ตอนที่ 105

ปาณี “.”

จริมน่ารำคาญมากจริงๆ สามารถเข้าใจได้ที่คุณ อาจะโกรธ แต่ว่า ทำไมเธอพลอยโดยโกรธไปด้วยล่ะ?

ปาณีเดินตามเข้าไป และนั่งลงข้างๆธามนิธิที่เย็น ชามาก ธามนิธิไม่ได้สนใจเธอ เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณเป็นอะไรหรอคะ?”

“โกรธ” ใบหน้าของธามนิธิเต็มไปด้วยความเยอ หยิ่ง

“จริมน่ารำคาญมากก็จริง แต่ว่า หนูก็เป็นผู้ บริสุทธิ์นะคะ!” ทำไมจู่ๆต้องมาโกรธเธอด้วยล่ะ?

ธามนิธิมองสายตาที่น้อยใจของปาณีแวบหนึ่ง จึง พูดเหตุผลที่ทำให้ตัวเองโกรธออกมาสักที “ทำไมไม่ บอกฉันเรื่องที่ไปกินข้าวกับเขา?”

ปาณีบอกว่า “ก็ครั้งที่แล้วที่ไปเจอน้องชายไงคะ หนูไม่รู้ว่าแม่หนูนัดเขามาด้วย…”

พูดถึงตรงนี้ ปาณีก็บ่นอย่างเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา ว่า “เขาเป็นคนสั่งกับข้าวแท้ๆ แต่สุดท้ายเขาก็หนีกลับ ไปโดยไม่เช็คบิลเลย หนูยังต้องใช้เงินที่คุณอาให้ไป เช็คบิลอีก”

เวลาที่บ่น สายตาของปาณีจ้องหน้าธามนิธิตลอด เวลา พอเห็นแววตาของเขาไม่ค่อยเย็นชาขนาดนั้นแล้วจึงสรุปความว่า “หนูก็แค่รู้สึกว่าคนแบบนี้ไม่จำเป็นต้อง บอกคุณอา ฟังแล้วแสลงหูเปล่าๆ”

ธามนิธิจ้องมองปาณี เวลาที่เธออธิบาย ในแววตา มีความจนปัญญาเล็กน้อย มองออกได้ว่า การที่ทานข้าว กับจริม ไม่ได้ทำให้เธอมีความทรงจำที่น่าประทับใจเลย

บวกกับท่าทีที่เธอมีต่อจริมในวันนี้ ก็บ่งบอกเรื่อง นี้ให้รู้แล้ว

ธามนิธิพูดว่า “ครั้งหน้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก อย่า ลืมบอกฉันล่ะ”

เขาเกลียดคนระเกะระกะที่เข้าออกในชีวิตเธอ โดยเฉพาะคนอย่างจริม ไม่อยากเห็นเขาปรากฏตัวใน โลกของปาณีตลอดไป

และยิ่งไปกว่านั้น ไม่คาดคิดเลยว่าคนอย่างนั้นจะ เคยดูตัวกับปาณีด้วย?

เธอพยักหน้าตอบ “ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ”

ธามนิธิถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอกด้วยความ จึงพอใจ ยื่นมือออกไปหยิบเมนูขึ้นมา “กินข้าวกันเถอะ!”

เขาก็แค่พูดแบบปกติไม่กี่คำ แต่ปาณีกลับรู้สึกตื่น เต้นเหมือนกับว่าตัวเองถูกรุ่นพี่ในโรงเรียนด่าไปยกใหญ่

มิน่าล่ะ จริมที่หน้าด้านขนาดนั้น พอเจอธามนิธิ โมโหยังตกใจกลัวจนเผ่นไปเลย

ปาณีพิงธามนิธิไว้ ใบหน้าของเธอแนบอยู่บน แขนของเขา มองไปยังเมนูอาหาร รูปภาพอาหารในนั้นทำไมเธอน้ำลายไหล พอถึงสถานที่ทานข้าว เธอก็กลาย เป็นนักกินทันที มักรู้สึกว่าอร่อยไปซะทุกอย่าง

“อยากกินอะไร?” ธามนิธิมองดูท่าทางของปาณี อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม

ปาณีตอบว่า “ได้หมดค่ะ คุณอาตัดสินใจเลย หนู ไม่เลือกกินอยู่แล้วค่ะ”

ขอเพียงแค่เป็นของกิน เธอก็รู้สึกอร่อยหมดเลย

ธามนิธิสั่งอาหารจนเสร็จ และวางเมนูกลับไปตาม เดิม ใบหน้าของปาณียังคงพิงเขาอยู่

เมื่อก่อนเขาไม่ชอบให้คนอื่นพิงตัวเอง แต่ตอนนี้

ถูกเธอพิงแบบนี้ กลับไม่มีความรู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่ น้อย กลับชอบที่เธอเข้าใกล้แบบนี้มากกว่า เพราะเรื่องฝนสิริเมื่อวานนี้ จึงทำให้อารมณ์ของ ปาณีแย่มาตลอด จนถึงวันนี้หลังจากที่เจอพ่อแม่ของธา

มนิธิแล้ว และตอนนี้ก็มานั่งอยู่ตรงนี้ เธอถึงจะผ่อนคลาย

ลงบ้าง

ธามนิธิเห็นเธอหาว อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ง่วงแล้วหรอ?”

“เมื่อคืนหลับไม่สนิทค่ะ” เธอหลับไม่สนิทเลย ตลอดคืน แม้ว่าจะหลับไปก็จริง แต่ว่าอย่างมากหนึ่ง ชั่วโมงก็ตื่นแล้ว

ปาณียังคงพิงธามนิธิอยู่ จู่ๆก็นึกถึงเรื่องแต่งงาน ขึ้นมา “วันแต่งงาน ยังคงเป็นวันที่กำหนดไว้ก่อนหน้านี้ไหมคะ?”

ธามนิธิบอกว่า “ใช่สิ”

ปาณีถามว่า “แล้วเรื่องทะเบียนบ้านจะทำยังไง คะ? ยังอยู่ที่แม่หนูอยู่เลย”

ปาณีหดหูเล็กน้อย ถ้าหากเธอแต่งงานกับธามนิธิ ก็ต้องใช้ทะเบียนบ้านแน่ๆ ถึงเวลานั้น เธอก็ต้องกลับไป เอากับฝนสิริอยู่ดี