บทที่ 398 วิธีเข้าสู่เทือกเขากิสนา

ใต้ตึกโรงพยาบาลจิเรน ข้างเก้าอี้ยาว รพีพงษ์และเทพยางศ์ทั้งสอง นั่งอยู่ที่นี่

เทพยางศ์ภายใต้การสอบถามของรพีพงษ์ บอกสิ่งที่ตัวเองรู้เกี่ยวกับ เทือกเขากิสนา โดยทั่วไปแล้วเหมือนกับสิ่งที่รพีพงษ์ได้ยินจาก จันทร์ ไชย

ในเวลายาวนานขนาดนี้ แม้ว่าเทพยางศ์จะสืบรู้เรื่องที่เกี่ยวกับเทือก เขากิสนามากมาย แต่ไม่เคยไป เทือกเขากิสนาจริงๆ เลย สิ่งที่เขารู้ใน เทือกเขาก็สนา ก็รวบรวมขึ้นจากได้ยินจากคนอื่นพูดออกมาเล็กๆ น้อยๆ

และเทพยางศ์มีความกลัวเทือกเขาก็สนาอยู่ลึกๆ ยิ่งเขาสิบสวน เทือกเขาก็สนามากเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกถึงความน่ากลัวของเทือกเขากิสนา เขายังสงสัยว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ของลูกสาวเป็นฝีมือของคนเทือก เขาก็สนา

“สิ่งสุดท้าย ผมอยากรู้วิธีเข้าสู่เทือกเขากิสนา” รพีพงษ์จ้องมองไปที่ เทพยางศ์ พูดปัญหาสุดท้ายของตัวเอง

เทพยางศ์หันไปมองรพีพงษ์ ท่าทางสับสน ผ่านไปนานจึงพูดขึ้น “แม้จะไม่รู้ว่าทำไมนายถึงอยากไปสถานที่อย่างเทือกเขากิสนา แต่ฉัน สามารถบอกกับนายอย่างรับผิดชอบ ผู้คนที่เข้าไปถึงเทือกเขากิสนา ไม่มีใครมีชีวิตกลับมา นายอย่าคิดว่าตัวเองจะโชคดี แบบนั้นมีแต่จะ ทำร้ายตัวนายเอง”

ใบหน้ารพีพงษ์เผยรอบยิ้มออกมา พูด: “สิ่งเหล่านี้ผมฟังมาหลาย รอบแล้ว ผมรู้ว่าตัวเองจะทำอะไร ถ้ายอมแพ้เพราะข่าวลือเหล่านี้จริงๆ เกรงว่าผมก็คงไม่มาหาคุณ”

เทพยางศ์ถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูก พูดขึ้น: “ฉันรู้วิธีเข้าสู่ เทือกเขาก็สนาอยู่วิธีหนึ่ง นี่เป็นเบาะแสเดียวที่ฉันได้รับ ตั้งแต่ผม ค้นหาเทือกเขาก็สนามายี่สิบกว่าปี อย่างอื่นเป็นแค่ข่าวลือ เทือกเขาก็ สนาเป็นยังไงกันแน่ มีเพียงเข้าไปเท่านั้นถึงจะรู้ และคนที่เข้าไปเหล่า นั้นก็ไม่มีใครออกมาสักคน ดังนั้นฉันเดาว่าข่าวลือที่เกี่ยวกับเทือกเขากิ สนาเหล่านั้น มีคนส่วนมากที่สร้างขึ้นมาเอง”

“หลังจากได้วิธีเข้าสู่เทือกเขาก็สนา ฉันเคยจ่ายเงินในราคาที่สูงมาก เพื่อว่าจ้างคนที่มีความสนใจเทือกเขาก็สนาอย่างมาก และคนที่ยินดี เข้าไปเสี่ยงอันตราย ให้เขาพกอุปกรณ์สื่อสาร ด้วยได้รับวิธีการของ ผม เข้าสู่เทือกเขากิสนาได้ แต่ไม่สามารถส่งกลับสถานการณ์ข้างใน ได้”

“เมื่อก่อนคนที่ข้าไปแน่นอนว่ามีจำนวนมากที่อยากจะเข้าไปสำรวจ จากนั้นส่งข่าวคราวกลับมา แต่แล้วเป็นเวลานานหลายปีโลกภายนอก ไม่ได้รับข่าวสารใดๆ เกี่ยวกับเทือกเขากิสนาเลย ดังนั้นฉันมั่นใจว่า ต้องมีวิธีการรบกวนอุปกรณ์สื่อสารในเทือกเขากิสนา

“ดังนั้นฉันจึงจ่ายเงินเป็นจำนวนมากเพื่อขอให้คนสร้างชุดอุปกรณ์ สื่อสารที่สามารถหลีกเลี่ยงการรบกวนได้ ตอนนี้ย้อนคิดช่างโง่จริงๆ ที่ ฉันคิดได้ คนในเทือกเขาก็สนาก็ต้องคิดได้ แต่แล้วระยะเวลาหลายปี มานี้ก็ยังคงไม่มีข่าวใดๆ ออกมา เห็นได้ชัดเพียงแค่ว่าเทือกเขากิสนา ไม่กลัวอุปกรณ์ใดๆ ที่สามารถป้องกันสัญญาณรบกวนได้

“อาจเป็นไปได้ว่าเพื่อเติมเลือดสด เทือกเขากิสนามีฐานที่มั่นไม่น้อย ในโลกภายนอก พวกเขาจะมีคนที่เชี่ยวชาญในทำภารกิจ ค้นหาเป้า หมายจากโลกภายนอก ในขณะเดียวกันพวกเขายังต้อนรับผู้ที่ ต้องการเข้าสู่เทือกเขาก็สนา แน่นอน ต้องการเข้าสู่เทือกเขากิสนา ยัง ต้องเป็นไปตามเงื่อนไข ไม่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถทำตามเงื่อนไขได้ ตอนที่ทำการคัดเลือก คนดำเนินการของเทือกเขากิสนาก็ต้องการคัด กรองตามเงื่อนไขบางประการ”

“คนของเทือกเขากิสนาจะส่งคนกลุ่มหนึ่งเข้าไปในเทือกเขากิสนา ในวันที่สิบห้าของทุกเดือน แต่ละเดือนมีโอกาสหนึ่งครั้ง ก่อนอื่น นาย ต้องตามหาคนดำเดินการของเทือกเขากิสนา ผ่านการคัดกรองของ พวกเขา ในวันที่สิบห้า พวกเขาจะรวบรวมคนเหล่านี้ เข้าไปในเทือก เขาก็สนาพร้อมกัน” “ฐานที่มั่นที่ฉันรู้นั้น อยู่ในบาร์แห่งหนึ่งชานเมืองเมืองบาสแตร์ ที่นั่น มีเวทีมวยใต้ดิน คนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน ต้องการหาคนดำเนินการ ของเทือกเขาก็สนา ต้องตรวจสอบรหัสลับกับผู้จัดการสนามมวย”

“คนที่ร่วมมือกับฉันคนนั้นก็ไปที่บาร์แห่งนั้น ตรวจสอบรหัสลับ อุปกรณ์สื่อสารของเราจนกว่าเขาจะพบคนดำเนินการ เป็นปกติตลอด แต่คนดำเนินการของเทือกเขาก็สนาจะไม่เปิดเผยข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับ เทือกเขากิสนา ฉันสามารถสรุปได้จากผลตอบรับที่เขาสื่อสารกับผู้คน ในสนามมวยเท่านั้น” “และดูเหมือนว่าเขาจะผ่านการคัดกรองจากผู้ดำเนินการ แต่หลัง

จากนั้น การติดต่อกับเขาก็ขาดไป อุปกรณ์สื่อสารของเราไม่มีประโย ชน์ใดๆ อีกต่อไป” “หลังจากนั้นฉันไปดูที่บาร์แห่งนั้น ไม่พบข้อมูลใดๆ เลย สุดท้ายก็ไม่ สามารถรวบรวมความกล้าที่จะตรวจสอบรหัสลับ หลังจากนั้นในเวลา

หลายปี ฉันไม่เจอคนที่เคยทำงานกับฉันคนนั้นอีกเลย”

หลังจากฟังสิ่งที่ เทพยางศ์พูดออกมา รพีพงษ์ก็พอเข้าใจวิธีที่ ต้องการเขาสู่เทือกเขาก็สนา ไปที่บาร์แห่งหนึ่งในชานเมืองของเมื่อ งบาสแตร์ ตรวจสอบรหัสลับ ผ่านการคัดกรอง ก็จะถูกนำตัวไปยัง เทือกเขากิสนา

อุปกรณ์สื่อสารใดๆ ก็ไร้ประโยชน์ในเทือกเขากิสนา เมื่อเข้าไปแล้ว เทียบเท่ากับการแยกตัวจากโลกภายนอก จะเป็นหรือตาย โลก ภายนอกไม่สามารถรู้ได้

ฟังดูแล้ว เทือกเขากิสนาเป็นสถานที่ที่อันตรายมาก

เพียงเพื่อค้นหาเบาะแสของพ่อ ต่อให้อันตรายแค่ไหนก็ตาม รพิพงษ์ ก็จะไป

เทือกเขากิสนาอาจเป็นอันตรายอย่างยิ่งสำหรับคนอื่นๆ แต่สำหรับ รพีพงษ์ไม่แน่เข้าไปแล้วจะออกมาได้ก็เป็นได้ ยังไงซะเขาก็มีบางอย่าง ที่พิเศษเช่นกัน ไม่อย่างงั้นเขาคงไม่มีความกล้าที่จะตามหาที่ที่ไปแล้ว ไม่มีทางกลับมาได้ “บอกตำแหน่งและรหัสลับของบาร์นั่นให้ผมเถอะ ตอนนี้เป็นปลาย เดือน วันที่สิบห้ายังมีเวลาอีกครึ่งเดือน หวังว่าผมจะทัน” รพีพงษ์พูด ด้วยรอยยิ้ม

เทพยางศ์เห็นว่าตัวเองได้พูดอย่างชัดเจนขนาดนั้นแล้ว รพีพงษ์ยัง คงยืนยันจะเอาที่อยู่และรหัสลับ เข้าใจดีว่าคำพูดเล้าโลมของตัวเอง ไม่มีผลต่อรพิพงษ์

เขาบอกที่อยู่และรหัสลับของบาร์ให้กับรพีพงษ์ และอวยพรให้รพี พงษ์โชคดี

หลังจากที่รพีพงษ์และเขาก็ได้คุยกันอีกไม่กี่คำ ก็ออกจากโรง พยาบาลไป

ตอนนี้เขารู้วิธีการเข้าสู่เทือกเขากิสนาแล้ว ต่อมา ก็ควรเตรียมตัว เข้าสู่สถานที่ลึกลับแห่งนี้

แต่ก่อนที่จะเข้าสู่เทือกเขากิสนา รพิพงษ์คิดว่าจะกลับไปที่เมืองริ เวอร์ก่อน ไม่ว่ายังไง เข้าสู่เทือกเขากิสนาครั้งนี้ ก็เป็นเรื่องที่เสี่ยงมาก เขาต้องพิจารณาความเป็นไปได้ที่เขาจะไม่กลับมา จัดการเรื่องต่างๆ ที่เมืองริเวอร์ให้เรียบร้อย

แน่นอนอยู่แล้ว วันนี้กลับไปไม่ได้แน่นอน ในเวลานี้ท้องฟ้ามืดลง แล้ว เขาอยากกลับไป ก็คงต้องรอพรุ่งนี้แล้ว

เขตเมืองเก่า ในบ้านบุณณดา

หลังจากพีรตาเลิกงาน รีบกลับให้เร็วที่สุด หลังจากเปิดประตูบ้าน เธอพุ่งตรงเข้าไปที่ห้องบุณณดา เห็นได้ชัดว่าดูตื่นเต้นมาก

บุณณดาที่เล่นมือถืออยู่ถูกพีรดาทำให้ตกใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง เหลือมองเธอ ถามขึ้น: “เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย ถูกคนปล้นหรือไง?” หน้าอกของพีรดาขยับขึ้นลง เธอพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองลง

แล้วถามขึ้น: “ระ. รพีพงษ์กลับมาหรือยัง?”

บุณณดาสายหน้า พูด: “ยังนะ ทำไมเหรอ?”

พีรดาใบหน้าแสดงความผิดหวัง จากนั้นพูดพึมพำกับตัวเอง: “คง ไม่ใช่เพราะว่าฉัน จึงไม่กลับมาพักที่นี่แล้วมั้ง?”

บุณณดาจ้องมองพีรดา สีหน้าประหลาดใจ พูดขึ้น: “เธอเป็นอะไร เธอรู้สึกว่ารพีพงษ์เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาไม่ใช่เหรอ ไม่ชอบเขาไม่ใช่เห รอ ทำไมตอนนี้สนใจเขาขึ้นมาแล้วล่ะ?”

พิรดารีบปิดปากบุณณดาจากนั้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก: “ต่อจาก นี้เธออย่าพูดว่าเขาเป็นผู้ชายธรรมดาอีก ต้องโทษเธอ บอกกับฉันว่า เขาเป็นคนขนอิฐที่ไซต์งานก่อสร้าง ไม่อย่างงั้นวันนี้ก็คงไม่เกิดเรื่อง แบบนี้”

“เรื่องอะไร? วันนี้เธอเจอรพีพงษ์เหรอ? รีบเล่าให้ฉันฟังบุณณดา รีบพูดขึ้น

พีรดานั่งที่ข้างเตียง สูดหายใจ จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรง พยาบาลในวันนี้ให้บุณณดาฟัง บุณณดาฟังไปแล้วเบิกตาตัวเองกว้าง ราวกับว่าได้ยินขาวอะไรที่น่าตกใจ

“เธอว่าอะไรนะ! รพีพงษ์คือคนที่อธิชนม์ยังต้องเรียกว่าคุณชาย! ” บุณณดาแสดงความตกใจออกมา

“เธอเบาเสียงหน่อย ถ้ารพีพงษ์กลับมาพอดี เขาได้ยินเข้า โกรธมา จะทำยังไง” พีรดารีบพูดขึ้น

บุณณดาไม่สามารถตอบสนองได้ไปชั่วขณะ คนที่เช่าบ้านของตัว เองที่นี่ เป็นคนใหญ่คนโตขนาดนี้ แต่เขาบอกกับตัวเองว่าเป็นขนอิฐที่ ไซต์ก่อสร้างไม่ใช่เหรอ?

หรือเขาทำเพื่อไม่อยากให้ตัวเองมีปัญหา?

“รพีพงษ์เหมือนจะไม่พอใจในตัวฉันมาก บุณณดา เธอว่าฉันจะมี โอกาสหรือเปล่า? ” พีรดาถาม

บุณณดาหัวเราะออกมา พูดขึ้น : ก่อนหน้านี้ทัศนคติของเธอที่มีต่อ

เขาแย่มาก วันนี้เกิดเรื่องแบบนี้อีก ฉันเดาว่าไม่มี”

พีรดาก็รู้ว่าบุณณดาไม่ได้พูดล้อเล่น แต่เธอยืนหยัดในใจของตัวเอง พูด “ไม่ว่ามีหรือไม่มีความหวัง ฉันก็ต้องลองดู คืนนี้ คอยดูการแสดง ของฉันละกัน”