บทที่ 98 ตั้งแถวต้อนรับ

ทุกคนต่างมองไปทางคนขับรถทันที สายตามีแต่ความ สงสัย

“เขา…เมื่อกี้เขาพูดว่าจะพาพวกเราไปไหนนะ”

“ดงเย็นเหรอ ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม หรือว่าหูฉันมี ปัญหาไปแล้วเหรอเนี่ย”

ชรินทร์ทิพย์ลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งถามคนขับรถอีกรอบ “พี่คน ขับรถ คุณแน่ใจนะว่าตอนนี้พวกเราต้องไปที่ดงเย็นไม่ใช่เขต นอกเมือง” IN “ไม่ผิดหรอกคุณรพีพงษ์ คนนั้น ให้ผมขับรถพาพวกคุณ

ไปที่บริเวณด้านหน้าประตูของดงเย็น” คนขับรถพูด

ทุกคนต่างสูดลมหายใจเข้า ตลอดเวลาพวกเขาคิดว่าจะไป แถวหุบเหวอะไรทำนองนั้น ถึงได้เหมารถคันนี้มาให้ ไม่คิด เลยว่าคนขับรถจะพาพวกเขาไปที่ดงเย็น

หรือว่า รพีพงษ์ไปซื้อบ้านที่ดงเย็นจริงๆ

ธายุกรได้แต่จ้องคนขับรถตาเขม็งอยู่แวบหนึ่ง จนรู้สึกว่า เขาไม่เหมือนกับคนที่กำลังล้อเล่นอยู่

“งั้นรพีพงษ์บอกหรือเปล่าว่าให้คุณส่งพวกเราไปที่ดงเย็น

ไปทำอะไร” ธายุกรเอ่ยปากถาม

“เรื่องนี้ไม่ได้บอกเอาไว้ เขาก็แค่บอกให้ผมพาพวกคุณไป ส่งแค่นั้น” คนขับรถตอบ
“นัดดาหรือว่ารพีพงษ์จะซื้อบ้านที่ดงเย็นจริงๆ มีผู้หญิง คนหนึ่งเอ่ยถาม

ศศินัดดาสีหน้าก็ยังมึนงงอยู่เลย พร้อมทั้งเอ่ยปากพูด “ฉัน ก็ไม่รู้ ฉันก็เพิ่งไปดูบ้านที่เขาซื้อไว้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน แต่ ว่าการที่เขาไปซื้อบ้านที่ดงเย็นเอาไว้ ไม่น่าจะเป็นไปไม่ได้ มั่ง”

พูดจบ เธอกันหันมองทางอารียาแวบหนึ่ง แต่ว่าอารียาใน ตอนนี้กำลังหลับตานอนพักสายตา ทำเหมือนว่าไม่อยาก สนใจคนพวกนี้

“ไอ้คนกระจอกอย่างรพีพงษ์ ทำไมถึงมีปัญญาไปซื้อบ้าน

ที่ดงเย็นได้ล่ะ มีแค่ผีสางนางไม้เท่านั้นแหละที่รู้ว่าเขาทำ อะไร พอถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เรื่องแล้ว” เธอเองก็ไม่เชื่อว่าคนอย่างรพีพงษ์ จะมีปัญญามาซื้อบ้านที่

ดงเย็นได้ ดังนั้นเลยคิดว่ารพีพงษ์กำลังสร้างเรื่องเล่นแผลงๆ

อยู่

“เจนพูดถูก คนอย่างรพีพงษ์จะมีปัญญาแค่ไหน อย่างมาก ก็ไปซื้อบ้านในหุบเหวได้ ฉันคิดว่าเขากำลังจงใจสร้างเรื่อง อยู่”

“ดงเย็นเป็นย่านชุมชนที่แพงที่สุดในเมืองริเวอร์ อย่าพูดถึง รพีพงษ์เลย ขนาดฉันปีนั้นยังไม่มีปัญญาซื้อบ้านที่ดงเย็นเลย เขาไม่มีทางไปซื้อบ้านที่นั่นได้”

ทุกคนต่างถกเถียงกันโหวกเหวกโวยวาย สักพัก พวกเขาก็

มั่นใจแล้วว่ารพีพงษ์ไม่มีทางไปซื้อบ้านที่ดงเย็นได้ การที่ให้

คนขับรถขับรถไปส่งพวกเขาที่นั่นนั้น มันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ
ธายุกรหรี่ตามองอารียาที่อยู่ด้านหน้า ในใจพลันคิดว่า เธอ ยังมีปัญญาซื้อรถแลนด์โรเวอร์ได้ ถ้าไปซื้อบ้านที่ดงเย็นได้ หนึ่งหลัง งั้นโครงการในครั้งนี้เธออมเงินไปไม่น้อยเลยทีเดียว

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขากับอารียาจะทำงานดูแลเรื่องโครงการ อยู่ด้วยกัน แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะดึงเงินออกมามากมายขนาด นั้น

“เชอะ ฉันก็ได้แต่หวังว่าบ้านที่พวกแกซื้อไม่ใช่บ้านของดง เย็น ไม่งั้น ครั้งนี้ฉันก็จะมีเหตุผลที่สมเหตุสมผลแล้ว ที่จะให้ ปู่ไล่พวกแกออกไปจากบ้านตระกูลฉัตรมงคลสักที! ” ใบหน้า ของธายุกรปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจ

“พวกแกคิดว่า หรือว่ารพีพงษ์จะสร้างภาพ เลยไปเช่าบ้าน ที่ดงเย็นเอาไว้สักหลัง” ตอนนี้เริ่มมีคนเอ่ยปากถาม “เป็นไปได้มาก ซื้อคนซื้อไม่ไหว ทำได้แค่เช่าอยู่ประเดี๋ยว

แค่สร้างภาพ โชว์ให้พวกเราดูเท่านั้นเอง” มีคนออกความเห็น

ตามมาทันที

ศศินัดดากับศักดาเมื่อได้ยินคนหลายคนถกเถียงกันไปมา ใบหน้าปรากฏอาการเก้อเขินขึ้นมาทันที

วิธีการเช่าบ้านพวกเขาคิดเอาไว้เหมือนกัน แต่ว่าอารียา ห้ามเอาไว้ก่อน แต่ว่าตอนนี้ ดีที่ไม่ได้ไปเช่าไว้ ไม่งั้นคงถูก จับผิดง่ายมาก

“ไอ้สวะรพีพงษ์ไม่ยอมให้เราไปเช่าบ้านไว้ แต่เขากลับมา เช่าบ้านที่ดงเย็นแทน เลยโดนจับได้เอาง่ายๆ แบบนี้ เงินค่า เช่าคงเป็นเงินของแคลร์ เดี่ยวกลับไปต้องให้เขาเอามาคืน” ศศินัดดากัดฟันพูด
“ถ้าเป็นดงเย็นจริงๆ ตามที่พูดแล้วละก็ คงไม่ได้เช่าหรอก บ้านที่นั่นไม่เคยปล่อยให้เช่ามาก่อนเลย”ธายุกรเป็นคนเอ่ย ขึ้นมาในเวลานี้

เมื่อได้ยินคำพูดนี้เข้า คนกลุ่มนั้นยิ่งสงสัยเข้าไปอีก บ้านที่ ดงเย็นไม่ให้เช่า ั้นรพีพงษ์ทำไมยังให้พวกเขาไปที่ดงเย็นอีก ล่ะ หรือว่าซื้อบ้านที่นั่นจริงๆ

“ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง เพราะยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่าเขาจะมี ปัญญาไปซื้อบ้านที่ดงเย็นได้” มีคนพูดขึ้นมา ส่วนคนที่เหลือ ก็ต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับเขาไปตามๆ กัน

นานพอควร รถบัสขนาดกลางก็มาจอดที่หน้าประตูดงเย็น ญาติพี่น้องในตระกูลฉัตรมงคลต่างลงจากรถ

รพีพงษ์กำลังรออยู่บริเวณด้านหน้าของหมู่บ้าน พอเห็นว่า คนในตระกูลฉัตรมงคลเดินลงมาแล้ว ก็เดินเข้าไปหาทันที

อารียาเห็น รพีพงษ์ก็อุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย เธอเดินไปหยุด

ด้านหน้าของรพีพงษ์จากนั้นก็พูดอย่างน้อยใจ “คนพวกนี้เกิน เยียวยาเหลือเกิน ไม่มีใครเชื่อเลยว่าคุณซื้อบ้านที่นี่” รพีพงษ์ได้แต่ยิ้มให้ แล้วพูดออกมา “เชื่อหรือไม่เชื่อไม่ใช่

อาศัยแค่ลมปากพ่นออกมา เดี๋ยวเข้าไป พวกเขาก็เงียบปาก

เองแหละ”

อารียาพยักหน้าให้ การมีรพีพงษ์อยู่ด้วยนั้น มันทำให้จิตใจ ของเธอสงบลงขึ้นมาก นี่แหละเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ ตนเองรู้สึกว่าไม่สามารถห่างไปจากรพีพงษ์ได้

“รพีพงษ์นี่แกกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ไม่ใช่บอกว่าจะพาพวก เราไปดูบ้านที่แกซื้อไม่ใช่เหรอ พาพวกเรามาที่นี่ทำไม”ชรินทร์ทิพย์ถาม

“แกอย่าพูดนะว่าแกพาพวกเรามาดูด้านนอกบริเวณรอบๆ ของดงเย็นสักรอบหนึ่ง งั้นพวกเราก็จะกลับเดี่ยวนี้” คิมหัตต์ อ้าปากพูด

รพีพงษ์ยิ้มให้ทุกคน จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “บ้านที่ผมซื้ออยู่ใน

หมู่บ้านนี่แหละ เราเข้าไปดูด้วยกันเถอะ”

เมื่อได้ยินในสิ่งที่ รพีพงษ์พูดออกมา ทุกคนต่างมีสีหน้าไม่ เชื่อเขา

“แกประสาทหลอนเหรอไง ราคาบ้านของดงเย็นแพงหูฉี ขนาดนี้ แกพูดว่าซื้อก็จะซื้อได้งั้นสิ”ชรินทร์ทิพย์โมโหจัด

“รพีพงษ์แกอย่าทำให้เราสองคนขายหน้าอีกเลย ตั้งแต่แก มาที่บ้านฉัน ยังทำให้เราขายหน้าไม่พอเหรอไง วันนี้แกถึงได้ สร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีก”ศศินัดดาพูดด้วยความโมโห

“ดงเย็นไม่ใช่ว่าพูดจะเข้าก็เข้าไปได้ ยามรักษาความ ปลอดภัยของที่นี่เป็นคนอีกระดับ พวกเราขนคนเข้าไปด้าน ในเยอะขนาดนี้ ไม่แน่นะถูกคนเขาจับเอาไว้” ธายุกรพูดไปก็ ยิ้มไป

ทุกคนต่างตกใจ และก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่เริ่มพูดว่าการที่ รพีพงษ์พาพวกเขามาที่นี่ ก็เพื่อจะกลั่นแกล้งคนคิดไม่ดีกับ

พวกเขา

“รพีพงษ์จงใจใช่ไหม ให้พวกเราเอาคนพากันมาที่นี่ตั้ง เยอะแยะ เดี๋ยวพอเดินเข้าไปกับเขา ถึงเวลานั้นก็ถูกจับตัว เขาถึงได้สบายใจได้”

“พูดถูก ฉันว่าปกติเขารู้สึกน้อยใจอยู่ตลอดเวลา ถึงได้คิดยืมมือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของดงเย็น มา ลงโทษพวกเรานะสิ”

เมื่อศศินัดดาได้ยินที่คนอื่นพูดออกมา เลยรีบเดินไปยืน ตรงหน้ารพีพงษ์ทันที แล้วถามตรงๆ “แกมีความคิดที่ไม่ดีอยู่ ใช่ไหม ถึงได้หลอกพวกเราให้มาที่ดงเย็นนี่ได้ ตกลงว่าแกคิด จะทำอะไร”

“ผมไม่ได้หลอก ผมซื้อบ้านอยู่ในนี้” รพีพงษ์พูด เขาถึงหมดคำพูดกับคนพวกนี้ที่คิดเองเออเอง พอเห็นบ้าน แล้วยังจะจินตนาการได้อย่างเลิศล้ำไปอีก

“พวกแกรีบมาเร็ว ด้านนั้นมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เดินออกมากลุ่มหนึ่ง คงไม่ได้มาจับพวกเราใช่ไหม” แม่ของ ชรินทร์ทิพย์ชี้มือไปทางด้านในของดงเย็น

ทางด้านนั้นมีแถวยามรักษาความปลอดภัยเดินมุ่งหน้ามา

ทางประตูจริงๆ

“เรารีบกลับไปกันเถอะ คนเยอะแยะมายืนออกันที่ปาก ประตูของหมู่บ้าน คนอื่นเขาต้องมาไล่เราไปแน่ เดี๋ยวถ้าถูก จับแล้วยัดข้อหาให้ความก่อกวนคนในหมู่บ้านเข้า ถูกจับขึ้น มาเดี่ยวก็เกิดปัญหากันยกใหญ่” คิมหัตต์อ้าปากพูด

อารียาเองก็ยังสงสัยเลยหันไปมองรพีพงษ์อยู่แวบหนึ่ง ไม่รู้ ว่าเพราะอะไรทำไมถึงมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดิน ออกมามากมายขนาดนั้น

รพีพงษ์ยิ้มให้ จากนั้นก็พูดขึ้นมา “ไม่มีอะไรหรอก เจ้า หน้าที่รักษาความปลอดภัย พวกนั้นมาต้อนรับ”

ไม่นานรพีพงษ์ก็ไปทักทายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของดงเย็น พร้อมทั้งบอกว่าเดี่ยวจะมีญาติไปเยี่ยมบ้าน

พอเจ้าหน้าที่รู้ว่ารพีพงษ์เป็นหนึ่งในสิบคนที่ซื้อบ้านที่แพง ที่สุดในหมู่บ้าน จึงรีบตั้งแถวต้อนรับญาติของรพีพงษ์ทันที เพื่อทำให้พวกเขารู้สึกว่าอบอุ่นใจยามเมื่ออยู่ในหมู่บ้านดง เย็น

รพีพงษ์บอกว่าไม่ต้องทำอย่างนั้น แต่ว่าหัวหน้าฝ่ายรักษา ความปลอดภัยไม่ยินยอมเหมือนว่าไม่ให้ความเคารพกับรพี พงษ์ ยังคงยืนกรานว่าให้คนของเขาเข้าแถวต้อนรับ

รพีพงษ์ไม่สามารถขัดขวางความมีน้ำใจของหัวหน้ายามฯ

ของฝ่ายรักษาความปลอดภัยไว้ได้ เลยยอมตกลง

ยามรักษาการณ์ของหมู่บ้านดงเย็นต่างผ่านอบรมพร้อมทั้ง คัดสรรคนมาเป็นอย่างดี มีคนจำนวนไม่น้อยที่เคยเป็นทหาร แล้วปลดประจำการออกมา ดังนั้นเลยตั้งแถวได้สวยงามมาก

กลุ่มยามฯ ที่พอเดินมาถึงหน้าประตู ก็จัดแถวสองแถว

อย่างรวดเร็ว แล้วก็ยืนด้านข้างสองฝั่งถนนอย่างเป็นระเบียบ

เรียบร้อย ยืนตรงอกผายไหล่ผึ่ง ญาติพี่น้องในตระกูลฉัตรมงคลเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัย พวกนี้ก็เกิดความสงสัยขึ้นมา รู้สึกว่าเหมือน

พวกเขาไม่ได้ออกมาจับคน

“คนพวกนี้มาทำอะไร ทำไมถึงได้ยืนเข้าแถวสองแถวอยู่ หน้าประตูล่ะ หรือว่าพอพวกเราเข้าไป พวกเขาจะจับพวกเรา ทันที”

“ไม่น่าจะใช่ ถึงแม้ว่าไม่ใช่หมู่บ้านเล็กๆ นี่ พวกเขาก็ไม่มี สิทธิ์ที่จะออกมาจับใครสุ่มสี่สุ่มห้าใช่มั้ย”
รพีพงษ์เห็นว่ามีคนอยู่กลุ่มหนึ่งไม่ยอมเดินเข้ามา เลยพูด อธิบายไปว่า “พวกเขาออกมาตั้งแถวต้อนรับ ตอนนี้ก็เป็น สังคมที่ใช้กฎหมายที่ถูกต้อง แล้วอยู่ดีๆ จะมาจับคนมั่วซชั่วได้ ไง ถึงแม้ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ของดงเย็นก็ตาม ก็มีสิทธิ์แค่ดูแล ความปลอดภัยในตัวหมู่บ้านเท่านั้นเอง”

คนกลุ่มนั้นเมื่อได้ยินในสิ่งที่รพีพงษ์พูดออกมา สีหน้าก็ ดูถูกดูแคลนขึ้นมาทันที

“พูดโม้ไปเรื่อยหน้าด้านไม่อายเลยจริงๆ แกคิดว่าแกเป็น ใคร ถึงให้คนที่ดงเย็นออกมาตั้งแถวต้อนรับ”ชรินทร์ทิพย์เบะ ปากพูด

“ฮ่าๆ รพีพงษ์คงทำตัวกระจอกนานเกินไป คงคิดว่าตัวเอง เป็นไปแล้ว เลยคิดว่าที่เจ้าหน้าที่ ออกมา นั้นมาต้อนรับเขา”

“รพีพงษ์แกหยุดทำให้ฉันขายหน้าสักทีเถอะ เขาไม่มาจับ

แกก็ดีแค่ไหนแล้ว! แถมยังพูดว่าตั้งแถวต้อนรับแกอีก แล้ว

ทำไมแกไม่ลอยขึ้นฟ้าไปเลยล่ะ” สีหน้าของศศินัดดามีแต่

ความเกลียดชังจ้องมองมาที่รพีพงษ์

รพีพงษ์เห็นว่าไม่มีคนเชื่อเขาเลย ถึงกับสายศีรษะไปมา แทน แล้วหันไปหาอารียาพร้อมเอ่ยปากถาม “คุณเชื่อผมไหม เนี่ย”

อารียาลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ว่าก็ยังพยักหน้าให้เขา

สีหน้าของรพีพงษ์มีแต่รอยยิ้มอิ่มเอมใจ จากนั้นก็ดึงมือของ อารียาแล้วพาเธอเดินเข้าไปด้านใน

ศศินัดดาอยากจะเข้าไปห้ามเอาไว้ซะก่อน เพราะว่าอารียา เป็นลูกสาวของเธอ เธอไม่อยากให้รพีพงษ์ทำร้ายลูกสาวตนเอง

แต่ว่าเธอก็ยังกลัวว่ายามฯ พวกนั้นจะจับเธอด้วย ดังนั้นเลย ลังเลอยู่สักพัก เลยยังไม่ได้เดินเข้าไป

รพีพงษ์พาอารียาเดินไปถึงประตู เดินไปตรงกลางระหว่าง เจ้าหน้าที่พวกนั้น

เวลานั้นเองเจ้าหน้าที่ทุกคนโค้งคำนับให้อย่างพร้อมเพรียง กัน พร้อมทั้งตะโกนบอกกับรพีพงษ์และอารียาว่า”ยินดี ต้อนรับกลับบ้าน!”

อารียาตกใจทันที แต่ว่าก็ตั้งสติได้เร็ว พร้อมทั้งส่งสายตา ไปให้รพีพงษ์อย่างชื่นชม

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพวกนั้น ยังตั้งใจออกมาตั้ง แถวต้อนรับพวกเขาจริงๆ

ทำไมรพีพงษ์ถึงทำแบบนั้นได้นะลูกบ้านของดงเย็นมีตั้ง มากมาย ไม่มีทางที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้จะ ออกมาตั้งแถวต้อนรับกันทุกคนแบบนี้มั้ง

นั่นก็หมายความว่ารพีพงษ์ต้องอยู่ในสถานะที่สำคัญเป็น

พิเศษของที่นี่

บรรดาญาติพี่น้องของตระกูลฉัตรมงคลที่มากันตั้งไกล ใน เวลานี้ต่างอ้าปากค้าง ครอบครัวของคิมหัตต์และศศินัดดา กับศักดาอีกหลายคน อ้าปากค้างจนเหมือนว่าคางจะหล่นไป อยู่ที่พื้นแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ