ตอนที่223

ถึงตอนนี้ปาณียังไม่รู้วันเกิดของคุณอาเลย เธอมองไปที่ธามนิธิ “คุณอาราศีอะไรคะ?”

“เธอถามวันเกิดฉันตรงๆก็ได้แล้วไม่ใช่หรือไง?” ธามนิธิรู้ทันทีเลยว่าปาณีจำวันเกิดเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ

โดนฉีกหน้าแบบนี้ปาณีก็รู้สึกอึดอัด “หนูสัญญาว่า คราวหลังจะไม่ลืม”

ไวยาตย์ตอบแทนธามนิธิ “วันเกิดคุณธามนิธิเป็น วันที่ยี่สิบเก้าเดือนธันวาคม ราศีแคพริคอร์นครับ”

ปาณี “หนูรู้แล้วจะจำได้ทั้งชาติเลย จะไม่ลืม

แม้แต่วิหนึ่งด้วย”

ธามนิธิมองที่เธอทำตัวจริงจังแบบนี้มุมปากก็ยก ยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ยังดีที่ยังมีจิตสำนึก!

“แล้วนี่ไม่คิดจะให้ของขวัญอย่างอื่นบ้างหรือไง” ปาณีมองเขาอย่างอ้อน

“…” ธามนิธิมองเธอราวกับว่าสิ่งที่เธอขอมานี้มัน เกินไปจริงๆ “ยังจะเอาของขวัญวันเกิดเพิ่มอีก?”

“อือ” ปาณีไม่รู้สึกว่าตัวเองขออะไรเกินเขตมากไป จึงไปพูดใกล้ๆหูเขาเบาๆ “งั้นคุณจับหนูหนึ่งที่ถือเป็น ของขวัญวันเกิดว่าไงคะ?”

ระหว่างที่พูด เสียงอ่อนๆของเธอวนเข้ามาในหูเขา
อยู่ข้างธามนิธิมานานขนาดนี้ ตอนนี้เธออ่อยธา มนิธิได้ถนัดมือสุด

บางครั้งก็อดที่จะหยอกเล่นไม่ได้

ธามนิธิ …”

ปาณีผิดหวัง “ไม่เอาก็ช่างมันเถอะ”

วินาทีต่อไปก็ได้ยินธามนิธิพูดขึ้นมา “ปิดตาสิ” ปาณียิ้มแล้วปิดตา เอาหน้าไปใกล้เขา

ธามนิธิมองเธอที่เข้าใกล้อย่างไม่ระแวงอะไรเลย ก้มหัวไปจับที่ปากเธอหนึ่งที

บรรยากาศหวานแหววเต็มทั่วรถตอนนี้

ไวยาตย์กำลังขับรถอยู่พอเห็นภาพนั้นก็ตกใจจน รีบหลบสายตาหนี

ยิ่งอยู่ยิ่งรู้ว่างานที่ตัวเองกำลังทำอยู่ตอนนี้มัน ลำบากมากจริงๆ

บ้านวิสิทธิ์เวชชั้นบนสุด ไวยาตย์ยืนเฝ้าที่หน้าห้อง ได้ยินเสียงเปียโนออกมาจากห้องอย่างติดๆขาดๆ พวกเขากลับมาจากข้างนอก ธามนิธิก็พาปาณีมา

ที่นี่เลย นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีได้สัมผัสเปียโน ธามนิธิก็มี ความอดทนกับเธอ

แสงไฟในห้องเป็นแบบโรแมนติกมีบรรยากาศ
ปาณีมองธามนิธิเพราะรู้สึกผิดคาด “คุณอาพาหนู มาเล่นเปียโนทำไมคะ?”

“ชอบไหม?” ธามนิธิมองเธอ “ของขวัญที่ฉันให้

เธอ”

ไม่ได้เอาเพชรพลอยให้เธอแล้วก็ไม่ได้เอาอย่าง อื่นให้เธอแต่ว่าพาเธมาทำเรื่องที่เธออยากทำมากที่สุด

เธอเคยบอกเขามาก่อนว่าเธออิจฉาติรยา รู้สึกว่า ขนาดเปียโนตัวเองยังไม่เคยเล่นเลย เขาจำได้

ปาณีก้มหัวลง “ชอบค่ะ”

รู้สึกเหมือนน้ำตาจะตกลงมา

ครั้งที่แล้วเขาซื้อหยกราคาแพงให้เธอ เธอยังไม่รู้ สึกอะไรแต่ครั้งนี้มันกลั้นไม่ไหวจริงๆ

ถึงหยกก็อาจจะหายากแต่ความฝันของตัวเองมัน ยิ่งต้องรักษาไว้

ธามนิธิมองเธออย่างอ่อนโยนแล้วพูดอย่างจริงจัง “คราวหลังถ้าเธออยากเล่นเปียโนเดียวฉันสอน ถ้าเธอ อยากเต้นรอให้ฉันหายดีก่อนฉันจะสอน”

” ปาณีมองธามนิธิ คำพูดของเขาทำให้น้ำตาที่ พยายามกลั้นไว้ปล่อยออกมา “ขอโทษ” เธอหันตัวไม่ให้ธามนิธิเห็นตอนเธอร้องไห้ มันน่า

อาย!

กลางคืนจนผ่านเที่ยงคืนไป ปาณีกับธามนิธิค่อยลงมาชั้นล่าง กำลังออกจากลิฟต์ก็เห็นเวทัสยืนอยู่ที่ ระเบียง

“คุณเวทัสครับ” ไวยาตย์เห็นเวทัสก็รู้สึกตกใจ “คุณอยู่ที่นี่ได้ไงครับ?”