะไปกับคุณเดี๋ยวนี้ ไอ้ห่า ปั้มคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่ง กล้า คอยดูว่าผมจะจัดการมันยังไง” โสธรพูดด้วยความโมโห

ในฝั่งที่นั่ง เยาวเรศวางสายโทรศัพท์ หันศีรษะและพูดกับ นิษฐา”รพีพงษ์บอกว่าเขาจะช่วยเราจัดการเรื่องนี้ ให้พวกเราไม่ ต้องกังวล”

นิษฐาหัวเราะเยาะและพูดว่า “ฉันคิดว่าไอ้หมอนั่นคุยโว แน่นอน เขาจะช่วยเราจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร ปั้มเป็นคนของโส ธรเลยนะ หรือเขาจะสามารถเรียกโสธรมาเหรอ?”

ในเวลานี้ บั้มเดินเข้ามา มองดูสองสาวด้วยสายตาเยาะเย้ย

แล้วพูดว่า “เป็นไง ตัดสินใจได้หรือยัง”

เยาวเรศเหลือบมองไปที่บั้มและพูดว่า “อีกสักครู่เพื่อนของฉัน จะมาที่นี่ เขาจะช่วยฉันแก้ปัญหานี้เอง”

เมื่อนิษฐาได้ยินคำพูดของเยาวเรศ ใบหน้าของเธอก็อับอาย ทันที เธอก็อยากจะขอโทษม ทันที ในความคิดของเธอ รพีพงษ์ จะไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้และมันจะทำให้แย่กว่าเดิม

แต่ก่อนที่เธอจะพูด เธอก็ได้ยินเสียงที่น่ากลัวอยู่ไม่ไกล “บั้ม ถึงไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ! กูเลี้ยงดูมึงอย่างดี ไม่ได้ให้ถึงโกง เงินเพื่อนของคุณรพี!