ตอนที่ 107

พอเห็นฝนสิริร้องไห้ เธอก็พูดว่า “พี่สะใภ้ อย่า ร้องไห้เลยนะคะ มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆคุยกันดีกว่าค่ะ”

“เฮ้อ ก็เรื่องก็ปาณีไงล่ะ” ฝนสิริถอนหายใจ

ตมิสาพูดว่า “ปาณีเป็นอะไรล่ะ? ผลการเรียนของ เธอก็ดีมาตลอดเลยไม่ใช่หรอ?”

ผลการเรียนของปาณี ไม่ได้ถือว่าดีที่สุดในโรง เรียนมัธยมชญตว์ แต่เมื่อก่อนตอนเรียนประถมและ มัธยมต้นที่เมืองชลธีนั้น ผลการเรียนก็ดีมาตลอด ไม่เคย คลาดจากที่ 1 เลย เพราะฉะนั้นญาติของเธอจึงรู้เรื่องนี้

ฝนสิริพูดว่า “ใช่สิ! เธอก็ดีมาตลอด แต่ว่าตอน เธอไม่เชื่อฟังฉันแล้ว จะแต่งงานให้ได้” นี้.

ตมิสาขมวดคิ้ว “แบบนี้ได้ยังไงกัน? อายุเธอน้อย ขนาดนั้น ต้องเรียนให้สูงๆสิ”

เธอกับฝนสิริไม่เหมือนกัน รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงเรียน หนังสือนั้นสำคัญมาก

“ใช่สิ! เธออายุยังน้อย เพราะฉะนั้นยังไม่รู้เรื่อง นี่ ก็โทษเธอไม่ได้ หลักๆแล้วก็เป็นเพราะว่าครอบครัว ผู้ชายคนนั้นน่าเกลียดมาก เห็นว่าปาณีของเราหลอก ง่าย จึงหลอกเธอไป! เธอลองคิดดูนะ ถ้าหากเป็นผู้ชาย ปกติก็ช่างเถอะ แต่ผู้ชายคนนั้นดันต้องนั่งรถเข็น และยัง เป็นคนพิการอีก เธอลองคิดดู ถ้าหากหลอกปาณีของเรา ไปจริง แล้วจะทำยังไง?” ฝนสิริโยนความผิดทุกอย่างไปให้คนอื่น เธอไม่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองไม่ให้ปาณีเรียนต่อ และเรื่องที่จะจับปาณีแต่งงาน

“เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน?” ตมิสาขมวดคิ้ว อย่างไม่พอใจ “ลักพาตัวผู้หญิงผิดกฎหมายนะ ปาณี อายุยังไม่ครบ 20 ใช่ไหม!”

“ใช่สิ ดังนั้นฉันเลยมาหาเธอไง เธอลองดูว่าจะ ช่วยฉันคิดหาวิธีได้ไหม?” หาที่พึ่งให้ตัวเองซะก่อน เธอ อยากรู้เหมือนกันว่าบ้านวิสิทธิ์เวชจะเอาอะไรมาสู้กับ เธอ!

ยังดื้อดึงที่จะสู่ขอลูกสาวของเธออีกไหม?

เธอจะทำให้ครอบครัวนี้ตกอับจนไม่มีที่ให้ร้องไห้

เลย!

“เดี๋ยวรอพี่ชวิศกลับมาก่อนแล้วฉันช่วยถามให้” คิดถึงเรื่องที่มีคนอยากจะหลอกหลานสาวเธอ ตมิสาก็ รู้สึกโกรธมากเหมือนกัน “พี่รู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นชื่อ อะไร?”

“นามสกุลวิสิทธิ์เวช ชื่อธามนิธิ”

เธอได้ยินไวยาตย์เรียกคุณธามนิธิ เมื่อวานตอน ทานข้าวกับคนในบ้านวิสิทธิ์เวช พวกเขาก็เรียกชื่อธา มนิธิออกมาเหมือนกัน

“ธามนิธิ?” ตมิสาขมวดคิ้ว

พอได้ยินชื่อนี้ จิตใต้สำนึกก็คิดถึงคนๆนั้น.. ก่อนหน้านี้ ตอนเธอออกไปทานข้าวนอกบ้านกับพี่ชวิศก็เคยเจอชัยพรและฐิติพรครั้งหนึ่ง หน้าที่การงาน ของพี่ชวิศก็ถือว่าเป็นผู้บริหารที่ไม่น้อยหน้าใครเลย เมืองชลธีมีเรื่องเล็กใหญ่อะไร เขาก็เป็นประเภทที่ สามารถเข้าไปยุ่งเรื่องนั้นๆได้

ออกไปทานข้าวครั้งนั้นก็เจอชัยพรและฐิติพรแวบ หนึ่ง ไม่ได้คุยอะไรเลยด้วยซ้ำ กลับมาพี่ชวิศยังดื่นเต้น ไปตั้งนาน

ได้ยินพี่ชวิศเล่าว่า คุณชัยพรกับฐิติพรมีลูกชาย คนหนึ่ง เป็นคนยศใหญ่ในหน่วยทหาร นับๆแล้วในเมือง ชยุตก็มีคนแบบนั้นไม่กี่คน

เธอไม่รู้เรื่องพวกนี้ ถึงได้ยินมาก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ที่แน่ๆต้องเป็นคนไม่ธรรมดาแน่ๆ

สำหรับชื่อธามนิธินี้ เธอจำชื่อนี้ได้ดีเพราะพี่ชวิศ เคยเล่าให้ฟังหลังจากนั้นอีกว่า ลูกชายของคุณชัยพร กับฐิติพรประสบอุบัติเหตุ ได้รับบาดเจ็บจนต้องนั่งรถ เข็น….

ตอนที่พี่ชวิศพูดถึงเรื่องนี้นั้น เขารู้สึกเสียดาย แทนมาก เธอจึงจำเรื่องนี้ได้

ตอนนี้ได้ยินฝนสิริพูดถึงชื่อของธามนิธิกะทันหัน และยังบอกอีกว่านั่งรถเข็น เลี่ยงไม่ได้ที่จะทำให้ตมิสา นำเรื่องนี้มาปะติดปะต่อกัน

เธอจ้องหน้าฝนสิริ “พี่แน่ใจนะว่าชื่อธามนิธิ?”

แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ว่าปาณีจะแต่งงา นกกับธามนิธิ เรื่องแบบนี้ เป็นไปได้ยังไง?
น่าจะเป็นแค่คนที่ชื่อซ้ำกันหรือเปล่า?

ฝนสิริบอกว่า “เมื่อวานตอนไปกินข้าว คนในบ้าน เขาเรียกแบบนี้ ไม่น่าจะผิดหรอก”

“นั่งอยู่บนรถเข็น? พี่เห็นเองกับตาหรอ?” ตมิสา

ถาม

พอพูดถึงเรื่องนี้ ฝนสิริก็โมโหอีก

ผู้ชายที่นั่งรถเข็น ก็มีแค่ใบหน้าของเขาที่ดูดี หน่อยแค่นั้นเอง ก็อยากให้ลูกสาวของเธอแต่งงานไป เป็นแม่บ้านปรนนิบัติรับใช้เขาตลอดชีวิต ฝันไปเถอะ!