ตอนที่330

เมื่อทานข้าวเสร็จ ปาณีและธามนิธิกลับมายังห้อง พักผ่อน อยู่สักครู่หนึ่ง เมื่อลงไปหยิบน้ำ ก็ได้ยินฐิติพรกำลังพูดอยู่กับ ชัยพร

การกลับมาของนลินในครั้งนี้ ทำให้ฐิติพรเจ็บปวดใจนัก

ปาณีได้ยินท่านพูด “ธามนิธิของเราทำผิดอะไร! ทำไมถึง ต้องทำกับเขาแบบนี้ ตอนที่เขายังดีๆอยู่ ผู้หญิงคนนั้น พยายามเข้าหาเขาแทบตาย มาตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นแบบนี้ เสียได้”

ชัยพรพูด “ถ้าหากไม่ใช่เพราะธามนิธิเกิดเรื่อง ก็คงไม่รู้ ว่าเธอเป็นคนแบบนี้ มาในตอนนี้ ยังดีที่ไม่ได้ให้เธอแต่ งกับธามนิธิเข้าจริงๆ คุณเปิดใจยอมรับขึ้นอีกหน่อยเถอะ ไม่ จำเป็นต้องให้คนแบบนั้นมาทำให้ตัวเองรู้สึกแย่”

ธามนิธิยืนขึ้นไม่ได้แล้ว พวกเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ ต่อให้ เสียใจกว่านี้ ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ กลัวว่าหากธามนิธิรู้เข้าเขาจะ ยิ่งเสียใจ

“ยอมรับ? ฉันจะยอมรับได้ยังไง ลูกเราไม่เคยปล้น ไม่ เคยขโมย หรือมีโทษอะไร ทำไมถึงต้องมาถูกคนรังเกียจ” พอถึงไปถึงทัศนคติของคนบ้านมีสุวรรณ์ ฐิติพรก็อดหลั่งตาออกมาไม่ได้ “ตั้งแต่เกิดเรื่องกับธามนิธิมาจนถึงตอนนี้ ฉัน ยังไม่เคยนอนหลับได้สนิทสักคืน เขาทั้งเชื่อฟัง ทั้งฉลาด ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ ที่ยอมให้เขาไปเป็นทหาร ท่าให้ลูกชายที่ดีๆของฉันต้อง กลายมาเป็นอย่างทุกวันนี้!”

คำพูดเหล่านี้ เธอกล้าแค่เพียงพูดมันต่อหน้าชัยพร

ชัยพรเอ่ยปลอบใจ “เป็นทหารมีหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ต้องรับ ผิดชอบ ถึงแม้ว่าจะให้โอกาสเขาอีกครั้ง เขาก็ยังคงเลือก เส้นทางนี้”

ครอบครัวของเขามีฐานะไม่เลวร้าย แต่ธามนิธิก็ยังคง เลือกเส้นทางนี้ตั้งแต่แรก

เขาภูมิใจในตัวลูกชายของเขา ที่เลือกจะใช้เลือดเนื้อและ ความเสียสละเพื่อครอบครัวและประเทศชาติ

ปาณีแอบหยิบน้ำและเดินกลับขึ้นไปอย่างเงียบๆ

ธามนิธินั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองไปยังสวนหย่อมของบ้าน

ตน

ฟ้ามืดแล้ว ข้างนอกแท้จริงแล้วมองไม่เห็นอะไร เพียงแต่ เขายังคงมองออกไปอย่างจริงจัง

แค่มองเห็นเขาเป็นเช่นนี้ กรอบตาของปาณีก็แดงเรื่อขึ้น มา เธอหยิบผ้าห่มและเดินเข้าไป ก่อนช่วยเขาคลุมลงบนขา
ธามนิธิมองไปครู่หนึ่ง ก่อนหันไปมองยังปาณี

ปาณีคุกเข่าลงข้างๆเขา จับมือของเขาเอาไว้ “หนูเพิ่งออก ไปได้แปปเดียว คุณก็แอบมาคิดถึงคนอื่นอยู่ที่นี่ ?”

“ฉันคิดถึงใคร?” ธามนิธิมองไปยังปีศาจตัวน้อย

ปาณีพูด “ไวยาตย์ใง ไหนจะมีชยรพเอย เวทัส ที่แท้ในใจคุณ มีคนสำคัญอยู่มากมายเหมือนกันนะ เอย….

นี่”

ธามนิธิยื่นมือออกมา ก่อนจะเกาไปยังจมูกของเธอ ทำน้ำ เสียงเข้มงวด “ไปอาบน้ำนอน”

เมื่อคืนก่อนเธอนอนหลับไม่สนิทวันนี้เขาอยากให้เธอได้

พักผ่อนอย่างเต็มที่

ใครจะรู้ว่าปาณีกลับพูดว่า “หนูไม่ไป”

ธามนิธิน้ำเสียงมั่นคง “เชื่อฟัง นอนเร็วหน่อย พรุ่งนี้เช้า เธอมีคาบเรียน ถ้าหากไปเรียนสายอีก ต่อไปเธอจะต้อง

ลำบากแน่”

ปาณีมองไปที่เขา “ให้หนูไปย่อมได้ แต่คุณจะต้องเกลี้ย

กล่อมหนู”

“เกลี้ยกล่อมยังไง?”

“พูดว่าคุณชอบหนู!”
ธามนิธิพูด “เธอนี่ยิ่งอยู่ยิ่งไม่เชื่อฟังเสียจริง” “คุณอายหรือ?” เธอมองไปที่เขาด้วยดวงตาสุกใส ” ธามนิธิ “ถ้าเธอยังคงไม่เชื่อฟัง งั้นวันนี้ไม่ต้อง

นอนแล้ว?”

ปาณีลุกขึ้นมา “งั้นหนูไปอาบน้ำแล้ว”

มองเห็นเธอเป็นแบบนี้ ธามนิธิอดไม่ได้ที่จะหัวเราะรู้ดีว่า เธอแค่อยากทำให้เขาอารมณ์ดี

แต่เขายังก็นับถือตัวเอง ที่เพียงแค่คำเกลี้ยกล่อมไม่กี่คำ ของเธอ กลับทำให้เขาลืมเรื่องราวที่ทำให้อารมณ์หม่นหมอง ได้อย่างรวดเร็ว