บทที่353 หาความยุติธรรมให้เขา

“รพีพงษ์! มันกลับมาแล้ว!”

“ไอ้ป่าเถื่อน! ยังกล้ากลับมาอีก มันมีสิทธิ์อะไรที่จะมา

คัดค้าน!”

“มันกลับมาก็ดี จับมันไว้ไอ้ป่าเถื่อน แม้แต่แม่ตัวเองยัง ฆ่าได้ มันไม่ควรจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป!”

หลังจากที่คนของตระกูลลัดดาวัลย์เห็นรพีพงษ์แล้วนั้น ก็ เกิดความโกรธแค้นขึ้นมา พวกเขาเชื่อโยษิตา จึงได้คิดว่าวี ธราได้ถูกรพีพงษ์ฆ่าไปแล้ว

โยษิตาคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะกลับมาเกี่ยวโตเร็วขนาดนี้ แล้วดูจากท่าทีของเขาแล้ว ชัดเจนว่ามาเพื่อหาเรื่องแน่นอน

เธอกลอกตาไปมา รีบตะโกนไปที่รพีพงษ์ “รพีพงษ์ แกไอ้ ป่าเถื่อน พี่สาวฉันอยากจะทำดีกับแก แต่คิดไม่ถึงว่าแกจะ ใจดีอำมหิต ฆ่าเธอได้ลงคอ อยากที่จะกุมอำนาจของตระกูล ลัดดาวัลย์ เลยทำทุกวิถีทาง แกคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะกุม อำนาจทั้งหมดได้หรอ หยุดคิดได้ล่ะ ไม่มีใครยอมรับแก ทรอก!”

“แล้วแกยังฆ่าพี่สาวอีก ต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำลงไป แกกล้ากลับมา งั้นก็อย่าคิดจะมีชีวิตรอดออกไป!”

ทุกคนของตระกูลลัดดาวัลย์ถูกคำพูดของโยษิตาครอบงำ จนโกรธแค้นขึ้นมา ตอนนี้รพีพงษ์คือศัตรูของพวกเขา พวก เขาจะให้รพีพงษ์รับผิดชอบต่อการตายของหัวหน้าตระกูล

ทุกคนมองไปที่รพีพงษ์ด้วยสายตาดุดัน ราวกับจะสามารถ พุ่งไปที่รพีพงษ์ได้ทุกเมื่อ

รพีพงษ์มองไปที่ทุกคน ด้วยสายตาที่นิ่งสงบ จากนั้นก็เดิน ไปด้านหน้า ราวกับไม่ได้ใส่ใจคนของตระกูลลัดดาวัลย์ อย่างไรอย่างนั้น

คนของตระกูลลัดดาวัลย์ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รู้สึก โมโหอย่างมาก ทุกย่างก้าวที่รพีพงษ์เดิน ยิ่งเพิ่มไฟความ โกรธแค้นให้พวกเขามากขึ้น

เพราะความโกรธแค้น คนนับร้อยที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่มี ใครกล้าที่จะพูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย

“โยษิตา แกแสดงละครเก่งจริงๆ จนแยกไม่ออกเลยล่ะ แกอยากจะล้างแค้นแทนวีธรา หรือจะยืมมือของคนตระกูล ลัดดาวัลย์กำจัดฉัน แล้วกุมอำนาจไว้ในมือเองล่ะ?” รพีพงษ์ กล่าวว่านึ่งสงบ

โยษิตาเกลียดชัง แล้วกล่าว “อย่ามาแก้ตัว ฉันถามแก พี่ สาวฉันอยู่ไหน!”
“เธอตายแล้วจริงๆ” รพีพงษ์กล่าว

คนของตระกูลลัดดาวัลย์เสียงดังขึ้นมา ถึงแม้ตอนนั้นที่โย ษิตาพูดเรื่องนี้ทำให้พวกเขามีความโมโหขึ้นมาแล้วก็ตาม แต่เมื่อได้ยินจากปากรพีพงษ์เอง ก็ตกใจขึ้นอีก

วีธรา ตายแล้วจริงๆหรอ!

“แต่เธอไม่ได้ตายเดี๋ยวน้ำมือของฉัน” รพีพงษ์พูดเสริม

“แกคิดว่าพวกเราโง่หรือไง? พี่สาวหาแกไปเมืองริเวอร์ ไม่มีข่าวคราวมาหลายวัน คนที่ฉันจัดไปตามหาก็ไม่ส่งข่าว ใดๆกลับมา ตอนนี้แกมาปรากฏกายที่นี่ ถ้าแกไม่ได้เป็นคน ทำ แล้วจะเป็นใครทำ!” โยษิตาตะโกนอย่างเสียใจสุดซึ้ง ใน เมื่อต้องแสดงละคร ก็ต้องแสดงให้ถึงที่สุด

โยษิตาและวีธราเป็นพี่น้องกัน โยษิตาผูกพันกับพี่สาวของ ตนจริงๆ วีธราเสียชีวิต เธอก็ต้องเกลียดรพีพงษ์เป็นธรรมดา

แต่โยษิตาถึงจะถือเป็นคนที่ใจดำอำมหิตตัวจริง คนแบบ นี้ คำนึงแต่ผลประโยชน์เป็นหลัก การเสียชีวิตของวีธรามาก สุดก็แค่ทำให้เธอเสียใจเป้าหมายหลักของเธอ คือสิ่งที่จะ เกิดขึ้นหลักจากการตายของวีธรา

ทุกคนไม่เชื่อคำพูดของรพีพงษ์ ถ้ารพีพงษ์ไม่ได้ฆ่าวีธรา งั้นทำไมเขาจึงมาปรากฏตัวที่นี่?

“ไอ้อกตัญญู! ติดไม่ถึงว่าตระกูลลัดดาวัลย์ของเราจะมีไอ้เหี้ยมโหดอย่างแก วันนี้ฉันจะเปิดโปงความร้ายกาจของแก ฆ่าได้แม้แต่แม่ของตัวเอง ตายสักร้อยครั้งก็ยังไม่

เจตที่ยืนอยู่หลังโยษิตาเก็บความโกรธแค้นไว้ไม่ไหว อีกต่อไป เขาอยากจะสั่งสอนรพีพงษ์ตั้งแต่ครั้งที่แล้ว ครั้งนี้ ไม่ว่าจะยังไงจะไม่มีทางปล่อยรพีพงษ์ไปแน่

เขาพุ่งไปที่รพีพงษ์ ด้วยสายตาและอาฆาต

“อาเจตออกโรงเอง ต้องจัดการกับไอ้เหี้ยมแน่ได้แน่นอน

มันกล้ากลับมาคนเดียว โง่จริงๆ” นิรมัทเห็นเจตดิลกลงมือ เอง ก็ยิ้มออกมา ทุกคนคิดว่าเจตดิลกจะปรามรพีพงษ์ได้แน่นอน แม่การ์ด

ฝีมือดีของวีธราจะไม่กลับมา แต่ไม่มีใครรู้ว่ารพีพงษ์ใช้วิธี ไหนต่อกรกับพวกเขา ไม่ว่าจะยังไง รพีพงษ์ก็ไม่มีทางเก่ง กว่าคนเฒ่าคนแก่ของตระกูลลัดดาวัลย์ไปได้

“เด็กน้อย เอาชีวิตมา!”

เจตดิลกปล่อยหมัดไปที่อกของรพีพงษ์

รพีพงษ์หลับตา หลังจากนั้นร่างกายก็ขยับอย่างรวดเร็ว แล้วหลบหมัดของเจตติลกได้อย่างสบาย

“โยษิตาให้ข้อเสนออะไรกับคุณ? ถึงได้มาลงมือกับผม คุณแน่ใจหรอว่าที่เธอพูดนั่นคือความจริง?”
“เหอะ ความจริงก็อยู่ตรงหน้า เธอพูดจริงไม่จริง แกก็ต้อง ตาย!” เจตดิลกลงมือกับเขาอีกครั้ง ด้วยท่าที่รุนแรง ดู เหมือนจะทำให้รพีพงษ์ตายอย่างใดอย่างนั้น

ตอนนี้รพีพงษ์แน่ใจแล้ว ว่าเจตดิลกถูกโยษิตาครอบงำ แล้ว

ในเมื่อเขาอยากฆ่าตนเอง งั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ อีกต่อไป

หลังจากที่เจตดิลกปล่อยหมัดแล้วนั้น รพีพงษ์ก็เตะไปที่ขา ของเจตดิลก เจตดิลกถลำไปด้านหลังอย่างเร็ว จากนั้นรพี พงษ์ก็พุ่งและเตะเข้าไป เจตดิลกไม่มีแม้กระทั่งเวลาที่จะหลบ

เขาตกใจ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะจู่โจมได้เร็วขนาดนี้

“เป็นไปได้ไง! ทำไมมันเคลื่อนไหวเร็วได้ขนาดนี้!”

ในตอนที่เจตดิลกกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ขาของรพีพงษ์ใต้ ถีบไปยังร่างของเขาแล้ว ร่างของเจตดิลกบินขึ้น แล้วตกลง มาที่พื้นอย่างจัง เลือดในปากพุ่งกระจายออกมา จากนั้นหน้า ก็ซีดลงทันใด

ที่รพีพงษ์ถีบไปเมื่อกี้ได้ทำลายภายในของเจตดิลก ทำให้ เขาหมดสิ้นกำลังโดยสิ้นเชิง

ทุกคนตะลึง ไม่คาดคิดว่าแม้แต่เจตดิลกก็ไม่ใช่คู่ต่อกร ของรพีพงษ์ ไม่แปลกที่รพีพงษ์กล้ามาคฤหาสน์ตระกูลลัตตาวัลย์โดยลำพัง

“ทุกคนรีบมา ถึงกำลังของไอ้เด็กนี่มันจะมากเกินกว่าที่คิด ไว้ แต่พวกคุณช่วยกัน มันจะไม่มีทางต่อกรได้ เพียงแค่ร่วม มือกันถึงจะจัดการมันได้!” เจตดิลกตะโกนออกมา จากนั้น เลือดก็กระอักออกมาจากปาก

“อาเจตพูดถูก พวกเราร่วมมือกัน มันไม่มีคนช่วย รับมือ พวกเราไม่ไหวหรอก! สิ่งที่เร่งด่วนในตอนนี้คือเอาชนะรพี พงษ์ให้ได้ ไม่งั้นเขาจะสร้างปัญหาอย่างมากให้กับตระกูล

ลัดดาวัลย์ของเรา” นิรมัยตะโกนออกมา

ทุกคนตัดสินใจพุ่งไปที่รพีพงษ์ เพื่อที่จะเอาชนะเขา

ในขณะนี้เอง กลุ่มคนสวมชุดดำพุ่งเข้ามาทันใด ขวางหน้า รพีพงษ์ไว้จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา

“ไม่คาดคิดว่าตระกูลลัดดาวัลย์จะมีพวกไร้น้ำยามากมาย ขนาดนี้ ยังไม่รู้ความจริงก็ลงมือแล้ว ไม่แปลกที่หลายปีมานี้ ตระกูลลัดดาวัลย์เติบโตอย่างเชื่องช้า ดูๆแล้วน่าจะเป็น เพราะพวกไร้น้ำยาอย่างพวกแกถ่วงไว้

ธีรศานต์เดินเข้ามาในสวน ยื่นข้างรพีพงษ์

เมื่อโยษิตาเห็นธีรศานต์ ก็ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าอีกฝั่งมา เพื่อช่วยรพีพงษ์ มิน่ารพีพงษ์ถึงได้กล้ามาคฤหาสน์ตระกูลลัด ดาวัลย์คนเดียว ที่แท้ก็มีธีรศานต์คอยหนุนหลังอยู่นี่เอง
“ธีรศานต์ นี่เป็นเรื่องของตระกูลลัดดาวัลย์ ไม่ว่ายังไง ก็ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับแก ฉันว่าแกอย่าเข้ามายุ่งเลยจะดีกว่า มิ เช่นนั้นคนมากมายของตระกูลลัดดาวัลย์นี้ ก็ไม่กลัวพวกหอ การค้าสมน.หรอกนะ!” โยษิตาตะโกนออกมา

ธีรศานต์ยิ้มดูแคลน แล้วกล่าว “ยุ่งเรื่องคนอื่น? ตอนที่แก กับวีธราทำร้ายลูกสาวฉัน ทำไมถึงไม่คิดว่าฉันจะเข้ามายุ่ง ล่ะ? พูดง่ายๆ รพีพงษ์คือผู้ชาวบชีวิตลูกสาวฉันเอาไว้ ฉันมา หาความยุติธรรมให้เขา ผิดหรอ?”

คำพูดของธีรศานต์ทำเอาทุกคนตกตะลึง ไม่คาดคิดว่า นายกหอการค้าสมน.จะพูดว่าวีธราและโยษิตาสองพี่น้อง ทำร้ายลูกสาวของเขา พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

สีหน้าของโยษิตาดูไม่ดี เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมา วันนี้ที่ธีร ศานต์ มา เกิดพูดเรื่องของจารุณีขึ้นมา ถึงเวลานั้นจฝก็จะ ปิดบังตัวตนของจักรพันธ์ไม่ได้อีกต่อไป สำหรับเธอแล้วไม่ ได้เป็นเรื่องที่ดีเลย

“ทุกคนอย่างฟังเขาพูดจาเลอะเทอะ ฉันและพี่สาวฉันไม่ เคยทำร้ายลูกสาวของเขา วันนี้ที่เขามาช่วยรพีพงษ์ ต้องฉวย โอกาสนี้ทำลายตระกูลลัดดาวัลย์ของพวกเราแน่นอน ไม่แน่ พี่สาว อาจจะถูกธีรศานต์และรพีพงษ์ฆ่าตายก็ได้นะ เขาก็แค่ หาข้ออ้างให้ตัวเองเท่านั้น!”

“คนของหอการค้าสมน.ที่มานั้นมีจำนวนไม่มาก พวกเราคนเยอะ และมีฝีมือ ช่วยๆกัน ก็ยังคงฆ่ารพีพงษ์ใต้เหมือน เดิม นี่เป็นเรื่องของตระกูลลัดดาวัลย์ของพวกเรา ถ้าถูกคน ของหอการค้าสมน.กีดขวาง ต่อไปพวกเขาต้องเล่นหัวพวก เราแน่นอน!”

โยษิตาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีพลัง ตอนนี้เธอรีบ ร้อนที่จะฆ่ารพีพงษ์เป็นอย่างมาก เพียงแค่ฆ่ารพีพงษ์ แม้จะ เป็นศัตรูกับหอการค้าสมน. เธอก็ไม่กลัว

“แกนี่นะแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ล่ะ ไม่แปลกที่คนของ ตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ในอานัดของพี่น้องทั้งสองอย่างพวก แก” ธีรศานติ์กล่าวอย่างดูแคลน

“ลุย ฆ่ารพีพงษ์แล้วค่อยว่ากัน แม้จะเป็นคนของหอการค้า สมน.ก็ขัดขวางพวกเราไม่ได้!”

นิรมัทตะโกนออกมา จากนั้นก็นำคนไปที่รพีพงษ์ ดูเหมือน กำลังจะปะทะกันแล้ว

รพีพงษ์และธีรศานติ์ทั้งสองยืนนิ่ง มองไปที่นิรมัทอย่าง สงบ

ในขณะเดียวกันนี้เอง มีร่างลอย มาที่ตรงหน้าของนิรมัท โดยตรง จากนั้นก็มีเท้าพุ่งมา เตะไปยังนิรมัทจนลอยไป

ความจริงคนที่อยู่ด้านหลังของนิรมัทกำลังจะลงมือ แต่ เมื่อมีการปรากฏกายของคนๆหนึ่งที่ถีบเขา จากนั้นเห็นนิรมัทระทมแล้วนั้น ก็ไม่มีใครก็เข้าไปอีกเลย

“ฉันไม่ได้มาข้าไปนะ คนเยอะขนาดนี้ สำนักบูโดวงแสงก็ มาร่วมด้วยล่ะกัน”

หลังจากที่จันทร์ไชยมองไปยังทุกคนแล้วนั้น ก็เดินไปยัง ข้างๆรพีพงษ์

หลังจากที่โยษิตาและคนชั้นสูงของตระกูลลัดดาวัลย์เห็น จันทร์ไชยมาแล้วนั้น หน้าตาถอดสี ถ้าการที่รพีพงษ์พาคน ของหอการค้าสมน.มาแล้วทำให้ทุกคนตะลึงล่ะก็ งั้นที่คน ของสำนักบูโดวงแสงมานั้น ก็ทำให้พวกเขากลัวได้เลยล่ะ

เพราะความน่าเกรงขามของสำนักบูโดวงแสงนั้นคนของ เมืองริเวอร์ย่อมรู้ดี และหลายปีแล้วที่พวกเขาไม่ได้ข้องเกี่ยว กับการทะเลาะวิวาทใดๆเลย รพีพงษ์เชิญให้พวกเขามาได้ นั้น แม้จะมีแค่จันทร์ไซยคนเดียวที่มา พวกเขาก็รับรู้ได้ถึง ความร้ายแรง

จันทร์ไชยอยู่ที่นี่อย่างน้อย ทุกคนก็รู้ ว่าจะใช้กำลังในการ กำจัดรพีพงษ์นั้น เป็นไปไม่ได้แล้ว

“จันทร์ไชย สำนักบูโดวงแสงของพวกคุณจะไม่เกี่ยวข้อง กับการทะเลาะวิวาทใดๆไม่ใช่หรอ คุณมานี่หมายความว่า ยังไง? หรือคิดว่าตระกูลลัดดาวัลย์ของพวกเรารังแกได้ง่ายๆ งั้นหรอ?” โยษิตาชักตาไปที่จันทร์ไชยแล้วถาม
จันทร์ไชยหัวเราะ แล้วกล่าว “ผมไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับการ ทะเลาะวิวาทจริง แต่ก็จะมีช่วงที่ทนดูไม่ไหวจริงๆ คุณป้าย ความผิด ใช้วิธีสกปรก ผมดูต่อไปไม่ไหวจริงๆ อยากจัดการ สักหน่อย ต้องดูอารมณ์คุณด้วยหรอ?”