ชลธ์ตอนนี้คือประธานคณะกรรมการของ บริษัท แต่ในหลายๆเรื่องก็ไม่ต้องลงไปจัดการ ด้วยตนเองแต่อย่างใด

นพรุจเอ่ย “อารมณ์ของเขาคุณใช่ว่าจะไม่รู้ อีกทั้ง…บริษัทยูจีเป็นเหมือนเลือดเนื้อของเขามา ตลลอด ไม่จําเป็นต้องให้เขาเปลี่ยนงานเพียง เพราะบุญคุณความแค้นส่วนตัว”

เมื่อก่อนบ้านวิสิทธิ์เวชกับบ้านมีสุวรรณ์มี ความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ถ้าหากให้คิดบัญชีขึ้นมา แล้ว มีหลายสิ่งที่คิดขึ้นมาไม่ได้ชัดเจน

ภายในบริษัทยูจี บ้านวิสิทธิ์เวชก็มีหุ้นอยู่ ด้วย

ถึงแม้ว่าจะไม่เยอะ แต่บ้านวิสิทธิ์เวชก็ถือ เป็นหนึ่งในหุ้นส่วน

จันวิภามองนพรุจ นิ้วเรียวลูบมือของเขาไป มา “ทัตธนไม่กลับมานานเท่าไหร่แล้ว? ตั้งแต่ไป หางโจวก็ไม่เคยกลับมาเลยสักครั้งใช่ไหมคะ?”

เขาทํางานอยู่ที่นั่นมาตลอด

“อืม” นพรุจดีต่อน้องชายคนนี้มาก

ในขณะเดียวกัน ทัดธนก็ถือเป็นคุณลุงของ เวทีส
เพียงแต่ทัตธนนั้นเป็นคนดื้อรั้นอย่างยิ่ง จึง ไม่ยอมอยู่ทำงานกับบ้านแสงศรีเรืองแต่กลับไป ยังบ้านวิสิทธิ์ เวชแทน และอาศัยความสามารถ ของตนขึ้นเป็นCEO ตอนนี้สามารถเห็นเขาได้ ทั่วไปตามทีวีและนิตยสาร

สองคนกําลังพูดคุย ธามนิธิและปาณีก็มา พอดี

“พี่เขย” ปาณีเห็นนพรุจ จึงเอ่ยทักทาย อย่างมีมารยาท

อาจเป็นเพราะนพรุจนั้นค่อนข้างเคร่งขรึม ดังนั้นทุกครั้งที่ปาณีเจอเขาจึงสงบเสงี่ยมเป็น อย่างยิ่ง

นพรุจพยักหน้า ธามนิธินั่งลง ในขณะที่ปาณีนั่งลงข้างๆเขา พวกเขาพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของบ้านวิ สิทธิ์เวช

นพรุจเอ่ย “ธามนิธิ เรื่องที่ชลธีมีบ้านเล็ก ล้านน้อย นายเป็นคนปล่อยออกไปใช่ไหม?”

ปาณีเคยถามธามนิธิมาก่อน แต่เงาบอกว่า ไม่ใช่ ในตอนนี้ ได้ยินคำพูดของนพรุจ เธอจึงอด มองไปที่คุณอาไม่ได้

พบว่าธามนิธิกลับไม่ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ ธามนิธิเอ่ย “ก็แค่ให้ความทรงจำระยะยาวกับพวกเขา”

นพรุงเอ่ย “ฉันรู้ คนที่บ้านมีสุวรรณ์ไม่ใช่ ทำเรื่องดีอะไร เพียงแต่ ทําแบบนี้ดูไม่ค่อยดีอยู่ ปางหรือเปล่า?”

หากเป็นการต่อสู้ทางธุรกิจ ทุกคนสามารถ แข่งขันกันได้อย่างยุติธรรม ไม่นับเป็นอะไร

แต่การเปิดโปงเรื่องลับๆของชลธี กลับดู ออกจะเก็นไปอยู่บ้าง

ธามนิธิยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ไม่ได้ตอบกลับ

จันวิภาหัวเราะและเอ่ย “คนในครอบครัว

รวมตัวทั้งที อย่าพูดถึงเรื่องพวกนี้ดีกว่า ปาณี ได้ยินว่าเธอกับธามนิธิก่อนหน้านี้ไปดูคอนเสิร์ตที่ เมืองเมฆามาหรือ?”

“ค่ะ”ปาณีพยักหน้า

จันวิกาพูด “เกินไปแล้วนะ! ธามนิธิ! เธอไม่ บอกฉันสักคํา ฉันเป็นแฟนคลับของเหียนหวาง นะ”

ธามนิธิมองดูจันวิภาอย่างนิ่งเฉย “เธออายุ ปูนนี้แล้ว อย่ามัวแต่เอะอะอยู่เลย”

“เธอ…”จันวิกาแทบจะถูกเขาทําให้โมโห แทบตาย “ฉันยังอายุน้อยหย่ะ ปาณี คุณอาของ เธอทําเกินไปแล้ว เธออบรมเขาหน่อยเถอะ”

“อุ๊บ”ปาณีเหลือบมองดูธามนิธิ อดหัวเราะ