ตอนที่697

วันต่อมา ปาณีมาถึงบ้านแสงศรีเรืองในตอนเช้า บ้านของพี่ เขยที่พักอยู่กับจันวิภา

เธออยู่ในห้อง เปิดกระเป๋าเดินทางขณะที่คุยโทรศัพท์กับธา มนิธิไปด้วย “ฉันกับพี่สาวมาถึงที่บ้านของพวกเขาแล้วนะคะ แต่

“แต่ว่าอะไร” ธามนิธิเอ่ยถาม

ปาณีมองที่กระเป๋าเดินทางที่ถูกจัดอย่างประณีตเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่ามันทำโดยชายร่างใหญ่

เขาไม่ได้เรียนวิชาเอกการจัดกระเป๋ามาใช่ไหม

ปาณีพูดตอบโทรศัพท์มือถือ “คุณจัดกระเป๋าเดินทางให้ฉัน เรียบร้อยเกินไปแล้วค่ะ”

เสียงหัวเราะของธามนิธิดังมาจากในโทรศัพท์ “ผมต้อง ไปประชุมแล้ว ถ้ากลับมาแล้วผมจะโทรหาคุณ”

“ค่ะ” ปาณีพูด “ฉันง่วงนิดหน่อย อยากนอนสักพักค่ะ” เธอกับธีระนัดกันตอนเย็น ตอนนี้เธอจึงไม่ต้องรีบ

ปาณีไปนอนลงบนเตียง ธามนิธิพูดอย่างอ่อนโยน “ถ้าอย่าง นั้นก็นอนสักพัก”
เที่ยวบินของพวกเขาเช้ามาก ดังนั้นจึงต้องตื่นตั้งแต่เช้า

ที่จริงแล้วปาณีอาจจะสายได้กว่านี้อีกนิดหน่อย เหตุผลหลัก เป็นเพราะจันวิภากระตือรือร้นที่จะมาที่นี่มากเกินไป

ปาณีที่นอนหลับรู้สึกตัวในตอนที่จันวิภาเรียกลงไปทานข้าว วันนี้ทัดธนก็อยู่ เมื่อคืนเขากลับมานอนที่นี่ ปาณีมองไปที่เขา “คุณทัดธน” .. เมื่อทัดธนมองเห็นปาณีก็ยิ้มให้ “คุณปาณี”

“เรียกคุณปาณีอะไรกัน เรียกปาณีก็พอแล้ว” จันวิภาพูด “ทุก คนเป็นครอบครัวเดียวกัน เรียกกันอย่างสุภาพแบบนี้ ฉันคิดว่า พวกคุณกำลังคุยกันเรื่องธุรกิจเสียอีก”

ว่าไปแล้วพวกเขาก็ถือว่าเป็นญาติ

นพรุจเองก็อยู่ มองไปที่ปาณีและพูดว่า “ปาณีมาที่นี่เป็นครั้ง แรก ไม่ต้องสุภาพเกินไปนักหรอกนะ ถ้ามีอะไรที่ต้องการก็บอก ป้าได้เลยนะ”

ปาณีพยักหน้า “ขอบคุณค่ะพี่เขย ฉันจะไม่พูดสุภาพค่ะ”

ในขณะที่ทานข้าว จันวิภาพูดคุยอยู่กับนพรุจว่า ปาณีมองไปที่ ทัดธน “พลอยไม่อยู่เหรอคะ”

“พลอยอยู่ตระกูลศรีเดชนิษน่ะ เดี๋ยวผมจะกลับไปรับเธอ”

“ไม่ได้เจอเธอมาหลายวันแล้ว ฉันคิดถึงเธอมากเลยค่ะ
ทัตธนพูด “เธอก็คิดถึงคุณเหมือนกัน พูดกับผมเรื่องคุณตลอด

เวลา”

ถ้าปาณีไม่ใช่ผู้หญิง ทัตธนก็คงอิจฉาไปแล้ว

นอกจากเขาแล้ว คนที่พลอยคำนึงถึงมากที่สุดก็คือปาณี

ปาณีเพิ่งทานอาหารเสร็จ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เธอรับ สาย เป็นเมธชนัน “ปาณี คุณมาที่นี่เหรอ”

“อืม มาเรื่องงานน่ะ”

“พลอยกำลังคิดถึงคุณ คุณอยากมาหาเธอไหม” เพราะว่าเป็น ภรรยาของธามนิธิ เมธชนันจึงดีกับปาณีมาก

ปาณีพูด “ได้ค่ะ ฉันจะไปกับคุณทัตธน

เธอมาที่นี่แล้ว ก็ควรไปทักทายที่บ้านศรีเดชนิษด้วย เมื่ออยู่

ใกล้บ้านศรีเดชนิษถ้าไม่ไปทักทาย ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร

ลงจากรถของทัดธน ปาณีสบเข้ากับแววตาอันอบอุ่นของเมธ ชนันพอดี

วันนี้เขาใส่ชุดทหาร ยืนอยู่ตรงนั้นเช่นต้นสนสูงตระหง่านตั้ง

ตรง

คนที่ออกมาจากกองทัพ ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็ท่วงท่าดูดีมีราศี

ปาณีมองไปที่เขา “ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ไม่คาดคิดว่า คุณจะมารับฉันด้วยตัวเอง
เมธชนันเหลือบมองเธอด้วยความเคือง “ฉันมารับน้องเขย ของฉันได้ไหมล่ะ”

เขามองไปที่ทัดธน ทัดธนแก่กว่าเขา แต่ในแง่ของเรื่องลำดับ สถานะ ก็ต้องเรียกเขาว่าพี่

ในใจของเมธซนันไม่ใช่ความดีงามทั่วไป

ปาณีจ้องเขาอย่างระแวง

เมธัชนนทักทายกันทัดธน และหันไปพูดกับปาณี “คุณมาที่นี่ ได้ยังไง โดยที่ไม่บอกผมว่า ให้ผมไปรับคุณล่ะ มันเป็นเพราะครั้ง ก่อนผมต้อนรับไม่ดีเหรอ”