บทที่ 115 ฉันว่าคงไม่ใช่อย่างนั้น

วันที่สองอารียาไปที่บริษัท เพิ่งนั่งลงก็มีคนมาแจ้ง เธอว่านภทีป์ รู้สึกว่าเธอทำงานหนักในช่วงนี้ก็เลยให้ วันหยุดกับเธอ

อารียา เข้าใจทันทีเลยว่าหมายความว่าอะไร ดู ท่าทีแล้วของจะไล่เธอออกจากโปรเจคจริงๆ

อารียา ไม่รู้เขาจะทำยังไงและไม่มีวิธีด้วย ก็เลย ต้องออกจากบริษัทแล้วกลับไปที่บ้าน

ช่วงนี้เธอเองก็เหนื่อยจริงๆ พักสักแป๊บก็คงไม่

เป็นไร

แต่หลังจากที่เธอกลับบ้านก็พบว่ารพีพงษ์ออกไป แล้วไม่รู้ว่าไปทำอะไรที่ไรอยากจะพูดคุยกับรพีพงษ์ แต่ที่นี่ไม่มีคนที่จะรับฟังแล้ว

แต่พอศศินัดดาเห็นอารียากลับมา ก็ถามยังสงสัย ว่า “ลูก กลับมาทำไมวันนี้ไม่ต้องไปทำงานที่บริษัท หรอ?”

อารียา ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ปู่บอกว่าช่วงนี้ฉัน เหนื่อยเกินไปก็เลยให้ฉันมาพักผ่อน โปรเจคครั้งนี้ คงจะเปลี่ยนคนรับผิดชอบ”

สีหน้าของศศินัดดาเปลี่ยนไปทันที “เพราะเรื่อง

เมื่อวานหรอ? ไอ้ชั่วรพีพงษ์ทำให้ลูกสาวฉันตกงานเลย”

“แม่ เมื่อวานแม่ไม่ได้พูดแบบนี้นะ ถ้าเมื่อวานเอา รถและบ้านให้ไป ก็จะโทษเรื่องนี้อีก” อารียาขมวดคิ้ว

พูด

ศศินัดดา ไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดเลยแม้แต่น้อย “ลูก ถ้าครั้งนี้ปู่จะไล่ลูกออกจริงๆ งั้นก็ต้องให้รพีพงษ์รีบ โอนชื่อให้ลูกนะ ไม่อย่างนั้นพวกเราคงจะต้องดูสีหน้า ของรพีพงษ์”

อารียา ไม่อยากคุยกับศศินัดดา เลยแม้แต่น้อย เพราะได้ยินหล่อนพูดแบบนี้ก็เดินเข้าไปในห้อง

หน้าประตูบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ป

ธายุกรและนภทีป์ เดินมาทางนี้ ทั้งสองเห็นหน้าตา ของสาขาย่อยก็รู้สึกดีใจมาก LEGO

“นี่เป็นเพียงสาขาย่อยแต่ดูอลังการกับบริษัทพวก เราอีก บริษัทซันบับเบิล กรุ๊ปทำให้พวกเราเริ่มไม่ถึง จริงๆ” นกที่พูด

“ปูอย่าพูดยังงั้น แค่ครอบครัวเราไม่ถึงโอกาส เท่านั้นแหละ รอครั้งนี้เปลี่ยนคนรับผิดชอบเป็นผม ผม จะนำพาบริษัทและตระกูลเราก้าวสู่อนาคตที่ดี! “ธายุ %3D กรรีบพูดอย่างมั่นใจ

นภทีป์ พยักหน้า จากนั้นก็พยุงกันเดินเข้าไป
ธายุกร เดินไปที่เคาน์เตอร์บอกว่ามาหาผู้จัดการ ของที่นี่

ครั้งที่แล้วเจตนิพัทธ์ถูกลดตำแหน่ง ผู้จัดการของ ที่นี่ก็เปลี่ยนคน เธียรวิชญ์รู้สึกว่ารพีพงษ์อยู่ที่นี่บ่อย โอกาสที่จะใช้บริษัทนี้เยอะก็เลยมาทำงานที่นี่

ตอนนี้คนที่ดูแลบริษัทก็คือเธียรวิชญ์เอง

“ผู้จัดการของพวกเราไม่อยู่ แต่ผู้อำนวยการของ เราอยู่ที่ห้องทำงาน ถ้าคุณมีธุระอะไรหรือฉันจะไปแจ้ง ให้” พนักงานเคาน์เตอร์พูด

ธายุกร ตาาสว่างทันที ไม่คิดว่าผู้จัดการของ บริษัทจะอยู่ที่นี่ ถ้าได้พบกับผู้จัดการไม่มีเรื่องไหนดี กว่านี้แล้ว

งั้นคงจะรบกวนหน่อยแล้ว” ธายุกร ยิ้มบนพูด พนักงานเคาน์เตอร์ถามชื่อของธายุกร ถาม เหตุผลที่มา จากนั้นก็เดินไปทางห้องทำงาน

ธายุกร พูดกับนภที่ป้อย่างมีความสุข “ปู่ พูด เหมือนกับของบริษัทอยู่ที่นี่ เผลอๆ วันนี้เราจะได้เจอผู้ จัดการนะ”

นภทีป์ พยักหน้า จากนั้นไปจับที่หนวดของตัวเอง เขาคิดว่าตัวเองก็ถือเป็นคนมีฐานะในเมืองริเวอร์ ถึงมัน จะเป็น ผู้อำนวยการของบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ปก็ควรจะ มาพบเขาก่อน

ในห้องทำงานรพีพงษ์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธียรวิชญ์ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

“พี่รพี สบายใจได้ ถ้าตระกูลฉัตรมงคล มาหาผม เปลี่ยนเรื่องคนรับผิดชอบผมจะให้พวกเขาได้ลองดี แน่ๆ” เธียรวิชญ์ ยิ้มปนพูด

รพีพงษ์ พยักหน้า จากนั้นก็ดื่มชาที่วางอยู่บนโต๊ะ และพูดว่า “แกก็สบายนะ ชานี้ราคาคงไม่เบา”

“พี่รพี พูดอะไรเนี่ย ถ้าชอบผมจะให้คนส่งไป 10 กิโลทันทีเลย” เธียรวิชญ์พูด

รพีพงษ์ส่ายมือ “ฉันไม่ชอบความสบายเก็บไว้ดื่ม เองเถอะ”

แล้วในตอนนี้ก็มีคนมาเคาะประตู เสียงของเธียร วิชญ์ฟังน่าเกรงขามขึ้นมาทันที “มีอะไร?”

“ผู้อำนวยการด้านต้องมีคนสองคนจะพบท่านบอก ว่าเป็นคนของตระกูลฉัตรมงคลมีโปรเจคร่วมกับบริษัท เรา” พลังงานพูด

เธียรวิชญ์ มองไปทางรพีพงษ์ รพีพงษ์ พยักหน้า เธียรวิชญ์ รีบตอบกลับไปว่า “ให้พวกเขารอก่อนฉันยุ่ง เสร็จจะให้พวกเขาเข้ามา”

“ได้ค่ะผู้อำนวยการ” พนักงานเคาน์เตอร์ได้รับคำ สั่งก็รีบไปแจ้ง

“พี่รพีจะให้ผมว่าร้ายเพราะเขาบอกหน้าพี่ไหม จะ ให้เพราะเขารู้ว่าพี่ก็ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ไงง่าย” เธียรวิชญ์ถาม
รพีพงษ์มีหุ้นนอนลุกขึ้นจะเข้าอีก ” ไม่ต้องแล้ว เรื่องที่เหลือจัดการเองเลยฉันจะกลับก่อน ”

พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องทำงานและลงลิฟต์

ชั้นหนึ่ง ธายุกรและนภทีป์ รู้สึกดีใจมาก เพราะ เมื่อกี้พนักงานหน้าเคาน์เตอร์มาบอกเขาว่า ผู้อำนวย การกำลังยุ่งอยู่เดี่ยวก็จะมาพบกับเขา

ผู้อำนวยการของบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ปจะมาพบ พวกเขามันก็หมายความว่าบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ปเห็น ความสำคัญของพวกเขามาก

“ปู่ ครั้งนี้พวกเราจะต้องพูดดีดีเผลอๆอาจจะได้ อย่างอื่นที่ดีกว่านี้” ธายุกรยิ้มแล้วพูด

“แกนี่ฉลาดจริงๆ เลย ถ้ามีสัมพันธ์ไมตรีที่ดีกับผู้ อำนวยการบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ป ตระกูลพวกเราจะได้ เจริญพัฒนาสักที” นภทีป์ ก็พูดด้วยความมั่นใจ

ฉันในตอนนี้รพีพงษ์ลงจากบันไดกำลังเดินไปดัน นอก ได้เจอกับนกที่ป์และธายุกรพอดี

เขาไม่ได้หลบหนีแต่เดินตรงไป “บังเอิญจังเลยที่ปู่ ก็มาที่นี่”

หลังจากที่นภทีป์และธายุกรเห็นรพีพงษ์ก็ ประหลาดใจ ไม่คิดว่ารพีพงษ์จะออกมาจากด้านใน

“รพีพงษ์แกมาที่แบบนี้ได้เลยหรอ? มาทำไม?” ธา ยุกร ถามยังไม่เกรงใจ
“มาพบเพื่อน” รพีพงษ์ตอบ

ธายุกร นึกได้ว่ารพีพงษ์เป็นคนเอาโปรเจคนี้ให้ที่ เขามีเพื่อนอยู่ที่นี่ก็ไม่แปลก

“ฮ่าๆ อย่าบอกนะว่าเธอมาขอร้องแทนอารียา จะ บอกให้แกนะ ว่า ปู่ตัดสินใจจะเปลี่ยนคนรับผิดชอบ โปรเจคนี้แล้ว ถึงแม้แกจะหาเพื่อนก็ไม่มีประโยชน์ เดี๋ยวเพื่อนเขาจะได้พบหน้ากับผู้อำนวยการของบริษัท ซันบับเบิล กรุ๊ปเลยนะ”

เขารู้สึกว่าถึงแม้จะมีเพื่อนอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่คนที่เก่ง นัก เทียบกับ ผู้อำนวยการไม่ได้เลย

พอแล้ว ไม่ต้องไปพูดกับเขา ให้เขารีบไปจากที่นี่ อย่ามากระทบการพบหน้าของพวกเรากับท่วมหน่วย การ” นภที่ ป์ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ธายุกร รีบจิกตาให้รพีพงษ์ “ยังไม่ใส่หัวไปอีก เดี๋ยวทำให้ผู้อำนวยการโกรธ แกจะรับผิดชอบไหว หรอ?”

รพีพงษ์ ยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นขอให้โชคดี”

พูดจบเข้าก็หันหลังเดินไป

ธายุกรเบ้ปาก ในใจคิดอยู่ว่าที่เขานิ่งขนาดนี้ต้อง เป็นเพราะว่าสั่งภาพแน่นอน ที่พวกเขาจะเจอกับผู้ อำนวยการในใจของรพีพงษ์คงจะใจร้อนเป็นบ้า

ทั้งสองกำลังรอคอยอย่างมีความสุข แต่รอไป 1 ชั่วโมงก็ยังไม่มีใครมาเรียก
ธายุกร ก็เริ่มจะรอไม่ไหวแล้ว นภทีป์ เองก็อายุ มากยืนนานทำให้ปวดเอวตอนนี้ก็เริ่มทนไม่ไหวเหมือน กัน

ธายุกร เห็นที่ไม่ไกลมีเก้าอี้วางอยู่อยากจะให้นภ ที่ป์ไปนั่ง แต่ในเวลาเดียวกันก็มีพลังงานเอาน้ำยา ทำความสะอาดไปฉีด แถมยังไม่เช็ดให้เสร็จแล้วไป ทำงานอย่างอื่น

นภทีป์ จะพูดอะไรก็พูดไม่ได้ ปกติเขาไม่เคยโดน แบบนี้ แต่พอดีจะได้เจอกับพวกบริการเขาก็จำเป็น ต้องทน

ผ่านไปอีกประมาณ 1 ชั่วโมงกระดูกของนภทีปัจะ หักแล้ว พนักงานเช็ดเก้าอี้สะอาดสักที

เขารีบเดินไปกำลังจะนั่งพัก

และในตอนนี้พนักงานเคาน์เตอร์ก็เดินมาหา

“ผู้อำนวยการทำธุระเสร็จแล้ว ทั้งสองท่านขึ้นไป ได้”

นภทีป กัดกรามแน่นแล้วเดินไปทางลิฟต์พร้อมธา ยุกร ในใจคิดอยู่ เพื่อที่จะเปลี่ยนคนรับผิดชอบอดทน สักนิดไม่เป็นไร

ทั้งสองเดินไปถึงประตูทางเข้าห้องทำงานของ

เธียรวิชญ์ ธายุกร หายใจเข้าลึกๆและยื่นมือเคราะห์

ประตู

“เชิญ” มีเสียงของเธียรวิชญ์ดังขึ้น
ธายุกร รีบเปิดประตูและพานภที่ป์เข้าไป

“สวัสดีค่ะผู้อำนวยการผมคือธายุกรจากตระกูล ฉัตรมงคลนี้คือปู่ของผมนภทีป์” ธายุกร รีบแนะนำตัว

เธียรวิชญ์ นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ก้มหน้าดูเอกสาร

“เชิญนั่ง”

นภทีป์ รีบไปนั่งที่โซฟาและรับรู้ถึงความนุ่มของ โซฟาได้อย่างชัดเจน เขาถึงจะโล่งอก

“พวกคุณมาหาผมมีธุระอะไร? ” เธียรวิชญ์เงย หน้ามองไปทางทั้งสอง

เธียรวิชญ์ ในตอนนี้บนใบหน้าเต็มไปด้วยความน่า เกรงขาม สายตาเฉียบคม ไม่เหมือนตอนที่อยู่กับรพี

พงษ์เลย

ทีแรกธายุกรอยากจะพูดแต่ถูกนภที่ป์ห้ามไว้ก่อน

นภทีปมองไปทางเธียรวิชญ์ “ผู้อำนวยการก็คงจะ รู้ว่าระหว่างพวกเรามีโปรเจคที่ร่วมงานอยู่ ครั้งนี้ที่พวก เรามาเพื่อจะมาคุยกับ ผู้อำนวยการว่าพวกเราจะ เปลี่ยนคนรับผิดชอบ หวังว่ากลัวเหมือนกันจะตกลง”

“อ๋อ? สาเหตุเพราะ? ” เธียรวิชญ์ ถาม

“คือแบบนี้ ตอนนี้คนที่รับผิดชอบของพวกเราชื่อ อารี เป็นผู้หญิง ไม่ว่ายังไงก็คือผู้หญิง มีความผิดพลาด เยอะ แถมนี่ยังเป็นโปรเจคใหญ่ ผมก็เลยอยากจะให้ หลานชายของผมมาแทนที่ การทำงานของธายุดีมาก หลังจากที่รับมือโปรเจคนี้จะสร้างรายได้ให้เราทั้งสองฝ่ายได้มากกว่านี้” นภที่ป์พูด

“ใช่ ความสามารถของผมมากกว่าอารียา 100 เท่า ตอนที่ทำโปรเจคเธอ แค่ทำหน้าทำตาทำอะไรไม่เป็น ถ้าเปลี่ยนเป็นผมโปรเจคนี้จะเสร็จอย่างสมบูรณ์” ธายุ กร เองก็พูดอย่างมั่นใจ

เธียรวิชญ์ มองไปทางทั้งสองแล้วหัวเราะ “คุณเก่ง กว่าอารียา? ผมว่าคงไม่ใช่อย่างนั้นมั้ง?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ