บทที่411 จากไป

“นายยังไม่นอนอีกเหรอ ฉันคิดว่านายหลับไปแล้วอารียา หันไปมองรพีพงษ์ที่อยู่ข้างๆ มองดูรพีพงษ์ผ่านใต้แสงจันทร์

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ฉันก็คิดว่าเธอหลับแล้ว เรียกเธอ เพื่อให้แน่ใจ

“ไม่ไม่ กำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่าง นายนอนไม่หลับ เป็นเพราะในใจมีเรื่องอะไรหรือเปล่า? พูดออกมาให้ฟังบ้าง ดีกว่า”อารียาพูด

รพีพงษ์หายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “ผ่านไปอีกสักช่วงหนึ่ง ฉันจะออกจากเมืองริเวอร์ ไปยันสถานที่ลึกลับมากๆ ออกไป ครั้งนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะสามารถกลับมาเมื่อไหร่ที่ สำคัญสถานที่นั้นมีอันตรายที่ฉันไม่รู้อยู่ด้วย ฉันคิดว่าฉันมี จําเป็นต้องบอกกับเธอ

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังอารียาเรื่องที่เขาจะไปเทือกเขา สนา เนื่องจากความชั่วร้ายของเทือกเขาสนามีเพียงตอนที่ เขาไปถึงจะสามารถรู้ได้ หลังจากที่นนทภูไปแล้ว ไม่ได้รับ การติดต่อมานานหลายปี แม้ว่าเขาจะมั่นใจในความ สามารถของตัวเอง แต่ก็ไม่มีใคร แบบไหน ที่รู้ว่าเทือกเขาสนาเป็น
เขากลัวว่าครั้งนี้ที่ตัวเองไปจะเหมือนกับนนทก ไม่ สามารถออกมาจากเทือกเขาสนา ดังนั้นมีเรื่องบางอย่าง ยังต้องฝากฝั่ง

เมื่ออารียาได้ยินว่ารพีพงษ์กำลังจะออกไปอีกครั้ง ก็รู้สึก ตึงเครียดทันที ที่สำคัญฟังจากความหมายของรพีพงษ์ เรื่อง ครั้งนี้ดูเหมือนจะมีอันตรายอยู่ไม่น้อย

เมื่อก่อนรพีพงษ์ออกไป ต่อให้เจอกับปัญหา ก็จะบอกกับ อารียาว่าไม่เป็นไร ตอนนี้รพีพงษ์รู้สึกว่าตัวเองมีอันตราย ซึ่ง หมายความว่าเหตุการณ์นี้อาจมีอันตรายกว่าที่เธอคิดไม่ถึง

“อันตรายมากเลยเหรอ เรื่องอะไร จําเป็นต้องไปเหรอ?” อารียาถาม

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วพูดว่า “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเบาะแส

ที่อยู่พ่อของฉัน ดังนั้นไม่ว่ามันจะอันตรายแค่ไหน ฉันก็ต้อง

ไป แต่เธอสามารถมั่นใจได้ว่า ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อ ให้ตัวเองมีชีวิตกลับมาเจอเธอ ฉันก็ไม่ได้อยากจากเธอไป แบบนี้” เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์พูดแบบนี้ เดิมทีอารียาความตั้งใจที่จะ ห้ามรพีพงษ์ก็จางหายไป เธอรู้ดีว่าตามหาเบาะแสที่อยู่ของ

พ่อ นั้นเป็นหินหนึ่งก้อนที่อยู่ในหัวใจของรพีพงษ์ ถ้าหากไม่

ให้เขาไป แม้แต่นอนเขาคงจะนอนหลับได้อย่างไม่สบายใจ

“ถ้าอย่างนั้นนายต้องระวังตัวด้วย ถ้าหากว่าหาไม่เจอจริงๆ ก็ปล่อยวางก่อน เนื่องจากโอกาสมีมากมาย ไม่มีความ จําเป็นต้องตั้งใจมุ่งมั่นในครั้งนี้ อารียาปลอบโยน

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วไม่ได้บอกข่าวลือเกี่ยวกับเทือกเขา กิสนาว่าที่นั่นสามารถเข้าไปได้เท่านั้นแต่ไม่สามารถออกมา ได้ให้กับอารยา ตั้งใจว่าจะไม่บอกอารียาว่าสถานที่เขา กำลังจะไปนั้น เป็นสถานที่แยกตัวออกจากโลก เพียงแค่ใช้ ลึกลับคำนี้แทน

“หลังจากนี้ฉันจะจัดเตรียมการให้ธฤตญาณและเธียรวิชญ์ หลังจากที่ฉันไปแล้ว พวกเขาอยู่ในเมืองริเวอร์ก็จะให้ความ ร่วมมืออย่างเต็มที่ตามความต้องการของเธอ ที่สำคัญฉันได้ บอกกับไตรทศแล้วว่า ให้หล่อนค่อยปกป้องเธออย่างลับๆ ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลว่าจะเจอกับอันตรายใดๆอีก”รพีพงษ์ พูดต่อ

อารียาพยักหน้า ยิ่งรพีพงษ์ปกป้องเธอแบบนี้ เธอก็ยิ่ง

รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ในใจก็รู้สึกไม่สมดุล เหมือนกับกรงเล็บ ที่เกาอยู่ในใจไม่หยุด “เมื่อกี้เธอก็น่าจะมีอะไรอยากบอกกับฉัน ช่วงนี้เธอมี ความในใจอะไร พูดออกมาให้ฉันฟังบ้าง รพีพงษ์หันไปมอง

อารียา

อารียาหรี่ตาแล้วยิ้มขึ้นมา แล้วพูดว่า “ไม่มีเรื่องใหญ่ อะไร ก็แค่เรื่องในบริษัทเท่านั้นเอง พูดไม่พูดก็เหมือนกัน
เธอไม่ได้ตั้งใจจะบอกความรู้สึกในใจแบบนั้นของตัวเอง ให้กับรพีพงษ์ ตอน รพีพงษ์กำลังจะไปสถานที่อันตราย บอกสิ่งนี้ไป จะทำให้เขาเสียสมาธิ

รอให้รพีพงษ์กลับมาแล้ว เธอค่อยพูดก็ยังไม่สายเกินไป อย่างมากก็เพียงแค่อดทนต่อช่วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมาน ช่วงหนึ่งเท่านั้นเอง

เมื่อเห็นอารียาพูดแบบนี้ รพีพงษ์ก็ไม่คิดอะไรมาก เรื่อง ของจารุณีวันนี้ก็ทำให้เขาเหนื่อยใจ ดังนั้นเขาจึงหลับไปใน ไม่ช้า

อารียาจ้องมองไปที่รพีพงษ์ จนถึงหลังเที่ยงคืน ถึงค่อยๆ หลับตาลงเพราะความง่วง

เช้าวันรุ่งขึ้น ธฤตญาณส่งข้อความมาให้รพีพงษ์

“จารุณีตื่นขึ้นมาตอนเช้าเก็บข้าวของไปที่สนามบิน ขึ้น เครื่องที่เร็วที่สุดกลับไปที่เกียวโตแล้ว”

รพีพงษ์ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แม้ว่าเขาจะรู้ว่าจา รุณีไม่ได้ให้อภัยเขา แต่ช่วงเวลานี้เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะ ทำให้เด็กคนนี้เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อตัวเองได้ เขายังมีสิ่งที่ สำคัญกว่าที่ต้องทำ

ตอนนี้จารุณี เริ่มที่จะกลับไปเกียวโตเอง ซึ่งอาจเป็นทาง เลือกที่ดีที่สุด
ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้ต้องรอให้หลังจากที่เขากลับมาจาก เทือกเขาสนา ถึงค่อยมีกะจิตกะใจไปจัดการ

ในช่วงเวลาหลังจากนั้นไม่กี่วัน เขาก็คิดดีๆกับการจัด เตรียมหลังจากที่เขาจากเมืองริเวอร์ไปแล้ว ตอนนี้ที่เมือง เวอร์ก็กลายเป็นเหล็กแผ่นเดียวกันแล้ว อิทธิพลอำนาจมืด และเส้นชีวิตทางเศรษฐกิจถูกควบคุมโดยรพีพงษ์ มีธฤต ญาณและเธียรวิชญ์ทั้งสองคนเป็นมือขวาอยู่ เขาเชื่อว่าต่อ ให้เขาจากไป ก็ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น

สิ่งเดียวที่ต้องระวัง ก็คือศศินัดดาแม่ยายของรพีพงษ์คนนี้ ไม่รู้จะบ้ามาไม้ไหนให้กับอารียาอีก

รพีพงษ์ก็รู้ว่าศศินัดดาก็ไม่ได้ต้องการทำร้ายอารียา แต่ วิสัยทัศน์ไม่กว้างไกล และการไม่ยอมรับที่เธอมีต่อรพีพงษ์ ทำให้เธอทำร้ายอารียา โดยตั้งใจและไม่ตั้งใจเสมอมา

ดังนั้นรพีพงษ์จึงตั้งใจพูดคุยกับศศินัดดา เตือนเธอถ้า หากว่ากล้าทำให้อารียาตกอยู่ในอันตรายอีก เรื่องแรกเมื่อ เขากลับมา ก็คือทำให้ศศินัดดาหายไปจากโลกนี้

ศศินัดดาหวาดกลัวรัศมีของรพีพงษ์ ปากบอกว่ารับปาก แต่ในใจการพีพงษ์เป็นหมื่นๆรอบๆ แต่เธอจะโดนรพีพงษ์ ทำร้ายก็ไม่กล้าทำให้อารียาตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป

หลังจากจัดเตรียมการเรื่องที่เมืองริเวอร์เสร็จ รพีพงษ์ กลับไปที่เกียวโตอย่างลับๆ พบกับตาสีทอง บอกกับตาสีทองเรื่องที่เขาจะเดินทางไปที่เทือกเขาสนา

ตอน รพีพงษ์เป็นนายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ เขาจะ เข้าไปเทือกเขาสนา ก็ต้องพิจารณาการจัดเตรียมการตาม มาของตระกูลลัดดาวัลย์ ถ้าหากว่าเขากลับมาไม่ได้ ตระกูล ลัดดาวัลย์ควรจะมีทางเส้นยังไงต่อไป รพีพงษ์จัดเตรียมการ ให้กับตาสีทองอย่างชัดเจน

ในพริบตาก็ผ่านไปครึ่งเดือน คืนนั้น รพีพงษ์และอารียา พักด้วยกันหนึ่งคืน หลังจากตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็จากเมือง เวอร์ไป และรีบไปที่เมืองบาสแตร์

หลังจากที่ศศินัดดาเห็นรพีพงษ์ออกไปแล้ว ก็มาที่ห้อง ของอารียาอย่างระมัดระวัง นั่งข้างๆอารียา พูดทั้งน้ำตา “ลูก ช่วงนรพีพงษ์ทำตัวอย่างไรกับแม่ลูกก็เห็น เขาทำ เหมือนแม่ไม่ใช่คนเลย ลูกว่ามีแม่ยายคนไหนที่อยู่ในสภาพ เหมือนอย่างที่แม่เป็นบ้าง ลูกเขยแบบเขา ไม่สมควรที่จะ เอา”

“ลูกก็คิดว่าครอบครัวเราแตกต่างจากรพีพงษ์ไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นลูกก็หย่ากับเขาเถอะ ต่อให้เขาอำนาจมากแค่ ไหน ทำเหมือนแม่ไม่ใช่คน แม่ก็ไม่สนใจเงินพวกนั้นของเขา แล้ว”

อารียาที่ยังคงนอนอยู่ใต้ผ้าห่มลุกขึ้น ยื่นมือออกไปแล้ว ผลักศศินัดดา สีหน้าเต็มไปด้วยความพอใจแล้วพูด: “แม่รีบออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ทั้งหมดนี่แม่เป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง ถ้าหากแม่ยังทำตัวน่ารำคาญกับหนูอีก หนูก็จะทำกับแม่ เหมือนที่รพีพงษ์ท่า

ศศินัดดามองไปที่อารียาด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า และ ตะโกนออกมาตรงๆ: “ฟ้าถล่ม ลูกสาวแท้ๆของตัวฉันเองก็ ไม่สนใจฉัน ยังจะทำแบบนั้นกับฉันอีก ฉันไม่สามารถอยู่ต่อ ไปได้แล้ว ฉันอยู่ต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไร

เมื่ออารียาเห็นศศินัดดาทำเช่นนี้ ก็ใช้ผ้าห่มคลุมหัวตัวเอง ไว้โดยตรง และใช้สองนิ้วของตัวเองปิดหูไว้

ด้านนอกห้อง ศักดากำลังแอบฟังอยู่ที่ประตู และหลังจาก ได้ยินเสียงตะโกนของศศินัดดา บนใบหน้า แสดงออกมา อย่างมีความสุข

จากนั้นเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง ใช้จนเกือบจะ ตกกากออกมา หลังจากที่เปิด มีภาพถ่ายเก่าๆอยู่ด้านใน ด้านบนของภาพถ่าย คือเด็กทารกคนหนึ่งที่ถูกห่อไว้ เด็ก ทารกถูกวางอยู่ในตะกร้า ด้านบนมีถังขยะอยู่สองใบ

ด้านบนของภาพถ่าย ยังมีสร้อยคอหนึ่งเส้น สร้อยเส้นไม่ ใหญ่ และด้านมีตัวหนังสือสลักอยู่ อาจเป็นเพราะเวลานาน เกินไป ถูกจับบ่อยๆ ค่นั้นคืออะไร ก็มองไม่ออก

จ้องมองไปที่สองสิ่งนี้เป็นเวลานาน ศักดาก็เก็บกระเป๋า สตางค์ลงไปอีกครั้ง ส่ายหัวและถอนหายใจ จากนั้นหันไปเล่นกับนกที่ระเบียง

ในอำเภอส่วนหนึ่งของเมืองริเวอร์ บนถนน ชายและหญิง กำลังเดินช้าๆ ทั้งสองคนสวมเสื้อผ้าเหมือนกัน แต่บุคลิกบน ร่างกายเป็นเรื่องยากที่จะปิดอำพราง เมื่อเปรียบเทียบกับ คนรอบข้าง ก็จะรู้ว่าทั้งสองคนนี้แตกต่างจากผู้คนที่กำลังวิ่ง ไปทํางานอย่างรีบเร่งมาก

โยษิตาจับแขนของธนาตย์ และมองดูผู้คนที่กำลังเดินไป มา และในใจก็รู้สึกทอดถอนใจเล็กน้อย

เธอและธนาตย์ใช้ชีวิตอาศัยอยู่ในอำเภอนี้เป็นระยะเวลา หนึ่งแล้ว กล่าวได้ว่า นี่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิต ของเธอ ไม่จําเป็นต้องคิดถึงเรื่องตระกูล ไม่ต้องคิดเรื่องการ แก้แค้นให้กับวีธรา ไม่ต้องคิดอะไร เป็นเหมือนคนธรรมดา คนหนึ่ง ใช้ชีวิตอย่างธรรมดาก็เพียงพอแล้ว

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เธอจึงหยิบมันออก มาดู จากนั้นดวงตาก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น หยุดลง หันไปพูด กับธนาตย์ว่า: “รพีพงษ์ออกจากเมืองริเวอร์อีกแล้ว แม้ว่าจะ ไม่รู้ว่าไปทำอะไร แต่น่าจะใช้เวลาสักพักกว่าจะกลับ

ธนาตย์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “คุณไม่รู้สึกเหรอว่าตอนนี้ เราใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีมาก ทำไมไม่ปล่อยวางล่ะ รพีพงษ์ก็ได้ ควบคุมอำนาจของรพีพงษ์แล้ว พวกเราไม่สามารถเอาชนะ เขาได้
ใบหน้าของวีธราแสดงให้เห็นถึงความอาฆาต และกัดฟัน พูดว่า “แค้นของพี่สาวฉันต้องได้รับการล้างแค้น แม้ว่าฉัน จะสู้เขาไม่ได้ ฉันจะทำให้ได้เขาลิ้มรสความทุกข์ทรมาน ฉัน จะทำลายผู้หญิง ที่เขารักมากที่สุด แบบนี้ฉันว่าตื่นเต้นกว่า การฆ่าเขามาก ใช้ชีวิตแบบนี้มันก็ดีจริงๆ แต่มันไม่เหมาะ กับฉัน สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำตอนนี้ ก็คือไปแก้แค้นรพีพงษ์

หลังจากพูดจบแล้ว เธอก็รีบเดินไปด้านหน้า

ธนาตย์มองไปที่หลังของโยษิตา และสายหัวอย่างจน ปัญญา สุดท้ายก็ทำได้เพียงเดินตามไป

สนามบินเกียวโต

เครื่องบินโดยสารระยะไกลลงจอด และไม่นาน ชายหนุ่ม ในวัยยี่สิบกว่าก็เดินออกจากเครื่องบิน ตามด้วยผู้ชายในชุด สูทนับสิบคน อย่างเด่นสง่า

ทำให้คนค่อนข้างประหลาดใจ หลังจากที่คนเหล่านี้ลง จากเครื่องบิน ก็ไม่มีใครออกจากเครื่องบินอีกเลย

เครื่องบินทั้งลำ มีเพียงไม่พวกเขาก็คนเท่านั้นที่โดยสาร ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ซึ่งสายการบินจะไม่ทำธุรกิจที่ขาดทุน แบบนี้ แสดงได้แต่เพียงว่า คนเหล่านี้ได้เหมาเครื่องบินทั้ง

ล่า

ชายหนุ่มเดินออกไปด้านนอกสนามบิน พร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้า เพียงแค่มองจากสายตา ก็สามารถบอก ได้ว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา

ในร่างกายของคนคนนี้ มีหมาป่าตัวหนึ่งซ่อนอยู่ เมื่อ เหยื่อปรากฏขึ้น เขาจะเปิดเผยลักษณะป่าเถื่อนของตัวเอง และจะไม่ให้โอกาสใดๆ ให้เหยื่อหลบหนีไป

“คุณชาย เป้าหมายของเราในครั้งนี้คือตระกูลลัดดาวัลย์ ในเกียวโต ตามคำชี้แนะข้างต้น พวกเราจำเป็นต้องให้ธุรกิจ ตระกูลลัดดาวัลย์ได้รับผลกระทบที่ไม่อาจลบล้างในทางการ แข่งขันการค้าไปได้ และบีบบังคับให้ตระกูลลัดดาวัลย์พ่าย แพ้สลายตัว”ชายคนหนึ่งสวมแว่นดำ และดูเหมือนเป็น เลขาผู้ชายพูดกับชายหนุ่มคนนั้น

“เรื่องนี้ฉันก็ต้องรู้เป็นธรรมดา แต่ว่าตอนนี้ยังไม่รีบร้อน มาถึงเกียวโตครั้งแรก ขอให้ฉันได้ทำความคุ้นเคยกับ สภาพแวดล้อมที่นี่ แล้วก็ค่อยลงมือกับตระกูลลัดดาวัลย์ก็ยัง ไม่สาย นอกจากนี้พวกนายก็ตรวจสอบแล้วว่าตอนนี้คนที่ชื่อ รพีพงษ์นายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ไม่ได้อยู่ที่เกียวโต ไม่ใช่เหรอ ผ่อนคลายผ่อนคลายก่อน นายไปดูที่เมืองริเวอร์ ก่อน เข้าใจสถานการณ์แล้วค่อยรายงานให้ฉันทราบ ดู สถานการณ์ที่จะลงมือกับคนที่ชื่อรพีพงษ์คนนี้ ถ้าสามารถ จัดการกับเขาได้ ก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องแข่งขันทางธุรกิจ กับเขา ก็แค่ตระกูลที่ไร้ผู้นำ ก็ง่ายต่อการล้มละลาย ชาย หนุ่มกล่าว
เลขาที่สวมแว่นพยักหน้าให้ชายหนุ่มทันที แล้วพูด อย่างเคารพว่า : “ครับ คุณชาย!”