ตอนที่ 170

เริ่มแรกไม่ค่อยคุ้นชินกับของใช้ในครัวในบ้านวิ สิทธิ์เวช จึงถูกมีดบาดมือโดนไม่ทันระวัง แต่เธอก็ล้าง แผลเสร็จแล้ว

รู้ว่าธามนิธิไม่ชอบให้เธอได้รับบาดเจ็บมาโดย ตลอด เธอรีบเอามือซ่อนไว้ใต้โต๊ะอย่างรู้ทัน แต่ว่า มือคู่ ใหญ่กลับ ยื่นเข้าไปใต้โต๊ะกุมมือของเธอไว้

วินาทีนั้น ปาณีเหมือนถูกหว่านเสน่ห์เข้าแล้ว

เธอมองไปยังธามนิธิแวบหนึ่ง ธามนิธิใช้มืออีก ข้างยกตะเกียบขึ้นมา คีบอาหารให้ตัวเอง กำลังตั้งใจ ทานอาหาร เหมือนเขาไม่ได้ทำอะไรเลย โดยเฉพาะ ไม่ได้แอบจับมือของปาณี

หลังรับประทานอาหาร ทุกคนก็แยกย้ายกัน ปาณี และธามนิธิก็กลับไปยังห้องของตัวเอง

ธามนิธินั่งอยู่บนรถเข็น ปาณีก็นั่งยองๆอยู่ตรง หน้าเขา เอามือกุมแก้มไว้ ตากลมโตกำลังจ้องมองเขา

ธามนิธิเห็นเธอทำท่าแบบนี้ จึงถามว่า”เธอมอง ฉันแบบนี้ทำไม?”

จ้องหน้าเขาตาแป๋ว เสมือนกำลังอ่อยเขาอยู่.

ปาณีขยับปากพูดว่า”หนูก็แค่อยากดูว่า ทำไมคุณ อาที่ปกติจะสุขุมและหนักแน่นนั้นถึงหึงง่ายขนาดนี้! คุณ เป็นคนขี้หึงหรอคะ?”
ก่อนหน้าเพิ่งหึง อ.ธีรนัย ไป นี่ยังมาหึงชยรพที่ นี่อีก แม้เธอจะรู้เป็นความจริงที่เรื่องนี้เกิดจากชยรพ แต่ ว่า เวลาธา มนิธิหึงขึ้นมา น่ากลัวเกินไปไหม

ธามนิธิตอบว่า”โทษผม?”

เป็นเพราะว่าเธอน่ารักเกินไปต่างหาก ถึงทำให้ คนอื่นคิดไม่ซื่อกับเธอ

ปาณีขยับตัวไปข้างหน้า เข้าใกล้ธามนิธิอย่างคน เอาตัวรอด กุมมือของเขาไว้ พูดอย่างจริงจังว่า”โทษหนู ค่ะ ก็ หนูขอโทษแล้วไง! ไม่โกรธแล้วเนอะ หม?”

ธามนิธิมองไปยังดวงตาของปาณีที่เหมือนจะพูด

ได้ ดึงเธอลุกขึ้นมานั่งตักของตัวเอง กอดเธอไว้ พูดใกล้ หูเธอว่า “เธอง้อผมเก่งจริงๆ!”

ปาณีจับแขนที่กอดเธอไว้ ยิ้มพูดเสียงเบาว่า”นั่น เป็นเพราะว่าหนูกลัวคุณอาจะไม่สนใจหนูต่างหาก”

เธอไม่ได้ติดต่อกับคนในบ้านนานแล้ว แต่เดิม ออกจากบ้านมาเพราะความโกรธ ถ้าหากคุณอาไม่สนใจ เธออีก และเธออาจจะไม่กลับไปเมืองชลธีอีก ถ้าอย่าง นั้น เธอก็เหลือตัวคนเดียวจริงๆแล้ว

ธามนิธิมองไปยังปาณี จู่ๆเธอก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา ทำให้เขาปวดใจเป็นอย่างมาก

เขายังคงจ้องหน้าปาณีอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงที่ อบอุ่นว่า “ดีแล้ว ไม่ได้โกรธเธอ ล้อเธอเล่นนะ! ดูเธอ

จริงจังขนาดนี้”
“แต่คุณไม่สนใจหนูเลย”ปาณีจ้องเขาแวบหนึ่ง เอาหัวชนอกเขา

ธามนิธิถือโอกาสนี้จับหัวของปาณีไว้”โอเค ผม ผิดไปแล้ว” เพราะว่าเพิ่งทานข้าวเสร็จ ปาณีกับธามนิธิกำลัง

พักผ่อนอยู่ในห้อง

เธอนั่งลงบนโซฟา ถือแท็บเล็ตของธามนิธิกำลัง ดูละครอยู่ เธอหัวเราะเพราะความตลกของละครอยู่ ตลอดเวลา นิ้วเท้าทั้งสิบของเธอโผล่มาอยู่ตรงหน้า ของธามนิธิ

ธามนิธินั่งอยู่ข้างๆ มองไปยังปาณีที่กำลังดูละคร อย่างเพลิดเพลินแวบหนึ่ง ก็ก้มหน้าอ่านหนังสือของตัว เองต่อ

ถ้าหากเป็นคนอื่น ดูละครอยู่ข้างๆเขาแบบนี้ แล้ว ยังหัวเราะอีก เขาคงรู้สึกรำคาญมากแน่ๆ แต่ว่า ปาณีทำ เป็นแบบนี้ เขากลับไม่รู้สึกรำคาญ แต่กลับยังรู้สึกน่า สนใจมากยิ่งขึ้น

รู้สึกถูกเติมเต็มเพราะมีคนคอยอยู่ข้างๆ

ภาพที่อบอุ่นอย่างนี้จบลงด้วยสายเรียกเข้าจากน ภันต์

นภันต์ถามในสายว่า”พี่ การฝึกทหารจบแล้ว

หรอ?”

“อืม”
“ผมอยากไปหาพี่”

“มาทำไม” ปาณีขมวดคิ้ว เพราะว่านภันต์ก็เปิด เทอมแล้ว สุดท้ายนภันต์ก็ถูกฝนสิริบังคับให้ไปเรียน ปวสใน โรงเรียนที่เขาสอบได้ไม่ดีนัก