เธอมองดูเขา เอยอย่างไม่มั่นใจอยู่บ้าง “ธา

สายตาของธามนิธิคมกริมราวกับมีด เขา มองดูนลิน เอ่ยเตือนขึ้นทีละคํา “เธอกล้าเอ่ยสัก คําต่อหน้าปาณีก็ลองดู”

นลินยังไม่ทันได้พูด ธามนิธิก็ยืนขึ้นและ เดินออกจากระเบียงไปแล้ว

เธอบ้างแผ่นหลังของเขาและนิ่งงังไป การ ตอบสนองของเขาเมื่อกี้นี้ทําให้เธอตกใจกลัวเป็น อย่างมาก

หรือเป็นเพราะเธอเอ่ยถึงปาณีขึ้นมา? เขาคงไม่ได้ชอบปาณีขึ้นมาจริงๆหรอกนะ?

นลินยังไม่ทันได้เอ่ยคำพูดใดๆ แม่บ้านก็

เดินออกมาจากด้านในเสียก่อน มองดูเธอและเอ่ย ขึ้น “คุณหนูนลิน คุณชายของเราพูดว่า ให้คุณไป จากที่นี่ได้แล้ว นอกจากนี้ ขอให้คุณอย่าได้กลับ มาที่นี่อีก”

นลินนิ่งทอ มองไปที่แม่บ้าน จิตใจรู้สึกไม่ สบอารมณ์

แต่ตอนนี้เธอกำลังพยายามเกลี้ยกล่อมธามนิธิอยู่ ไม่อาจทําให้คนในบ้านของเขาขุ่นเคือง ขึ้นได้

เธอยิ้มและเอ่ยกับแม่บ้าน “ฉันกำลังกลับ แล้ว”

หลังจากนั้นก็เรียกเณศราให้ไปด้วยกัน

ปาณีกำลังทานอาหาร ได้ยินคําพูดที่ธา มนิธิเอ่ย “คุณหนูนลินอยากจะกลับมาอยู่ข้างกาย คุณ?”

ธามนิธิถาม “อร่อยไหม?”

รู้ดีว่าเขาตั้งใจที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ปาณีไม่ยอมหลงกล

แค่พูดขึ้น “ก่อนหน้านี้เธอทำเกินไปขนาด นั้น ตอนนี้อยากกลับมาอยู่ข้างคุณ พูดออกมาได้ ยังไงกัน?”

ธามนิธิไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่นลินคิดอยากจะ ไล่ปาณีออกไป

แต่ปาณีก็ยังคงรู้สึกว่าตนเองได้รับการดูถูก

เกลียดชังอยู่ดี

เธอรู้สึกว่านลินไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา เลยสักนิด

ธามนิธิฟังคำพูดของนลินจบ ทำแค่เอ่ยขึ้น เบาๆ “บนโลกใบนี้มักจะมีคนจำพวกหนึ่งอยู่เสมอ เห็นอยู่ว่าตนเองทำเรื่องที่ผิด แต่กลับไม่รู้ตัว
แต่กลับคิดว่าบนโลกใบนี้ตนเองบริสุทธิ์ดั่ง ดอกบัวขาวที่สุด

ปาณีฟังจบ เอ่ยเสียงเห็นด้วยขึ้นมา “อืม” ธามนิธินั่งอยู่ด้านหนึ่ง รินน้ำให้ตนเอง ฐิติพรเดินเข้ามาจากด้านนอกพอดี

ปาณีเห็นเธอ จึงลุกขึ้นยื่นอย่างเร่งรีบ “คุณ

แม่”

“นั่งเถอะจ้ะ” ฐิติพรมองปาณีอย่างสนิท สนม ท่าที่อ่อนโยนอย่างยิ่ง

ความจริงแล้ว ไม่ต้องเอ่ยถึงธามนิธิที่ไม่ให้ นลินกลับมา ต่อให้ธามนิธิยินยอม แต่ฐิติพรไม่ยิม

ยอมอย่างแน่นอน

ในสายตาเธอ มีเพียงปาณีเท่านั้นที่เป็นลูก สะใภ้ของเธอ ผู้หญิงคนอื่นๆ เธอไม่ยอมรับ

ปาณีนั่งลง และทานอาหารของตนเองต่อ

ไป

ฐิติพรถามเกี่ยวกับเรื่องราวหลังจากที่พวก เขากลับไปเมืองชลธีอยู่ชั่วครู่

พวกเขาทานข้าวที่บ้านวิสิทธิ์เวชเสร็จ จึง กลับมาที่บ้านสวนจตุจักร

พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ ปาณีต้องไปเรียน หนังสือ ดังนั้น คืนนี้จึงกลับเร็วขึ้น
แบบนี้ยามเธอตื่นนอนพรุ่งนี้จึงสามารถ นอนเพิ่มขึ้นได้อีกนิด

เมื่อครูในห้องรับแขก โทรศัพท์ของธามนิธิ ดังขึ้นมา เขานั่งอยู่บนโซฟาและรับโทรศัพท์ ใน ขณะที่ปาณีช่วยไปในน้ำให้กับเขา

พอเดินกลับมาเห็นเขานั่งบนโซฟา กระดุม บนเสื้อเชิ้ตเปิดออกสองเม็ด สีหน้าจริงจังยามพูด คุยโทรศัพท์

ปาณีวางนํ้าลงตรงหน้าเขา ธามนิธิกคุย เสร็จพอดี

เห็นเขาวางโทรศัพท์ลง เธอจึงเอ่ยขึ้นอย่าง

สงสัย “โทรศัพท์ใครคะ?”

“เมธชนัน” สุขภาพของธามนิธิดีขึ้นมาแล้ว ข่าวนี้ค่อยๆกระจายออกไปอย่างช้าๆ

บ้านวิสิทธิ์เวชฝั่งนั้นก็คงรับรู้ด้วยเช่นกัน

ความเป็นกังวลของพวกเขาที่มีต่อธามนิธิ ไม่น้อยหน้าคนในครอบครัววิสิทธิ์เวชแต่อย่างใด

ปาณีเคยได้ยินแต่ชื่อของเมธชนัน แต่กลับ ไม่เคยพบหน้า จึงไม่มีแนวคิดใดๆ

เห็นธามนิธิมีความสัมพันธ์กับเขาอยู่บ้าง ก็

คงจะไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร

เธอเอ่ยถาม “ต้องเป็นเพราะรู้ว่าคุณอาดีขึ้น แล้ว ก็เลยโทรมาเป็นห่วงคุณใช่ไหมคะ?”
ธามนิธิ จ้องมองปาณีที่เอ่ยพูด เขายิ้มและ

ตอบ “อืม”