บทที่ 522 เพื่อนร่วมเช่า

สํานักงานผู้อ่านวยการ

ผดุงสิทธิ์นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ตอนนี้ประตูห้องทำงานถูกเปิด ออกมโนซาเดินเข้ามาพร้อม รพีพงษ์หลังจาก ผดุงสิทธิ์เห็นแล้ว เขาก็รีบวางสิ่งที่เขาทำลงและยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยบน ใบหน้าของเขา

“คุณรพี เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณได้เป็นอาจารย์รับเชิญที่ มหาวิทยาลัยของเรา บ่ายวันนี้คุณมีเวลาไหม ผมวางแผนที่จะ จัดการประชุมในมหาวิทยาลัยเพื่อแนะนำคุณรพี” ผดุงสิทธิ์มอง ไปที่รพีพงษ์และกล่าว

รพีพงษ์ยิ้มให้ ผดุงสิทธิ์และกล่าวว่า “ผมไม่ค่อยชอบงานที่มี คนเยอะ ดังนั้น จึงไม่จำเป็นต้องแนะนำแล้ว เมื่อถึงเวลา พวกเขา จะรู้เองว่าผมเป็นใคร

เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์พูดอย่างนั้น ผดุงสิทธิ์ก็ไม่สะดวกที่จะโน้ม น้าวอีก เขาจึงทำได้เพียงแค่ยอมแพ้ จากนั้นก็เหลือบมองไปที่ มโนชาที่ด้านข้างและพูดว่า “ซา ก่อนอื่นพาคุณรพี่ไปดูห้อง ทำงานของเขาก่อน ค่อยไปจัดหาที่อยู่ให้คุณรพี

มโนชาพยักหน้าทันที

ผดุงสิทธิ์มองไปที่รพีพงษ์อีกครั้งและพูดว่า “คุณรพี ผมยังมี งานบางอย่างที่ยังต้องจัดการไปไหนไม่ได้ ดังนั้น ผมคงต้องขอให้ชาพาคุณไปทําความคุ้นเคยกับสถานการณ์ของมหาวิทยาลัย ก่อน พวกเราไม่ได้รวยเหมือนที่อื่น อาจมีที่ต้อนรับได้ไม่ดีบ้าง หวังว่าคุณจะให้อภัยนะ

“ผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์เกรงใจเกินไปแล้ว ผมไม่ใช่คนที่เรื่อง มากแบบนั้น คุณไปทำธุระของคุณก่อนเลย เดี๋ยวให้ชาพาผมไป ทำความรู้จักกับสถานที่นี้ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับที่ เหลือ”รพีพงษ์กล่าว

“คุณรพี่ไม่ยึดติดกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี่ถือเป็นออร่าที่แท้จริง ของคนที่มาจากวงศ์ตระกูลสูงส่ง” ผดุงสิทธิ์มองไปที่รพีพงษ์ด้วย ความชื่นชม

จากนั้น มโนซากพารพิพงษ์ออกจากห้องทำงานของผู้อำนวย การ ทั้งสองก็ไปที่ห้องทำงานที่ ผดุงสิทธิ์จัดไว้ให้รพงษ์

ห้องทํางานนี้มีขนาดใหญ่มาก เกือบจะเท่ากับห้องทำงานของ ผู้อำนวยการแล้ว ที่นี่จัดทำขึ้นเป็นพิเศษ โดยคณะประวัติศาสตร์ สําหรับศาสตราจารย์ที่รับตำแหน่งหน้าที่เฉพาะของ มหาวิทยาลัยฟูตัน

ผดุงสิทธิ์เอาออกมาให้รพีพงษ์ใช้ ถือว่าให้ความสำคัญกับร พงษ์มาก

“คุณรพี ถ้าคุณไม่พอใจกับการจัดวางของที่นี่ บอกฉันได้เลย นะ ฉันจะช่วยคุณตกแต่งตามที่คุณต้องการ” เมื่ออยู่ในห้อง ทำงานกับรพีพงษ์สองต่อสอง มโนชารู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“ ไม่ต้องละ แบบนี้ก็โอเคแล้ว คงใช้เวลาอยู่ในห้องทำงานไม่มากนัก” รพีพงษ์กล่าว

มโนชาผงะไปชั่วขณะ เดิมทีเธอคิดว่ารพีพงษ์จะมาที่นี่ในฐานะ ศาสตราจารย์รับเชิญ เวลาปกติก็จะอยู่ในห้องทํางาน เช่นนี้เธอ จะได้มาขอคำปรึกษากับรพีพงษ์เพื่อสามารถคลุกคลีกับเขา ให้ มากขึ้น

ตอนนี้รพีพงษ์บอกว่าเขาจะไม่อยู่ในห้องทำงานบ่อยๆ มโนชา ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ลองคิดดูก็จริง คนอย่างคุณรนั้น มีเวลามาสอนแบบเปิดหนึ่ง คาบก็ไม่เลวแล้ว เขาจะมีเวลามาอยู่ในห้องทำงานได้อย่างไร

“คุณรพี คาบเรียนแบบเปิดคาบแรกของคุณ กําหนดไว้ในวัน

จันทร์หน้า ถึงตอนนั้นฉันจะแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า หากคุณ

ต้องการเตรียมอะไรโปรดบอกฉันได้เลย ฉันจะเตรียมมัน ให้คุณ”

มโนชาพูดต่อ

รพีพงษ์พยักหน้า

ทั้งคู่เงียบไปสองสามวินาที ทันใดนั้น มโนชาก็รู้สึกอายเล็ก น้อยและไม่รู้จะพูดอะไรกับรพีพงษ์ไปชั่วขณะ

“งั้น…งั้น ตอนนี้ฉันจะพาคุณรพีไปยังที่พักก่อนละกัน ฉันให้ เพื่อนร่วมชั้นช่วยหาที่อยู่ให้คุณรพี” หลังจากนั้นไม่นาน มโนชา ก็พูด

รพีพงษ์พยักหน้าและเดินตามมโนซาออกจากห้องทํางาน ทันทีที่ทั้งสองคนมาถึงทางเดินด้านนอก พวกเขาก็ได้พบกับไผทสันต์ที่ออกมาตักน้ำ

ไผทสันต์เห็นรพีพงษ์และมโนซากำลังเดินออกจากห้องทํางาน ของศาสตราจารย์ เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเห็นใบหน้า ของมโนซาแดงและมีร่องรอยของความหึงหวงปรากฏขึ้นในใจ ของเขาอีกครั้ง

“ชา พวกคุณไปทําอะไรในห้องทำงานของศาสตราจารย์ ผม จำได้ว่ายังได้แบ่งให้ศาสตราจารย์คนไหน?” ไผทสันต์เอ่ยถาม

ความฝันของเขาคือการเป็นศาสตราจารย์ของคณะ ประวัติศาสตร์และตำแหน่งศาสตราจารย์ที่ว่างอยู่ที่นี่ เขาเชื่อมา ตลอดว่าผู้อำนวยการทิ้งไว้ให้เขา

เขารู้สึกว่าเขามีแนวโน้มที่จะได้เป็นรองศาสตราจารย์เมื่ออายุ

30 ปี จากนั้นห้องทำงานนี้ก็จะกลายเป็นพื้นที่ทำงานของเขา

” ผู้อำนวยการได้ใช้ห้องทำงานนี้เป็นพื้นที่ทำงานของคุณร แล้ว ฉันจึงพาคุณรพี่มาดูก่อน” มโนชากล่าว

เมื่อไผทสันต์ได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็จมลงทันที ราวกับว่า สิ่งของของตัวเองถูกคนอื่นแย่งไป ในใจเริ่มรู้สึกโกรธเป็นเรื่อง ธรรมดา

“ชา คุณเข้าใจผิดแล้ว ห้องทำงานนี้จัดทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับ อาจารย์ประจําในมหาวิทยาลัยของเรา ห้องทำงานของอาจารย์ รับเชิญ มักจะอยู่ชั้นล่าง ผมคิดว่าคุณควรจะพาคุณรพี่ไปดูชั้น ล่างดูจะดีกว่า” ไผทสันต์กล่าว
“อาจารย์ไผทสันต์ ขมวด

“ปัจจุบันช่างวุ่นวายจริงๆ คนบางคนเพื่อเอาเข้ากลับสามารถในตำแหน่งไม่คู่ควรความสามารถของ ตนเอง ยืนยังการจริงๆไผทสันต์แสดงความไม่พอใจโดยตรง

รพีพงษ์ได้ยินคำพูดของมองไปที่เขาด้วยรอยยิ้มและ ว่า อาจารย์ท่านกำลังสงสัยความสามารถห้องงานหรือ”

ไม่ใช่สงสัย อายุเท่านี้อย่างเป็นศาสตราจารย์ ถือเห็นเราเป็นคนโง่ออร่าของไผท สันต์ไม่ได้อ่อนเลย

“เหอะเมื่อเป็นเช่นจันทร์ผมสอน คุณสามารถเข้า มาได้ ถึงตอนนั้นแล้วคุณจะผมคุณสมบัติ

คุณไม่จําเป็นต้องพูด ผมก็จะไปที่นั่นอยู่แล้ว ผมว่าจะเห็น เป็น

รพีพงษ์ได้สนใจไผทสันต์อีก เดินไปบันได มโนชาเดิน ตามอย่างรวดเร็ว หน้าเธอมีความกังวลเล็กน้อย

ไผทสันต์หีเบาๆขณะมองไปที่ด้านหลังของคนทั้งสอง แล้วไปห้องน้ำด้วยความโกรธ
“คุณรพี อาจารย์ไผทสันต์เป็นคนพูดตรงไปหน่อย ท่านอย่า สนใจมันเลยนะ” มโนชาพูดกับรพีพงษ์อย่างกังวล

รพีพงษ์ยิ้มและกล่าวว่า “สายตาที่เย็นชาและการเยาะเย้ยที่ ผมเผชิญมาตลอดหลายปีนั้นนับไม่ถ้วน ถ้าผมสนใจมันจริงๆ ผม กลัวว่าผมคงจะรู้สึกหดหู่ใจจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว ผมจะ เอาความสามารถที่แท้จริงของผมออกมา ทำให้คนเหล่านั้นจำ ต้องยอมรับผมทั้งปากทั้งใจ

เมื่อมโนชาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ เธอก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนัก ของน้ำเสียงที่ไม่แคร์ของรพีพงษ์ซึ่งทำให้เธอรู้สึกถึงเสน่ห์ของร พงษ์ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ความรู้สึกนั้น ทำให้การเต้นของหัวใจของมโนชาเร็วขึ้นเล็ก น้อย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองก็มาถึงชุมชนที่อยู่ไม่ไกลจาก มหาวิทยาลัยฟูตันห้องพักที่มโนชาขอให้เพื่อนร่วมชั้นช่วยหา อยู่ที่นี่

มโนชาเหลือบมองนาฬิกาของเธออย่างรีบร้อน จากนั้นกล่าว ขอโทษรพีพงษ์”คุณรพี ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องการเช่า บ้านมากนัก ฉันจึงทำได้เพียงขอให้เพื่อนร่วมชั้นช่วยฉันหา ไม่รู้ ว่าเขาหาบ้านแบบไหนให้

“ไม่เป็นไร แค่อยู่ได้ก็พอแล้ว” รพีพงษ์กล่าว

เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอยังไม่มา มโนชาก็โทรหาเขา
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ชายคนหนึ่งก็วิ่งไปตรงหน้าทั้งสอง ยื่น กุญแจให้มโนชาและบอกเลขที่ห้องให้เธอด้วย

“พี่ชา บ้านที่ผมหาให้เป็นคอนโดแบบดูเพล็กซ์ มีสองชั้น ห้อง ชั้นล่างสองห้อง เช่า โดยนักศึกษาหญิงสองคนของมหาวิทยาลัย เรา ห้องชั้นบนยังว่างอยู่ ผมจึงเช่ามันแล้ว” ผู้ชายพูดพร้อมกับ รอยยิ้ม

มโนชาขมวดคิ้วทันทีและกล่าวว่า “คุณเช่าบ้านแบบที่ห้องเช่า

ร่วมใช่ไหม?”

“ใช่ คนในมหาลัยของเรา ทุกคนชอบที่จะอาศัยอยู่ในห้องเช่า แบบนี้ ซึ่งมีราคาถูกและดี คุณกับแฟนคุณเข้าไปอยู่ เหมาะสม ที่สุดแล้ว” ผู้ชายกล่าว ยิ้มร้ายๆและมองไปที่รพีพงษ์หนึ่งที่

ใบหน้าของมโนชาแดงทันที จ้องมองชายคนนั้น อยากจะ

ตบหัวคว่า “คุณพูดไปเรื่อย

“อะแฮ่ม ไม่เป็นไร ผมจะไม่รบกวนคุณทั้งสองแล้ว ผมยังมีเกม ที่ยังเล่นไม่จบ เดี๋ยวจะโดนฟ้องละ” ชายหนุ่มไม่รอให้มโนชา อธิบายแต่อย่างใด เขาหันหลังและวิ่งไปทันที

มโนชากระทืบเท้าด้วยความโกรธ จากนั้นก็แอบเหลือบมอง ไปที่รพีพงษ์ด้วยความรู้สึกผิด