ตอนที่ 87

ความพาลอย่างไม่มีเหตุผลของฝนสิริ ใช้กับเขา ไม่ได้เลย

เรื่องทานข้าวในวันนี้ เขาเป็นคนตกลงเอง ดังนั้น ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เขาก็จะรับผิดชอบเอง

เห็นเขายืนยันที่จะให้ปาณีอยู่ต่อ ฝนสิริก็จะเดิน มาดึงปาณีออกไป แต่ถูกไวยาตย์ห้ามไว้สักก่อน “คุณน้า ครับ คุณธามนิธิให้เกียรติคุณแล้วนะครับ เพราะเห็นว่า คุณเป็นคุณแม่ของคุณปาณี หวังว่าคุณจะเข้าใจ สถานการณ์ด้วยนะครับ”

เขาไม่ใช่ธามนิธิ หากทำให้โมโหแล้ว เขาจะไม่ เกรงใจฝนสิริแน่นอน

ไวยาตย์เป็นคนร่างสูงใหญ่ สีหน้าก็เข้มขรึมมาก ยืนอยู่ต่อหน้าฝนสิริ รังสีอันแข็งแกร่งแผ่ขยายไปทั่ว ฝน สิริจ้องหน้าเขา พบว่าไวยาตย์คนนี้ไม่ธรรมดา หาเรื่อง ไม่ง่ายนัก จึงจำใจกลับไป

หลังจากที่ฝนสิริกลับไปแล้ว ภายในห้องอาหาร เงียบสงบ

ฐิติพรยืนขึ้น “พวกเราก็กลับกันเถอะ”

เรื่องในวันนี้ทำให้เธอเสียใจแล้วจริงๆ

เมื่อก่อนมีแต่คนอื่นที่มาขอแต่งงานกับลูกชายเธอ แต่ในตอนนี้ นลินหนีไปแล้วก็ช่างเถอะ… แม้ กระทั่งคนอย่างฝนสิริยังมาชักสีหน้าใส่เธออีก

จันวิภามองไปยังสภาพของฐิติพรที่เป็นแบบนี้ จึง รีบลุกขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ธามนิธิ พวกพี่กลับไปกันก่อนนะ นายก็อยู่จัดการเรื่องที่นี่หน่อย”

“ได้”

ธามนิธิเป็นคนที่สงบมากที่สุด เหมือนคนที่ฝนสิริ โจมตีไม่ใช่เขาอย่างนั้น จันวิภาออกจากร้านอาหารไปพร้อมกับพ่อแม่ของ

ธามนิธิ ในห้องอาหารเหลือเพียงปาณีกับธามนิธิสองคน

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่นั่งกัมหน้ากัมตาและตัว ยังสั้นอยู่ตลอดเวลา ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของ เธอเบาๆ

เขาลูบหัวเธอไปมา ถามอย่างอ่อนโยนว่า “เธอ ร้องไห้ทำไม?”

ตอนนี้อารมณ์ของปาณีไม่ดีมากๆ ความรู้สึกผิด และการโทษตัวเองกลืนกินใจของเธอ “หนูรู้สึกผิดต่อ คุณ และรู้สึกผิดต่อทุกคน..”

ตอนที่พ่อแม่ของธามนิธิออกไป ดูไปแล้วเหมือน

ไม่สบายใจมากๆ

แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ไม่สามารถที่จะยินดีกับ

เรื่องนี้ได้เลย!

คำพูดของฝนสิริเหล่านั้น แม้แต่ปาณีที่เป็นลูกสาวฟังแล้วยังรับไม่ได้เลย แล้วพวกเขาจะรับได้ อย่างไร?

ในเวลานี้ ปาณีมีแรงกระตุ้นที่อยากหนีออกไปให้ รู้แล้วรู้รอดด้วยซ้ำ

เธอมองหน้าธามนิธิแวบหนึ่ง พูดว่า “คุณอา..”

“ทำไมล่ะ?” ธามนิธิกำลังจ้องมองปาณีอยู่ เห็น เธอรู้สึกผิดขนาดนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจไปด้วย

เรื่องในวันนี้ไม่ได้โทษเธอเลย เรื่องที่อยากเจอ ฝนสิริเป็นความคิดของเขาเอง ปาณีก็ได้เตือนเขาตั้งแต่ แรกแล้ว

แต่ว่า ธามนิธิไม่ได้เสียใจภายหลังเลย

ถ้าไม่เป็นเพราะเขาเห็นกับตาตัวเอง เขาก็คงยัง ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าแม่ของปาณีเป็นคนอย่างไร ตอน นี้ได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว เขาไม่เพียงแต่ไม่โทษเธอ เลย และยิ่งไปกว่านั้น ยังเห็นใจเธอมากกว่าเดิมอีก

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น มีแม่ที่เป็นแบบนั้น อาจจะ เป็นบ้าไปแล้วก็ได้?

เวลาแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาอยากจะปกป้องเธอ

ปาณี ก้มหน้า พูดด้วยจิตใจกระสับกระส่ายว่า “หรือไม่เรื่องแต่งงานเราช่างเถอะค่ะ!”

หลังจากที่เธอพูดประโยคนี้ไป ก็รู้สึกได้ถึงธา มนิธิเย็นชาในทันทีทันใด

เขามองไปยังปาณี พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรเลย “เธอ.. เสียใจภายหลังแล้วใช่ไหม?” แน่นอนว่าปาณีไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

เธอมองไปยังธามนิธิ “หนูดีใจมากที่ได้รู้จักกับ คุณ มันเป็นความโชคดีของหนู แต่ว่า คุณดีกับหนูขนาด นี้ หนูไม่อยากให้คุณได้รับความไม่เป็นธรรมเพราะหนู จริงๆ”

ปาณีไม่มีความมั่นใจที่จะเกลี้ยกล่อมแม่ตัวเองได้ เลย คนเราก็ไม่สามารถที่จะเลือกเกิดได้

ไม่ว่าจะมองจากจุดไหน เธอก็รู้สึกว่า ตัวเองไม่มี คุณสมบัติที่จะเป็นภรรยาของธามนิธิเลย

ธามนิธิมองเธออย่างจริงจัง น้ำเสียงเย็นชามาก “ฉันเกลียดคนที่ทำแล้วมาเสียใจภายหลัง”

เขาถูกนลินผิดสัญญาไปแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าหาก ปาณีผิดสัญญาอีก เขาคงเกลียดเธอแน่ๆ

ธามนิธิไม่ได้มองว่าตัวเองเป็นนางฟ้าหรือเทพ และเขาก็ไม่ได้ใจดีอย่างที่ปาณีคิดด้วย