ไม่รู้เป็นเพราะอะไร พออยู่ข้างกายเขา ความรู้สึกที่ไม่ต้องทําอะไรเองนี้ ทำให้เธอรู้สึก ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

“เสร็จแล้ว” ธามนิธิเดินออกมา มือหนึ่งถือคื การ์ดไว้ อีกมือหนึ่งก็โอบไหล่เธอไว้ พาเธอไปยัง ลิฟต์

ปาณีเสนอความคิดเห็นว่า “คุณเอากระเป๋า ให้หนูเลยค่ะ หนูยกเองได้”

ตอนนี้เธอไม่อยากให้เขายกของหนัก แต่รา มนิธิบอกว่ามันไม่หนักเลยสักนิด ธอก็จนปัญญา กับเขาแล้วเหมือนกัน

ธามนิธิพูดว่า “ไม่เป็นไร โน๊ตบุ๊คของเธอ หนักนิดหน่อย เดี๋ยวกลับไปฉันจะซื้ออันที่เบากว่า ให้เธอนะ เก็บไว้ใช้ตอนออกไปบ้านนะ”

“ค่ะ”

พอเข้าไปในลิฟต์ ธามนิธิก็จับมือของปาณี ไว้แน่น ทั้งสองคนเหมือนเป็นคู่รักกัน

ปาณีมองไปยังท่าทางของทั้งสองคนใน กระจก อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม นี่เป็นความรู้สึกที่ถูก ปกป้องใช้ไหม?

เพิ่งเดินออกจากลิฟต์ มือถือของธามนิธิก็ ดังขึ้น เขายื่นคีย์การ์ดห้องไปให้ปาณี ตัวเองไปรับสาย

เป็นสายจากรามนิธิ “คุณรามนิธิ คุณไป

เมืองเมฆาหรอครับ?”

ธามนิธิรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ธามนิธิตอบไปอย่างเรียบนิ่ง “อืม เมื่อวาน ฉันเคลียร์งานเสร็จหมดแล้ว มีธุระอะไรส่งเข้ามา ในอีเมลของฉัน เดี๋ยวกลับไปล้นค่อยจัดการ

“ครับ” ไวยาตย์รู้สึกเกินความคาดหมาย เล็กน้อย ไม่น่าละเมื่อคืนคุณธามนิธิถึงทำงานดึก ขนาดนั้น ที่แท้ก็เพื่อวันนี้จะมาเมืองเมฆาเอง หรอกหรอ?

แต่ว่าเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าธามนิธิไปทำ อะไรที่เมืองเมฆา “คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? ให้ผมโทรไปประสานงานกับคนทางโน้นไหม ครับ”

ไม่คาดคิดเลยว่าธามนิธิจะไม่บอกเขา ไม่ ให้เขาจัดการอะไรให้ด้วย

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่เปิดประตูเข้าไปใน ห้องแวบหนึ่ง พูดว่า “ไม่ต้องแล้ว ฉันพาปาณีออก มาเที่ยวสักหน่อย พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว”

เมื่อก่อนตอนที่นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่สามารถ พาเธอออกไปเที่ยวได้ แต่ตอนนี้เขาดีขึ้นแล้ว แน่นอนว่าต้องหาเวลามาอยู่กับเธอให้เยอะขึ้น

วันนี้มาที่นี่ เขายังเตรียมของขวัญมาเซอร์ไพรสเธออีกด้วย

ห้องสวีทของโรงแรมกว้างขวางมาก ปาณี นั่งอยู่บนโซฟา มองไปยังธามนิธิที่เพิ่งเข้ามาจาก ข้างนอก “คุณจะออกไปตอนไหนหรอคะ? ตอน

“ฉันไม่ออกไป เธอหิวแล้ว ฉันพาเธอไปกิน ข้าวดีกว่า”

“คุณไม่ต้องไปทํางานหรอคะ?”

ปาณีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ธามนิธินั่งลงข้างๆเธอ “วันนี้อยู่เป็นเพื่อน

เธอ”

ตอนนี้ปาณีถึงจะเชื่อว่าธามนิธิพาเธอออก

มาเที่ยวจริงๆ

ในตอนเย็น พวกเขารับประทานอาหารค่ำที่ โรงแรม ตอนดึกธามนิธิก็พาเธอไปดูคอนเสิร์ต

ธามนิธิเป็นคนไม่บ้าดารา มาดูคอนเสิร์ตถือ เป็นเรื่องทรมานสําหรับเขามาก เพราะเสียงดัง ตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่เพื่อที่จะอยู่ข้างกายปาณีแล้ว เขากลับ นั่งกับเธอจนถึงวินาทีสุดท้ายโดยไม่รู้เบื่อหน่าย