บทที่500 ไม่ทันระวังออกแรงมากไปหน่อย

“เป็นไปไม่ได้! “จิรเวชที่กำลังลำพองใจพอได้ยินผลประกาศ เรื่องรพีพงษ์ สีหน้าจึงเปลี่ยนทันที เขาตะโกนออกมาอย่างความ คุมตัวเองไม่อยู่

โยษิตา นิรมทและญาดาทั้งสามคนผู้ที่ยืนอยู่ข้างเขาเพิ่งตา โพลง โตขึ้นมา สีหน้าแสดงความไม่อยากจะเชื่อ

“รพีพงษ์ไม่มีทางที่จะมีสามแสนล้าน จะต้องมีอะไรผิดพลาด แน่ๆ! “นิรมทหันไปมองไกรเดช มองเขาด้วยสายตาแสดงความ สงสัย

“อย่างนั้นเหรอ ความหมายของคุณคือ สมุห์บัญชีของผมไม่ น่าเชื่อถือสินะ”ไกรเดชทำหน้านิ่ง พูดใส่นิรมท

ในฐานะผู้รับผิดชอบโครงการบูรณะเมืองเก่า ไกรเดชก็ต้อง วางท่าเอาไว้บ้าง เขาก็แค่ทำตัวสบายๆเวลาอยู่ต่อหน้ารพีพงษ์ นิดหน่อย พอเขาพูดแบบนี้ออกไป นิรมัทก็ตกใจจนตัวสั่น

“เปล่า……เปล่าครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”นิรมท พูดกระอ้อมกระแอ้ม

คนในงานต่างก็คิดแบบนิรมท แต่หลังจากที่เห็นท่าทีของไกร เดชแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าเปิดปากพูดอะไรอีก

“ผู้ถือหุ้นสามคนของโครงการบูรณะเมืองเก่า ในครั้งนี้ได้บท สรุปแล้ว มีท่านไหนที่อยากจะแสดงความเห็นอีกบ้างครับ ไกรเดชกวาดตามองไปรอบๆแล้วถามขึ้น

จิรเวชได้แต่กำหมัดทั้งสองแน่น เขากัดฟันกรอดๆมองไปทาง รพีพงษ์ ส่วนรพีพงษ์ก็ยิ้ม ให้เขาอย่างหยอกล้อ ทําให้เขายิ่ง เดือดดาลมากขึ้น

“ผมกรุ๊ปKIN ไม่สมัครใจที่จะเป็นตัวเสริมให้ตระกูลลัดดา วัลย์! “จิรเวชตะโกนออกไป

ไกรเดชมองไปทางเขา พูดขึ้นว่า “ได้ครับ เพียงแค่คุณลงเงิน สามแสนล้านขึ้นไป ผู้ถือหุ้นใหญ่ ก็จะเป็นกรุ๊ปKIN”

จิรเวชสามารถควักเงินสองแสนล้านออกมา ก็เป็นขีดจํากัด ของเขาแล้ว มากกว่าสามแสนล้านเป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากว่า เขาจะยื่นขออนุมัติจากตระกูลอีกครั้ง แต่ถ้าแบบนั้น คนใน ตระกูลก็จะสงสัยในความสามารถของเขา กับแค่รับมือกับตระ กูลเล็กๆอย่างลัดดาวัลย์ ต้องใช้เงินทุนมากขนาดนั้นเชียวหรือ แบบนี้จะมีผลกระทบต่อตำแหน่งเขาในวงตระกูล

แต่ถ้าควักเงินมากกว่าสามแสนล้านไม่ได้ ตระกูลลัดดาวัลย์ จะกลายเป็นหุ้นใหญ่อย่างแน่นอน กรุ๊ปKINได้แต่เป็นลูกมือ การ ร่วมมือแบบนี้ไม่มีความหมายอะไร

สับสนอยู่นาน จิรเวชได้แต่ด่าทออยู่ในใจ จากนั้นพูดกับไกร เดชว่า“งั้นกรุ๊ปKINฃอถอน ตัวจากโครงการนี้ครับ โอกาสนี้ ผม สละสิทธิ์ให้ท่านอื่น”

ไกรเดชหรี่ตาลง พูดเสียงเย็นชา ถอนตัวงั้นเหรอ งั้นจะเสนอ ราคามาทำไม คุณคิดว่าทุกสิ่งอย่างในวันนี้ เป็นการเล่นเกมส์เด็กหรือไง กรุ๊ปKINจะถอนตัวได้ แต่ผมไม่รับประกันว่า พวกคุณ จะมีที่ยืนในเกียวโตต่อไปในวันข้างหน้าหรือเปล่านะ

ทุกคนในงานต่างตกตะลึงกับคำพูดของไกรเดช ในฐานะผู้รับ ผิดชอบโครงการ คำพูดนี้มีน้ำหนักอยู่

แววตาจิรเวชหดลงทันที คิดไม่ถึงว่าไกรเดชจะขู่ด้วยคำพูด แบบนี้ แต่มาคิดดูเขาก็พอเข้าใจอยู่ เดิมทีพวกเขารอให้รพีพงษ์ ยั่วโมโหไกรเดช ทำให้บ้านลัดดาวัลย์เดือดร้อน ตอนนี้จิรเดช เล่นไม่ไหว อยากถอนตัว ไกรเดชก็จะทำให้กรุ๊ปKINพินาศ เหมือนกัน

เขารู้ดีว่า ตอนนี้เจอความยากลำบากสองเรื่อง ถ้าหากร่วมมือ ต่อไป เรื่องที่จะกำจัดตระกูลลัดดาวัลย์ก็จะไม่มีความหมายอะไร แล้ว แต่ถ้าถอนตัวออก ตั้งตัวเป็นศัตรูกับไกรเดช จิรเดชเองอาจ จะไม่เป็นอะไร แต่ว่ากรุ๊ปKINไม่ได้จบสวยแน่ ถึงเวลานั้นเงินที่ เขาลงไปในกรุ๊ปKINทั้งหมด ก็เท่ากับน้ำพริกละลายแม่น้ำ

เมื่อเทียบกันแล้ว การเป็นผู้ถือหุ้นต่อ แม้ว่าจะซ้ำเติมบ้านลัด ดาวัลย์ต่อไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ยังมีผลกำไรที่ดี

เมื่อลองเปรียบเทียบดู จิรเดชได้แต่ยิ้มขออภัยกับไกรเดช แล้วพูดขึ้น“ขออภัยครับ เมื่อกี้ผมวู่วามไปหน่อย กรุ๊ปKINจะเป็น หนึ่งในผู้ถือหุ้นแน่นอนครับ และจะพยายามอย่างเต็มกำลัง สําหรับโครงการ ”

ไกรเดชได้ฟัง จึงพยักหน้ายิ้มให้อย่างพึงพอใจ แล้วหันไปยิ้ม ให้กับฝูงชน พูดอย่างสดใสว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ การร่วมมือในครั้งก็ลงแล้วนะครับ ถัดไปจะมีรายการแสดงเชฟก็ได้ เตรียมอาหารเลิศไว้เราพร้อมสรรพครับ หวังว่าท่านคงถูกใจนะครับ

งานเลี้ยงขึ้น คนที่แสดงที่มากกล่าวถึงเรื่องเกิดขึ้น ผลสรุปค่ำคืนนี้อยู่เหนือ ความคาดหมายของพวกจริงๆ พวกเขาล้วนคิดว่า เป็นไปได้รพีพงษ์มาเป็นถือแต่รพีพงษ์กันตะโกนขึ้นมาว่าแสนล้าน

ทำให้

ที่สำคัญที่สุดคือ สมุห์บัญชีไกรเดชเชิญยังยืนยันด้วย ว่ารพีพงษ์มีทรัพย์สินจำนวนจริง ทำให้คนที่สงสัยตัวร พงษ์หุบปากลงบัดดล

รพีพงษ์กับธีรศานติ์ต่างเดินไปหาจิรเวช ในมือของทั้งถือ

จอกเหล้า ใบหน้ามีรอยด้วยกันทั้งตอนนี้จิรเวชโกธรจนหน้าเขียว พอเห็นรพีพงษ์กับธีรศานต์เดิน มาหน้ายิ่งไม่ได้

ต่อไปพวกเราอยู่ในสมรภูมิเดียวกันนะ ยังคงว่าจิรเวชจะคอยช่วยเหลือตระกูลลัดดาวัลย์พยายามร่วมกันสร้าง โครงการบูรณะเมืองนี้เสร็จรพีพงษ์พลางให้

จิรเวชถลึงตาพงษ์เย็นชา แม้ไม่รู้ว่า นี้มาไหน แต่แกนะง่ายๆ ตระกูลลัดดาวัลย์ของพวกแกจะต้องพินาศในมือของกรุ๊ปKINของเรา!

รพีพงษ์เองก็หรี่ตา รัศมีในตัวเริ่มเปลี่ยน พูดกับจิรเวช ว่า”แค้นของเมียฉันยังไม่ได้ชำระ เรื่องนี้ก็ไม่จบง่ายๆแน่นอน พวกแกเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ จะไม่มีใครหนีรอดสักคน! ”

พูดจบ เขาก็ส่งสายตาไปทางโยษิตา

โยษิตาตัวสั่นงันงก เดิมทีเธอคิดว่าในงานเลี้ยงนี้ กรุ๊ปKINจะ เป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุด ส่วนตระกูลลัดดาวัลย์จะพังพินาศ แบบนี้ เธอจะได้ยืมมือจิรเวช ทำให้รพีพงษ์แม้ตายก็ไม่มีที่ฝัง

แต่เรื่องวันนี้อยู่เหนือความคาดหมาย ตระกูลลัดดาวัลย์ไม่ เพียงแต่จะไม่พินาศ แต่ยังได้มาแทนที่กรุ๊ปKIN อีกด้วย กลายมา เป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุด ส่วนกรุ๊ปKINได้เป็นเพียงตัวสำรอง

แบบนี้ การที่กรุ๊บKINต้องการกำจัดตระกูลลัดดาวัลย์ ก็กลาย เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แล้ว กลับกลายเป็นว่าตระกูลลัดดาวัลย์ สามารถใช้โอกาสนี้ในการเกทับกรุ๊ปKIN

โยษิตาไม่เข้าใจว่าทำไมเหตุการณ์ถึงกลับตาลปัตรมาเป็น แบบนี้ เมื่อครู่นี้รพีพงษ์เห็น แววตาของเธอ ทำให้เธอรู้สึกได้ถึง ทูตมรณะได้อย่างแท้จริง

โยษิตาผู้ที่รักตัวกลัวตายสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแบบนั้นจาก รพีพงษ์ เดิมทีเธอคิดอยากจะหนีออกจากเมืองนี้อยู่แล้ว เธอมี ลางสังหรณ์ ถ้าเธออยู่ที่นี่ต่อไป เธอจะต้องตายด้วยน้ำ มือร พงษ์
ตอนนี้สีหน้าญาตาทั้งเสียใจและสับสน เธอคิดไม่ถึงว่าตระกูล ลัดดาวัลย์นอกจากจะไม่ได้พินาศเพราะพีพงษ์ หากแต่ยังกลาย เป็นหุ้นใหญ่ที่สุดของโครงการบูรณะเมืองเก่าอีก ด้วยอานุภาพ ในอนาคตจะมหาศาลแค่ไหนไม่ต้องบอก

คนที่เดินไปตามทิศทางลมอย่างเธอ ในใจกำลังคิดจะกลับไป เอาใจรพีพงษ์

เพียงแต่ในใจเธอรู้ชัด ไม่ว่าเธอจะอธิบายยังไง รพีพงษ์ก็คง ไม่ให้เธอกลับบ้านลัดดาวัลย์แน่นอน ทรยศครั้งเดียวก็เพียง พอแล้ว

นิรมัทคิดไม่ออกจริงๆว่ารพีพงษ์เอาสามแสนล้านมาจากไหน เรื่องของวันนี้ ไม่เป็นดังที่เขาคิดเลย ในใจของเขา รพีพงษ์มีแต่ จะนำความพินาศมาสู่บ้านลัดดาวัลย์ มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะเป็น ความหวังของบ้านลัดดาวัลย์

เสียดายที่ตอนนี้รพีพงษ์เหมือนตบหน้าเขาอย่างจัง ต่อให้เขา ไปพึ่งพิงกรุ๊ปKINก็เถอะ เขาก็ไม่มีกำลังที่จะไปต่อกรกับรพีพงษ์ อยู่ดี

ความโกธรแค้นชิงชังของมนุษย์ ล้วนมาจากการไร้ความ สามารถของตัวเองทั้งสิ้น ตอนนี้ในใจของนิรมัทมีแต่ความชิงชัง อย่างบอกไม่ถูก

เขาอยากเห็นรพีพงษ์วอดวาย เพื่อยืนยันว่าตัวเองนั้นเก่งกล้า แต่รพีพงษ์ก็เหนือกว่าที่เขาคิดตลอดมา ในใจเขาเริ่มยอมรับการ มีตัวตนของรพีพงษ์ไม่ได้แล้ว
สองตาแดงก่ำของเขาจ้องไปทางรพีพงษ์ กัดฟันกรอดพูดขึ้น ว่า “รพีพงษ์ แกเอาสามแสนล้านมาจากไหน แกไม่มีทางมีเงิน เยอะขนาดนั้นแน่ ฉันสงสัยว่าแกกำลังหลอกพวกเราทุกคน ฉัน จะจับแกให้ได้ ทําความลับทั้งหมดของแก ให้กระจ่าง แกฉันไม่ ได้เลยสักนิด ที่อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ แกก็แค่โชคดีเท่านั้น ฉัน จะต้องพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น

พูดจบ

นิรมัทจึงยื่นมือออกไปทางรพีพงษ์

รพีพงษ์จ้องมองเขาทีหนึ่ง จากนั้นตบฉาดใหญ่ลงบนใบหน้า ของนิรมท นิรมทคอเกือบหันไป ร่างหันไปเกือบสามร้อยหกสิบ องศา ล้มกระแทกพื้นอย่างแรก เป็นลมพับไป

รพีพงษ์สะบัดข้อมือ ยิ้มให้จิรเวช พูดว่า “โทษทีนะ พอดีเห็น เขาดูกัน ก็เลยอยากช่วยสักที ไม่ทันระวังออกแรงมากไปหน่อย แต่ยังดีที่คุมอาการเขาไว้ได้ ปกติเวลาฉันรักษาคน มักจะฟรี เสมอ พวกแกไม่ต้องให้ค่ารักษาฉันหรอกนะ

พูดจบ รพีพงษ์จึงหันตัวกลับออกจากที่นี่ ทิ้งให้พวกจิรเวชชิ่ง อึ้ง พูดอะไรไม่ออกเป็นนานสองนาน