บทที่ 447 คุณมีสิทธิ์อะไร

ทุกคนในห้องรับรอง มองไปที่ประตูและไม่เคยคาด คิดมาก่อนว่าจะมีคนเข้ามาในเวลานี้

ธาตรีหันไปมองจารุณีและพบว่าตัวเขาไม่รู้จักผู้ หญิงคนนี้ และดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เพิ่งโตขึ้นเป็น แม่หนู

ไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้กับตัว เขาเอง ซึ่งทำให้ธาตรีไม่พอใจเอามากๆ

เขาหันไปมองจารุณีและถามอย่างเย็นชาว่า “แม่หนู คนนี้มาจากไหนกัน การเจรจาธุรกิจของฉัน ถึงเวลาที่ เธอจะเข้ามายุ่งแล้ว?”

เมื่อจารุณีเห็นว่าธาตรีกล้าพูดกับตัวเองแบบนี้ ก็ รู้สึกโกรธมากขึ้น เธอมาที่เมืองริเวอร์ ก็มีเรื่องที่ไม่ สบายใจอยู่แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้แม้แต่ซัพพลายเอ อร์ยังกล้าเรียกเธอว่าแม่หนูอีก เธอกำลังคิดที่จะหา โอกาสระบาย ธาตรีคนนี้ต้องโดนปืนจ่อปาก

“ คุณพูดกับฉันอีกรอบสิ!” จารุณีตะโกนใส่หน้า ธาตรี

“เฮ้เฮ้ ยังเป็นคนเจ้าอารมณ์ด้วย สาวน้อย เธอรู้ไหม ว่าที่นี่ใครคุม ถ้าเธอรีบขอโทษฉันตอนนี้ ไว้ตอนกลาง คืนค่อยมาเล่นเป็นเพื่อนฉัน ฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้ นะและถือโอกาสให้ประโยชน์บางอย่างกับเธอ ถ้าไม่ละ ก็ หึๆ เธอก็ไม่มีทางเผชิญกับผลลัพธ์แบบนั้นหรอก” ธาตรีพูดอย่างน่าสมเพช “ฮ่าฮ่า ธาตรี เรื่องดีแบบนี้ จะขาดฉันคนนี้ไปไม่ได้ นะ สาวน้อยคนนี้ช่างงดงามมากและมีหน้าตาที่ดูไร้เดียง สา ฉันชอบมากๆเลย เอาแบบนี้ละกัน ถ้าเธอตอบตกลง กับธาตรีแล้วจริงๆ เธออย่าลืมฉันเด็ดขาดเลยนะ” ธายุ กรที่อยู่ด้านหลังกล่าว

อารียาเห็นจารุณีเดินเข้ามาก็รู้สึกประหลาดใจเล็ก น้อย แต่หลังจากได้ฟังสิ่งที่ธาตรีกับธายุกรพูด แม้ว่าเธอ จะโกรธ แต่เธอกลับรู้สึกน่าเห็นใจทั้งสองคนนี้ขึ้นมา

เธอเคยเจอจารุณีมาก่อน และรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็น ลูกสาวคนโตของหอการค้าสมน. บริษัท จัดหาของธาตรี คือสาขาของ หอการค้าสมน. ในเมืองริเวอร์

ธาตรีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวคนโต ของหอการค้าสมน. เมื่อกี้ที่พูดออกมาแบบนั้น ผู้หญิงคน นั้นคงจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ

อารียาไม่รู้ว่าเมื่อไม่นานมานี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างรพี พงษ์กับจารุณี นอกจากนี้เธอยังไม่รู้ว่าความรู้สึกของ จา รณีที่มีต่อรพีพงษ์เป็นอย่างไร ความประทับใจของเธอที่ มีต่อ จารุณียังคงติดอยู่ในภาพของสาวน้อยที่ชื่นชมรพี พงษ์อยู่ไม่น้อย

เธอคิดเสมอว่าหลังจากธีรศานติ์พาจารุณีกลับมา ครั้งที่แล้ว รพีพงษ์ก็ไม่เคยพบจารุณีอีกเลย และรพีพงษ์ ไม่ต้องการให้อารียาคิดมากในภายหลัง ดังนั้นเขาจึงไม่

ได้บอกเธอ

“เป็นยังไงบ้างสาวน้อย คิดดีรึยังว่าจะจัดการเรื่องนี้ ยังไง? ” ธาตรีถามจารุณีพร้อมกับยิ้มเยาะบนใบหน้า ธายุกรที่อยู่ด้านข้างกลอกตามองไปที่ด้านของอารี ยาแล้วพูดว่า: “อารียาเด็กคนนี้คงไม่ใช่คนที่คุณหามา หรอกนะ คุณคิดว่าหาเด็กผู้หญิงที่โง่เขลาแบบนี้ จะ ทําให้ธาตรีร่วมงานกับคุณ? อย่ามาทําเป็นไร้เดียงสาที่นี่ คุณไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว”

“ ฉันแนะนำให้คุณรักษาความสะอาดช่องปากให้ เพียงพอดีกว่า เธอไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกคุณคิด” อารียา พูดอย่างเย็นชากับธายุกรและธาตรี

ธาตรีหัวเราเยาะ และพูดว่า: “เป็นแค่แม่หนูคนหนึ่งก็ เท่านั้น มีอะไรที่ไม่ง่าย คุณพาแม่หนูคนนี้มาขู่ผม ดูถูก ผมเกินไปแล้วนะ”

ธายุกรหัวเราะเยาะอารียาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย จริงๆแล้วเขารู้สึกว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คงไม่ใช่เรื่อง ง่ายที่จะมาอยู่ที่นี่ แล้วจะมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเด็กผู้หญิง ในวัยนี้ เว้นแต่เธอจะ …

ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจเขา ก็มีร่างหนึ่ง ปรากฏขึ้นที่ทางเข้าห้องรับรอง โดยยืนอยู่ด้านหลังของ จารุณี

คนนี้คือชายวัยกลางคนที่มาพร้อมกับ จารุณีเขา เป็นผู้อำนวยการคนปัจจุบันของ หอการค้าสมน.สาขาใน เมืองริเวอร์ธาตรี ไม่รู้จัก จารุณีแต่เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะ ไม่รู้จักผู้อำนวยการคนนี้

เมื่อเห็นบุคคลนี้ปรากฏตัว ธาตรีก็เปลี่ยนการ แสดงออกบนใบหน้าของเขาและเดินไปประจบทันที และ มือข้างหนึ่งลากจารุณีไปด้านข้าง “เธอรีบไปให้พ้น อย่ามาอยู่เกะกะที่นี่” ธาตรีตะโกน จากนั้นเขาก็โค้งตัวและพูดกับผู้อำนวยการคนนั้น “ทำไม คุณถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ? ทางผมกำลังพูดคุยถึงการร่วม มือกันอยู่เลย รอคุยกันเสร็จแล้ว ผมสามารถจัดหาให้ คุณได้เลยครับ”

ทันทีที่ธาตรีพูดจบ ผู้อำนวยการก็ยกมือขึ้นตบหน้า ธาตรีและตะโกน: “เมื่อกี้นายไล่ใครไปให้พ้น? นายยัง กล้าลากเธออีก นายคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว?”

ธาตรีมีสีหน้าที่ตะลึง เขายื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของ ตัวเอง จากนั้นก็ถามด้วยท่าทางงงๆ : “แม่หนูคนนี้มาเพื่อ ก่อความวุ่นวาย ผมกลัวว่าเธอจะขวางคุณ…..

ยังพูดไม่ทันจบ ผู้อำนวยการก็ตบหน้าธาตรีอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาพาคุณหนู ใหญ่มาดูสถานการณ์ที่นี่ และในตอนนั้นเขาไปเข้า ห้องน้ำ ทันทีที่มาถึง ก็เห็นธาตรี ทำตัวไม่สุภาพกับจารุณี และยังกล้าเรียกเธอว่าแม่หนูอีก เหมือนผลักตัวเองลงไป ในหลุมไฟ

“ท่านนี้คือลูกสาวคนโตของ หอการค้าสมน.

ของเรา นายยังกล้าพูดว่าเธอเป็นแม่หนู? ฉันคิดว่า นายใจกล้าบ้าบิ่นจริงๆ! ” ผู้อำนวยการตะโกนใส่ธาตรี

ธาตรีตะลึงในทันที แล้วมองไปที่จารุณีที่ดูมืดมนใน เวลานี้ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขา ไม่เคยคิดว่าหญิงสาวที่ดูไร้เดียงสาคนนี้จะเป็นลูกสาว คนโตของหอการค้าสมน

ที่สำคัญก็คือ เดิมทีเขาไม่เคยได้รับข่าวคราวเกี่ยว กับลูกสาวคนโตของ หอการค้าเทียนหยวนมาก่อน

ธายุกรที่ยืนอยู่ข้างๆยังคงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนคนนี้ถึงตบปากของธาตรีทันทีที่เขาเข้ามา ตอน นี้เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ธายุกรตกใจมากและขนบนร่าง ของเขาก็ลุกขึ้นทันที

หากว่าผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวคนโตของหอการค้า สมน.จริงๆละก็ ด้วยท่าทีของเขากับธาตรีเมื่อกี้ กลัวว่า วันนี้พวกเขาทั้งสองคนจบสิ้นแล้ว

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นสมาชิกของหอการค้าสมน แต่ด้วยท่าทีของเขาก่อนหน้านี้ ความร่วมมือครั้งนี้คง ไม่มีการเจรจาอย่างแน่นอน และเขาคงจะโกรธลูกสาว คนโตของหอการค้าสมน. ผู้คนจะไม่สนใจว่าคุณเป็น ใคร ท้ายที่สุด หอการค้าสมน.ก็เหมือนกับตระกูลลัดดา วัลย์ในเกียวโต!

ธายุกรเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาและในเวลาเดียวกัน เขา ก็มองไปที่ อารียาด้วยความโกรธ เขาไม่เข้าใจ ทำไมผู้ หญิงคนนี้ถึงโชคดีทุกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่ากำลังจะเอาคืน อารียาได้สำเร็จและ รพีพงษ์ก็ไม่อยู่ ผลสุดท้ายลูกสาว คนโตจาก หอการค้าสมน. ก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

..ผมไม่รู้มาก่อน คุณหนู ใจ “คุณ…..คุณหนู ผม…..ผม เย็นๆ สิ่งที่ผมพูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องไร้สาระ ทั้งหมดเป็น เรื่องล้อกันเล่น คุณหนูอย่าไปจริงจังนักเลย” เมื่อ ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ ธาตรีจึงรีบขอร้อง จารุณีเพื่อขอความเมตตา

จารุณีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบว่า: “ล้อเล่นกับฉัน คุณมีสิทธิ์อะไร?” ใบหน้าของธาตรีก็ดูสิ้นหวังทันทีและรู้ว่าไม่มีทาง ช่วยให้เขารอดพ้นไปได้ เขานึกเสียดายอยู่ในใจเป็น ที่สุด แต่ถึงยังไงทุกอย่างก็เปล่าประโยชน์

ผู้อ่านวยการหันไปมองจารุณีด้วยใบหน้าที่ละอาย ใจและถามว่า: “คุณหนู ผู้ชายคนนี้ทำอะไรไว้คุณหนู ก่อนหน้านี้ คุณหนูบอกผม ผมจะไม่ให้อภัยอย่าง แน่นอน”

“คุณถามเขาเองแล้วกัน” จารุณีพูดอย่างหงุดหงิด

ผู้อำนวยการจับจ้องไปที่ธาตรีทันทีและพูดว่า: “เล่า สิ่งที่นายเคยพูดก่อนหน้านี้กับคุณหนูมา ถ้าผิดแม้แต่ค่า เดียว ฉันจะหาคนมาติดลิ้นของนายซะ!”

ธาตรีตกใจมากจนตัวสั่นและมองไปที่จารุณีเขาไม่ กล้าที่จะละเลยและพูดในสิ่งที่เขาเคยพูดกับจารุณีก่อน หน้านี้อีกรอบ

อำนวยการได้ฟังแล้ว เขาก็เริ่มโกรธจนหน้าดำ ผู้ จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นโดยไม่พูดอะไร แล้วตบไปที่หน้า ธาตรีสิบกว่าครั้ง ตบจนใบหน้าของธาตรีบวมและเป็นสี ม่วง

ผม…ผมผิดไปแล้วครับ ผมรู้ว่าผมผิด ได้โปรดยก โทษให้ผมด้วย ต่อไปนี้ผมไม่กล้าทำอีกแล้วครับ” ธาตรี กล่าว

“ต่อไป? นายไม่มีครั้งต่อไปแล้ว จากนี้ไปนายไม่ใช่ ซัพพลายเออร์ ในเมืองริเวอร์ของ หอการค้าสมน.

อีกแล้ว ฉันแนะนำให้นายอย่าปรากฏตัวที่เมืองริ เวอร์อีก ไม่อย่างนั้น ฉันไม่รับประกันว่าวันหนึ่งที่ออกมา แล้วจะไม่โดนรถชนตาย! ชา ” ผู้อำนวยการกล่าวอย่างเย็น

ธาตรียังคิดที่จะขอร้องอีกครั้ง แต่เมื่อเขาเห็น ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของผู้อำนวยการ เขาก็รู้แล้วว่าไม่ สามารถพูดเรื่องนี้ได้ ถ้าเขาพูดมากไปกว่านี้ อาจจะ ทําให้ตัวเขาเองมีหายนะมากขึ้น

ดังนั้นเขาเพียงแค่ผงกศีรษะ และพูดอย่างจำใจ : เข้า…..เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปจากเมืองริเวอร์ หลังจาก นี้จะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วครับ”

พูดจบ ธาตรีก็เดินออกไปจากห้องนี้ด้วยความ ลําบากใจ

หลังจากจัดการกับธาตรีเสร็จ ผู้อำนวยการก็มองไป ที่ธายุกรอีกครั้ง ตอนที่ธาตรีกำลังพูดซ้ำคำพูดของตัว เองเขาก็ได้พูดถึงธายุกรด้วย

“คุณเป็นคนของ W H กรุ๊ปสินะ แม้ว่าคุณไม่ใช่คน ของ หอการค้าสมน.คุณก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะดูถูกคุณ หนูของเราแบบนี้ ถ้าคุกเข่าขอโทษคุณหนูของเราตอนนี้ และตบตัวเองสิบครั้ง ผมจะปล่อยให้คุณออกไปจากที่นี่ ทั้งที่ยังมีชีวิต ถ้าไม่ละก็ คุณก็ต้องอดทนต่อความโกรธ จากหอการค้าสมน. ผู้อำนวยการกล่าวอย่างไร้อารมณ์

ธายุกรกัดฟันแน่น เขารู้ว่าความร่วมมือของเขาหาย ไปแล้ว และคิดไม่ถึงว่าต้องมาคุกเข่าขอโทษให้กับจา รุณี ที่สำคัญที่สุดยังต้องมาทำต่อหน้าอารียา

แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการทำเช่นนี้ เขาเพิ่งเข้ามา ดำรงตำแหน่งประธาน W H กรุ๊ป ไม่มีเหตุผลที่เขาจะ ต้องคุกเข่าลงเพื่อขอโทษ

แต่ว่าในตอนนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับลูกสาวคนโต ของ หอการค้าสมน.หากเขาไม่ทำตามคำสั่งละก็ เขาเอง ก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าจะมีจุดจบอย่างไร”

เขาไม่ได้อยากจะท้าทายความกล้าหาญของหอการ ค้าสมน.อย่างเปิดเผย และแม้ว่าความร่วมมือครั้งนี้จะ มอบให้กับอารียาเขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีอื่นที่จะจัดการ กับ อารียา

ตราบใดที่มีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง ธายุกรปลอบ ใจตัวเองในใจ จากนั้นก็เดินไปหาจารุณีและคุกเข่าลง ตรงหน้าเธอ แล้วพูดว่า : “ผมขอโทษ”

หลังจากนั้น ก็มีเสียงตบหน้าที่ดังกึกก้องสิบครั้งใน ห้องรับรอง รอยมือที่ทับซ้อนกันหลายลายปรากฏบน ใบหน้าของ ธายุกร

“ไปให้พ้น” จารุณีพูดอย่างเย็นชา

ธายุกรรีบลุกขึ้นจากห้องรับรองและอาคารมิตรภาพ ธายุกรเหลือบมองไปที่อาคารด้านหลังของเขา พร้อมดวงตาที่เต็มไปด้วยความดุดัน

“อารียาโสเภณีที่สมควรตายอย่างเธอ จะปล่อยเธอ หนีไปอีกครั้ง ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าเธอจะรักษาความโชคดี อย่างนี้ได้นานแค่ไหน แต่รอฉันก่อนเถอะ อีกไม่นานเธอ จะต้องเสียใจ!”

หลังจากกัดฟันพูด ธายุกรก็หยิบโทรศัพท์มือถือ ออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของ ศศินัดดา