บทที่356 รพีพงษ์เจาะจงว่าเป็นฉัน

คฤหาสน์ตระกูลลัดดาวัลย์

ห้องหนังสือของนนทภู

รพีพงษ์นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน จ้องมองเอกสารกองพะเนิน ที่กองอยู่ตรงหน้า หลังจากที่รับช่วงกิจการของตระกูลลัดดา วัลย์แล้ว เรื่องที่ต้องให้เขามาสะสางยังมีอีกมาก เขานั่งหน้า โต๊ะทำงานมาสองวันแล้ว

กิจการของตระกูลลัดดาวัลย์ใหญ่โตมหาศาล รพีพงษ์เพิ่ง รับช่วงกิจการมา มีหลายเรื่องที่ต้องลงไปเรียนรู้ด้วยตนเอง แน่นอนว่าก็จะยุ่งอยู่ในช่วงแรกๆสองสามวันนี้ล่ะ ผ่านไป

อีกสองสามวันก็จะสบายขึ้นหน่อย

เพราะมีประสบการณ์ในการบุกเบิกซันบับเบิลกรุ๊ป สำหรับการที่จะบริหารครอบครัวใหญ่ยังไง รพีพงษ์ก็พอมี ประสบการณ์อยู่บ้าง ก็เลยไม่ได้ตื่นตูมอะไรนัก

ไม่นานนัก ท่านคทาเดินเข้ามาจากข้างนอก มาหยุดตรง หน้ารพีพงษ์

“นิรมัลพาคนมาอาละวาดอยู่หน้าประตู บอกให้แกคืนเงิน ให้พวกเขา หรือไม่ก็ให้พวกเขาเข้าตระกูลลัดดาวัลย์ “ท่าน ดทาเอ่ยปากพูด
“ปล่อยให้อาละวาดไปเถอะครับ โตๆกันแล้ว ต้องหัตรับ ผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจทำลงไป ถ้าพรุ่งนี้พวกเขามา อีก ก็หาคนไปจัดการเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ” รพีพงษ์พูด เสียงเรียบ

ท่านคทาพยักหน้า เขารู้สึกเลื่อมใสในความเด็ดขาดของ รพีพงษ์

“เวลาสองวันนี้ส่วนใหญ่หมดไปกับเรียงลำดับญาติใน ตระกูลลัดดาวัลย์ ตาจะเตือนให้นะว่ากำชับพวกเขาอย่าให้ แพร่งพรายไป ให้แค่คนในตระกูลลัดดาวัลย์รู้ก็พอ ตอนนี้ ข้างนอกยังไม่มีใครรู้ว่าคุณเป็นประมุขคนใหม่ของตระกูล ลัดดาวัลย์”ท่านคทาเอ่ยปากพูด

รพีพงษ์ขานรับ เขาไม่ชอบแพร่งพราย เป็นนิสัยระมัดระวัง ที่เพาะขึ้นไม่กี่วันนี้ ประสบการณ์สอนเขา ให้ซ้อนเร้น จะเป็น ประโยชน์ต่อตนเองมหาศาล

การประกาศก้องโลกจะทำให้คนหลงในลาภยศสรรเสริญ แต่ว่ารพีพงษ์ไม่ค่อยยึดติดกับลาภยศสรรเสริญพวกนี้เท่า ไหร่ เขาไม่ใช่พวกคางคกขึ้นวอสักหน่อย เขาก็แค่ทวงสิ่งที่ เป็นของเขากลับมาก็เท่านั้น เลยคิดว่าไม่ต้องประกาศอะไร

“บ่ายวันนี้ผมควรอ่านเอกสารพวกนี้ให้จบ จัดการเรื่องรับ มอบให้เสร็จสิ้น ต่อไปเรื่องของบ้านลัดดาวัลย์ ต้องรบกวน คุณท่านคทาแล้วนะครับ” รพีพงษ์ส่งยิ้มอย่างไว้เนื้อเชื่อใจให้ท่านคทาถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ แต่ไม่ได้ปฏิเสธ เป็นเรื่องที่พวกเขาคุยกันไว้ดิบดีตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว

แม้ว่าจะได้บ้านลัดดาวัลย์กลับมาอย่างประสบความ สำเร็จ แต่รพีพงษ์ก็ยังมีธุระส่วนตัวที่ต้องทำ และเขานั้นชอบ เมืองริเวอร์มากกว่า เกียวโตสำหรับเขาแล้ว มีความทรงจำที่ เจ็บปวดมากเสียจนเกินไป

หลังจากที่รพีพงษ์ตัดสินใจจากมาแล้ว ก็มอบให้ท่านคทา เป็นคนดูแลบ้านลัดดาวัลย์แทนเขา

ท่านคทาเป็นพ่อบ้านให้ตระกูลลัดดาวัลย์มานานหลายปี

เขารู้ทุกเรื่องในตระกูลลัดดา

วัลย์อย่างถ่องแท้ อีกอย่างรพีพงษ์ก็รู้จักท่านคทาดี เขา มั่นใจว่าท่านคทาจะไม่หักหลัง

บ้านลัดดาวัลย์แน่นอน เลยมอบหมายเรื่องๆหนึ่งให้ท่าน คทาทำ รพีพงษ์ก็รู้สึกวางใจมาก

“คุณตัดสินใจไม่อยู่ที่เกียวโตจริงๆเหรอ ตระกูลลัดดา วัลย์ให้โลกใบใหม่ที่กว้างขวางกับคุณได้อีกเยอะนะ ที่นี่ต่าง หากถึงจะเป็นเวทีของคุณ”ท่านคทาเอ่ยปาก

“ผมไม่ได้ต้องการเวทีอะไรหรอก ผมแค่อยากทำเรื่องที่ตัว เองควรจะทำ และก็มีเรื่องสำคัญกว่านี้ที่ต้องทำ เกียวโตไม่ เหมาะกับผม”รพีพงษ์ยิ้มพลางพูด
เห็นรพีพงษ์แน่วแน่ขนาดนี้ ท่านคทาจะพูดอะไรมากก็ไม่ ได้ จึงหันหลังเดินออกจากห้องหนังสือไป ปล่อยให้รพีพงษ์ ตั้งใจแก้เอกสารต่อ

คฤหาสน์ตระกูลธนาโสจิรัตร์

จารุณีกำลังนั่งเศร้าโศกอยู่บนเตียง เธอกอดเข่าตัวเอง แน่น บนใบหน้ามีคราบน้ำตา

“ลูกนี เปิดประตูให้พ่อเข้าไปหน่อยสิลูก ลูกไม่ได้กินอะไร มาทั้งวันแล้วนะ แบบนี้จะหิวจน

เสียสุขภาพนะลูก”เสียงของธีรศานติ์ดังก้องอยู่หน้าห้อง

จารุณีแทบจะไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ ราวกับไม่ได้ยินอะไร ทั้งสิ้น

ธีรศานต์ที่ยืนอยู่ด้านนอกถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ หลังจากที่รพีพงษ์มาค้างที่ บ้านเขาในคืนนั้น จารุณีก็กลาย เป็นแบบนี้เสียแล้ว เขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่าง สอง คนนั้น แต่แค่คิดก็รู้แล้ว ว่ารพีพงษ์คงจะแบไพ่กับจารุณีไป แล้วเรียบร้อย

“ลูกณี ลูกต้องคิดให้รอบคอบนะ รพีพงษ์แต่งงานมี ครอบครัวแล้ว และตอนนี้เขาก็เป็น

ประมุขบ้านลัดดาวัลย์ ลูกกับเขาน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก ลูกรีบตัดใจซะเถอะนะ ผู้ชายดีๆ ในโลกนี้มีเยอะแยะนะ ไม่ใช่ แค่รพีพงษ์คนเดียวนะลูก”ธีรศานต์พูดเน้นทีละคำอย่างหนัก แน่น

สักพักใหญ่ ข้างในยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับออกมา เลย สีหน้าของธีรศานต์เต็มไปด้วยความอ่อนใจ หันตัวกลับ แล้วจากไป

จารุณีนั่งเหม่อบนเตียงเป็นนานสองนาน หน้าจอบนโน ตบุ๊คของเธอมีแต่ภาพเมืองริเวอร์และการแนะนำรพีพงษ์กับ อารียา

มีข่าวหนึ่งที่พูดถึงอารียาเป็นพิเศษ จารุณีจึงจับตามอง ในเวลานี้เอง มือถือของจารุณีดังขึ้น เธอหันไปมองอย่าง

รู้สึกตัว ในใจคาดหวังให้เป็นข้อความที่รพีพงษ์ส่งหาเธอ

ช่วงสองวันมานี้เธอคิดว่ารพีพงษ์คงจะมาหาเธอ แต่ว่าไม่ เลย สองวันนี้รพีพงษ์มัวแต่ง่วนอยู่กับการมอบหมายเรื่อง ของตระกูลลัดดาวัลย์ จึงลืมเรื่องของเธอไปเสียสิ้น

บนมือถือเป็นข้อความที่กรภัทร์ส่งมา

“ณี ออกมาเที่ยวหน่อยเถอะนะ ผมกับคุณชายไววิทย์จัด งานปาร์ตี้ เป็นเพื่อนที่คุณรู้จักทั้งนั้นเลย คืนนี้พวกเราเตรียม รายการสนุกๆที่คุณชอบไว้ด้วยนะ รับรองมันส์ คุณต้องชอบ แน่ๆ”
พอเห็นว่าไม่ใช่ข้อความที่รพีพงษ์ส่งมา จารุณีก็แสดง

สีหน้าผิดหวังอย่างมาก

เป็นอยู่พักใหญ่ จารุณีจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วคลึง หน้าตัวเองเบาๆ จ้องมองรูปอารียาที่อยู่บนหน้าจอคอม พูด พึมพำกับตัวว่า”ให้ตัดใจงั้นเหรอ ไม่มีทาง รพีพงษ์จะต้อง เป็นของฉัน ใครหน้าไหนจะมาแย่งไปไม่ได้ทั้งนั้น!

จากนั้นเธอจึงลุกจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาแล้วแต่งหน้า

เธอยังตัวเองอยู่ในห้องมาสองวันแล้ว ในเมื่อตัดสินใจ แล้ว เธอก็ต้องสู้สุดตัว

อันดับแรกสุดต้องให้อิ่มท้องก่อน

ในเมื่อกรภัทร์ชวนให้เธอไปเที่ยว งั้นก็ออกไปเปิดหูเปิด

ตาให้สบายใจหน่อยแล้วกัน กลับมาแล้วค่อยคิดวางแผนการ

จารุณียังคงแต่หน้าตามแบบที่แต่งในคืนนั้น เธอตัดสินใจ ว่าต่อไปจะไม่ให้ใครทำเหมือนกับว่าเธอเป็นสาวน้อยอีก เธอจะต้องเป็นผู้ใหญ่ให้จงได้

หลังจากที่แต่งหน้าเสร็จดีแล้ว จารุณีจึงตอบกลับข้อความ กรภัทร์ ถามที่อยู่เขา จากนั้น

จึงให้คนรถของธีรศานต์ส่งเธอไป
ธีรศาสนที่ไม่ได้ถามจารุณีว่าจะไปไหน สำหรับเขาแล้ว ขอ แค่ให้จารุณียอมออกจากบ้านบ้างก็เพียงพอแล้ว เขาเองก็ รู้สึกว่าจารุณีควรจะออกไปผ่อนคลายบ้าง

ในโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งที่เกียวโต

ในห้องส่วนตัวที่โอ่โถงห้องหนึ่ง กรภัทร์กำลังนั่งอยู่กับ หนุ่มไฮโซที่แต่งตัวด้วยแบรนด์

เนมทั้งตัวสองสามคน

พวกที่นั่งอยู่โต๊ะนั้น ล้วนเป็นเหล่าคุณชายเซเลบของเกียว โต แม้ว่าชาติตระกูลของเซเลบพวกนี้อาจจะไม่เทียบเท่ารพี พงษ์กับหอการค้าสมน. แต่ก็ถือว่าเป็นเซเลบแนวหน้าของ เกียวโตเหมือนกัน

อีกอย่างพวกนี้สนใจจารุณีอยู่ไม่มากก็น้อย แน่นอนว่า คุณชายเหล่านี้ไม่ได้พิสมัยใน

ความน่ารักของจารุณี หากแต่เล็งเห็นผลประโยชน์จากหอ การค้าสมุน.ต่างหาก

กรภัทร์ก็เลยนัดคนเหล่านี้มารวมตัวกัน เพื่อที่จะมาต่อกร กับรพีพงษ์

คุณชายแนวหน้าอย่างพวกนี้ยังเอาจารุณีไม่อยู่มือ คนที่ ไม่มีอะไรพิเศษอย่างรพีพงษ์ ถึงขั้นเรียกได้ว่าไม่มีอะไรสะดุดตามีสิทธิ์อะไรที่จะได้ครอบครองจารุณี

กรภัทร์ก็เลยจัดงานปาร์ตี้ขึ้น แล้วเรียกจารุณีมา เพื่อที่จะ ต่อกรกับรพีพงษ์

เดี๋ยวพอจารุณีมา พวกเขาจะรวมหัวกัน แล้วให้จารุณีเรียก รพีพงษ์ออกมา จากนั้นพวกเขาก็จะใช้มาตรการของตัวเอง สั่งสอนรพีพงษ์

ข้างๆกรภัทร์ เป็นหนุ่มคนหนึ่งที่มีรอยต่อระหว่างคิ้ว เขา มีชื่อว่าไววิทย์ เป็นคุณชายของ เจ้าพ่อบริษัท อสังหาริมทรัพย์BG

บริษัทอสังหาริมทรัพย์BG มีอิทธิพลมากในเกียวโต กิจการดีราวกับปลาต้องน้ำ โครงการขึ้นชื่อหลายโครงการ ในเกียวโตล้วนอยู่ภายใต้บริษัทแห่งนี้ทั้งนั้น ส่วนที่บริษัท เจริญก้าวหน้าขนาดนี้ เป็นเพราะเมื่อสองปีก่อนรับโครงการ หนึ่งมาจากตระกูลลัดดาวัลย์

ทุกคนรู้ถึงสถานภาพของตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโตดี บริษัทอสังหาริมทรัพย์BGสามารถรับโครงการจากตระกูล ลัดดาวัลย์มาได้ ก็หมายความว่าพวกเขาย่อมมีศักย ภาพสูง ดังนั้นจึงมีอีกหลายบริษัทที่ต้องการจะร่วมมือกับBGอีกเยอะ เพื่อที่จะเข้าหาตระกูลลัดดาวัลย์ บริษัท อสังหาริมทรัพย์BGจึงทำขึ้นมาได้ด้วยประการฉะนี้

หลังจากที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์BGทำขึ้นมาในเกียวโตแล้ว ในฐานะคุณชาย มาตรฐานการเลือกคู่ของไววิทย์จึงสูง ตาม เขารู้สึกว่ามีแต่คุณหนูแห่งหอการค้าสมน.เท่านั้นที่คู่

ควรกับเขา

ดังนั้นเขาจึงตามจีบจารุณีมาตลอดสองปีนี้ เสียดายที่ จุดจบของเขาเหมือนกับกรภัทร์ เขาเองก็รู้สึกเหมือนกันว่ามี แต่จารุณีเท่านั้นที่คู่ควรกับเขา แต่จารุณีเองไม่เคยแม้แต่จะ สนใจเขาเลย

คราวนี้ได้ยินจากกรภัทร์ว่ามีคนซิงตัดหน้าพวกเขาไปแล้ว ก้าวหนึ่ง นอกจากนี้แบ็คกราวด์ก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร แน่นอนว่า ไววิทย์จะต้องรู้สึกไม่สบอารมณ์ ก็เลยอยากจะมาดูให้เห็น กับตาว่าคนที่แย่งจารุณีไปนั้นคือใครหน้าไหน

ถ้าเป็นคนที่ไม่ได้มีแบ็คกราวด์ดีเด่นอะไรแล้วละก็ เขาเอง ก็คงไม่เกรงใจแล้ว

“กรภัทร์ นายแน่ใจนะว่าคนที่แย่งจารุณีไปไม่ได้มีแบ็ค กราวด์ดีเด่อะไร”ชายคนหนึ่งเอ่ยปากขึ้น

“แน่สิวะ คืนนั้นยังพาจารุณีไปกินข้าวโรงแรมบ้านกูเลย พวกแกรู้เปล่าว่ามันไปยังไง ขี่จักรยานไปเว้ย! “กรภัทร์ตอบ

“แม่ง กล้าดีไงวะซี่จักรยานพาจารุณีไปกินข้าว ดูท่าน่าจะ เป็นยาจกว่ะ ไม่รู้ว่าได้ใจจารุณีไปได้ไง”สองสามคนแสดง สีหน้าไม่สบอารมณ์
“ยังไงกก็ดีกว่ายาจกแบบนั้นแหละวะ แม้ว่าจะเทียบไม่ได้ กับหอการค้าสมน.ก็เถอะ แต่แบ็คกราวด์ก็ไม่ได้เป็นยาจก แบบนั้นแล้วกัน ทำไมณีถึงไม่มองมาบ้างวะ” ซายคนหนึ่ง อุทานออกมา

ไววิทย์ได้ยินคำพูดของคนๆนั้น จึงรีบหันกลับไปมอง คนๆ นั้นสัมผัสได้ถึงรังสีพิฆาตของไววิทย์ จึงสะดุ้งโหยง รีบพูดแก้ ต่าง”กูไม่กล้าไปคาดหวังณีเขาหรอก ยังไงซะสุดท้ายนี้ก็ต้อง เป็นของคุณชายไววิทย์ กูเชื่อว่าคุณชายไววิทย์จะแย่งณีกลับ มาจากยาจกนั้นได้”

สายตาของไววิทย์จึงอ่อนลง

“ไม่ว่าไอ้นั่นมันเป็นใคร รอให้ณีมาก่อน แล้วหาวิธีให้ณี เรียกมันออกมา ขอแค่มันกล้ามา กูมีวิธีจัดการมันเอง”ไว วิทย์พูดเย็นชา

คนรอบตัวต่างถกกันขึ้นมา ในใจของพวกเขารู้ดี พวกเขา สู้ไววิทย์ไม่ได้หรอก สู้ช่วยไววิทย์จัดการศัตรูความรักดีกว่า อย่างน้อยไววิทย์ก็ได้เห็นน้ำใจพวกเขาบ้าง

ผ่านไปสักพัก ห้องส่วนตัวถูกเปิดออก จารุณีเดินเข้ามา ตู เหมือนเธอจะไม่ได้เกรงใจคน

พวกนี้เลย เธอนั่งลงหน้าโต๊ะ หยิบของบนโต๊ะขึ้นมากิน

หิวมานาน เธอเองก็อยากกินอะไรแล้วเหมือนกัน
ส่วนพวกไววิทย์ต่างก็ตะลึงอยู่ในความงามของจารุณี

งดงามเหลือเกิน!

ไม่เหมือนกับบุคลิกขี้เล่นของจารุณีที่เห็นก่อนหน้าเลย

จารุณีเห็นชายสองสามคนจับจ้องเธอ จึงเอ่ยปากพูด”พวก คุณจ้องฉันทำไม ไม่เคยเห็น หรือไง”

“ณี คุณสวยเหลือเกิน”ไววิทย์อดชมไม่ได้

“ยังต้องบอกด้วยเหรอ”จารุณีเบ้ปาก

แม้ว่าจะโดนกวนประสาท แต่ไววิทย์ก็ไม่ถือสา พอเห็นจา รุณีแล้ว ไววิทย์ยิ่งแน่ใจว่าจะ ต้องครอบครองจารุณีให้ได้

เขากลอกตา ยิ้มให้จารุณี แล้วพูดขึ้น”ณี พวกเราได้ยิน จากกรภัทร์ว่าคุณมีแฟนเหรอ ไหนๆวันนี้เราก็ออกมาเที่ยว กันแล้ว คุณเรียกเขาออกมาด้วยสิ แนะนำให้พวกเรารู้จัก

หน่อยเป็นไง”

จารุณีได้ยินคำพูดของไววิทย์ จึงหยุดกินทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ