บทที่ 423 ความลับของฝนสุดา

“นายทําอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

ฝนสตาเบิกตาโพลงมองรพีพงษ์ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วย ความไม่อยากจะเชื่อ เธอนึกว่าเขาจะถอดเสื้อของเธอ คิดไม่ ถึงว่าเขาจะเอาเชือกที่ติดอยู่กับชุดกิโมโนมามัดตัวเธอเอาไว้

เธอยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่สามารถขยับตัวได้ เธอทำได้เพียง เบิกตามองรพีพงษ์

“คุณใจเย็นก่อน ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณ” รพีพงษ์พูดกับ ฝนสุดา จากนั้นเขาก็หมุนตัวมองไปรอบๆ ห้อง

ขณะนั้นเองฝนสุดาจึงรู้ว่ารพีพงษ์ไม่ได้จะทำอะไรเธอ ถ้า เปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นล่ะก็ ตอนนี้คงอยากอุ้มเธอขึ้นไปบน เตียงจนอดไม่ไหว แต่ไอ้หมอนี่กลับมัดเธอเอาไว้

นี่มันทำให้เธอเปลี่ยนมุมมองในการมองผู้ชาย ในโลกใบ นี้ยังมีผู้ชายที่ยังไม่เข้าใจอะไรแบบนี้

“นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเป็นคุณหนูแห่งตระกูลต้อง วณิชกุลเชียวนะ ฉันแค่พูดก็สามารถเอาชีวิตของนายได้แล้ว ถ้านายอยากมีชีวิตต่อไป ก็จงเชื่อฟังฉัน” ฝนสุดาขมวดคิ้ว แล้วพูดกับรพีพงษ์

“วันนี้คุณเห็นพละกำลังของผมแล้ว ตอนนี้ในห้องมีแค่ผมกับคุณ ถ้าผมอยากฆ่าคุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรสักคำ หวัง ว่าคุณจะเข้าใจสถานะระหว่างผมกับคุณ คุณไม่ต้องคิดทำ อะไร” รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

จู่ๆ ฝนสุดาก็ไม่รู้จะพูดเถียงรพีพงษ์อย่างไร เธอทำได้ เพียงกัดฟันมองรพีพงษ์อย่างโมโห

รพีพงษ์มองไปรอบๆ ห้องของฝนสุดา เขาไม่เห็นว่ามีอะไร น่าสนใจเป็นพิเศษ ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่ที่กิสนาเตรียมให้ พวกเขา ไม่มีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับตระกูล

เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับตระกูลของฝนสุดา แต่ก็พอเดา ได้จากคำพูดของเธอว่าตระกูลนี้ไม่ธรรมดา แถมยังมาเที่ยว ที่นี่ได้ ก็ต้องเป็นคนที่อยู่ในตระกูลสูงส่งอย่างแน่นอน ถึงจะ ไม่รู้ว่าตระกูลก้องวณิชกุลจะมีอิทธิพลแค่ไหน แต่สิ่งที่ สามารถยืนยันได้ก็คือตระกูลนี้แข็งแกร่งกว่าตระกูลลัดดา วัลย์แน่นอน

ถึงจะเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลมากในเกียวโต ตระกูลลัดดา วัลย์ไม่เคยมีโอกาสมาที่กิสนา นี่แสดงให้เห็นว่าในสายตา ของกิสนา ตระกูลลัดดาวัลย์ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ

“บอกผมว่าที่ที่เราอยู่คือที่ไหน ที่นี่ห่างจากประเทศจีนแต่ ไหน” รพีพงษ์เอ่ยถาม

ฝน ตาส่งเสียงดีแล้วพูดว่า “ทำไมฉันต้องบอกนาย นาย รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะบอกหัวหน้าของกิสนาให้จัดการนาย

รพีพงษ์ยกยิ้มร้ายกาจ เขาเดินเข้าไปตรงหน้าของฝนสุดา แล้วใช้มือลูบไปที่ใบหน้าเนียนละเอียดของหญิงสาว “ตอนนี้ คุณเป็นลูกแกะในกำมือของผม ถ้าคุณไม่เชื่อฟังผม ผมจะให้ คุณได้ลิ้มรสกับวิธีการของผม

“เหอะ อย่าคิดว่าฉันจะกลัวนาย กลับกันฉันชอบเรื่องแบบ นี้มาก นายทำให้ฉันตื่นเต้นสิ ฉันไม่ใช่คนที่รักนวลสงวนตัว หรอกนะ” ฝนสุดาพูดอย่างหงุดหงิด

“ต๊ะ? งั้นเหรอ งั้นถ้าผมแอบพาคุณไปที่คุกใต้ดินล่ะ ที่ห้อง ของพวกเรายังมีผู้ชายกำยำอีกยี่สิบกว่าคนนะ คุณไม่ถือสา จริงเหรอ” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

สีหน้าของฝนสุดาชะงักไป เธอรู้สึกเหมือนโดนข่มขู่ คิดไม่ ถึงว่าไอ้หมอนี่จะร้ายกาจจนไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรชั่ว รวมทั้งการ ที่เรียกเขามา เขากลับจะพาเธอไปที่คุกใต้ดิน น่าเกลียด จริงๆ

“ทะ ที่นี่คือส่วนกลางแอนดีสในอเมริกาใต้ ส่วนห่างจาก ประเทศจีนเท่าไร นายน่าจะรู้ดี” ฝนสุดาลังเลเล็กน้อย สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแก้ให้กับผู้ชายชื่อบื้ออย่างรพีพงษ์

อีกด้านหนึ่ง ในคฤหาสน์ ธนเทพกำลังนัวเนียกับผู้หญิง สามคนบนเตียง
ผ่านไปพักใหญ่ ธนเทพลงมาจากเตียงแล้วเดินไปที่ หน้าต่าง เขาหยิบ การออกมาสูบ

ขณะนั้นเองมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากข้างนอก ธนเทพไม่ ได้สนใจว่าผู้หญิงสามคนบนเตียงจะมีเสื้ออยู่บนตัวหรือไม่ เขาพูดออกมาว่า “เข้ามา

ลูกน้องของธนเทพเดินเข้ามา เขาปรายตามองผู้หญิงสาม คนบนเตียง จากนั้นจึงก้มหน้าพูดกับธนเทพ “คุณชาย เมื่อ ครูผมเห็นคนพาไอ้หนุ่มที่มีฝีมือโดดเด่นในการประลอง ไป ที่พักของคุณหนูสุดา จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่ออกมา

เมื่อธนเทพได้ยิน เขาก็ชะงักมือที่กำลังจะยกซิการ์ขึ้นมา สูบ ซิการหลุดออกจากมือของเขาจนหล่นลงไปบนพื้น เขา ยกเท้ากระทืบลงไปบนพื้น แล้วก่นด่าในใจ

“นังฝนสุดา ไปมีใจให้ไอ้หมาตัวนั้น แต่กลับไม่เปิดใจให้ ฉัน สมองของมันมีปัญหาหรือยังไง!” ธนเทพกัดฟันพูด ธน เทพเคยได้ยินความชอบของฝนสุดา ว่ากันว่าฝนสุดาชอบไป หาพวกผู้ชายที่น่าสนใจในสังคมชั้นต่ำ และเธอก็ไม่ลังเลที่จะ ทำอะไรกับพวกเขา

เธอเรียกมันว่าอิสระ แต่สำหรับธนเทพ การทำแบบนี้มัน เป็นพฤติกรรมโง่ๆ ที่ลดคุณค่าของตัวเอง แต่สิ่งที่สำคัญก็คือ ไม่ว่ายังไงธนเทพก็เป็นคุณชายใน

ตระกูลใหญ่ แต่กลับไม่อยู่ในสายตาของฝนสุดา นี่เป็นเรื่องเขาหงุดหงิดที่สุด

เขายืนอยู่ข้างเตียงอยู่ครู่ใหญ่ ธนเทพหรี่ตาลง สายตา ของเขามีแววอาฆาต จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ไปหาคนในอันดับเทพเจ้าแห่งสงครามที่กิสนา ฉันให้ร้อย ล้าน จัดการไอ้หมอนั่น ให้ตาย เริ่มทำคืนนี้เลย ฉันจะสั่งสอน ให้ไอ้พวกไม่รู้จักชั่วดีได้รู้ว่า มันไม่มีสิทธิ์มาแหย็มฉัน”

ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังธนเทพพยักหน้า จากนั้นจึงหัน หลังเดินออกไป

ในห้องของฝนสุดา เมื่อรพีพงษ์ได้ยินฝนสุดาบอกว่าที่นี่ คือส่วนกลางแอนดีส เขาจึงขมวดคิ้วขึ้นทันที

เขาเดาได้ว่ากสินาไม่ได้ตั้งอยู่ในประเทศ แต่คิดไม่ถึงว่า จะอยู่ไกลขนาดนี้ ถึงจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ แต่เมื่ออาหาร และน้ำดื่มไม่เพียงพอ ก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่จนหนีพ้นไปได้

“กิสนามีหัวหน้าหรือเปล่า” รพีพงษ์ถามขึ้นอีกครั้ง

“มี หัวหน้าที่นี่มีอำนาจไม่น้อยไปกว่ากลุ่มบริษัทชั้นนำของ โลก ถ้าเขารู้ว่านายปฏิบัติกับแขกแบบนี้ เขาไม่ปล่อยนายไว้ แน่” ฝนสุดาพูดออกมาอย่างหงุดหงิด

รพีพงษ์พยักหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ คิดไม่ถึงว่าที่ สนาจะมีหัวหน้า นนทภูมาอยู่ในนี้หลายปี ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ หัวหน้าคนนี้น่าจะรู้เบาะแสของเขา
“ถ้าผมปล่อยคุณ คุณจะให้คนมาจัดการผมหรือเปล่า” ร

พงษ์ถามขึ้น

“นายคิดว่าไงล่ะ?” ฝนสุดาต้องรพีพงษ์ด้วยสีหน้าทะมึน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอจะทำอย่างไร

รพีพงษ์กุมขมับ เมื่อกี้ที่เขามัดเธอเอาไว้ ก็เพราะไม่รู้จะทำ อย่างไร ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะทำให้ฝนสุดาปล่อยเขาไป อย่างไร ถ้าเธอเอาเรื่องนี้ไปบอกคนในสนาจริงๆ เขากลัว ว่าตัวเองจะต้องหนีออกจากที่นี่ หลังจากที่เพิ่งมาถึงไม่กี่วัน

เขาไม่เคยสงสัยถึงพละกำลังของคนมีฝีมือที่สนา ถึงจะ เป็นแค่พวกที่อยู่ในคุกใต้ดิน แต่ระดับฝีมือเทียบเท่ากับคนมี ฝีมือในตระกูลลัดดาวัลย์ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนฝีมือระดับ ปรมาจารย์อยู่ที่นี่อีกด้วย

จงจินตน์บอกรพีพงษ์ว่าคนในคุกใต้ดินคือคนชั้นต่ำที่สุด ในสนา พละกำลังของพวกเขาอยู่ในระดับต่ำ ยังมีคนที่มีฝี มือจริงๆ สิ่งที่พวกคนรวยอยากดูก็คือการประลองฝีมือของ พวกคนมีฝีมือ

“หี กลัวเหรอ ถ้านายกลัวก็รีบปล่อยฉันแล้วก็ฟังฉัน ถ้า นายทำให้ฉันมีความสุข ฉันอาจจะลองคิดเรื่องปล่อยนายไป ไม่อย่างนั้นนายก็รอรับความตายได้เลย!! ฝนสุดกดเสียง พูดกับรพีพงษ์

ขณะนั้นเองรพีพงษ์เหลือบไปเห็นมือถือที่อยู่บนโต๊ะ เขากลอกตาไปมา แล้วเดินไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ

ฝนสุดาเห็นดังนั้นก็หน้าเปลี่ยนสี เธอรีบพูดขึ้นทันทีว่า “นายวางมือถือลงเลยนะ!”

รพีพงษ์หัวเราะแล้วพูดว่า “กระวนกระวายอะไรขนาดนั้น ดูเหมือนว่าจะมีความลับอยู่ในมือถือไม่น้อยเลยสินะ

จากนั้นเขาจึงเปิดมือถือ แล้วใช้มือปัดหน้าจอไปมา เขาดู ตรงบันทึกในมือถือว่ามีอะไรเกี่ยวกับฝนสุดาบ้าง

แต่ทว่ารพีพงษ์ดูอยู่นาน กลับไม่เจออะไรเลย เป็น ข้อความที่เด็กผู้หญิงทั่วไปชอบพิมพ์กัน ส่วนบันทึก ในมือถือ ก็เป็นไดอารี่ที่เธอเขียนถึงความเกลียดชังที่มีต่อพ่อ ดูตามหลักเหตุผลแล้ว อะไรพวกนี้ไม่น่าจะทำให้ฝนสุดา

กระวนกระวายขนาดนี้ ในมือถือต้องมีอะไรที่รพีพงษ์ยังไม่

เห็น

เขาคิดไปคิดมา แล้วกดดูในอัลบั้ม เลือดกำเดาของเขา เกือบจะไหลออกมา ในอัลบั้มเป็นภาพเซลฟี่แสนเซ็กซี่ของ ฝนสุดา ภาพนั้นความละเอียดสูง เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณ หนูในตระกูลชั้นนำจะมีงานอดิเรกแบบนี้ เป็นคุณหนูที่โดด เด่นกว่าใครในบรรดาคุณหนูทั้งหลายจริงๆ

รูปพวกนี้คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฝนสุดากระวนกระวายใจ

“คิดไม่ถึงว่าภายใต้ใบหน้าอันบริสุทธิ์ จะซ่อนความตื่นกระหายเอาไว้ คนในตระกูลสูงเขาสะกดอารมณ์เอาไว้แบบนี้ เหรอ” รพีพงษ์ถามอย่างติดตลก

“นายวางมือถือฉันลงเลยนะ นายรู้หรือเปล่าว่าการที่เปิด มือถือของคนอื่นดู เป็นเรื่องที่ไม่มีมารยาท ไม่มีใครสั่ง สอน” ฝนสุดาพูดอย่างเสียงดัง

“ผมจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว จะไปกลัวเรื่องมารยาท ทำไมล่ะ” รพีพงษ์ยิ้มแล้วพูดออกมา

ฝนสุดากัดฟันกรอด “นายวางมือถือลงแล้วปล่อยฉัน ฉัน สัญญาว่าจะไม่ทำให้นายเดือดร้อน และจะปล่อยนายไป ทันที”

รพีพงษ์หัวเราะหึหึ เขาไม่เพียงแต่จะไม่วางมือถือลง แต่ กลับเอามือถือใส่เข้าไปในเสื้อของตัวเอง

“ผมจะเก็บมือถือนี้ไว้ชั่วคราว ถ้าคุณให้คนมาจัดการผม ผมจะเอารูปในมือถือทั้งหมดลงอินเทอร์เน็ต เมื่อถึงตอนนั้น คุณหนูตระกูลก้องวณิชกุล คงจะเป็นดาราชั้นนำระดับโลก รพีพงษ์ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“นายกล้าเหรอ!” ฝนสุดาพูดด้วยสีหน้ากระวนกระวาย

“ผมจะกล้าหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะปฏิบัติต่อผม อย่างไร” รพีพงษ์เดินเข้าไปตรงหน้าของฝนสุดแล้วแก้เชือก ที่มัดออก
ฝนสุดาจะกระโจนเข้าไปหารพีพงษ์เพื่อแย่งมือถือมา แต่ เธอรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรพีพงษ์ สุดท้ายเธอจึงทำได้ เพียงต้องรพีพงษ์ด้วยความโมโห เธอชี้ไปที่ประตูห้องแล้ว แผดเสียงออกมาว่า “รีบไสหัวไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้า นายอีก ถ้ารูปในมือถือของฉันหลุดออกไปแม้แต่รูปเดียว ฉัน จะสับนายเป็นหมิ่นชิ้น!”

รพีพงษ์ไม่พูดอะไรแล้วเดินออกไปข้างนอก

เมื่อเดินมาถึงข้างนอก รพีพงษ์เห็นบอดี้การ์ดยืนรออยู่ที่ หน้าประตู เขาเดินลงไปโดยไม่ได้สนใจบอดี้การ์ด

บอดี้การ์ดรีบเข้าไปในห้อง เขาเห็นฝนสุดากำลังผูกเชือก ชุดกิโมโน ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าแดงระเรื่อ เหมือนเพิ่งทำอะไร บางอย่างเสร็จ

เขายืนอึ้ง แล้วพูดพึมพำว่า “คุณผู้หญิง คุณกับเขา…

“ไสหัวไป!” ฝนสุดาตวาดใส่บอดี้การ์ด “ตอนนี้ฉันไม่มีกะ จิตกะใจมาสนใจนาย