ตอนที่825สู้สู้

ธามนิธิลองเทียบดูปริมาณข้าวในถ้วยของเขากับถ้วยของเธอ ด้วยสายตาแต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร

ปาณีค่อยๆกินข้าวอย่างเงียบๆไม่เหมือนกับแต่ก่อนที่ชอบกิน แบบตะกรุมตะกรามมิหนำซ้ำยังค่อยๆละเลียดๆเคี้ยวอย่างช้าๆ ตามแบบกุลสตรีอีกด้วยทำเอาธามนิธิเลิกคิ้วมองด้วยความ ประหลาดใจ

ผ่านไปครู่หนึ่งคุณอาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งขึ้นมา: “ไม่ หิวเหรอวันนี้? ทำไมถึงกินแค่นั้นเองล่ะ?

ปาณีหันไปสบตาเขาด้วยแววตาอันเศร้าสร้อยพูดกับเขาด้วย ท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ : “เมื่อกี้นี้ดูคุณอาจะรังเกียจที่ฉันอ้วน ไม่ใช่เหรอคะ? ฉันก็เลยจะลดความอ้วนน่ะค่ะ! 11

มุมปากของธามนิธิกระตุกขึ้นมาเบาๆ “ฉันไม่รู้มาก่อนเลย นะว่าเธอจะเชื่อฟังฉันขนาดนี้?

ปาณีมองค้อนใส่เขาอย่างอุ่นเคืองใจ “คุณอาที่ฉันต้องเชื่อ ฟังก็เพราะกลัวว่าคุณอาจะรังเกียจฉันและก็ไม่ต้องการฉันแล้ว! เพราะฉะนั้นก็เลยต้องเชื่อฟังน่ะสิคะทำยังไงได้อ่า! ”

ธามนิธิเห็นเธอดูเศร้าๆก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปจับใบหน้า ของเธอก่อนจะบอกเธอว่า “อันที่จริงก็อ้วนขึ้นเยอะเหมือนกัน นะเนี่ย!”
พอได้ยินคำนี้เข้าไปความอยากอาหารของปาณีถึงกับลดฮวบ ไปในทันทีอาหารที่อยู่ตรงหน้าแทบไม่ดึงดูดเธออีกต่อไป!

เมื่อได้เห็นเธอหดหูลงไปขนาดนั้นสามนิธิก็หัวเราะออกมา

เบาๆ : “ต่อให้เธอจะอ้วนแค่ไหนเธอก็ยังจะเป็นผู้หญิงที่ฉันรัก มากที่สุด! ปาณีหันไปมองคุณอาด้วยแววตาเป็นประกายแพรวพราวก่อน 11

จะทําเสียงออดอ้อนใส่เขา: “คุณอา……..

ธามนิธิตัวแข็งที่อไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองที่ยัยปีศาจน้อยที่ กำลังหว่านเสน่ห์ใส่เขาชายหนุ่มหันกลับมาตั้งสติกำหนดลม หายใจเข้าออกๆอย่างช้าๆอย่าหันไปมองเธอนะ

ปาณีได้เห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นเดินมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วก็เห วี่ยงแขนเล็กๆไปโอบรอคอเขาเอาไว้พร้อมกับพูดเสียงออด อ้อน: “คุณอาหนู…….

จู่ๆธามนิธิก็วางตะเกียบลงในทันทีทันใดชายหนุ่มขมวดคิ้ว แน่นพลางแกะมือของเธอออกจากคอของเขาจากนั้นจึงเดินดื่มๆ ขึ้นข้างบนไปโดยไม่หันกลับไปมองหญิงสาวที่ยืนเอ๋ออยู่ข้างล่าง

ปาณียังคงยืนงงอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะรีบวิ่งตามขึ้นไปข้าง บน

ผลสุดท้ายก็คือทันทีที่ประตูห้องถูกผลักเปิดออกเรือนร่างอัน รุ่มร้อนไปด้วยไฟแห่งราคะก็บุกมาประชิดและคว้าตัวเธอไปกอด ไว้จากนั้น…….ก็ไม่เหลืออะไรหลังจากนั้นแล้ว!
กว่าปา จะนอนแผ่หลาเนื้อตัวอ่อนปวกเปียกอยู่บนเตียงนอน ก็ไม่รู้เวลามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเธอเหลือบไปมองชายหนุ่ม ที่อยู่ข้างๆด้วยแววตาเศร้าสลดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เธอกรอก ตา ใส่เขาเบาๆ : “คุณอาอ่ะคราวหน้าช่วยส่งสัญญาณบอกกัน ล่วงหน้าหน่อยได้มั้ยอ่ะคะ? ขึ้นเป็นแบบนี้ชีวิตฉันจะต้องมอด ม้วยมรณาก่อนวัยอันควรแน่ๆเลยค่ะ!

คุณอาเหลือบไปมองเธอแวบหนึ่งแล้วก็ก้มหน้าดูแท็บเล็ต ต่อ : “ไม่เป็นไรหรอกฉันจะนำหน้าเธอไปก่อนก็แล้วกัน”

ปาณีรีบลุกพรวดขึ้นมาทันทีเธอมองหน้าเขาก่อนจะพูดเสียง เข้มใส่: “คุณอาอย่าทำให้ฉันกลัว? ”

คุณอาหันไปมองปาณีที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อเขา ถอนหายใจออกมาเชือกหนึ่งแล้วดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อม แขนเมื่อได้ฟังเสียงหัวใจเต้นตุบๆของเขาเธอก็ยิ่งขยับตัวซุกไปที่ อ้อมอกของชายหนุ่มให้แนบแน่นยิ่งขึ้น

“เธอเป็นคนเริ่มสนทนาหัวข้อนี้ก่อนนะ! ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้ มาก่อนเลยแต่ฉันก็หวังว่าฉันจะตามเธอไปทีหลัง….”ธามนิธิพูด ด้วยเสียงเรียบนิ่ง

ปาณีทุบเขา”ป้าบ”ไปที่หนึ่ง : “นี่คุณอยากจะให้ฉันตายก่อน เหรอ? ”

คุณอาสายหัวยิกๆ : “คนที่ไปก่อนนั่นแหละคือคนที่มีความสุข ที่สุด! ”

ปาณีมองหน้าคุณอาด้วยความตื้นตันใจก่อนจะร้องเรียก: คุณอา……

ธามนิธิกระชับกอดเธอแน่นไปอีกแล้วถอนหายใจออกมา ยาวๆ “เลิกได้แล้วน่าจากสภาพร่างกายของพวกเราแล้ว เราสองคนยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้นานเลยแหละมันยังเร็ว เกินจะมานั่งคิดถึงเรื่องนั้น ในตอนนะ

ๆกระซิบเสียงต่ำ ใส่

เธอ : นอนแล้วนะที่รักของฉัน

เช้าลูบที่หมอนที่อยู่ข้างๆแต่กลับพบว่าหมอนมีความหลง เหลืออยู่แล้ว

เธอรีบใส่รองเท้าแตะและเดินมาข้างล่างแต่ถึงตอนนั้นคุณ อาอยู่เสียแล้วทำให้เธอสงสัยเป็นมาก “คุณอา ไปไหนอ่ะยังเช้าเลยไปไหนของเค้าเนี่ย?

ขณะกำลังนึกสงสัยนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นพอดี

ปาณีรีบเดินไปหาโทรศัพท์มือถือได้เห็นมือถือกำลังส่ง เสียงกระพริบวาบนั้น ทันระวังเธอไปชนเข้ากับโต๊ะน้ำวางอยู่หน้าโซฟา

“โอ๊ยหยุดเลยรีบพุ่งไปโซฟา เมื่อหยิบมือถือได้ก็รีบกดรับสายทันที

ฮัลโหล ใครคะปาลงมองสำรวจหัวเข่าตัวเองปากก็ถามปลายทางในโทรศัพท์

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอย่างรวดเร็วจากสายปลายทาง “แม่ วน้อยจอมขี้เกียจยังไม่ตื่นอีกเหรอ?

ปาณีเงยหน้าขึ้นมามองไปรอบๆก็ไม่เห็นที่มาของเสียงคุณอา ถึงตอนนั้นเองที่เธอนึกขึ้นมาได้ว่าเป็นเสียงของคุณอาที่โทรเข้า มาจากนั้นเธอก็ตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูประหลาด ใจ: “คุณอาออกไปข้างนอกแล้วเหรอคะ? ”

ธามนิธิพูดเบาๆอย่างรู้สึกผิด “ฉันได้รับโทรศัพท์เมื่อตอน ก่อนฟ้าสางก็เลยรีบออกมาน่ะเห็นเธอกำลังนอนหลับปุ๋ยก็เลยไม่ ได้ปลุก! ‘

ปาณีกำลังจะอ้าปากพูดก็ได้ยินเสียงของไวยาตย์ดังลอดมา จากสายปลายทาง : “ท่านประธานธามนิธิพวกเขามากันแล้ว

ครับ!

ธามนิธิรีบพูดกับเธอ : “ปาณีฉันคงต้องไปอยู่เมืองเมฆาสัก ระยะหนึ่งคงไม่กี่วันหรอกเธอก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ!

พูดจบเขาก็รีบวางสาย

หันไปมองที่โทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงตุ๊ดตุ๊ดตูดปาณีได้แต่ทำ ปากด้วยความผิดหวังเล็กๆ” “ทิ้งฉันไว้คนเดียวอีกแล้วย!

ทว่าห้องนั้นเงียบสงัดไร้เสียงตอบรับใดๆ

ปาณีเห็นว่าธามนิธิเองก็กำลังยุ่งกับงานของเขาขนาดวันหยุด ก็ยังต้องออกไปทํางานต่างเมืองตัวเธอเองก็ไม่ควรนิ่งดูดายท่าตัวล้าหลัง ฉันต้องบ้าง เพราะคอยแต่คิดถึงคุณอาตลอด”

สู้! เธอต้องทําได้สิปาณี! จะปาณีตบแก้มของตัวเองเบาๆเพื่อเป็นการสร้างขวัญกำลัง ใจให้ตัวเอง!

สิบนาทีต่อมาปาณีเดินออกจากบ้านมาด้วยท่าทางกระปรี้

เปร่า

ในระหว่างนั้นก็บังเอิญได้เจอน้ามุงเป็นคนอาหารเช้า ให้พวกเธอพอดี

ปาณีอาหารเช้าเลย”น้ามุงมองเธอด้วยความประหลาดใจ

ปาณียิ้มให้น้ามุงเป็นไรค่ะลำมุงคุณอาทำ ธุรกิจต่างอาหารเช้าง่ายๆทานเอาได้ค่ะน้ามุงกลับก่อนได้เลยหนูคงกลับเข้าทานข้าวแล้ว”

น้ามงพยักหน้าให้ใหม่”

ปาณีโบกมือบ๊ายบายให้กับน้ามุงก่อนเดินออกไป

น้ามุงไม่จะอย่างไรต้องกลับไปธามนิธิเห็นเธอวกกลับมาบ้านก็รู้สึกประหลาดใจไม่ น้อย “น้ามุงทำไมถึงกลับมาเร็วนักล่ะ? ไม่ได้ไปบ้านของธามนิธิหรอกหรือ? ”

น้ามุงยิ้มตอบก่อนจะเล่าคำพูดมนิธิฟัง

แม่ของธามนิธิหัวเราะออกมาเบาๆ “อย่างเธอไปเลย ลำบากทำไมจู่ถึงงานที่

เมืองเมฆาเขาไม่เห็นอะไรสักคำ

”

วันปาณีมาปรากฏอยู่ที่ประตูทางเข้าบริษัทตั้งแต่โห่ เมื่อมองไปป้ายแววเป็นประกายขึ้นเธอพูดตัวเอง “สู้นะปาณี! ไม่ช้าเธอจะต้องยืนเคียงข้างคุณอาได้อย่างสง่าต้องมาวิพากษ์วิจารณ์ วันนั้นต้องมาถึงสู้

เมื่อปาณีเดินเข้าไปด้านในบริษัทพนักงานยังไม่ใครมา งานเลยเธอจึงนั่งทำงานอยู่คนเดียวในออฟฟิต

ปาณีเริ่มจากเปิดบล็อคขึ้นมาเธอเปิดจะดูโพสต์ใหม่ๆ ที่กำลังเป็นประเด็นร้อนแรงในช่วงซึ่งถือเป็นการ

ถึงว่าตัวเองก้าวเข้ามาวงการแล้วจริงแต่ว่าเป็นมือสมัครเล่นอยู่ดังช่วงเธอว่างปาณีก็จะ ชอบเปิดดูเวปบล็อคต่างและศึกษาเรียนรู้จากผู้คนเอาไว้เพื่อใช้เป็นแนวทางให้กับตัวเธอเองหลังจากนั่งไล่ดูเวปบ
จนถึงราวๆแปดโมงเช้าพนักงานก็เริ่มเข้างานกันแล้วธีระเห็น ประตูออฟฟิตเปิดอยู่ก็รีบเดินเข้าไปดูพอได้เห็นว่าเป็นปาณีเขาก็ โล่งใจจนถอยหายใจออกมา “เฮ้อเธอนั่นเอง! “