บทที่460 วันนี้ลูกแกต้องตาย!

หลังจากที่ธนเทพได้ยินเสียงของนนทภูแล้วนั้น สองขา หมดแรง แทบจะคุกเข่าลงบนพื้นทันที

หลังจากที่อดทนกับความหวาดกลัวในใจแล้วนั้น ธน เทพจ้องไปที่นนทภู แล้วถาม “อาเทพสังหาร คุณหมายความ ว่ายังไง?”

“ฉันให้แกคุกเข่าลง” นนทภูพูดอีกครั้ง

ธนเทพกล่าว “คุณให้ผมคุกเข่าแล้วผมต้องคุกเข่าด้วย หรอ? ยิ่งกว่านั้นพ่อของผมก็อยู่ที่นี่ คุณไม่ให้เกียรติตระกูล วัชรากิจกุลของผมเกินไปแล้วนะ!”

ฝนสุดาได้ยินคำพูดนี้ ก็พึมพำขึ้น “เค้าไม่ให้เกียรติ ตระกูลวัชรากิจกุลของพวกคุณจริงๆนะสิ

นนทภูเห็นธนเทพเป็นแบบนี้ ก็หันหน้าไปหาคนข้างๆ คน นั้นรีบพุ่งเข้าไป ที่เข่าของธนเทพ ให้เขายืนไม่ได้ แล้วคุกเข่า ลงกับพื้น

ธนเทพเจ็บปวด เขาอยากยืนขึ้นมา แต่ขาสองข้างกลับ ไม่ฟังคำสั่ง ไม่ว่าจะออกแรงยังไง ก็ยืนขึ้นไม่ไหว นรชัยเห็นเหตุการณ์ สีหน้าเปลี่ยนทันที ไม่คิดว่านนทภู

จะตรงขนาดนี้ ให้ลูกน้องของตัวเองลงมือให้ลูกชายของเขา

คุกเข่าลงกับพื้น

“ท่านเทพสังหาร คุณมีอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ ทำไม ต้องให้ลูกชายผมคุกเข่าด้วย หรือคุณชายธนเทพ จะให้คุณ เหยียดหยามได้ตามใจ?” นรชัยกล่าวอย่างไม่พอใจ

แม้เขาจะรู้ถึงความน่าเกรงขามของเทือกเขากิสนา แต่ ยังไงตระกูลวัชรากิจกุลก็เป็นตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง ตัวตน ของเขาก็มีอำนาจไม่น้อย ครั้งนี้ที่เขามาอวยนนทภู ก็เพื่อ สร้างมิตร นนทภูเหยียดหยามลูกชายของเขา เขาอดกลั้นไม่ ได้โดยปริยาย

“เหอะๆ ฉันไม่ฆ่ามัน ก็ถือว่าให้เกียรติแกขนาดไหนแล้ว สิ่งที่พวกแกทํามาทั้งหมด ฉันควรจะส่งพวกแกไปนรกตั้งนาน แล้ว

สีหน้านรชัยด้านชา เก็บความโกรธเอาไว้ในใจ แล้วถาม งั้นเชิญคุณพูดมาว่าลูกผมทำอะไรบ้าง ถึงทำให้คุณโมโหได้ ขนาดนี้!”

นนทภูไม่พูดใดๆ คนข้างๆเขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วเล่าเรื่องที่ธนเทพกระทําต่อรพีพงษ์

“ไอ้รพีพงษ์นั่นก็เป็นแค่หมาตัวหนึ่งที่พวกคุณเลี้ยงไว้ เท่านั้น ผมทําแบบนั้นกับเขาแล้วไง? เทือกเขาก็สนาของพวก คุณ แค่จ่ายเงินก็ทําได้ตามใจชอบแล้วไม่ใช่หรอ? ผมให้เงิน พวกคุณ แล้วยังต้องมาเป็นที่ระบายอารมณ์อีก คุณคิดว่า ตระกูลวัชรากิจกุลรังแกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?” ธนเทพพูด อย่างกัดฟัน

คนข้างๆนนทภูได้ยินธนเทพพูดแบบนั้น ก็เดินไปตรง หน้าของเขาแล้วตบไปหนึ่งฉาด

ธนเทพจับหน้าตัวเอง แล้วมองไปที่นนทภูอย่างอาฆาต

นรชัยควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ แล้วกล่าว “ท่าน เทพสังหาร คุณอย่ารังแกคนอื่นเกินไป เขาเป็นคุณชายของ ตระกูลวัชรากิจกุลนะ!”

“รพีพงษ์ เป็นลูกชายของฉัน” นนทภูกล่าวอย่างสงบ

นรชัยและธนเทพทั้งสองได้ยินคำพูดนี้ ก็ชะงัก สีหน้า ของนรชัยเปลี่ยนไป เข้าใจแล้วว่าทำไมนนทภูต้องบีบลูกชาย เขา ที่แท้คนที่ธนเทพหาเรื่อง ก็คือลูกชายของเจ้าของเทือก เขากิสนานี่เอง!

เขาหวาดผวา ถ้าเป็นแบบนี้ เงินที่ธนเทพใช้จัดการ แข่งขันปีนบันไดสูง ก็เท่ากับใช้เงินซื้อชีวิตของลูกชาย เจ้าของเทือกเขากิสนา ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครรู้ว่ารพีพงษ์จะ ชนะได้สำเร็จ

มิน่าล่ะเจ้าของเทือกเขากิสนาถึงได้ทำแบบนี้กับลูกชาย เขา ถ้าเปลี่ยนกันเป็นนรชัย เกรงว่าเขาก็ทำแบบนี้เช่นกัน

นรชัยร้อนใจขึ้นมาทันที เขารู้ว่าเทือกเขากิสนาไม่ได้ จัดการง่ายๆ ถ้าจะเป็นฝ่ายตรงข้ามกับเทือกเขากิสนาล่ะก็ เขาต้องชดใช้ความผิดของลูกชายตนเองให้หมดเสียก่อน

หลังจากที่ธนเทพได้ยินว่ารพีพงษ์คือลูกชายของ เจ้าของเทือกเขากิสนาแล้วนั้น ก็ตกใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะมีตัวตนแบบนี้ด้วย

แต่ในสายตาเขา เทือกเขากิสนาไม่เก่งเท่าตระกูลวัชรา กิจกุล แม้รพีพงษ์คือลูกชายของเจ้าของเทือกเขากิสนา พวก เขาก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับตน

“ แม้รพีพงษ์จะเป็นลูกชายของคุณแล้วไง มันไม่รู้จักผิด ชอบชั่วดี ผมสั่งสอนมันแทนคุณ คุณต้องขอบคุณผมสิถึงจะ ถูก!” ธนเทพตะคอกไปที่นนทภู

นรชัยพึมพำ รีบหันหน้าไปที่ธนเทพ แล้วกล่าว “หุบปาก ไปซะ! แกอยากตายหรือไง?”

ธนเทพมองนรชัยอย่างไม่เข้าใจ แล้วกล่าว “พ่อ ทำไม ต้องทำว่ากลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าพวกมันด้วย? เทือกเขากิสนานี่ก็ แค่เป็นที่พักร้อนไฮคลาสก็เท่านั้น เจ้าของมีอะไรที่น่ากลัว? ผมสั่งสอนลูกชายเขาแล้วจะทำไม? ตระกูลวัชรากิจกุลไม่ จำเป็นต้องกลัวเทือกเขากิสนาเล็กๆแบบนี้! “เทือกเขากิสนาที่เล็กๆ ดูๆแล้วคนภายนอกคิดว่าเทือก เขากิสนา ก็เป็นแบบที่แกคิดไว้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะเอา ตระกูลวัชรากิจกุลของแกเป็นตัวอย่าง ให้คนนอกพวกนั้นได้ รับรู้ ว่าเทือกเขากิสนาของฉันธรรมดาแบบที่พวกแกคิดไว้ หรือไม่!” นนทภูยื่นมือออกไปตบโต๊ะ สองคนที่อยู่ข้างเขารีบ เดินไป ตบธนเทพรัวๆทันที

นรชัยร้อนรน รีบพูดกับนนทภูว่า “ท่านเทพสังหาร เรื่อง นี้ลูกชายผมเป็นฝ่ายผิดจริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจ ขอลูกน้อง ของท่านเทพสังหารกรุณาด้วยเถิด”

“ไม่ตั้งใจ? ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายฉันเก่ง เกรงว่าเขาคง ตายตั้งแต่อยู่บนเวทีแล้ว คำพูดของแกแค่คำเดียวว่าไม่ตั้งใจ แล้วจะให้ฉันปล่อยผ่านไปหรอ? วันนี้ลูกชายแกต้องตาย!” น นทภูมีความคิดที่จะสังหารแล้ว

“พ่อ ถึงขั้นนี้แล้ว พ่อยังเกรงใจไอ้พวกหมาพวกนี้อีก หรอ? ตระกูลวัชรากิจกุลของเราไม่กลัวพวกมันหรอก!” ธน เทพถูกตบจนบวมเป็นหัวหมู แล้วตะโกนออกมาอย่างรู้สึกไม่ เป็นธรรม

นรชัยเห็นลูกชายตนเองเป็นแบบนี้ ก็เกรี้ยวกราดขึ้นมา เขากัดฟัน มองไปที่นนทภู แล้วกล่าว “เทพสังหาร คุณอย่าทำ เกินไป ตระกูลวัชรากิจกุลไม่ใช่จะรังแกง่ายๆอย่างที่คุณคิด ถ้าคุณลงมือกับลูกชายผมล่ะก็ งั้นผมก็จะไม่เกรงใจคุณอีก ต่อไป”

“ คุณคิดดูดีๆแล้วกัน ถ้าตระกูลวัชรากิจกุลของผมใช้ กำลังทั้งหมดสู้กับเทือกเขากิสนาของคุณล่ะก็ แม้คุณต่อ กลอนได้ ก็ต้องบาดเจ็บอย่างหนัก คุณแน่ใจว่าจะเป็นศัตรูกับ ตระกูลวัชรากิจกุลของผมแน่นะ?

นนทภูหัวเราะให้กับนรชัย แล้วกล่าว “เป็นศัตรูกับ ตระกูลวัชรากิจกุล? แกมากไปแล้ว พวกแกยังไม่มีสิทธิ์มาก ขนาดนั้น แล้ว…….แกแน่ใจหรอว่าข้างนอกยังมีตระกูลวัชรา กิจกุลตระกูลนี้เหลืออยู่อีก?”

นรชัยชะงัก รู้สึกว่านนทภูพูดโอ้อวดไป แล้วกล่าวอย่าง สงบว่า “แกอย่ามาเพ้อเจ้ออะไรแถวนี้ ตระกูลวัชรากิจกุลของ ฉันเป็นตระกูลใหญ่ จะหายไปในพริบตาได้ไง แกให้ความ !” สำคัญกับตัวเองมากไปหรือเปล่า

“หรอ?” นนทภูตอบกลับ ด้วยสายตาเลศนัย

ในขณะเดียวกันนี้เอง มือถือของนรชัยดังขึ้น เขาหยิบ มือถือขึ้นมา พบว่าเป็นคนดูแลบ้านโทรมา

เขารับสาย ปลายทางพูดด้วยเสียงน้ำเสียงเจ็บปวดว่า “ คุณท่าน ตระกูลวัชรากิจกุล…….จบเห่แล้ว!”