บทที่ 283 เพราะเขาคือเพื่อนของฉัน

ไอศูรย์ตกใจกับคำพูดของธฤตญาณ เขาถอยไปด้าน หลังแล้วชนเข้ากับชีวนาถ

ชีวนาถหรี่ตามองธฤตญาณ ไม่นานเขาจึงใจเย็นลง

“ธฤตญาณ คิดไม่ถึงว่าชะตาของแกยังไม่ขาด ปีนั้นโดน คนตามฆ่าเยอะขนาดนั้น ยังรอดตายมาได้ แต่ว่าในเมื่อแก รอดมาได้ แกก็ไม่ควรกลับมาที่เมืองกรีนโคลแกคิดว่า ตอนนี้เมืองกรีนโคลยังเป็นถิ่นของแกเหรอ กลับมาหาที่ ตายชัดๆ” วีรนาถพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไอศูรย์ตั้งสติได้ เขามองไปยังธฤตญาณด้วยสายตาเย็น ชา ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องกลัวมันอีก อิทธิพลของมันที่ สร้างขึ้นมาในปีนั้น โดนตระกูลรัตนชัยนันท์หุบไว้หมดแล้ว ตอนนี้ในเมืองกรีนโคลตระกูลวรโชติธีรธรรมเป็นตระกูลที่ แข็งแกร่งอันดับสองในบรรดาตระกูลใหญ่ เขาไม่จำเป็น ต้องเห็นมันอยู่ในสายตา

อีกทั้งคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นคนมีฝีมือของแต่ละสำนักใน เมืองกรีนโคลถ้าจะสู้กันจริงๆ คนที่เสียเปรียบก็คือมัน

“ธฤตญาณ สมองแกมีปัญหาตอนที่โดนตามฆ่าเหรอ แก กลับมาล้างแค้น แต่เอาคนมาแค่คนเดียวเนี่ยนะ แถมคนที่ พามาก็ดูเหมือนขยะเปียก อย่าบอกนะว่าแกคิดว่าแกสอง คนจะทำอะไรคนมีฝีมือแบบพวกเราได้” ไอศูรย์แสยะยิ้ม

“ก็แค่พวกไม่เอาไหน เราสองคนก็พอแล้ว” รพีพงษ์ หัวเราะแล้วพูดออกมา

“แกว่าอะไรนะ!”

“กล้าพูดว่าพวกเราไม่เอาไหน รนหาที่ตายชัดๆ!” “ไม่พอใจก็มาสู้กัน ดูสิว่าใครไม่เอาไหนกันแน่!”

คนพวกนั้นจะเข้าไปหาเรื่องรพีพงษ์

รพีพงษ์มองคนพวกนั้นอย่างเฉยชา ดูจากฝีมือของพวก มันแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเขากับธฤตญาณ แค่เขาคนเดียวก็ ทำให้พวกมันร้องขอชีวิตได้แล้ว

แต่เขาไม่ได้ผลีผลามอะไร เขาจ้องคนพวกนั้นแล้วพูด ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ถ้าพวกแกอยากสู้ เดี๋ยวฉันจะสู้ เป็นเพื่อนพวกแกก็ได้ แต่การที่เรามาวันนี้ เพื่อแก้แค้น ไอศูรย์ เพราะฉะนั้นพวกแกรอให้ไอศูรย์กับธฤตญาณ สะสางกันให้เสร็จก่อนแล้วกัน”

ไอศูรย์ได้ยินรพีพงษ์พูดจึงแสยะยิ้มออกมา แล้วหันไป มองธฤตญาณ “ทำไม จะสู้กับฉันเหรอ จะบอกให้นะสอง สามปีมานี้พละกำลังของใช้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ถ้าแกจะสู้ กับฉัน ฉันกลัวว่าแกจะไม่รู้แม้แต่ว่าตัวเองตายยังไงนะสิ”

ธฤตญาณจ้องเขาแล้วพูดว่า “ถึงจะตาย วันนี้ฉันก็ต้อง สะสางกับแกให้จบ เวทีประลองความเป็นความตาย แก กล้าไหมล่ะ”

ไอศูรย์แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันมีอะไรต้องกลัว วันนี้มีคน อยู่ที่นี่เยอะแยะพอดี สองสามปีก่อนแกไม่ตาย งั้นวันนี้ฉัน จะทำให้แกตายคามือฉันเอง!” ชีวนาถมั่นใจในตัวลูกชายของตัวเองมาก เขาให้คนยก เวทีขึ้นมาตรงกลางเพื่อให้ไอศูรย์กับธฤตญาณสู้กัน

รพีพงษ์ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง มองธฤตญาณที่ยืนอยู่ตรง กลางอย่างเงียบๆ เขาไม่แน่ใจว่าธฤตญาณจะจัดการ ไอศูรย์ได้หรือเปล่า แต่วันนี้เป็นความแค้นระหว่างธฤต ญาณกับไอศูรย์ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้ธฤตญาณจัดการ ด้วยตัวเอง

ธฤตญาณกับไอศูรย์ยืนประจันหน้ากัน แววตาของธฤต ญาณราวกับจะฆ่าคนได้ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ซัดหมัด พุ่งเข้าไปที่ไอศูรย์

ไอศูรย์หรี่ตาลง ช่วงเวลาที่ธฤตญาณซัดหมัดเข้ามา เขา ก็ซัดหมัดออกไปที่อกของธฤตญาณ

ใจของธฤตญาณเต็มไปด้วยความโกรธ เป้าหมายที่เข้า มาวันนี้คือการทำให้ไอศูรย์ตายคามีอเขา โดยไม่คิดว่าตัว เองจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่ เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้คิดถึง หมัดที่ไอศูรย์ซัดกลับมา

ไอศูรย์เห็นว่าธฤตญาณไม่ป้องกัน เขาขมวดคิ้วแล้วก่น ด่าในใจว่าไอ้นี่มันบ้าไปแล้ว จากนั้นเขาจึงรีบดึงหมัดกลับ มา แล้วหลบหมัดของธฤตญาณ

ธฤตญาณเดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว เขาซัดหมัด เข้าไปที่ไอศูรย์อีกครั้งโดยไม่คำนึงผลที่ตามมา

ไอศูรย์ถูกบังคับให้ถอยครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยกลวิธีของธ ฤตญาณ เขาไม่สามารถซัดหมัดกลับได้เลย วีรนาถเห็นไอศูรย์เสียเปรียบ จู่ๆ จึงกระวนกระวายใจขึ้น มา เมื่อเห็นว่าธฤตญาณจะออกหมัดอีก จึงตะโกนออกมา ว่า “โจมตีด้านล่างของมัน!”

ไอศูรย์ได้ยินดังนั้น จึงยกขาแตะลงไปที่เข่าของธฤต ญาณทันที ธฤตญาณยังไม่ทันปล่อยหมัด ตัวของเขาเซจน เกือบจะล้มลง

ไอศูรย์ใช้โอกาสนี้ พุ่งตัวเข้าไปหาธฤตญาณจนล้มลง บนพื้น แล้วต่อยลงไปที่หัวของเขา

เมื่อเห็นว่าไอศูรย์ได้เปรียบ วีรนาถจึงยิ้มออกมาอย่าง ได้ใจ

รพีพงษ์หันไปมองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “สังเวียนแจ้งเกิด คนนอกห้ามก้าวก่าย ไม่ว่ายังไงคุณก็เป็น เจ้าของสำนัก ไม่คิดว่าจะไม่มีคุณธรรมขนาดนี้”

วีรนาถหันมาจ้องรพีพงษ์แล้วพูดว่า “แกจะไปรู้อะไร อย่า มาพูดไร้สาระแถวนี้ ที่นี่คือถิ่นของตระกูลวรโชติธีรธรรม ฉันจะพูดอะไรก็ได้!”

รพีพงษ์ไม่สนใจเขา รอให้ธฤตญาณสะสางกับไอศูรย์ให้ เสร็จก่อน แล้วค่อยมาจัดการกับไอ้แก่เดนตายคนนี้

ธฤตญาณโดนไอศูรย์กดลงบนพื้น เขาใช้มือทั้งสองข้าง ดันลงบนพื้นทำให้ตัวของเขาขยับไปด้านหลังและหลุด จากไอศูรย์

ไอศูรย์หัวเราะห์แล้วพูดออกมา “กำลังของแกเทียบกับ ฉันไม่ได้เลย อย่ามาขัดขืนเลย ตายซะเถอะ!” ตอนนี้มุมปากของธฤตญาณมีเลือดออกจากการถูกต่อย เมื่อได้ยินไอศูรย์พูดเช่นนั้น เขาจึงแสยะยิ้มมุมปาก “ถ้าแก คิดอย่างนั้นจริงๆ แกคิดผิดมหันต์

พูดจบ ธฤตญาณก็พุ่งเข้าไปหาไอศูรย์อีกครั้ง เขายังใช้

กลวิธีเดิม ครั้งนี้ไอศูรย์รู้แล้วจึงจู่โจมไปที่ด้านล่างของธ ฤตญาณ ขณะที่เท้าของไอศูรย์กำลังจะเตะลงมา ธฤตญาณหมุน ตัวแล้วถีบออกไป เขาหมุนตัวกลางอากาศ แล้วเตะลงไป

บนหน้าของไอศูรย์ ไอศูรย์ไม่ทันตั้งตัวล้มไปนอนกองอยู่บนพื้น

กลวิธีนี้รพีพงษ์เป็นคนสอนเขา ตอนที่รพีพงษ์รู้จักกับธ ฤตญาณช่วงแรก เขาอึ้งกับฝีมือของรพีพงษ์มาก จึงให้รพี พงษ์สอนเขา

รพีพงษไม่ได้เก็บงำความรู้เอาไว้ เขาสอนกลวิธีให้ธฤต ญาณมากมาย ทำให้ฝีมือของธฤตญาณสูงขึ้นเรื่อยๆ

นี่เป็นเหตุผลที่รพีพงษ์วางใจให้ธฤตญาณสู้กับไอศูรย์ ไม่ว่ายังไงธฤตญานไม่มีทางให้กับคนของสำนักอันดับสอง หรอก

วีรนาถเห็นลูกชายของตัวเองถูกถีบจนล้มไปกับพื้น เขา จึงรีบขึ้นไปช่วยทันที แต่โดนรพีพงษ์ขวางเอาไว้เสียก่อน

“นี่คือเวทีประลองของพวกเขาทั้งสองคน คนนอกเข้าไป ก้าวก่ายไม่ได้ ถึงวันนี้ลูกของคุณจะโดนซัดจนตาย คุณก็ ทำได้เพียงยืนดูเท่านั้น ผมขอเตือนคุณว่าอย่าเพิ่ง ผลีผลาม” รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

วีรนาถรับรู้ได้ถึงพละกำลังที่อยู่ในตัวรพีพงษ์ มันทำให้ เขาแอบตกใจ

“เหอะ ลูกชายฉันไม่แพ้หรอก ฉันต่างหากที่ต้องเตือนแก เดี๋ยวตอนที่ธฤตญาณโดนซัดจนตาย แกอย่าพาลก็แล้ว กัน” วีรนาถพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

รพีพงษ์ไม่แยแสเขา แล้วมองไปยังธฤตญาณ

ไอศูรย์โดนธฤตญานถีบจนล้มไปกับพื้น เขามีนไปหมด เขากัดฟันลุกขึ้นมา เมื่อหันไปก็เจอกับหมัดของธฤตญาณ ที่กำลังจะซัดเข้ามาที่หน้า

ไอศูรย์ตกใจ เขาย่อตัวหลบ กะจะใช้วิธีนี้ในการหลบ หมัดของธฤตญาณ แต่ทว่าหมัดยังไม่ทันโดน : ยกขาขึ้นถีบไปที่ท้องของไอศูรย์ ธฤตญาณ

ไอศูรย์เกือบจะอ้วกออกมา หน้าซีดอย่างน่าสังเวช

ธฤตญาณกำคอเสื้อของไอศูรย์ แล้วซัดหมัดลงไปบน

หน้าของไอศูรย์อย่างไม่ไยดี “ฉันเห็นแกเป็นพี่เป็นน้อง แต่อยากได้ผู้หญิงของฉัน ไอศูรย์ ฉันตาบอดจริงๆ ที่เอาแกมาเป็นเพื่อน!”

ธฤตญาณระบายความโกรธของตัวเอง เขาซัดหมดลง ไปบนหน้าของไอศูรย์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผ่านไปสักพัก ไอศูรย์ ไม่มีแรงขัดขืนอีก เลือดไหลออกมาทางจมูกและปากของ เขา สองคนนี้ฆ่าลูกของฉัน พวกท่านคนใดที่สามารถจัดการ พวกมันได้ ฉันจะแบ่งสมบัติของตระกูลให้!”

เมื่อคนพวกนั้นได้ยินสิ่งที่วีรนาถพูด จึงพุ่งเข้าไปหารพี พงษ์ทันที

รพีพงษ์ยืนอย่างมั่นคง เขาใช้เคล็ดวิชาออกมา ถึงแม้ว่า คนพวกนี้จะเป็นคนที่เรียนศิลปะการต่อสู้ แต่ส่วนใหญ่ฝีมือ สู้รพีพงษ์ไม่ด้ รพีพงษ์ใช้กระบวนท่าจัดการกับทีละคน ผ่านไปไม่นาน คนพวกนั้นล้มลงไปกองกับพื้นจนหมด

วีรนาถมองรพีพงษ์ด้วยสีหน้าหวาดกลัวและตกตะลึง คิด ไม่ถึงว่าเขาจะเก่งขนาดนี้ “กะ แกเป็นใคร ทำไมต้องช่วยธ ฤตญาณแก้แค้นพวกเรา”

รพีพงษ์หัวเราะ “เพราะว่าเขาคือเพื่อนของฉัน”

เหงื่อผุดออกมาทางหน้าผากของวีรนาถ คนมากมาย ขนาดนี้กลับสู้รพีพงษ์ไม่ได้สักคน ถึงรพีพงษ์จะยืนให้ฆ่า พวกเขาก็ทำไม่ได้

ในขณะนั้นเอง คนที่เพิ่งตื่นมาไม่นานอ่างถิรมันเดินเข้า มาในสำนักบูโด เขาบิดขี้เกียจไปมา

“พวกนายทำอะไรกัน เสียงดังโวยวาย”

ตาของวีรนาถเป็นประกาย “คุณถิรมัน ไอ้สองคนนี้มันฆ่า ลูกชายผม ฝีมือของคุณสู้มันได้แน่นอน คุณกิรมันช่วย จัดการไอ้บ้าสองคนนี้ด้วยเถอะครับ!”